خىلۋەت كۆل بويىدا مەيۈس بىر سايە قەيەرلەرگىدۇ تىكىلىپ ئولتۇراتتى، غەمكىن ۋە ئويچان كۆزلىرىدىن سىرغىغان مەرۋايىتتەك تامچىلار ئاي نۇرىدا نۇرلۇق چاقنايتتى. نېمە ئۈچۈندۈر ئىچىدىن ئېتىلىپ چىقىۋاتقان ۋولقان كەبى ھەسرەت ئۇنى قىيناۋاتاتتى، يۈرىكىنىڭ ئەلەملىك نالىسىگە چىدىيالماي كۆكسىنى مەھكەم قاماللىۋالغانىدى. نېمىنىدۇر ئەسكە ئېلىپ  ئورنىدىن دەس تۇردى-دە نامەلۇم بىر تەرەپكە قاراپ يۈگۈرۈپ كەتتى، ئۇ ئۆتمۈشنىڭ گۈزەل قوينىغا سىڭىپ كەتتىمۇ، ياكى بۈگۈننىڭ ئاچچىق ئازابىغىمۇ بىلگىلى بولمايتتى. شۇنداق، ئۇ قاراڭغۇلۇق قوينىغا سىڭىپ كەتتى. كۆل بويىدا كىمنىڭدۇر بىرىنىڭ سۈرىتىنى ئۇنتۇپ قالغانىدى، ئۇنتۇپ قالدىمۇ ياكى ئۇنتۇپ قېلىشنى خالىدىمۇ بۇنىسى نامەلۇم. سۈرەتتىكى بۇ سىما كۈلىۋاتاتتى، كۆزلىرى كۈلىۋاتاتتى، بۇ كۆزلەردىن ياش ئاققانغا ئوخشاش، شادلىق نۇرلىرىمۇ چاقناپ بالقىغان ئىدى بىر چاغلاردا. لېكىن تولىمۇ يىراقتا قالغان شۇ جاراڭلىق كۈلكىنى تاپالماي قىينىلىۋاتقان بۇ كۆزلەر ھەممىنىڭ سەۋەبچىسى، ھەممىنىڭ باشلانمىسى، دەرد ۋە ئازابنىڭ مەنبەئى ئىدى... مەن، مانا شۇ كۆزلەرنىڭ، ھەممىگە سەۋەبچى شۇ جىنايەتچىلەرنىڭ ئىگىسى بولمىش ئاشۇ سۈرەتتىكى گۇناھكار. ئەگەر پەقەت سۈرەتلا بولۇپ قالغان بولسام نە قەدەر ياخشى بولاتتى دەپ ئويلاپ قالىمەن بەزىدە. شۇنداق بولۇپ قالغان بولسام بىر يۈرەكنى ئۆلتۈرگەن قاتىل بولۇپ قالغاندىن ياخشىراق بولغىيمىدى؟




داۋامى بار...

داۋامى باردەك قىلامدۇ ؟ مەن ئورۇن ئېلىپ قوياي .

 

پاھ! كىرىپلا مەشئەلىڭ بۇ يېڭى ئەسىرىگە داخىل بولغانلىقىمدىن تولىمۇ خۇرسەن بولدۇم!    
    قوللىرىڭىزغا دەرت كەلمىسۇن! داۋامىغا تەشنامەن.......

   زۇلنارنىڭ مەندىن ئۆزىنى ئېلىپ قېچىۋاتقىنىغا خېلى كۈنلەر بولدى، ئۇنىڭ نېمە ئۈچۈن مۇشۇنداق قىلىۋاتقانلىقىنى بىلمىسەممۇ خۇددى مەن جاۋابكاردەك توختىماي ئۆزۈمنى ئەيبلەيتتىم. ئەگەر شۇ سۆزلەرنىڭ قىلمىغان بولسام ئىككەيلەن يەنە بۇرۇنقىدەك خۇشال ئۆتەر بولغىيمىدۇق؟ لېكىن ۋاقىتنى كەينىگە ياندۇرۇش بەندىگە بېرىلگەن ئىمتىياز ئەمەسكەن. شۇنداق قىلىپ، مەيۈس ۋە غەمكىن ھالدا بىر نەچچە كۈننى ئۆتكۈزدۈم.
_ دىليار!
   زۇلنار! شۇنداق، زۇلنار مېنى چاقىرىۋاتىدۇ! چۈشۈم بولۇپ قالمىسۇن دەپ ئۆزۈمنى بىر چىمدىۋەتتىم. ئۇنىڭ يەنە بىر قېتىم چاقىرغانلىقىنى ئاڭلاپ ئاندىن رىئال دۇنيا ئىكەنلىكىگە ئىشەندىم! شۇنداق ئۇ مېنى چاقىرغانىدى. ئۇنىڭ شۇ قېتىمقى دىليار دېگەن ئاۋازىنى ھېچقاچان ئۇنتالمايمەن.
_بىللە ماڭمامدۇق>
_ماقۇل! سېنىمۇ كۆرگىلى بولىدىكەن ھە؟ _ دەپ قويدۇم دە ئۈن تىنسىز مېڭىشقا باشلىدىم. سۈكۈت، سۈكۈت، يەنە سۈكۈت! مەن ھېچقاچان زۇلنارنىڭ ئالدىدا بۇنداق سىقىلىپ باقمىغان! ھەرخىل سۆزلەرنى ئويلايمەن، دېيىشكە تەمشىلىمەن يۇ، لېكىن خاتا سۆزلەپ قويۇشتىن قورقىمەن. ئاخىرى جۈرئەت بىلەن ئۇنىڭغا گەپ قىلدىم.
_ ھەي، مەن سەندىن بىر سوئال سوراپ باقاي ھە!؟
_سورا، لېكىن بەك تەس بولمىسۇن جۇمۇ، ئاران تۇرغان كاللام پارتىلاپ كېتىدۇ.
_بۇرۇننىڭ بۇرۇنىسىدا ئىككى ئادەم بولغانىكەن، بىرىنىڭ ئىسمى "سېنى ياخشى كۆرىمەن" يەنە بىرىنىڭ ئىسمى " سېنى ياخشى كۆرمەيمەن" ئىكەن. بىركۈنلەردە "سېنى ياخشى كۆرمەيمەن" ئۆلۈپ كېتىپتۇ، ئەمىسە كىم قاپتۇ؟
زۇلنار قوشۇمىسىنى تۈرۈپ قويدىيۇ گەپ قىلمىدى، مەنمۇ ئۇنىڭدىن ئارتۇق گەپ قىلىشنى لايىق كۆرمىدىم. يەنە ئارتۇق سۆزلىسەم زۇلناردىن مەڭگۈلۈك ئايرىلىپ قالىدىغاندەك جىمجىت يولنى داۋاملاشتۇردۇم. ئۇنىڭ ئۆيىگە قايرىلىدىغان جايغا كەلگەندە، ئۇ ماڭا بىر قارىۋەتتى دە، يەرگە قارىغىنىچە مۇنداق دېدى:
_ ئۇ تېپىشمىقىڭ بەك تەسكەن، مەن تاپالمىدىم، يەنە ئازراق ئويلىنىپ باقاي...
نېمە دېيىشىمنى بىلەلمەي ئورنۇمدا تۇرۇپلا قالدىم. ئۇ كەينىگە قايرىلىپ كېتىپ قالدى، خوش دېيىشنى ئۇنۇتقانلىقىم يادىمغا كېلىپ ئۇنىڭغا قارىدىم، لېكىن ئاللىقاچان قارىسى يۈتكەن ئىدى. ئاللاھقا ئامانەت دېدىم ئىچىمدە.
   زۇلنار ھەقىقەتەن ئەخلاقلىق قىز ئىدى. ئۇنىڭغا قاراپ بولۇپ سىنىپىمىزدىكى تار ئىشتانلىرىنىڭ ئۈستىگە كىندىكىنى ئارانلا ياپىدىغان كۆڭلەكلىرىنى كىيىپ چاچلىرىنى پول سۈرتكۈچتەك قىلىۋالغان بىر تۈركۈم قىزلارغا قارىسام، مېززىلىك تاماقتىن كېيىن لاي سۇ ئىچىۋالغاندەك سەسكىنىپ كېتىمەن. ئۇنىڭ قىزىرىپ يەرگە قاراشلىرىدىن، ئەپچىل چىگىۋالغان رومىلىدىن، تۆۋەن ئاۋازدا سۆزلەشلىرى ۋە يېنىك قەدەملەر بىلەن سىپتا مېڭىشلىرىدىن ھازىرقى زامان قىزلىرى يوقۇتۇپ قويغان شەرمى ھايانى، قىزلىق نازاكەتنى تولۇق ئەكسى بىلەن كۆرگىلى بولاتتى. دەرسلەردىكى ئۈلگىلىك رولى بىلەن كۈچلۈك تەشكىللەش ئىقتىدارى ئۇنى سىنىپنىڭ ھەتتا مەكتەپنىڭ ئۈلگىلىك قىز ئوقۇغۇچىسىغا ئايلاندۇرغانىدى. ئۇنى ماختىمايدىغان، ئۈمىد كۆزلىرى بىلەن قارىمايدىغان مۇئەللىم بولمىسا كېرەك. ئۆزۈمنىڭ مۇشۇنداق بىر ئېسىل قىزغا ئىنتايىن غەلىتە ھالەتتە، ئەدەپسىزلەرچە تەلەپ قويغانلىقىمدىن تولىمۇ خىجىل بولدۇم، ئەمدى زۇلنارغا قانداقمۇ قارايمەن دەپ ئۆكۈندۈم.
   شۇ كۈنى كەچ ئۆيدە پەقەتلا ئولتۇرالمىدىم. سەگىدەپ كىرىش ئۈچۈن سىرتقا چىقتىم، ئۆينىڭ يېنىدىكى ھېلىقى كۆلگە باردىم. سۈپسۈزۈك ئاي نۇرى، كۆل يۈزىنى گۈزەل تۈسكە ئېلىپ كەلگەن ئىدى، يېنىك شامالدا ئەللەيلىنىۋاتقان مەجنۇن تاللارغا قاراپ خىيالغا چۆكتۈم. زۇلنار، يەنە شۇ زۇلنار. تەبىئەتنىڭ بۇ گۈزەل مەنزىرىسى مېنى ئۆزىگە مەپتۇن قىلىۋالغانىدى. تۇيۇقسىز كۆزۈم كۆل يۈزىدى زۇلنارنىڭ غۇۋا شولىسىغا چۈشتى. تاش ئاتتىم، شولا يوقايدىغاندەك ئەمەس، كۆزلىرىمنى ئۇۋىلىساممۇ يوقىمىدى، چۆچۈك كەينىمگە قارىدىم. ئاسماندىكى ئايدىنمۇ يورۇق بىر سىما كۆل بويىنى يەنە بىر قەۋەت كۆمۈش لىباسقا چۆمدۈرگەنىدى. چۆچۈپ سورىدىم:
_ زۇلنار؟! بۇ يەردە نېمە قىلىپ يۈرىيسەن؟ يەنە كېلىپ بۇنچە كەچتە؟
_ پەقەت ئۇيقۇم كەلمىدى، ئۆيدە ئچىم تولىمۇ سىقىلدى، سەگىدەي دەپ كېلىشىم. يەنە كېلىپ سېنىڭ ھېلىقى ئۆلگۈر تېپىشمىقىڭنى تاپىمەن دەپچۇ!
_ھە؟ تاپالىدىڭمۇ؟ _ خۇددى ئۈنلۈكرەك گەپ قىلسام ئاسمان ئۆرىلپ چۈشىدىغاندەك ئاستا پىچىرلىدىم.
_ ھە... سېنى ياخشى كۆرىمەن.
_ مەنمۇ سېنى ياخشى كۆرىمەن...
ئاستا زۇلنارنىڭ قولىنى تۇتتۇم. چاقماق چاققاندەك بىر سېزىمدا ئۇ قاچماقچى بولدى، لېكىن تېخىمۇ چىڭ تۇتىۋالدىم دە:
_ ئەمدى سېنى مەڭگۈ قويىۋەتمەيمەن دېدىم.
ئۇ مۇلايىمغىنە كۈلۈپ قويدى.

داۋامى بار

خىلۋەت كۆل بويىدا مەيۈس بىر سايە قەيەرلەرگىدۇ تىكىلىپ ئولتۇراتتى، غەمكىن ۋە ئويچان كۆزلىرىدىن سىرغىغان مەرۋايىتتەك تامچىلار ئاي نۇرىدا نۇرلۇق چاقنايتتى. نېمە ئۈچۈندۈر ئىچىدىن ئېتىلىپ چىقىۋاتقان ۋولقان كەبى ھەسرەت ئۇنى قىيناۋاتاتتى، يۈرىكىنىڭ ئەلەملىك نالىسىگە چىدىيالماي كۆكسىنى مەھكەم قاماللىۋالغانىدى. نېمىنىدۇر ئەسكە ئېلىپ  ئورنىدىن دەس تۇردى-دە نامەلۇم بىر تەرەپكە قاراپ يۈگۈرۈپ كەتتى، ئۇ ئۆتمۈشنىڭ گۈزەل قوينىغا سىڭىپ كەتتىمۇ، ياكى بۈگۈننىڭ ئاچچىق ئازابىغىمۇ بىلگىلى بولمايتتى
____________
مۇشۇ  باشتىكى«  سايە »دىگەن سۆزنىڭ ئورنىغا باشقا ئىسىم قويسىڭىز  بۇلارمۇ؟ چۈنكى مەن بىر «سايە»ىنىڭ كۆزلىرىنى پەرق قىلىش مۇمكىن ئەمەس، پەرق  قىلغىلى بولماي  تۇرپ،ئۇنىڭ مەيۈسللىكىنى،ھەسرەتنى...ۋە باشقىنى بىلگىلى بولمايدۇ، دەپ قارىدىم

ئىشلىتىش

بۇ مەزمۇن 7قەۋەتتىكى kvzatkvqiدە2012-07-31 17:53يوللىغان يازمىسىغا نەقىل :
خىلۋەت كۆل بويىدا مەيۈس بىر سايە قەيەرلەرگىدۇ تىكىلىپ ئولتۇراتتى، غەمكىن ۋە ئويچان كۆزلىرىدىن سىرغىغان مەرۋايىتتەك تامچىلار ئاي نۇرىدا نۇرلۇق چاقنايتتى. نېمە ئۈچۈندۈر ئىچىدىن ئېتىلىپ چىقىۋاتقان ۋولقان كەبى ھەسرەت ئۇنى قىيناۋاتاتتى، يۈرىكىنىڭ ئەلەملىك نالىسىگە چىدىيالماي كۆكسىنى مەھكەم قاماللىۋالغانىدى. نېمىنىدۇر ئەسكە ئېلىپ  ئورنىدىن دەس تۇردى-دە نامەلۇم بىر تەرەپكە قاراپ يۈگۈرۈپ كەتتى، ئۇ ئۆتمۈشنىڭ گۈزەل قوينىغا سىڭىپ كەتتىمۇ، ياكى بۈگۈننىڭ ئاچچىق ئازابىغىمۇ بىلگىلى بولمايتتى
____________
مۇشۇ  باشتىكى«  سايە »دىگەن سۆزنىڭ ئورنىغا باشقا ئىسىم قويسىڭىز  بۇلارمۇ؟ چۈنكى مەن بىر «سايە»ىنىڭ كۆزلىرىنى پەرق قىلىش مۇمكىن ئەمەس، پەرق  قىلغىلى بولماي  تۇرپ،ئۇنىڭ مەيۈسللىكىنى،ھەسرەتنى...ۋە باشقىنى بىلگىلى بولمايدۇ، دەپ قارىدىم

يىراقتىن بىر سايە كۆرۈندى، يېقىنلىدىڭىز كۆزلىرىنى كۆردىڭىز. تېخىمۇ ئىنچىكىلەپ قارىدىڭىز، دەرت ۋە پىغاننى كۆردىڭىز.
مەنچە مۇشۇنداق دېيىش مۇۋاپىق

    ئالىي مەكتەپ ئىمتاھانى يېقىنلاشقا باشلىدى. مەن نوپوسۇم تۇرۇشلۇق شەھەرگە بېرىپ ئىمتاھانغا قاتنىشىشقا مەجبۇر بولغانلىقىم، زۇلنار بىلەن ئەڭ مۇھىم دەقىقىلەردە بىللە بولالمايدىغانلىقىم سەۋەب تولىمۇ مەيۈسلەندىم. لېكىن ئالىي مەكتەپ ئىمتاھان بېرىشىمىزگە بىۋاستە تەسىر كۆرسەتمەسلىك ئۈچۈن  ئامال بار كەيپىياتىمىزنى كونتىرول قىلىشقا تىرىشتۇق. زۇلنار ھەقىقەتەن تىرىشىۋاتاتتى، ئۇنىڭ ئاساسىمۇ ياخشى بولغاچقا ھەممىمىز ئىنتايىن چوڭ ئۈمۈدلەرنى كۈتەتتۇق. ئۇنىڭ ئەڭ ياخشى مەكتەپكە ئۆتىدىغانلىقىغا ئىشىنەتتۇق. لېكىن ماڭا نىسبەتەن ئادەتتىكى بىرەر ئالىي مەكتەپكە ئۆتەلىگەنلىكنىڭ ئۆزى چوڭ ئىش ھېسابلىناتتى. دائىم شۇنداق دېسەم زۇلنارنىڭ تازا ئاچچىقى كېلىپ باتناپ قالاتتى:
_ مەن ئۆتكەن مەكتەپكە ئۆتمىسەڭ مەن ئالىي مەكتەپكە بارمايمەن جۇمۇ. چوقۇم 500 دىن يوقۇرى ئېلىشىمىز كېرەك! ۋۇ كالۋا!
ئۇنىڭ بۇ سۆزلىرىنى ئاڭلاپ بىر تەرەپتىن ئاچچىق كۈلسەم، يەنە بىر تەرەپتىن ئۇنىڭغا مەسلىكىم كېلەتتى. شۇنداق، ئۇ ھەقىقەتەن مەن ئۈچۈن زور ھەركەتلەندۈرگۈچ كۈچ ئىدى.
    مەن ماڭىدىغان كۈنۈم ئۇ يىغلىدى. تۇنجى قېتىم ئۇنىڭ يىغىسىنى كۆرىشىم. ئۇنىڭ يىغىسىنىڭ يۈرەكنى بۇنداق ئېزىدىغانلىقىنى ئويلاپمۇ باقماپتىمەن. بۇ تۇنجى ۋە ئاخىرقى قېتىم ياش تۆكۈشۈڭ بولىدۇ؛ دېدىم ئىچىمدە.  لېكىن ئۇنىڭ ھىجراننىڭ ئازابلىرىغا، ياق، بىزنىڭ مۇھەببىتىمىزنىڭ ھىجراننىڭ ئاچچىق سىنىقىغا تۇنجى قېتىم دۇچ كېلىشى.  بۇ تۇنجى دوقالدىن قانداق قىلىپ ئۆتۈپ كېتىشنى ئۆزۈممۇ بىلمەيمەن، لېكىن كۈچلۈك ئىرادە ئالدىدا سىناقنىڭ ھامان ئۆتۈپ كېتىدىغانلىقىغا ئىشىنىمەن. ئۇنىڭغا نېمە دەپ تەسەللىي بېرىشنى بىلەلمىدىم. پەقەت ئارانلا،
_ ئىمتاھانىڭنى ياخشى بەر، مېنى ساقلا!
    دېيەلىدىم. مەن ئۇسۆلەرنى دېدىممۇ ياكى ئۇ سۆزلەر مېنىمۇ تازا ئېسىمدە يوق. لېكىن ئۇنىڭ ئۆيى تەرەپكە " سېنى ياخشى كۆرىمەن" دەپلا يۈگەرگىنىچە كىرىپ كەتكەندىكى سىيماسىبنى ئۇنتالمايمەن.ئاچچىق بىر تامچە ياشنىڭ مەڭزىمنى بويلاپ ئاققانلىقىغا ئۆزۈممۇ ھەيران. مەن ھەقىقەتەن ئايرىلىشنىڭ ئازابىنى سەل چاغلاپ قاپتىكەنمەن. ئۇنىڭ قارىسى يۈتكىچە قاراپ تۇردۇم. سېنى ياخشى كۆرىمەن دېگەن گېپى قۇلاق تۈۋىمدە جاراڭلايتتى. شۇنداق بۇ ئۇنىڭ ئىككىنچى قېتىم بۇ سۆزنى تەكرارلىشى ئىدى.
    ھەيرانمەن، دوستلىرىم كۈندە ئاتالمىش مۇھەببەتلىرى بىلەن كۈندە 10 قېتىم سېنڭ سۆيىمەن دېيىشىدۇ يۇ، لېكىن مۇھەببىتى 1 ئاي داۋاملىشالمايدۇ. لېكىن زۇلنارنىڭ مېنى ياخشى كۆرىدىغانلىقىنى ئەمدى ئىككىنچى قېتىم ئاڭلىشىم بولسىمۇ، ئۇنىڭ مېنى پۈتۈن ھۇجۇدى بىلەن سۆيىدىغانلىقىغا ئىشىنەتتىم. گەرچە ئىككىمىزنىڭ يېقىنچىلىقى پەقەت بىر ئىككى قېتىم قول تۇتۇشۇش بىلەن چەكلەنگەن بولسىمۇ، لېكىن بىزنىڭ ھايا ۋە ھۆرمەت ئاستىدىكى مۇھەببىتىمىز دائىم سۈزۈك ۋە پاكىزە تۇراتتى. شۇنداق، بىز بىر بىرىمىزنى يۈرەكلىرىمىزدىن ياخشى كۆرەتتۇق. بىزنىڭ مۇھەببىتىمىز روھلىرىمىزنىڭ تۇتىشىشى، كۆڭۈللىرىمىزنىڭ سىردىشىشى ئىدى.
زۇلنارنىڭ ئۆيىدىن قايرىلىپ كۆل بويىغا قاراپ ماڭدىم. چوڭ يولدىن ئۆتكەندە پەقەت غايەت زور بىر كۈچنىڭ مېنى قاتتىق سىلكىگەنلىكىنىلا بىلىمەن. سەزگۈم تۇيغۇلىرىم يوقالغان ھالدا خىيالغا چۆمدىم.

 مەن ئۆلدۈممۇ؟ ياق، ئۆلگەن بولسام بۇنداق ئويلارنى قىلالايتتىممۇ؟ بەلكىم ھوشۇمدىن كەتكەندىمەن. ئورنۇمدىن تۇرۇشقا تەمشەلسەممۇ ئۈنىمى يوق. قوللىرىم پۇتلىرىم ئۈزۈلۈپ كەتكەندىمۇ؟ توغرا! مېنى ماشىنا چېقىۋەتكەن ئوخشايدۇ. يا ئاللاھ، ئۆزۈڭ مەدەتكار! ئورنۇمدىن دەس تۇرۇشۇمغا، كەلگۈسىگە داغدام يول ئېلىشىمغا ياردەمچى بولغىن.زۇلنار!!! زۇلنار!!! زۇلنارنىڭ كۆزلىرىگە يەنە بىر قارىۋالاي، مۇھەببەت قەترىلىرىدىن يەنە ئازراق ئىچىۋالاي!  ھېچ بولمىغاندا ئاتا ئانامنىڭ ۋە ئوماق ئۇكامنىڭ چىرايىنى ئاخىرقى قېتىم بولسىمۇ كۆرىۋالاي. يا ئاللاھ، قىلغان گۇناھلىرىمنى كەچۈرگەيسەن...

_ دىليار بالام... بالام! كۆزۈڭنى ئاچقىنە، مەن ئاپاڭ!
_ قاراڭلار، ئۇنىڭ قولى مىدىرلىدى...
_ ئاكامنىڭ كەلپۈكلىرى مىدىرلاۋاتىدۇ!!!
_ نېمە دەيدۇ؟
_ ھە، توغرا بىر نەرسە دېگەندەك قىلدى...

    ھوشۇمغا كەلگەن ئوخشايمەن، خۇددى تەكلىماكاندا ئادىشىپ قالغان يولۇچى قۇدۇق كۆرگەندە بار كۈچىنى يىغىپ سۇ دەپ توۋلىغىنىدەك، مېنىڭمۇ ئاھ! ھايات !!! دەپ توۋلىغۇم كەلدى. كۆزۈمنى ئاستا ئاچتىم. قولۇم، بېشىم خۇددى بولقا بىلەن ئۇرۇپ چېقىۋەتكەندەك ئاغرىۋاتاتتى. قوللىرىمنى مىدىرلىتىشقا ئۇرۇنۇپ كۆردىم، ئاپامنىڭ قوللىرىنى تۇتۇپ، سۆيۈپ قويغۇم كەلدى، لېكىن مادارىم يوق. بولغان ئىشلارنى ئويلاشقا پېتىنالمايتتىم.  ھە راست! مېنى بىر نەرسە چېقىۋەتكەن... مەن كۆلگە ماڭغان، زۇلنار بىلەن خوشلاشقان... كېيىنكىلىرى يادىمدا يوق. كۆزۈمنى ئېچىپ ئەتراپقا قارىدىم. ئاپامنىڭ كۆز چاناقلىرى ياشقا تولغان ھالدا ئولتۇرىدۇ، ئەنە ، دادام چىقىپ كەتتى، كۆز يېشىنى كۆرسىتىشنى خالىمىدىمۇ ياكى كۆرۈشنىمۇ ئۇنى بىلمەيمەن، لېكىن ئۇ ھەقىقەتەن مېنىڭ بۇ ھالىتىمنى كۆرۈشنى خالىمىغانىدى. مىڭ تەسلىكتە ئاپامدىن سورىدىم،
_ ئاپا ، مەن نېمە بولدۇم؟
_.....
جاۋاب ئورنىغا ئالغىنىم ئاپامنىڭ ئۆكسۈپ ئۆكسۈپ تۆككەن ياشلىرى ئىدى.

بەكمۇ تەسىرلىك چىقىپتۇ ، ئاخىرىنى تىزاراق يازغان بۇلسىڭىز .