قىيامەتلىك كىسەل

bagdax1

قىيامەتلىك  كىسەل

                                                                                پوۋىست
                                                                               ئەنۋەر ھاجى مۇھەممەد

   ﻣﯘﺷﯘ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭﺩﻩ ﻣﺎﯕﺎ ﻣﻪﺳﭽﯩﺖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﺎﺯﺍﺭﻟﯩﻘﺘﯩﻦ ﺑﯚﻟﻪﻙ ﮬﯧﭽﻨﻪﺭﺳﻪ ﻗﻪﺩﯨﻨﺎﺱ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﻳﺪﯗ، ﺋﯚﻟﯜﻣﻨﯩﻼ ﻳﺎﺩ ﺋﯧﺘﯩﻤﻪﻥ. ﺗﯧﻨﯩﻢ ﺋﺎﺟﯩﺰ، ﺋﯘﺯﯗﻥ ﻳﻮﻝ ﻣﺎﯕﺎﻟﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﻛﯚﺯﯛﻡ ﺑﯩﺮ ﻧﻪﺭﺳﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﻏﯘﯞﺍ ﻛﯚﺭﯨﺪﯗ. ﻛﯩﻴﯩﻤﻠﯩﺮﯨﻢ ﻛﻮﻧﺎ، ﻳﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ. ﮬﺎﺷﯩﻴﺨﺎﻥ ﺑﺎﻗﯩﻐﺎ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﻪﺩﺭﻯ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﺋﯚﺗﯜﻟﯜﺷﻜﻪ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ. ﺋﯘﻧﻰ ﺋﺎﺯ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﻨﻰ ﻗﻮﻳﯘﯞﯦﺘﯩﭗ، ﺋﻮﺗﺘﯘﺯ ﻛﻪﭘﺘﻪﺭ ﺋﯧﻠﯩﭗ، ﺷﯘﻧﻰ ﺑﯧﻘﯩﭗ، ﺋﯚﮔﺰﯨﺪﻩ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺗﺎﻣﺎﺷﺎﺳﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﮬﺎﯕﯟﯦﻘﯩﭗ ﻳﯜﺭﯛﻳﺪﯗ.
          ﺑﯩﺮ ﺟﯜﻣﻪ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﯧﺸﯩﻜﯩﻤﮕﻪ ﻣﯩﻨﯩﭗ ﭼﻮﯓ ﺟﺎﻣﻪﮔﻪ ﺑﺎﺭﺩﯨﻢ، ﻣﺎﺯﺍﺭﻏﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﮬﺎﺷﯩﻴﺨﺎﻧﻨﯩﯔ ﺭﻭﮬﯩﻐﺎ ﺩﯗﺋﺎ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ، ﺗﯘﺭﯗﭘﻼ ﺋﯚﺯﻩﻣﮕﻪ ﻛﻮﻻﺗﻘﺎﻥ ﺗﺎﺵ ﮔﯚﺭﻟﯜﻛﻜﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺑﺎﻗﻘﯩﻢ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﮔﯚﺭﺩﯨﻦ ﻗﻮﺭﻗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﺎﺵ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﻗﯧﺮﯨﺪﯨﻢ، ﺗﻪﻗﯟﺍﻟﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﺳﯩﻨﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﭘﻪﻳﺖ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺗﯘﭘﺮﺍﻗﺘﯩﻦ ﻳﺎﺭﺍﻟﻐﺎﻥ ﻣﻪﺧﻠﯘﻕ ﺗﯘﺭﺳﺎ ﮔﯚﺭﺩﯨﻦ ﻧﯧﻤﻪ ﻗﻮﺭﻗﻘﯘﻟﯘﻕ؟! ﮔﯚﺭﮔﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﺑﺎﻗﺘﯩﻢ، ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻛﻮﻟﯩﻨﯩﭙﺘﯘ، ﺗﯧﻨﯩﻢ ﺋﺎﺯﺍﺩﻩ ﭘﺎﺗﺘﻰ، ﻳﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﺳﺘﻰ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﯨﻦ ﺋﯩﻠﻠﯩﻖ ﺋﯩﻜﻪﻥ، ﺗﯧﺨﻰ ﻛﯜﻥ ﻧﯘﺭﯨﻤﯘ ﺋﺎﻧﺪﺍ-ﺳﺎﻧﺪﺍ ﻣﺎﺭﺍﭖ ﻗﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻪﻥ. ﺗﻮﺳﺎﺗﺘﯩﻦ ﺋﯧﺸﯩﻜﯩﻢ ﮬﺎﯕﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﻟﻪﮬﻪﺗﺘﯩﻦ ﺋﺎﻟﺪﯨﺮﺍﭖ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻧﯧﺮﯨﻐﺎ ﺑﻮﻳﯘﻧﺪﺍﭖ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺋﯧﺸﻪﻙ ﺳﻪﻝ ﻳﯩﺮﺍﻗﺘﺎ ﺑﺎﻏﻼﻗﻠﯩﻖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﻳﻪﻧﻪ ﺑﯩﺮ ﻗﺎﺭﺍ ﺋﯧﺸﻪﻛﻜﻪ ﺑﻮﻳﯘﻧﯩﻨﻰ ﺳﻮﺯﯗﭖ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﮬﺎﯕﺮﯨﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﯗﭘﺘﯘ. ﮬﺎﺭﺍﻡ ﻣﻪﺧﻠﯘﻕ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﻪﺭﯨﺒﯩﺮ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﯩﻨﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﺪﯗ-ﺩﻩ! ﻣﻪﻥ ﺳﻪﭘﺮﺍﻳﯩﻤﻐﺎ ﺑﻪﺱ ﻛﯧﻠﻪﻟﻤﻪﻱ ﺗﺎﻳﺎﻕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﯩﯔ ﺩﯛﻣﺒﯩﺴﯩﮕﻪ ﻧﻪﭼﭽﯩﻨﻰ ﺋﯘﺭﯗﯞﻩﺗﺘﯩﻢ.
        ﺋﯧﺸﻪﻛﻜﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺋﻮﻳﻠﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ: ﺋﯘﻧﯩﯔ ﮔﯚﺷﻰ ﮬﺎﺭﺍﻡ، ﻛﯜﭼﻰ ﮬﺎﻻﻝ. ﻗﻮﻱ ﮬﺎﻻﻝ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻛﯜﭺ ﺑﻪﺭﻣﻪﻳﺪﯗ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﮔﯚﺷﯩﻼ ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﻛﯜﭺ-ﻗﯘﯞﯞﯨﺘﯩﻨﻰ ﺋﺎﺷﯘﺭﯨﺪﯗ. ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﮔﯚﺷﻰ ﮬﺎﺭﺍﻡ، ﻛﯜﭼﻰ ﮬﺎﻻﻝ، ﺑﯘ ﻳﯧﺮﻯ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ، ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﯩﯔ ﭘﻪﺭﻗﯩﻨﻰ ﺧﯘﺩﺍ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺋﻪﻗﯩﻞ- ﺋﯧﺘﯩﻘﺎﺩ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﻳﺮﯨﻐﺎﻥ. ﺷﻪﭘﻘﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﺎﻟﻼ ﺋﺎﺩﻩﻣﻠﻪﺭﮔﻪ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﯧﺴﯩﻞ ﻧﯧﻤﻪﺗﻨﻰ ﺑﻪﺭﺳﻪ ﻧﯘﺭﻏﯘﻥ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﯧﺸﻪﻛﺘﻪﻙ ﺑﯩﺌﻪﻗﯩﻞ، ﺑﯩﮭﺎﻳﺎ ﻳﺎﺷﺎﭖ، ﭼﯩﺸﯩﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﯨﺪﺍ ﮔﯚﺵ ﭼﺎﻳﻨﺎﭖ ﺟﯧﻨﻰ ﮬﻪﻟﻘﯘﻣﻐﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﺎﺧﯩﺮﻩﺗﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﻳﺪﯗ.
         ﺧﯩﻠﻤﯘ ﺧﯩﻞ ﮔﯘﻧﺎﮪ، ﮔﯘﻣﺮﺍﮬﻠﯩﻖ، ﭘﺎﺳﯩﻘﻠﯩﻖ ﻗﺎﭘﻠﯩﻐﺎﻥ ﺑﯘ ﺟﺎﮬﺎﻧﺪﺍ ﻳﻪﻧﻪ ﻧﯧﻤﯩﮕﻪ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﯩﭗ ﻳﺎﺷﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﮬﯧﭻ ﺑﯩﻠﻤﻪﻳﻤﻪﻥ، ﻣﻪﺋﯩﺸﻪﺗﻜﻪ ﺗﻮﻳﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﻛﯚﺯﯛﻡ ﻛﯜﻧﻨﯩﯔ ﺳﯧﺮﯨﻘﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﺷﻨﻰ ﺋﯩﺴﺘﻪﻳﺪﯗ. ﺑﯘ ﻗﯧﺮﻯ ﺟﯧﻨﯩﻤﺪﺍ، ﻗﯧﻨﯩﻤﺪﺍ ﻧﻪﭘﺴﺎﻧﯩﻴﻪﺕ ﺷﻪﻳﺘﺎﻧﻠﯩﺮﻯ ﻳﯜﮔﯜﺭﻩﭖ ﻳﯜﺭﯛﻳﺪﯗ، ﺋﯘﺷﺸﺎﻕ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﺩﻩﻙ ﻗﯩﻴﺎ-ﭼﯩﻴﺎ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﻛﺎﻟﻼﻣﻨﻰ ﻗﺎﭘﺎﻗﻘﺎ ﻛﯩﺮﯨﯟﺍﻟﻐﺎﻥ ﮬﻪﺭﯨﻠﻪﺭﺩﻩﻙ ﻏﻮﯕﯘﻟﺪﯨﺘﯩﭗ، ﻛﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﺋﺎﻟﯩﭽﻪﻛﻤﻪﻥ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﻨﻰ ﯞﻩﺳﯟﻩﺳﯩﻠﻪﺭﮔﻪ ﺳﺎﻟﯩﺪﯗ.
          ﺷﯘ ﺋﻪﺳﻨﺎﺩﺍ ﻣﻪﺯﯨﻨﻨﯩﯔ ﺟﯜﻣﻪ ﻧﺎﻣﯩﺰﯨﻐﺎ ﺋﯧﻴﺘﻘﺎﻥ ﺋﻪﺯﺍﻥ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ ﺋﺎﯕﻼﻧﺪﻯ. ﺧﯘﺗﺒﯩﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻨﻜﻰ ﭘﻪﺭﺯ ﻧﺎﻣﺎﺯﻏﺎ ﺋﯩﻤﺎﻣﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﻛﯩﺸﻰ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯩﻤﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﻗﺎﺭﻯ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﻪﺩﺩﻯ ﻣﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ ﺭﺍﯞﺭﯗﺱ، ﺳﻪﻟﻠﯩﺴﯩﻤﯘ ﻣﯧﻨﯩﯖﻜﯩﺪﯨﻦ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﺎﻟﻼ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺧﯘﺵ ﺋﺎﯞﺍﺯﻧﻰ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻗﯩﺮﺍﺋﻪﺕ ﻗﯩﻠﺴﺎ ﺟﺎﻣﺎﺋﻪﺗﻨﻰ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﺳﯜﻛﯜﺗﻜﻪ، ﮔﯘﻧﺎﮬﻰ ﺋﯚﺯﯨﮕﻪ ﺋﺎﻳﺎﻧﻼﺭﻧﻰ ﺋﺎﮬﯘ ﻧﺎﺩﺍﻣﻪﺗﻜﻪ ﭼﯚﻣﺪﯛﺭﯛﯞﯦﺘﻪﺗﺘﻰ. ﺟﯜﻣﻪﺩﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﭘﯧﺸﯩﻦ ﻧﺎﻣﯩﺰﯨﻨﯩﻤﯘ ﺋﻮﻗﯘﯞﯦﺘﯩﭗ، ﻣﻪﺳﭽﯩﺘﺘﯩﻦ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺋﺎﺗﺎ-ﺑﻮﯞﯨﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔ، ﺟﯜﻣﻠﯩﺪﯨﻦ ﺟﯩﻤﻰ ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻜﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺭﻭﮬﯩﻐﺎ ﺩﯗﺋﺎ ﻗﯩﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭗ ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﯩﺸﻘﺎ ﺗﻪﻣﺸﻪﻟﺪﯨﻢ؛ ﺋﯧﺸﻪﻛﻜﻪ ﻣﯩﻨﯩﭗ ﭼﻮﯓ ﻳﻮﻟﻐﺎ ﺑﯘﺭﯗﻟﯘﺷﯘﻣﻐﺎ ﺟﺎﻣﺎﺋﻪﺗﻜﻪ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﭘﯩﻴﺎﺩﻩ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﻣﺎﯕﺎ (ﺑﻪﻟﻜﯩﻢ ﺳﻪﻟﻠﻪﻡ ﻳﺎﺭﺍﺷﻤﯩﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯧﺮﻩﻙ) ﭼﻮﯓ ﺳﯜﭘﻪﺕ ﮬﻪﻡ ﻣﻪﻏﺮﯗﺭﺍﻧﻪ ﺑﯩﺰﺍﺭﻟﯩﻖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻳﺎﻟﺘﺘﯩﺪﻩ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ، ﺋﯧﺸﻪﻛﺘﯩﻦ ﺋﯩﺨﺘﯩﻴﺎﺭﺳﯩﺰ ﭼﯜﺷﯜﭖ، ﺗﻮﭘﻘﺎ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﺟﺎﻣﺎﺋﻪﺕ ﺋﯚﻳﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﺑﯩﺮ-ﺑﯩﺮﻟﻪﭖ ﺗﺎﺭﺍﭖ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰﻻ ﻗﺎﻟﺪﯗﻕ. ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺳﺎﻳﻐﺎ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ، ﻳﻪﻧﻪ ﺧﯧﻠﻰ ﻣﯧﯖﯩﺸﯩﻤﯩﺰﻏﺎ ﺗﻮﻏﺮﺍ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ. ﺋﺎﻛﺎﻣﺪﯨﻦ ﺋﻪﻳﻤﯩﻨﯩﭗ ﺗﯘﺭﺳﺎﻣﻤﯘ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻏﻪﻳﺮﻩﺗﻜﻪ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﻰ ﺳﯩﻠﻰ ﻣﯩﻨﺴﯩﻠﻪ، ﻣﻪﻥ ﭘﯩﻴﺎﺩﻩ ﻣﺎﯕﺎﻱ، ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﺋﺎﻛﺎﻡ ﻣﯧﻨﻰ ﻗﯧﺮﯨﭗ ﻳﻮﻝ ﻣﺎﯕﺎﻟﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺩﻩﻣﺴﻪﻥ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺗﻪﺗﯜﺭ ﻗﺎﺭﯨﯟﺍﻟﺪﻯ، ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﺪﺍ ﻳﻪﻧﻪ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﻰ ﺋﺎﺩﺍﯞﻩﺗﻨﯩﯔ” ﺗﺎﺗﯘﻕ“ﻟﯩﺮﻯ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻦ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﯞﺍﻱ ﻗﺎﺭﯨﻢ، ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺑﯚﺷﯜﻛﺘﯩﻜﻰ ﺑﺎﻻﻡ ﺋﺎﻏﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﯩﺮ ﻳﯜﺩﯛﭖ ﺩﯗﺋﺎ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻼ ﺩﻩﭖ ﺋﺎﻛﺎﻣﻨﻰ ﺋﻪﮔﻪﺷﺘﯜﺭﯛﭖ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ.
            ﻛﻮﭘﺮﺍﺗﺴﯩﻴﻪ ﺗﯜﮔﻪﭖ، ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺕ ﺋﻮﯕﺸﺎﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻗﯧﺮﯨﻐﯩﻨﯩﻤﻨﻰ ﺗﯘﻳﯘﭖ، ﺋﯚﻟﯜﻣﯩﻤﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﮕﻪ ﺭﻭﮬﯩﻲ ﺷﯩﭙﺎﻟﯩﻖ ﺋﯩﺰﺩﯨﺪﯨﻢ، ﺋﻮﻥ ﻳﯩﻠﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﺟﺎﻳﻨﺎﻣﺎﺯ ﮬﻪﻡ ﻣﻪﺳﭽﯩﺘﺘﯩﻦ ﺋﺎﻳﺮﯨﻠﻤﯩﺪﯨﻢ، ﮬﺎﺭﺍﻕ-ﺷﺎﺭﺍﭘﻨﻰ ﺋﻪﺳﻼ ﺋﯧﻐﯩﺰﯨﻤﻐﺎ ﺋﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯩﻤﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﻗﺎﺭﯨﻨﯩﯔ ﻛﯚﯕﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﻛﯩﺮﻧﻰ ﺗﺎﺯﯨﻠﯩﻴﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﯘ 22 ﻳﯧﺸﯩﺪﯨﻦ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﺑﻪﺵ ﯞﺍﻕ ﻧﺎﻣﺎﺯﻧﻰ ﺗﻪﺭﻙ ﺋﻪﺗﻤﻪﻱ ﻛﯧﻠﯩﯟﺍﺗﯩﺪﯗ، ﻗﯩﺰﯨﻞ ﺷﯘﺋﺎﺭ ﺗﻮﯞﻻﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺯﺍﻣﺎﻧﻼﺭﺩﺍ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺟﯩﻖ ﺋﻪﻟﻪﻣﻠﻪﺭﻧﻰ ﺳﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﯨﻢ، ﺋﯘ ﯞﺍﻗﯩﺘﻼﺭ ﺋﯚﺗﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺭﻩﺕ ﭼﺎﻱ ﻗﯘﻳﺪﯗﻡ، ”ﺋﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺕ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﯩﺪﻯ، ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺗﻨﯩﯔ ﻗﯘﻟﻰ ﺋﯩﺪﻯ، ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺗﻜﻪ ﺋﻪﮔﻪﺷﻤﻪﻱ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺳﺎﺭﺍﯓ ﺋﯩﺪﻯ، ﺑﯘﻧﻰ ﺋﯚﺯﯨﯖﯩﺰﻣﯘ ﺑﯩﻠﯩﺴﯩﺰ“ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﺋﯘ :”ﻣﺎﻗﯘﻝ، ﺳﻪﻧﺌﻪﺗﭽﯩﻤﯘ ﺑﻮﻝ،ﮬﺎﺭﺍﻗﻜﻪﺷﻤﯘ ﺑﻮﻝ، ﭼﯘﻣﺎﻗﭽﻰ ﻏﺎﻟﭽﯩﻤﯘ ﺑﻮﻝ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻣﻪﺳﭽﯩﺘﻨﻰ ﭼﯧﻘﯩﺸﻘﺎ، ﻗﯘﺭﺋﺎﻧﻨﻰ ﻛﯚﻳﺪﯛﺭﯛﺷﻜﻪ ﺋﻪﮔﻪﺷﻜﯩﻨﯩﯖﻨﻰ ﻣﻪﻧﻤﯘ، ﺧﯘﺩﺍﻣﯘ ﻛﻪﭼﯜﺭﻣﻪﻳﺪﯗ، ﺋﯚﻟﺴﻪﯕﻤﯘ ﺷﯘ ﮔﯘﻧﺎﮬﯩﯔ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯧﺘﯩﺴﻪﻥ“ ﺩﯦﺪﻯ.
           ﻳﻮﻟﺪﺍ ﻣﺎﯕﺎ ﻳﻪﻧﯩﻼ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﮬﻪﻣﺮﺍﮪ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﺑﯘ ﺟﺎﻧﯩﯟﺍﺭ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺧﺎﭘﯩﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﺑﯩﻠﻤﻪﻳﺪﯗ. ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﻛﯩﭽﯩﻜﯩﻤﯩﺰﺩﻩ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺋﯩﻨﺎﻕ ﺋﯚﺗﻪﺗﺘﯘﻕ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﺎﺷﯘ ﺑﯩﺮ ﻣﻪﺯﮔﯩﻠﻠﯩﻚ ﺟﯘﺕ-ﺷﯩﯟﯨﺮﻏﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﺎﺗﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯘﻕ. ﭼﯜﺷﺘﻪﻙ ﺋﯘﻧﺘﯘﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﯚﺗﻤﯜﺷﻨﯩﯔ ﺟﺎﺭﺍﮬﯩﺘﻰ ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﺋﺎﺩﻩﻣﮕﻪ ﺳﺎﻟﺠﯩﺪﻩﻙ ﭼﺎﭘﻠﯩﺸﯩﭗ، ﺋﯚﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﯨﻤﯘ ﺧﺎﺗﯩﺮﺟﻪﻡ ﻛﯚﺯ ﻳﯘﻣﻐﯩﻠﻰ ﻗﻮﻳﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ. ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ، ﻳﯩﮕﯩﺘﻠﯩﻚ، ﻗﯩﺮﺍﻧﻠﯩﻖ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﮬﺎﻳﺎﺗﻠﯩﻘﻨﯩﯔ ﺭﻩﯕﮕﺎﺭﻩﯓ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﻗﺎﻧﻤﺎﻱ ﺋﯚﺗﺘﻰ، ﺑﻪﺯﻯ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺗﻪﻥ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﺧﺎﺗﺎ ﻗﯩﻠﺪﯗﻕ. ﺑﯩﺮﺍﻕ ﺋﺎﻛﺎﻣﻨﯩﯔ ﺗﻪﻗﯟﺍ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﻤﺎﻡ ﺗﯘﺭﯗﭖ، ﺷﯘﻧﭽﻪ ﻳﯩﻠﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﺎﺩﺍﯞﻩﺕ ﺳﺎﻗﻼﭖ ﻛﯧﻠﯩﺸﻰ، ﺑﻮﭘﺘﯘﻻ، ﺋﺎﺯﻣﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻪﻧﺪﻩ ﻳﻮﻕ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯩﺸﯩﻨﻰ ﺋﺎﻟﻼﻏﺎ ﺗﺎﭘﺸﯘﺭﺍﻱ ﺩﯦﻤﻪﺳﻠﯩﻜﻰ ﻛﺎﻟﻼﻣﺪﯨﻦ ﮬﯧﭻ ﺋﯚﺗﻤﻪﻳﺪﯗ. ﺋﯘ ﺧﺎﺗﺎﻟﯩﻘﻘﺎ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻣﯧﻨﯩﯖﻼ ﺳﻪﯞﻩﭘﭽﻰ ﺋﻪﻣﻪﺳﻠﯩﻜﯩﻤﻨﻰ ﻗﺎﺩﯨﺮ ﺋﺎﻟﻼﮪ ﺋﯚﺯﻯ ﺑﯩﻠﯩﺪﯗ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺋﺎﻟﻼﮬﻨﯩﯔ ﻣﻪﻏﭙﯩﺮﯨﺘﯩﮕﻪ ﺋﯧﺮﯨﺸﺴﻪﻣﻼ ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﺋﯚﻣﺮﯛﻣﺪﻩ ﺑﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺋﺎﺭﺗﯘﻕ ﺋﺎﺭﺯﯗ-ﺗﯩﻠﻪﻛﻠﯩﺮﯨﻤﻤﯘ ﻳﻮﻕ...
          ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﮕﻪ ﺋﺎﺯ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﺪﺍ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻛﯚﺭﯛﻧﺪﻯ. ﺋﯘ ﻳﻮﻟﻨﯩﯔ ﭼﯧﺘﯩﻨﻰ ﺑﻮﻳﻼﭖ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﺋﻪﯞﺭﯨﺸﯩﻢ ﺑﻮﻳﻠﯘﻕ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﺋﯚﻟﻜﻪ ﻳﯧﯖﻰ ﺋﺎﺯﺍﺩ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﻣﻪﺯﮔﯩﻠﺪﻩ ﻳﯧﺰﯨﻠﯩﻖ ﺳﻪﻧﺌﻪﺕ ﺋﯚﻣﯩﻜﯩﻨﯩﯔ ﺋﯘﺳﺴﯘﻟﭽﯩﺴﻰ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﭼﺎﻟﺴﺎﻡ ﺋﯩﻤﯩﻦ ﺩﺍﭘﭽﻰ ﺗﻪﯕﻜﻪﺵ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﻗﺎﺵ-ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﻧﺎﺯ-ﮬﺎﻳﺎ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻮﻳﻨﯩﺘﯩﭗ، ﺗﺎﻝ ﭼﯩﯟﯨﻘﺘﻪﻙ ﺋﯧﮕﯩﻠﯩﭗ، ﻛﯧﭙﯩﻨﻪﻛﺘﻪﻙ ﭘﯩﻘﯩﺮﺍﭖ ﺋﯘﺳﺴﯘﻝ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺋﯘ ﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺗﻪﻥ ﮬﻪﻣﻤﻪﻳﻠﻪﻧﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﻜﯜﺩﻩﻙ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﻗﯩﺰ ﺋﯩﺪﻯ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻧﺎﮬﯩﻴﯩﻠﯩﻚ ﺳﻪﻧﺌﻪﺕ ﺋﯚﻣﯩﻜﯩﮕﻪ ﺗﺎﻟﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ؛ ﺑﯩﺮﺍﻕ ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺕ ﻳﺎﻣﺎﻧﻼﺷﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺗﯚﯞﻩﻧﮕﻪ ﭼﯜﺷﯜﭖ، ﻣﯘﺷﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﺋﻪﻣﮕﻪﻛﻜﻪ ﺳﯧﻠﯩﻨﺪﻯ ﯞﻩ ﺷﯘ ﺟﻪﺭﻳﺎﻧﺪﺍ ﺋﻮﺳﻤﺎﻥ ﺋﻪﭘﻪﻧﺪﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻮﻧﯘﺷﯘﭖ ﺗﯘﺭﻣﯘﺵ ﻗﯘﺭﺩﻯ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻛﯘﺭﺳﺘﺎ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﺧﻪﻟﻖ ﺋﻮﻗﯘﺗﻘﯘﭼﯩﺴﻰ ﺑﻮﻟﺪﻯ؛ ﺑﺎﻻﻡ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺑﺎﺷﻼﻧﻐﯘﭼﺘﺎ ﺷﯘﻧﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﺪﺍ ﺋﻮﻗﯘﻏﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺋﻮﺳﻤﺎﻥ ﺷﻮﺟﺎﯓ ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﺍ ﺗﯜﮔﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﻮﺭﻧﯩﻐﺎ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﻩ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﻗﯩﺰﻯ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﺋﻮﺭﯗﻧﻼﺷﺘﻰ. ﺑﯘ ﻗﯩﺰﻣﯘ ﺋﺎﭘﯩﺴﯩﺪﻩﻙ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ، ﭘﺎﻛﯩﺰ ﭼﻮﯓ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺋﻪﺳﻠﯩﺪﻩ ﺷﯘ ﻗﯩﺰﻧﻰ ﺋﺎﻟﯩﻤﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺑﯩﺮﺍﻕ ﺋﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﻛﻪﺗﻜﻪﭼﻜﻪ ﺋﺎﻣﺎﻟﺴﯩﺰ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﺗﺎﻻﻕ ﺧﻮﺗﯘﻧﻰ ﮔﯜﻟﻨﯩﺴﺎﻧﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻗﺎﻣﻠﯩﺸﺎﻟﻤﺎﻱ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺩﻯ. ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯚﻳﻠﻪﭖ ﻗﻮﻳﺎﻱ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﻗﻮﻟﯘﻡ ﻗﯩﺴﻘﺎ، ﺋﯘ ﻗﯩﺰﻣﯘ ﺋﻮﻏﻠﯘﻣﻨﻰ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻐﯘ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻣﻪﺯﻟﯘﻡ، ﺑﯩﺮﺍﻕ ﺋﯘﻣﯘ ﻗﯩﺰﯨﻨﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﻨﻰ ﻳﯩﺮﺍﻟﻤﺎﻳﺪﯗ. ﮬﻪﻱ ﻗﯧﺮﯨﻠﯩﻖ، ﺋﻪﻟﻠﯩﻜﯩﻨﭽﻰ ﻳﯩﻠﻼﺭﺩﯨﻜﻰ ﺟﯘﺷﻘﯘﻥ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﻧﯧﻤﯩﺪﯦﮕﻪﻥ ﺋﯧﺴﯩﻞ-ﮬﻪ! ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﻣﯩﯔ ﺳﯧﻐﯩﻨﺴﺎﻗﻤﯘ ﺑﯩﻜﺎﺭ، ﺗﻪﻗﺪﯨﺮﮔﻪ ﺗﻪﻥ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺧﯘﺩﺍﻏﺎ ﺳﯧﻐﯩﻨﻐﺎﻥ ﺗﯜﺯﯛﻙ. ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﯩﻢ ﺑﻪﯕﯟﺍﺷﻠﯩﻘﯩﻢ ، ﻗﯧﺮﯨﻠﯩﻘﯩﻢ ﺋﻮﺑﺪﺍﻧﻠﯩﻘﯩﻢ ﺩﻩﭖ ﺧﺎﺗﯩﺮﺟﻪﻡ ﻳﺎﺷﺎﻱ، ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﻧﻪﭘﺴﯩﻤﺪﻩ ﺋﺎﻟﻼﮬﻨﯩﯔ ﺋﺎﻣﺎﻧﯩﺘﯩﻨﻰ ﻗﻮﺭﻗﻤﺎﻱ ﺗﺎﭘﺸﯘﺭﺍﻟﯩﺴﺎﻡ ﻳﻪﻧﻪ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﺎﺭﻣﺎﻥ؟! ﮬﻪﺟﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﺶ ﻧﯧﺴﯩﭗ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺑﺎﻻﻡ ﻳﺎﻗﯘﭘﻨﯩﯔ ﭘﻪﺭﺯﯨﻨﻰ ﺋﺎﺩﺍ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ ﺗﯘﺭﯗﭖ، ﭘﯘﻝ ﺗﺎﭖ، ﻣﯧﻨﻰ ﮬﻪﺭﻩﻣﮕﻪ ﺋﺎﭘﺎﺭ ﺩﯦﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺑﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﺋﯘ ﺋﺎﻟﯩﻤﻪﻥ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻗﯩﺰﺩﯨﻦ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﺪﯨﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﮬﯧﭽﻜﯩﻢ ﻳﻮﻕ، ﺋﯘﻛﺎﻡ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﮔﯘﯕﺸﯧﺪﺍ ﭘﻪﺗﺘﻪ ﻛﯧﺴﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺋﻪﻟﭽﯩﻠﯩﻜﻜﯩﻤﯘ ﻳﺎﺭﺍﻳﺘﺘﻰ، ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﺎﻗﺴﺎ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﺑﻮﻻﺭﻛﯩﻦ؟ ﺑﯩﺮﺍﻕ ﺋﻪﺭ ﻛﯩﺸﻰ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩ ﺋﯩﻨﺎﯞﻩﺕ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﺪﻩﻙ ﻗﯩﺰﻻﺭ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﻮﻳﻤﺎﻳﺪﯗ، ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻳﺎ ﭘﻪﻧﺪﻩ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﺋﺎﻟﯩﻢ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﻳﺎ ﺩﯨﻨﺪﺍ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﻣﻮﻟﻼ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﻳﺎ ﮬﯚﻧﻪﺭ ﺋﯚﮔﯩﻨﯩﭗ ﺋﯘﺳﺘﺎ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺋﺎﻗﯩﯟﻩﺕ ﻛﻪﭘﺘﻪﺭﯞﺍﺯ، ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﺪﯨﻦ ﻗﯩﺰ ﺳﻮﺭﯨﻐﯩﻠﻰ ﻳﯜﺯ ﭼﯩﺪﺍﻣﺪﯗ؟! ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺋﯩﺸﺘﯩﻦ ﺑﯩﻜﺎﺭ ﺑﻮﻟﺴﯩﻼ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺗﯘﺭﻣﺎﻳﺪﯗ، ﺋﺎﯕﻠﯩﺴﺎﻡ ﻳﺎﺳﯩﻦ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﺪﻩ ﭘﯘﻝ ﺗﯩﻜﯩﺸﯩﭗ ﻗﻪﺭﺕ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﺎﺗﯩﺪﯨﻜﻪﻥ. ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﺋﻮﯕﻼﭖ ﻗﻮﻳﺴﺎﻡ ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﻤﺎﺱ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ، ﻳﻪﻧﻪ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﺳﻪ ﺋﯘﻧﯩﻤﯘ ﻗﻮﺷﯘﭖ ﺧﻪﻗﻘﻪ ﺋﯘﺗﺘﯘﺭﯨﯟﯦﺘﻪﺭﻣﯩﻜﯩﻦ ﺩﻩﭖ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﻳﻤﻪﻥ.
              ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﮔﻮﻳﺎ ﺗﯜﻣﻪﻥ ﻣﯩﯔ ﻗﺎﻳﻐﯘ-ﮬﻪﺳﺮﻩﺗﻨﻰ ﻳﯜﺩﯛﭖ ﻣﺎﯕﻐﺎﻧﺪﻩﻙ، ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﻣﺎﯕﺎﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺋﯚﺭﯛﻟﯜﭖ ﻗﺎﺭﯨﺪﻯ، ﺋﯧﺸﯩﻜﯩﻤﻤﯘ ﭼﯚﭼﯜﭖ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﭼﯩﺮﺍﻳﻰ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﺳﻮﻟﻐﯘﻥ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﯧﺸﻪﻛﺘﯩﻦ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺳﻮﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺧﺎﻧﯩﻤﺪﺍ ﮬﻪﺭﮔﯩﺰ ﻛﺎﺩﯨﺮﻟﯩﻖ ﻛﯧﺒﯩﺮﻯ ﻳﻮﻕ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﻳﻮﻟﺪﯨﺸﻰ ﻗﺎﺯﺍ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺋﯚﻟﯜﻡ ﯞﻩﮬﯩﻤﯩﺴﻰ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯧﺸﯩﻐﯩﻤﯘ ﺳﺎﻳﻪ ﺗﺎﺷﻼﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﯞﺍﺷﻼﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺧﯘﺵ ﭘﯩﭽﯩﻢ ﺗﯘﺭﻗﯩﻐﺎ، ﻗﯩﺰﻟﯩﻖ ﮔﯜﺯﻩﻟﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺗﺎﭘﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﯩﯔ ﺑﯘ ﺋﺎﻳﺎﻟﺪﯨﻦ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﮬﻪﺳﺴﻪ ﻗﯧﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻤﻨﻰ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ، ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﺋﯩﺨﺘﯩﻴﺎﺭﺳﯩﺰ ﺋﯧﻐﯩﺮ-ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺳﻮﻗﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺳﺎﻟﯩﻤﯩﻤﻨﻰ ﺋﯩﻠﯩﻚ ﺋﯧﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭗ ﻏﻪﻣﻜﯩﻦ ﻛﯜﻟﯜﻣﺴﯩﺮﻩﭖ:
— ﺟﯜﻣﻪﺩﯨﻦ ﻳﺎﻧﻐﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﯩﻤﺎﻣﻼ؟-ﺩﯦﺪﻯ.
— ﮬﻪ، ﺷﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻦ ﻛﯧﻠﯩﺸﯩﻢ...
— ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺗﯘﭘﺮﺍﻕ ﺑﯧﺸﯩﻐﺎ ﺑﺎﺭﺍﻱ ﺩﯦﮕﻪﻥ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﺎﯕﻠﯩﺴﺎﻡ ﺋﺎﻳﺎﻟﻼﺭ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺑﺎﺭﺳﺎ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﻤﯩﺶ...
— ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﻣﻪﺭﮬﯘﻣﻐﺎ ﺩﯗﺋﺎ ﻗﯩﻠﺴﯩﻠﯩﻤﯘ ﺧﯘﺩﺍﻏﺎ ﻳﯧﺘﯩﺪﯗ.
— ﻣﯩﯔ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻗﺎﻗﺸﯩﺴﺎﻣﻤﯘ ﺑﯩﻜﺎﺭﻛﻪﻥ، ﺗﻪﻗﺪﯨﺮﮔﻪ ﺗﻪﯓ ﻛﻪﻟﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺋﯚﻟﮕﻪﻧﻨﯩﯔ ﻛﻪﻳﻨﯩﺪﯨﻦ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﻛﻪﺗﻜﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺗﯘﻟﻠﯘﻕ ﭘﯩﺸﺎﻧﻪﻣﮕﻪ ﭘﯜﺗﯜﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ...-ﺩﯦﺪﻯ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯜﻣﭽﯩﻴﯩﭗ.
— ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺑﯘﺯﻣﯩﺴﯩﻼ، ﺳﻪﯞﺭ ﻗﯩﻠﺴﯩﻼ...
ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﻣﯘﻧﭽﺎﻗﺘﻪﻙ ﻳﺎﺷﻼﺭ ﺗﯚﻛﯜﻟﯜﭖ ﭼﯜﺷﺘﻰ.
— ﺳﯩﻠﯩﻨﯩﯔ ﻣﻪﺯﻟﯘﻡ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﯩﻠﯩﻤﯘ ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻞ ﺑﻮﻟﺪﻯ-ﮬﻪ،-ﺩﯦﺪﻯ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻣﺎﯕﺎ ﮬﯧﺴﺪﺍﺷﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﺪﯛﺭﯛﭖ.
— ﮬﻪ، ﺑﯘ ﻳﯩﻞ ﻗﯩﺶ ﻛﯩﺮﺳﻪ ﺳﺎﻕ ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻞ ﺑﻮﻟﯩﺪﯗ.
— ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻠﯩﻤﻪﻥ،- ﺩﯦﺪﻯ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦ ﺋﯜﻣﯩﺪﺳﯩﺰ، ﺯﻩﺋﯩﭗ ﺋﺎﮬﺎﯕﺪﺍ،- ﺋﺎﺧﺸﯩﻤﻰ ﺗﻮﻛﻨﻰ ﻳﺎﻧﺪﯗﺭﯗﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﻳﺎﺗﻤﯩﺴﺎﻡ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﻛﯚﺯﻣﻨﻰ ﻳﯘﻣﺴﺎﻣﻼ ﻗﺎﺭ ﺑﺎﺳﯩﺪﯗ، ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺑﺎﻗﻘﺎﻥ ﺋﯩﺖ-ﻣﯜﺷﯜﻙ، ﻗﻮﻱ-ﺋﯚﭼﻜﯩﻠﻪﺭﻣﯘ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﺟﯩﻨﺪﻩﻙ ﻛﯚﺭﯛﻧﯩﺪﯗ. ﻣﻪﻛﺘﻪﭘﺘﯩﻜﻰ ﺋﯘﺷﺸﺎﻕ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﻗﯩﻴﺎ-ﭼﯩﻴﺎﻟﯩﺮﯨﻤﯘ ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﺑﯩﮕﯩﺰ ﺗﯩﻘﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﺎﯕﻠﯩﻨﯩﺪﯗ، ﺋﯘﺯﺍﻕ ﻳﺎﺷﯩﻴﺎﻟﯩﺸﯩﻤﻐﺎ ﮬﯧﭻ ﻛﯚﺯﯛﻡ ﻳﻪﺗﻤﻪﻳﺪﯗ...
— ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﺩﯦﻤﯩﺴﯩﻠﻪ ﺧﺎﻧﯩﻢ، ﺟﺎﻧﻨﻰ ﺋﺎﻟﺴﺎ ﺧﯘﺩﺍ ﺋﺎﻟﯩﺪﯗ، ﺋﯚﻟﯩﻤﻪﻥ ﺩﻩﭘﻼ ﺋﯚﻟﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺋﻪﺟﻪﻝ ﻛﻪﻟﺴﻪ ﺋﯚﻟﻤﻪﻳﻤﻪﻥ ﺩﻩﭘﻤﯘ ﻗﯘﺗﯘﻟﻐﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯗ، ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺗﻮﻕ ﺗﯘﺗﺴﯩﻼ، ﺋﺎﺭﺗﯘﻕ ﻏﻪﻡ ﻗﯩﻠﻤﯩﺴﯩﻼ!...
ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻛﯚﺯ ﻳﯧﺸﯩﻨﻰ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮﺧﺘﺎﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺰ ﮔﻪﭖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﭗ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﯩﻨﯩﻤﯩﺰﻧﯩﻤﯘ ﺗﯘﻳﻤﺎﻱ ﻗﺎﭘﺘﯘﻕ. ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﻰ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﺸﻜﻪ ﺗﻪﻛﻠﯩﭗ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ، ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺗﻪﯕﻘﯩﺴﻠﯩﻘﺘﺎ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ، ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻛﯩﺮﻣﻪﻱ ﻛﻪﺗﺴﯩﻠﻪ ﻛﯚﯕﻠﯩﻤﯩﺰ ﻳﯧﺮﯨﻢ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺋﻪﺗﻪ-ﺋﯚﮔﯜﻥ ﺑﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﻗﺎﻳﺴﯩﻤﯩﺰ ﺑﺎﺭ، ﻗﺎﻳﺴﯩﻤﯩﺰ ﻳﻮﻕ، ﺋﺎﻟﻼﮪ ﺋﯩﮕﻪﻡ ﺋﯚﺯﻯ ﺑﯩﻠﯩﺪﯗ. ﺋﺎﯕﻐﯩﭽﻪ ﺩﯨﺪﺍﺭ ﻏﻪﻧﯩﻤﻪﺕ... ﺩﻩﭖ ﭼﯩﯔ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﺪﯨﻢ. ﺧﺎﻧﯩﻢ ﮔﯧﭙﯩﻤﺪﯨﻦ ﺗﻪﺳﯩﺮﻟﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺑﻮﻟﻐﺎﻱ، ﺋﺎﺭﺗﯘﻕ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﻤﺎﻳﻼ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﺩﻯ. ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﻰ ﺋﯧﻐﯩﻠﻐﺎ ﺳﻮﻻﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﻗﻮﻟﯘﻣﻨﻰ ﻳﯘﻳﯘﭖ، ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ-ﻗﯘﺭﯗﻕ ﻧﺎﻧﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﭼﺎﻱ ﺋﻪﻛﻪﻟﺪﯨﻢ. ﺋﺎﻳﺎﻟﺴﯩﺰ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺑﯩﺴﻪﺭﻣﺠﺎﻥ، ﻏﻮﺭﯗﮔﯜﻝ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﻗﯩﺰ ﺑﺎﻻﻡ ﻳﺎﻛﻰ ﻛﯧﻠﯩﻨﯩﻢ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﻛﯚﭘﺘﯜﺭﯛﭖ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺧﺎﻧﯩﻢ ﮔﯧﭙﯩﻤﻨﻰ ﻛﯚﯕﯜﻝ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺋﺎﯕﻠﯩﺪﻯ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺋﯘﮪ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ، ﻣﺎﯕﺎ ﯞﻩ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺗﯚﺕ ﺑﯘﻟﯘﯕﯩﻐﺎ ﮬﯧﺴﺪﺍﺷﻠﯩﻖ ﻧﻪﺯﻩﺭﯨﺪﻩ ﻗﺎﺭﺍﯞﯦﺘﯩﭗ، ﺑﯩﺮﺩﯨﻨﻼ ﺗﻮﺭﯗﺳﺘﯩﻜﻰ ﺗﻮﭘﺎ ﺑﯧﺴﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻏﺎ ﻛﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﺘﻰ، ﻣﺎﯕﺎ ﻟﻪﭘﭙﯩﺪﻩ ﻗﺎﺭﯨﺪﻯ؛ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﻯ ﭼﺎﻗﻨﺎﭖ، ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻐﺎ ﻗﺎﻥ ﻳﯜﮔﯜﺭﺩﻯ.
— ﺑﯘ ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﺷﯘﻣﯘ؟
— ﮬﻪ، ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﻰ ﺷﯘ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ...
— ﺋﯘﻧﻰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﭼﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﯩﻤﺎﻣﻼ؟
— ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻗﯧﺮﯨﺴﯩﻤﯘ ﺑﯘﻧﯩﯔ ﮬﻪﯞﯨﺴﻰ ﻗﯧﺮﯨﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﯩﺪﻩﻙ ﻛﯚﭖ ﭼﺎﻟﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﭼﺎﻟﻤﺎﻳﻤﯘ ﻗﯘﺗﯘﻻﻟﻤﯩﺪﯨﻢ.
— ﺋﺎﻟﺴﯩﻼ، ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺑﺎﻗﺎﻱ،-ﺩﯦﺪﻯ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﻮﺭﻧﯩﺪﯨﻦ ﻗﻮﭘﯘﭖ.
ﺧﺎﻧﯩﻤﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺟﺎﻧﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺗﺎﺭﯨﺴﯩﺪﯨﻦ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ ﻗﯘﻻﻗﻠﯩﺮﯨﻐﯩﭽﻪ ﺳﯜﺭﺗﯜﭖ ﭘﺎﺭﻗﯩﺮﯨﺘﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻢ .
— ﺑﯘﻧﻰ ﺑﯜﮔﯜﻧﯩﺴﻰ ﺳﯜﺭﯛﭖ ﻗﻮﻳﺴﺎﻡ ﺋﻮﻧﺒﻪﺵ ﻛﯜﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﻪﻧﻪ ﺗﻮﭘﺎ ﺑﯧﺴﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺪﯗ، -ﺩﯦﺪﯨﻢ ﯞﻩ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺧﺎﻧﯩﻤﻐﺎ ﺋﯘﺯﺍﺗﺘﯩﻢ.
— ﭼﺎﻟﻤﯩﺴﯩﻼ ﺋﺎﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﻮﭘﺎ ﺑﯧﺴﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺪﯗ، ﭼﺎﻟﺴﯩﻼ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﭘﻪﺩﯨﮕﻪ، ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﺑﯩﺮ ﭘﻪﺩﻩ ﺑﻮﻟﺴﯘﻥ، ﺋﺎﯕﻠﯩﻤﯩﻐﯩﻠﻰ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺑﻮﭘﺘﯘ، ﻛﯚﯕﻠﯩﻤﯩﺰ ﻳﻪﯕﮕﯩﻠﻠﻪﭖ ﻗﺎﻻﺭ،-ﺩﯦﺪﻯ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﻳﻪﻧﻪ ﻣﺎﯕﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ.
           ﻣﻪﻥ ﺳﻪﻝ ﺋﯩﻜﻜﯩﻠﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﺷﯘﻧﺪﺍﻗﺘﯩﻤﯘ ﺭﻭﮬﯩﻨﺎﺗﯩﻤﺪﯨﻜﻰ ﻣﯘﺯﯨﻜﺎ ﺋﺎﮬﺎﯕﻠﯩﺮﻯ ﻳﺎﺷﻠﯩﻖ ﺋﻪﺳﻠﯩﻤﯩﻠﯩﺮﯨﻤﮕﻪ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﻨﻰ ﺗﯩﺘﺮﻩﺗﺘﻰ. ﺑﯩﮕﯩﺰ ﺑﺎﺭﻣﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﺩﻩﺭﮬﺎﻝ ﻧﺎﺧﯘﻥ ﺑﺎﻏﻼﭖ، ﺗﺎﺭﯨﻨﻰ ﺟﺎﻳﯩﺪﺍ ﺗﻪﯕﺸﻪﭖ، ﺋﯧﺴﯩﻤﺪﻩ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺧﻪﻟﻖ ﻧﺎﺧﺸﯩﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﺋﺎﮬﺎﯕﯩﻐﺎ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﯛﭖ، ﺳﯩﻢ ﺗﺎﺭﯨﻐﺎ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﺩﯨﻞ ﺗﺎﺭﯨﻐﺎ ﻧﺎﺧﯘﻥ ﺋﯘﺭﺩﯗﻡ. ﺋﯩﻤﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﻣﯘﺯﯨﻜﺎ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﻰ ﺷﻪﻳﺘﺎﻧﻨﯩﯔ ﻧﻪﻏﻤﯩﺴﻰ ﺩﻩﭖ ﻳﺎﻗﺘﯘﺭﻣﺎﻳﺘﺘﻰ، ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺑﯘ ﺩﯗﻧﻴﺎ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘ ﺩﯗﻧﻴﺎ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﯨﺴﯩﺪﺍ ﺯﯨﺪﺩﯨﻴﻪﺗﺘﻪ ﻗﺎﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﯩﯖﻤﯘ ﺑﯘ ﺳﺎﺯﻏﺎ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﯩﺪﻩﻙ ﺋﯩﺸﺘﯩﻴﺎﻗﯩﻢ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﻳﻪﻧﻪ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﯘﺯﯗﻥ ﭼﯧﻠﯩﺸﻘﺎ، ﻣﻪﺭﻏﯘﻟﻼﺷﻘﺎ، ﻧﺎﺧﺸﯩﺴﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﺋﯧﻴﺘﯩﺸﻘﺎ ﻣﺎﺩﺍﺭﯨﻢ ﻳﻪﺗﻤﻪﻳﺘﺘﻰ. ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﯩﻜﯩﻦ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻧﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﺘﯩﻜﻰ ﺑﻪﺭﻧﺎﻟﯩﻘﯩﻢ ﻗﺎﻳﺘﺎ ﺗﯩﺮﯨﻠﺪﻯ، ﺑﯩﻠﻪﻛﻠﯩﺮﯨﻤﮕﻪ ﻛﯜﭺ ﺗﻮﻟﺪﻯ، ﺑﺎﺭﻣﺎﻗﻠﯩﺮﯨﻢ ﭘﻪﺩﻩ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﻣﻮﻛﯩﺪﻩﻙ ﺋﻮﻳﻨﯩﺪﻯ، ﺗﺎﺭﺍ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﻰ ﺳﯧﺮﯨﯟﻩﺗﺘﯩﻢ. ﺟﯩﺮﺍﺩﯨﻦ ﺋﯧﻘﯩﭗ ﭼﯜﺷﯜﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﺗﺎﻍ ﺳﯜﻳﯩﺪﻩﻙ ﻟﻪﺭﺯﺍﻥ ﻣﯘﺯﯨﻜﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﻣﯘﯕﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﻛﯚﻙ ﺋﺎﺳﻤﺎﻧﺪﻩﻙ ﮔﯜﺯﻩﻝ، ﻳﯧﺸﯩﻞ ﺑﺎﻏﻼﺭﺩﻩﻙ ﭘﻪﻳﺰﻯ ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺳﯧﻐﯩﻨﺪﯗﺭﺩﯨﻜﻰ، ﻣﯘﺯﯨﻜﺎ ﻗﯧﺘﯩﻐﺎ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘﻏﺎﻥ ﮬﺎﻟﺪﺍ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻤﻪﻥ... ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﺑﯘﻳﺎﻥ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺯﻭﻕ-ﺷﻮﺥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﭼﯧﻠﯩﭗ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﯨﻢ. ﻳﯩﮕﯩﺘﻠﯩﻜﯩﻤﺪﯨﻦ ﺗﺎ ﮬﺎﺯﯨﺮﻏﯩﭽﻪ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﭘﯜﺗﻜﯜﻝ ﺩﻩﺭﺕ-ﺋﻪﻟﻪﻣﻠﯩﺮﯨﻢ ﻣﯘﺷﯘ ﻣﯘﺯﯨﻜﺎ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻪﯕﻼ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﻨﯩﯔ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﻗﯧﺘﯩﺪﯨﻦ ﺳﯘﻏﯘﺭﯗﻟﯘﭖ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ، ﺩﯨﻞ ﻳﺎﺭﺍﻡ ﺳﺎﻗﺎﻳﻐﺎﻧﺪﻩﻙ، ﻧﻪﯞﻗﯩﺮﺍﻥ ﺩﻩﯞﺭﯨﻤﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﻘﺎﻧﺪﻩﻙ، ﻳﻪﻧﻪ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﻮﻥ ﻳﯩﻞ، ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﻳﺎﺷﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺗﯘﻳﻐﯘﻏﺎ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ. ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻳﯩﻐﻼﯞﺍﺗﺎﺗﺘﻰ، ﻣﻪﻥ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺟﺎﻳﯩﻐﺎ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺗﻪﺳﻪﻟﻠﯩﻲ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ.
— ﺳﯩﻠﻰ ﺗﯧﺨﻰ ﻗﯧﺮﯨﻤﺎﭘﻼ، ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﭼﯧﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﺩﯨﻠﻪ، ﺧﻮﺵ، ﻣﻪﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻗﺎﻳﺘﺎﻱ،-ﺩﯦﺪﻯ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺋﯘﮪ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ،-ﯞﺍﻗﺘﯩﻠﯩﺮﻯ ﻳﻪﺗﺴﻪ ﺑﯩﺰﻧﯩﯖﻜﯩﮕﯩﻤﯘ ﺑﺎﺭﺍﻻ.
— ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻡ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﻣﺎﯕﺴﯩﻼ ﺑﻮﻟﻤﺎﺳﻤﯘ ...-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺋﯘ ﻛﻪﺗﺴﯩﻼ ﻣﻪﻥ ﻏﯧﺮﯨﭙﻠﯩﻘﻘﺎ ﭼﯩﺪﯨﻴﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ. ﺗﻮﯞﺍ، ﺋﯚﺯﻩﻣﮕﻪ ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﻳﯩﮕﯩﺘﻠﯩﻜﺘﯩﻜﻰ ﺟﻪﺳﯘﺭﻟﯘﻗﯘﻡ ﺭﺍﺳﺘﯩﻨﻼ ﺗﯩﺮﯨﻠﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ-ﮬﻪ!
— ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺴﯩﻼ، ﻳﺎ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎ ﮬﺎﺯﯨﺮﻧﯩﯔ ﺋﯚﺯﯨﺪﻩ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺑﺎﺭﺳﯩﻼ، ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺑﯧﺮﻩﻱ.
— ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﺭﻩﮬﻤﻪﺕ، ﺧﯘﺩﺍ ﺑﯘﻳﺮﯗﺳﺎ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺑﺎﺭﺍﻱ.
— ﻗﯧﺮﯨﺪﯨﻢ ﺩﻩﭖ ﺋﯘﻧﯘﺗﻘﺎﻕ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻼ، ﻟﻪﯞﺯﯨﻠﯩﺮﯨﺪﻩ ﺗﯘﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻧﻼ؟!
— ﺳﺎﻗﺎﻟﻐﺎ ﺋﺎﻕ ﻛﯩﺮﮔﻪﻧﺪﯨﻤﯘ ﻳﺎﻟﻐﺎﻥ ﺳﯚﺯﻟﻪﻣﺪﯨﻤﻪﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ، ﺧﺎﺗﯩﺮﺟﻪﻡ ﺑﻮﻟﺴﯩﻼ...
        ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺑﺎﺵ-ﺋﺎﻳﯩﻐﯩﻤﻐﺎ ﻗﺎﻳﺘﯩﺪﯨﻦ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﺳﻪﻝ ﻗﺎﻳﻐﯘﺭﻏﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﺸﯩﻤﻨﻰ ﻗﺎﻳﺘﺎ-ﻗﺎﻳﺘﺎ ﺗﺎﭘﯩﻼﭖ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﻳﯜﺭﯛﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
       ﻛﯧﻴﯩﻨﻜﻰ ﺟﯜﻣﻪ ﻛﯜﻧﻰ ﻛﻪﭼﻘﯘﺭﯗﻥ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﺩﯨﻢ. ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﻰ ﻛﻪﻧﺖ ﻣﻪﻛﺘﯩﭙﯩﻨﯩﯔ ﻳﯧﻨﯩﺪﺍ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺩﯦﮭﻘﺎﻥ ﺋﯚﻳﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﺑﺎﻗﻘﺎﻧﺪﺍ ﺋﻪﻟﯟﻩﺗﺘﻪ ﺭﻩﺗﻠﯩﻚ، ﭘﺎﻛﯩﺰ ﺋﯩﺪﻯ. ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻣﯧﻨﻰ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﻗﯩﺰﻏﯩﻨﻠﯩﻖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯜﺗﯜﯞﺍﻟﺪﻯ، ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﭼﺎﻱ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﺗﺎﻣﺎﻗﻘﺎ ﻗﻮﭘﺘﻰ.
— ﻗﯩﺰﻟﯩﺮﻯ ﺗﯧﺨﻰ ﺋﯩﺸﺘﯩﻦ ﭼﯜﺷﻤﯩﺪﯨﻤﯘ؟-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻳﺎﻥ-ﺑﯘﻳﺎﻥ ﻗﺎﺭﺍﭖ.
— ﻣﻪﻛﺘﻪﭘﺘﯩﻦ ﺑﯩﺮ ﺋﯧﻐﯩﺰﻟﯩﻖ ﺋﯚﻱ ﺑﻪﺭﮔﻪﻧﯩﺪﻯ، ﻛﯚﭘﺮﻩﻙ ﺷﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺑﻮﻟﯩﺪﯗ.
— ﺋﯚﻱ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﺗﯘﺭﺳﺎ ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﺎ ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﯩﺪﯗ؟
— ﺗﺎﯕﻪﻱ، ﺧﯩﺰﻣﻪﺕ ﺋﺎﻟﺪﯨﺮﺍﺵ ﺩﻩﻳﺪﯗ، ﻳﺎ ﺋﯩﺸﻠﯩﮕﯩﻨﯩﻨﯩﯔ ﺗﺎﻳﯩﻨﻰ ﻳﻮﻕ، ﺋﻮﻗﯘﻏﯘﭼﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﺗﺎﭘﺸﯘﺭﯗﻗﻠﯩﺮﯨﻨﯩﻤﯘ ﺑﻪﺯﯨﺪﻩ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﻪﻛﺸﯜﺭﺗﻜﯜﺯﯨﺪﯗ.
       ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻣﺪﯨﻼ ﻟﻪﻏﻤﻪﺕ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﺋﻪﻛﻪﻟﺪﻯ. ﺗﺎﻣﺎﻗﻨﻰ ﺑﻪﻙ ﺋﻮﺧﺸﯩﺘﯩﭙﻼ ﺩﻩﭖ ﻣﺎﺧﺘﺎﭖ ﺗﻪﺧﺴﯩﻨﻰ ﻗﻮﻟﯘﻣﻐﺎ ﺋﯧﻠﯩﺸﯩﻤﻐﺎ ﺗﺎﻻﺩﯨﻦ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﻛﯩﺮﺩﻯ. ﺑﯘ ﻗﯩﺰ ﺋﻪﺳﻠﻰ ﻣﯘﺋﻪﻟﻠﯩﻢ ﺑﻮﻟﻤﺎﻱ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺳﻪﻧﺌﻪﺕ ﺋﯚﻣﯩﻜﯩﺪﻩ ﺋﺎﺭﺗﯩﺲ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻗﺎﻣﻠﯩﺸﺎﺗﺘﯩﻜﻪﻥ. ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﻣﯘﻧﺪﺍﻗﻼ ﺑﺎﺵ ﻟﯩﯖﺸﯩﺘﯩﭗ ﻛﯜﻟﯜﻣﺴﯩﺮﻩﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ-ﺩﻩ، ﺋﯩﭽﻜﯩﺮﯨﻜﻰ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﻣﯘﻧﺪﺍﻗﻼ ﮔﯩﻠﺪﯨﯖﻠﯩﺘﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﺷﯩﻨﻰ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺑﯩﺮ-ﺋﯩﻜﻜﻰ ﺋﯧﻐﯩﺰ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺳﻮﺭﯨﺸﯩﻨﻰ ﻛﯜﺗﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﭼﻮﯓ ﺷﻪﮬﻪﺭﺩﻩ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻗﺎﺋﯩﺪﻩ ﺋﯘﻗﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﭘﺘﯘ، ﭼﺎﭼﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﯚﺭﯨﻤﯩﮕﻪﻧﻨﻰ ﺋﺎﺯ ﺩﻩﭖ ﻳﺎﻏﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﻮﻳﻨﯩﻐﺎ ﭼﯩﮕﯩﯟﺍﭘﺘﯘ. ﺑﯘ ﺋﻪﭘﺘﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﻗﯩﺰﻧﻰ ﻛﯧﻠﯩﻨﯩﻢ ﺑﻮﻻﺭﻣﯩﻜﯩﻦ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﺷﻘﺎ ﮬﻪﺭﮔﯩﺰ ﭘﯧﺘﯩﻨﺎﻟﻤﺎﻳﻤﻪﻥ. ﻣﻪﻥ ﺋﺎﺷﻨﻰ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺗﻪﺳﺘﻪ ﻳﻪﭖ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺎﺵ ﺳﯜﻳﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﺯﺭﺍﻕ ﺋﯩﭽﯩﭗ ﺩﯗﺋﺎ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻗﺎﻳﺘﯩﺸﻘﺎ ﺗﻪﻣﺸﻪﻟﺪﯨﻢ. ﻣﯧﯖﯩﺶ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﺧﺎﻧﯩﻤﻐﺎ ﻗﯩﺰﯨﻐﺎ ﺋﻮﺑﺪﺍﻧﺮﺍﻕ ﻧﻪﺳﯩﮭﻪﺕ ﻗﯩﻠﯩﺶ ﮬﻪﻗﻘﯩﺪﻩ ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻼﻱ ﺩﻩﭖ، ﻳﻪﻧﻪ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﯩﯔ ﺳﺎﻻﮬﯩﻴﯩﺘﻰ ﺗﻮﺷﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺟﯩﻢ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻛﻪﻳﭙﯩﻴﺎﺗﯩﻤﻨﯩﯔ ﺋﯚﺯﮔﯜﺭﯛﺷﯩﻨﻰ ﺳﻪﺯﮔﻪﻥ ﭼﯧﻐﻰ، ﺋﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﻗﺎﻳﻐﯘﺳﯩﻨﻰ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ:
— ﺩﺍﺩﯨﺴﻰ ﺗﯜﮔﻪﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﺑﯘ ﻗﯩﺰﯨﻢ ﮔﻪﭖ ﺧﺎﻟﯩﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺩﺍﺷﯚﮔﻪ ﺋﯚﺗﻪﻟﻤﯩﺴﻪﯕﻤﯘ ﺑﻮﭘﺘﯘ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﺑﺎﻕ ﺩﻩﭖ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﻩ ﭘﯘﻝ ﺗﯚﻟﻪﭖ ﺋﻮﻗﯘﺗﻘﺎﻧﺘﯘﻕ، ﺧﯘﻱ-ﭘﻪﻳﻠﻰ ﺋﯚﺯﮔﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﭘﺘﯘ...
— ﺋﯘﻧﻰ ﻳﺎﺗﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﺸﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﺷﻤﯩﺪﯨﻠﯩﻤﯘ؟ -ﺩﻩﯞﻩﺗﺘﯩﻢ ﻣﻪﻥ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﮔﻪﭖ ﺗﯧﺸﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺑﯘﻧﻰ ﺧﯩﻴﺎﻟﯩﻐﯩﻤﯘ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﯛﭖ ﻗﻮﻳﻤﺎﻱ ﺋﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﺩﻩﺭﺩﯨﻨﻰ ﺗﯚﻛﺘﻰ:
— ﺋﻮﻳﻼﺷﻤﯩﺪﻯ ﺩﻩﻣﻼ، ﺋﻮﻳﻼﺷﺴﺎﻗﻤﯘ ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﻪﮔﻤﻪﻳﻤﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﺴﺎ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﻐﯘﻟﯘﻕ؟! ﺩﺍﺩﯨﺴﯩﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺗﻮﻳﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﻩﻟﻤﻪﻱ ﺗﯜﮔﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ....
— ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﻳﯧﺮﯨﻢ ﻗﯩﻠﻤﯩﺴﯩﻼ-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﻣﻪﻥ ﻣﻪﻳﯜﺳﻠﯜﻙ ﺑﯩﻠﻪﻥ،- ﺧﯘﺩﺍﻳﯩﻢ ﺭﯨﺴﻘﯩﻨﻰ ﻗﻮﺷﻘﺎﻥ ﺑﯩﺮﺳﻰ ﭼﯩﻘﺎﺭ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺑﯘ ﭘﻪﺭﺯﻧﻰ ﯞﺍﻗﺘﯩﺪﺍ ﺋﺎﺩﺍ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﻤﯩﺴﻪ ﺧﯘﺩﺍﻳﯩﻢ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﮬﯧﺴﺎﺏ ﺑﯧﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﮔﻪﭖ...
— ﺗﻮﻏﺮﺍ ﺩﻩﻳﻼ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺷﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺋﺎﻟﺪﯨﺮﺍﯞﺍﺗﯩﻤﻪﻥ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﺑﯘ ﻳﺎﺵ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﺧﯩﻴﺎﻟﻰ ﺑﯩﺰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺋﻮﺧﺸﯩﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ...
         ﻣﻪﻥ ﺧﻮﺷﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺭﺍﺳﺖ، ﺟﺎﮬﺎﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺑﯩﺰﺩﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻨﻜﯩﻠﻪﺭﮔﻪ ﻧﯧﺴﯩﭗ ﺑﻮﻟﯩﺪﯗ، ﺑﯘﻧﻰ ﺋﺎﻟﻼﮪ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺑﻪﻟﮕﯩﻠﯩﮕﻪﻥ. ﺷﯘﯕﺎ ﻳﺎﺵ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﺑﺎﺷﺒﺎﺷﺘﺎﻗﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺋﺎﻟﻤﺎﺳﻠﯩﻖ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺑﯧﺸﯩﻐﯩﻤﯘ ﻧﻰ ﻗﯩﺴﻤﻪﺗﻠﻪﺭ ﻛﯧﻠﯩﺪﯗ.
       ﺷﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﺎﺭﺩﻯ-ﻛﻪﻟﺪﻯ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﻢ ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﭽﻪ ﻛﯚﭘﻪﻳﺪﻯ، ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯﻟﯘﻗﻨﯩﯔ ﻳﺎﻣﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﯩﺸﻘﺎ ﻣﻪﺟﺒﯘﺭﻻﯞﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﭘﻪﺭﺯﻩﻧﺖ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﯩﯔ ﮬﯧﭽﻘﺎﻳﺴﯩﺴﻰ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﯚﺯﯨﻤﯩﺰﮔﻪ ﻳﺎﺭﯨﺸﺎ ﮬﻪﻡ ﮬﯧﭽﻜﯩﻢ ﺋﺎﺳﺎﻧﻠﯩﻘﭽﻪ ﺗﻪﺳﻪﻟﻠﯩﻲ ﺑﯧﺮﻩﻟﻤﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻏﯧﺮﯨﭙﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﭼﯜﺷﻪﻧﻤﻪﻳﺘﺘﻰ. ﺷﯘ ﻛﯜﻧﺪﯨﻜﻰ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻐﺎ ﺗﯚﺕ ﭘﻪﺳﯩﻞ ﺋﺎﯕﻼﻧﺪﻯ، ﺋﯘ ﺗﯚﺕ ﭘﻪﺳﯩﻞ ﺋﺎﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻣﯘﯕﻼﻧﺪﻯ، ﻳﯩﻐﻠﯩﺪﻯ، ﺑﻪﺯﯨﺪﻩ ﺷﻮﺥ ﺋﺎﮬﺎﯕﻼﺭﻏﺎ ﭼﯧﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﺳﻪﻡ ﺋﯧﭽﯩﻠﯩﭗ ﻛﯜﻟﺪﻯ، ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺋﻮﺭﻧﯩﺪﯨﻦ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﻗﻮﭘﯘﭖ، ﺋﯚﻱ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﺋﯘﺳﺴﯘﻝ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﻛﻪﺗﻜﯩﻠﻰ ﺗﺎﺱ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﺋﺎﯞﯞﺍﻟﻘﯩﺪﻩﻙ ﭼﺎﻗﻨﯩﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺴﯩﻤﯘ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﻘﺎ ﺧﺎﺱ ﺋﯚﻟﻤﻪﺱ ﺗﯘﻳﻐﯘﻻﺭ، ﻛﯚﯕﻠﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﺧﯩﻴﺎﻟﻼﺭ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻗﯧﺮﯨﭗ، ﭘﻮﺭﻟﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺩﻩﺭﻩﺧﻨﯩﯔ ﺗﯧﮕﯩﺪﯨﻦ ﻛﯚﻛﻠﻪﭖ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﻣﺎﻳﺴﯩﻼﺭﺩﻩﻙ ﺗﯧﺰ ﺋﯚﺳﯜﺷﻜﻪ، ﻳﺎﺷﻨﺎﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ. ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯚﻳﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﻛﻪﻟﺴﻪ ﮬﺎﯞﺍ ﺗﯘﺗﯘﻕ ﻛﯜﻧﻰ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﺎﭘﺘﺎﭖ ﭼﯩﻘﺎﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﯩﺪﻩﻙ ﻗﻮﺭﯗﻧﯘﭖ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺗﻮﺳﻘﯩﻨﯩﻤﻐﺎ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻱ ﮬﻮﻳﻼ-ﺋﺎﺭﺍﻣﻨﻰ ﺳﯜﭘﯜﺭﻩﺗﺘﻰ، ﺋﻮﭼﺎﻗﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﯩﻨﻰ ﺷﻮﺭﺩﺍﭖ ﻧﺎﻥ ﻳﯧﻘﯩﭗ ﺑﯧﺮﻩﺗﺘﻰ، ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺋﯧﺘﻪﺗﺘﻰ، ﻛﯩﺮ-ﻗﺎﺗﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰ ﺋﯧﺮﯨﻨﻤﻪﻱ ﻳﯘﻳﯘﭖ ﺑﯧﺮﻩﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻼﺭﺩﯨﻦ ﺩﻩﺳﻠﻪﭘﺘﻪ ﺋﯘﻧﻰ ﺗﻮﺳﺴﺎﻡ ﺋﯘ، ﮬﯚﻛﯜﻣﻪﺗﻜﯩﻤﯘ ﺷﯘﻧﭽﻪ ﻳﯩﻞ ﺋﯩﺸﻠﻪﭘﺘﯩﻤﻪﻥ، ﭘﯧﻨﺴﯩﻴﯩﮕﻪ ﭼﯩﻘﺘﯩﻢ ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮﺍﻗﻼ ﺩﻩﻡ ﺋﺎﻟﺴﺎﻣﻤﯘ ﺑﻮﻟﻤﺎﺱ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﮕﻪ ﺳﯩﻠﯩﺪﯨﻦ ﺩﯨﻨﯩﻲ ﺗﻪﻟﯩﻢ ﺋﺎﻟﻐﺎﭺ، ﺋﯚﻳﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﻗﺎﺭﯨﺸﯩﭗ ﺑﻪﺭﺳﻪﻡ ﺧﯘﺩﺍﻳﯩﻢ ﺳﯩﻠﯩﮕﻪ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺳﺎﯞﺍﭘﻨﯩﯔ ﻳﯧﺮﯨﻤﯩﻨﻰ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﺑﯧﺮﻩﺭ، ﺩﻩﻳﺘﺘﻰ. ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻼﺭﻏﺎ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﯩﺰﻯ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﻗﺎﺭﯨﺪﻯ، ﺑﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ؛ ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺋﺎﻻﻣﻪﺕ ﺧﯘﺷﺎﻝ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﯘﺷﯘ ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻠﺪﺍ ﻏﯧﺮﯨﭗ ﺋﯚﻳﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﺑﯧﮭﯧﺴﺎﭖ ﺋﻪﺟﺮﻯ ﺳﯩﯖﺪﻯ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻳﻮﻕ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﻣﯘﺯﯨﻜﯩﻠﯩﺮﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﺭﻭﮬﯩﻐﺎ ﺑﺎﺭﺍ-ﺑﺎﺭﺍ ﺳﯩﯖﯩﭗ ﻛﯩﺮﺩﯨﻢ، ﺧﺎﻧﯩﻤﻤﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﯚﮔﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﺗﯘﺭﻣﯘﺷﺘﯩﻦ ﺋﻪﺯﻩﻟﺪﯨﻦ ﺗﺎﻣﺎﻳﯩﻢ ﭼﻮﯓ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﯩﻤﯩﻜﯩﻦ، ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﺪﻩ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺋﯘﻧﻰ ﻧﯩﻜﺎﮬﯩﻤﻐﺎ ﺋﯧﻠﯩﺶ ﺋﯩﺴﺘﯩﻜﻰ ﻗﻮﺯﻏﺎﻟﺪﻯ، ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﺋﯚﻣﺮﯛﻣﺪﻩ ﺧﯘﺩﺍﻳﯩﻢ ﻣﺎﯕﺎ ﺷﯘﻧﻰ ﮬﯩﻤﻤﻪﺕ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺋﻪﺟﻪﭖ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻛﯜﻧﺒﻮﻳﻰ ﺋﺎﻟﻼﮬﺘﯩﻦ ﺗﯩﻠﻪﻛﻠﯩﺮﯨﻤﻨﯩﯔ ﺋﯩﺠﺎﯞﻩﺕ ﺑﻮﻟﯘﺷﯩﻨﻰ ﺗﯩﻠﯩﺪﯨﻢ. ﮬﺎﻳﺎﺕ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﺎﺭﺗﯩﻤﯩﻠﯩﻖ ﻧﻪﺭﺳﻪ ﺋﯩﻜﻪﻥ، ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﻰ ﺋﻪﻣﺮﯨﻤﮕﻪ ﺋﺎﻟﺴﺎﻡ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻳﯩﮕﯩﺘﻠﯩﻜﯩﻢ ﺗﯩﺮﯨﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻐﺎ ﭼﯚﻣﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺑﯘ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻨﯩﯔ ﺟﯧﻨﯩﻤﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﯨﺪﺍ ﺗﯧﺰﺭﻩﻙ ﮬﻪﻗﺪﺍﺩﯨﻐﺎ ﻳﯧﺘﯩﺸﻰ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻏﻪﻳﺮﻩﺗﻜﻪ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﮔﯘﯕﺸﯧﻐﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺋﯘﻛﺎﻣﻐﺎ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﻨﻰ ﺩﯦﺪﯨﻢ، ﺋﯘ ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻣﻪﻧﺪﯨﻜﻰ ﺋﯩﺸﻪﻧﭽﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﻪﻟﭽﯩﻠﯩﻜﻜﻪ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﯘ ﻳﺎﻗﯘﭘﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﭼﺎﻗﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ: ﺋﺎﺗﺎﯕﻨﯩﯔ ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻐﺎ ﻗﻮﺷﯘﭖ ﻗﻮﻳﺎﻳﻠﻰ ﺩﻩﯞﺍﺗﯩﻤﯩﺰ، ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ، ﻗﻮﺷﯘﻻﻣﺴﻪﻥ؟ ﻳﺎ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎ ﺳﯧﻨﻰ ﺋﯚﻳﻠﻪﭖ ﻗﻮﻳﺎﻳﻠﯩﻤﯘ؟ ﮔﯧﭙﯩﯖﻨﻰ ﺋﻮﭼﯘﻕ ﺩﻩ، ﺑﯘ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺯﺍﺩﻯ ﺑﯩﺮ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﻛﯩﺸﻰ ﻻﺯﯨﻢ، ﺋﺎﺗﺎﯓ ﺳﯧﻨﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﯚﻳﻠﻪﭖ ﻗﻪﺭﺯﯨﻨﻰ ﺗﯜﮔﻪﺗﺘﻰ. ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯚﺯﻩﯓ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺋﺎﻻﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺋﺎﺗﺎﯕﻨﯩﻤﯘ ﺗﻮﻻ ﻗﯩﻴﻨﯩﻤﺎ، ﺩﯦﺪﻯ. ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺋﺎﺳﺘﯩﻨﻘﻰ ﻟﯧﯟﯨﻨﻰ ﭼﯩﺸﻠﻪﭖ، ﻣﯧﻨﻰ ﻣﻪﺳﺨﯩﺮﻩ ﻗﯩﻠﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﻳﺎﻛﻰ ﺧﯘﺷﺎﻝ ﺑﻮﻟﯘﯞﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺗﻪﺭﺯﺩﻩ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﮬﯩﺠﺎﻳﺪﻯ ﯞﻩ : ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﻰ ﺋﯚﻳﻠﻪﭖ ﻗﻮﻳﺎﻳﻠﻰ، ﺩﯦﺪﻯ. ﺑﯘﻧﯩﯔ ﻏﻪﺭﯨﺰﻯ ﺷﯘ، ﺋﺎﺗﺎﻡ ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ ﺋﺎﭘﯩﺴﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﺴﺎ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﻗﯩﺰﯨﻨﻰ ﻣﻪﻥ ﺋﺎﻟﺴﺎﻡ ﺩﻩﻳﺪﯗ.
            ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺋﺎﻳﺎﻟﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻪﻟﭽﯩﻠﯩﻜﻜﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﻳﻼ ﻳﯧﻨﯩﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﻧﻪ ﺟﺎﯞﺍﭖ ﺋﺎﯕﻼﺭﻣﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﭘﻮﻙ-ﭘﻮﻙ ﺋﯩﺪﻯ. ﺟﺎﯞﺍﭖ ﺷﯘ ﺑﻮﻟﺪﯨﻜﻰ، ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﺋﺎﻧﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺷﻰ ﺗﯘﺭﯗﭘﺘﯘ. ﺧﺎﻧﯩﻤﻤﯘ ﻗﯩﺰﯨﻨﯩﯔ ﺗﻮﻱ ﺋﯩﺸﯩﻨﻰ ﺑﯩﺮ ﻳﺎﻗﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﯘﺭﻣﯘﺵ ﻗﯘﺭﺍﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﯧﻴﺘﯩﭙﺘﯘ. ﺑﯘﻧﻰ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﻤﯘ ﺋﺎﺯ-ﺗﻮﻻ ﺗﯘﻳﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﮬﻪﻗﯩﻘﯩﻲ ﺟﺎﯞﺍﭘﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺋﺎﺯﺍﺑﻼﻧﺪﯨﻢ، ﺋﯚﺯ ﮬﺎﻟﯩﻤﻐﺎ ﺋﺎﮪ ﺋﯘﺭﺩﯗﻡ، ﻳﺎﺵ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﺯﻭﺭﺍﯞﺍﻧﻠﯩﻘﯩﻐﺎ ﻗﯧﺮﻯ ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﯩﻼﺭ ﭼﯩﺪﯨﻤﺎﻱ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﺴﯘﻥ! ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺑﯘ ﮔﻪﭘﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ: ﮔﻪﭖ ﺋﺎﺷﯘ ﻗﯩﺰﯨﺪﺍ! ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﺎﺭﺯﯗﺳﯩﻤﯘ ﺷﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯚﭘﯜﻛﻜﻪ ﺋﺎﻳﻼﻧﺪﻯ. ﺑﯘ ﺋﯩﺸﺘﯩﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯚﻳﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﻛﻪﻟﻤﻪﺳﻼ ﺑﻮﻟﺪﻯ.
ﺋﺎﺭﯨﺪﯨﻦ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﻛﯜﺗﯜﻟﻤﯩﮕﻪﻥ ﺋﯩﺸﻼﺭ ﻛﻪﻳﻨﻰ-ﻛﻪﻳﻨﯩﺪﯨﻦ ﻳﯜﺯ ﺑﻪﺭﮔﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ. ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﻳﻮﻗﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯ ﺋﺎﻏﯩﻨﯩﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﺳﻮﺭﯨﺴﺎﻡ ﮬﯧﭽﻨﻪﺭﺳﻪ ﺩﻩﭖ ﺑﻪﺭﻣﯩﺪﻯ. ﺋﯘﻛﺎﻡ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻏﺎ ﺩﯦﺴﻪﻡ، ﺋﯘ: ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﺗﺎﭘﻘﺎﻥ ﭘﯘﻟﯩﻐﺎ ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﯘﺳﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﯗ. ﺋﻮﻏﯘﻝ ﺑﺎﻻ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﭖ ﻛﻪﺗﻤﻪﯓ، ﭘﯘﻟﻰ ﺗﯜﮔﻪﭖ ﺟﯧﻨﯩﻨﻰ ﺑﺎﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﯧﻨﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﺪﯗ، ﺋﯚﺯﯨﮕﻪ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﺋﺎﻟﻐﺎﭺ ﻛﯧﻠﻪﻣﺪﯗ ﺗﯧﺨﻰ،-ﺩﯦﺪﻯ. ﺭﺍﺳﺖ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭ ﺟﺎﭘﺎﺳﯩﻨﻰ ﺋﯚﺯﻩﻡ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻛﯧﻠﯩﺸﯩﻨﻰ ﺗﯚﺕ ﻛﯚﺯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯜﺗﺘﯜﻡ، ﻛﻪﻟﻤﯩﺪﻯ. ﺋﺎﻟﻼﮪ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺟﺎﺯﺍﻻﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ ﺩﯦﺪﯨﻢ، ﻛﯚﺯﯛﻡ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺧﯩﺮﻩﻟﯩﺸﯩﭗ، ﻳﻮﻟﺪﯨﻜﻰ ﺋﺎﺩﻩﻣﻠﻪﺭﻧﯩﻤﯘ ﭘﻪﺭﻕ ﺋﯧﺘﻪﻟﻤﻪﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺋﯘﻛﺎﻡ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺑﯘ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﯩﻤﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ، ﺋﯚﻳﺪﯨﻜﻰ ﺗﻮﭘﺎﻗﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﺪﯨﻤﯘ ﺋﺎﻕ ﺗﯘﺭﯨﺪﯗ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﮕﻪ ﺑﯩﺮ ﻛﯩﻢ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﺋﯘﺭﯗﭖ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ، ﻛﺎﻟﯩﻨﻰ ﺳﯧﺘﯩﭗ ﻛﯚﺯﯨﯖﯩﺰﻧﻰ ﺩﺍﯞﺍﻟﯩﺘﺎﻳﻠﻰ ﺩﯦﺪﻯ. ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﺗﯧﯟﯨﭙﻼﺭ ﻛﯚﺯﯨﯖﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﺋﺎﻕ ﺗﯧﺨﻰ ﭘﯩﺸﻤﺎﭘﺘﯘ، ﮬﺎﺯﯨﺮ ﺋﻮﭘﺮﺍﺗﺴﯩﻴﻪ ﻗﯩﻠﺴﺎﻕ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻳﺘﯘﺭﯗﯞﻩﺗﺘﻰ. ﻛﺎﻟﯩﻨﻰ ﺳﺎﺗﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﯩﻤﯘ، ﻳﻪﻧﻪ ﺑﯩﺮ ﺑﯘﻗﺎﻣﻨﯩﻤﯘ ﺳﯧﺘﯩﭗ، ﺋﺎﺧﯩﺮﻩﺗﻠﯩﻜﯩﻤﻨﻰ ﺗﻪﻳﻴﺎﺭﻻﭖ ﻗﻮﻳﺪﯗﻡ. ﻛﺎﻟﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﻳﺮﯨﻠﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ، ﺋﺎﻕ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﻳﻪﺭﻧﯩﻤﯘ ﺧﻪﻗﻘﻪ ﮬﻮﺳﯘﻟﯩﻨﻰ ﺋﺎﻳﺮﯨﺶ ﺷﻪﺭﺗﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﯛﯞﻩﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘﻛﺎﻡ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻤﻐﺎ ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﯨﻦ ﻳﺎﺭﺩﻩﻣﺪﻩ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﺋﺎﭘﯩﺮﯨﭗ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﮬﻪﭘﺘﻪ ﺑﺎﻗﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﻰ ﮔﯘﯕﺸﻰ ﻛﺎﺩﯨﺮﻟﯩﺮﻯ ﻗﻮﺭﯗﺳﯩﺪﺍ ﺋﯩﺪﻯ. ﺗﺎﺭ، ﻳﺎﺳﯩﺪﺍﻕ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻗﻮﺭﯗﻧﯘﭖ، ﺗﯜﺯﯛﻙ ﻳﺎﺷﯩﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﮕﻪ ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﻨﯩﯔ ﺋﯘﺷﺸﺎﻕ ﺳﯚﺯﻟﯜﻛﻰ، ﺋﯘﺷﺸﺎﻕ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﻛﻪﭘﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﺟﺎﻕ ﺗﻮﻳﻐﯘﺯﺩﻯ. ﺋﯧﺸﯩﻜﯩﻢ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﮬﻮﻳﻠﯩﺴﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﮬﻪﭘﺘﻪ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺑﻮﻟﻐﯩﭽﻪ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﮬﺎﯕﺮﺍﭖ، ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺗﯧﺰﻩﻛﻠﻪﭖ، ﻧﻪﭼﭽﻪ ﻗﺎﺭﻏﯩﺶ ﺋﺎﯕﻼﭖ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻢ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﻗﯘﻻﻕ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺋﯘ ﮔﻪﭖ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﯚﺗﺘﻰ. ﺋﯘﻛﺎﻡ، ﻣﺎﯕﺎ ﻳﻪﻧﯩﻼ ﺷﯘ ﺋﯚﻳﯜﻡ ﻳﺎﺧﺸﯩﻜﻪﻥ، ﺋﯩﺴﺴﯩﻘﺴﯩﺰ ﻗﺎﻟﺴﺎﻣﻤﯘ ﺑﺎﻏﻨﯩﯔ ﻣﯧﯟﻩ-ﭼﯩﯟﯨﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﻳﻪﭖ ﻛﯜﻥ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﻩﻱ، ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻛﯜﻥ ﻳﺎﺷﯩﺴﺎﻡ ﺷﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻳﺎﺷﺎﻱ ﺩﻩﭖ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﮬﯩﻤﻤﯩﺘﯩﮕﻪ ﻛﯚﭖ ﺭﻩﮬﻤﻪﺕ ﺋﯧﻴﺘﯩﭗ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﯧﺸﯩﻜﯩﻢ ﻗﻪﺩﯨﻨﺎﺱ ﺋﺎﺭﺍﻣﮕﺎﮬﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺳﻮﻛﯘﻟﺪﺍﭖ ﮬﻪﻡ ﺗﻪﻛﺮﺍﯕﻼﭖ ﭼﯧﭙﯩﭗ ﻣﺎﯕﺪﻯ.
          ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻳﻮﻗﺎﭘﻼ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻛﯚﺭﯛﺷﻤﻪﻳﻼ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻤﻪﻳﻠﻰ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺋﻪﺭ ﻛﯩﺸﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺗﻪﯞﻩﻛﻜﯘﻝ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﺘﯩﭗ، ﺋﯩﺸﯩﻜﺘﯩﻦ ﺑﯧﺸﯩﻤﻨﻰ ﺗﯩﻘﯩﺸﯩﻤﻐﺎ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﮬﻮﻳﻠﯩﺪﺍ ﺗﯘﺭﯗﭘﺘﯩﻜﻪﻥ، ﺗﺎﺯﺍ ﭘﻪﺭﻕ ﺋﯧﺘﻪﻟﻤﻪﻱ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻣﯧﯖﯩﯟﯦﺮﯨﭙﺘﯩﻤﻪﻥ، ﺋﯘ ﺩﻭﻻﻣﺪﯨﻦ ﺋﯩﺘﺘﯩﺮﯨﭗ: ﻣﺎﯕﺴﯩﻼ، ﻣﺎﯕﺴﯩﻼ، ﭼﯩﻘﺴﯩﻼ ﺑﯘ ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ! ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺋﯘﺧﻼﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﻛﺎﻟﯩﺪﻩﻙ ﺋﯜﺳﯜﭖ ﻛﯩﺮﯨﯟﯦﺮﯨﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺋﯩﮕﯩﺴﻰ ﻳﻮﻕ ﺩﻩﻣﻼ ﺑﯘ ﺋﯚﻳﻨﻰ! ﺳﯩﻠﯩﻤﯘ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﻯ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺗﯘﯕﮕﯜﺯﻧﻰ ﺩﻭﺭﺍﭖ ﺑﯩﺮ ﻧﻪﺭﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻳﻪﺭﻧﻰ ﭘﯘﺭﺍﭖ ﺗﺎﭘﯩﺪﯨﻜﻪﻧﻼ-ﺩﻩ! ﺳﻮﯞﯗﺗﯘﭖ ﻗﻮﻳﻐﺎﻥ ﺑﻪﺗﺘﻪ ﭘﻮﻟﻮﻟﯩﺮﻯ ﻳﻮﻕ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ، ﻣﺎﯕﺴﯩﻼ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ، ﻧﯧﻤﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺗﯘﺭﯨﻼ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺳﻪﺩﯨﻘﻪ ﺗﯩﻠﻪﭖ ﻛﻪﻟﻤﯩﮕﻪﻧﻼ، ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﺋﯚﮔﯩﺘﯩﭗ ﻗﻮﻳﻤﯩﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻼ ﻣﯘﺷﯘ ﻛﯜﻧﮕﻪ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﯩﻼ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺑﻮﻳﯘﻧﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﺧﯘﺭﺟﯘﻥ ﺋﺎﺭﺗﯩﭗ ﭼﯩﻘﺴﯩﻼ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯘ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺋﯩﻜﻜﯩﻨﭽﻰ ﺩﻩﺳﺴﯩﮕﯜﭼﻰ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﯩﻼ!-ﺩﻩﭖ ﭼﺎﻟﯟﺍﻗﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﻗﻮﭘﺎﻟﻠﯩﻖ ﯞﻩ ﮬﺎﻗﺎﺭﻩﺗﺘﯩﻦ ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘﻻﺷﺘﻰ، ﺗﯩﻠﯩﻢ ﺗﯘﺗﯘﻟﺪﻯ، ﺋﯚﭘﻜﻪﻡ ﺋﯚﺭﯛﻟﯜﭖ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﮕﻪ ﺩﺍﺟﯩﺪﯨﻢ. ﺷﯘ ﺋﻪﺳﻨﺎﺩﺍ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ: ﮬﻪﻱ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ! ﺩﻩﭖ ﯞﺍﻗﯩﺮﯨﻐﯩﻨﯩﭽﻪ ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﺘﻰ-ﺩﻩ، ﺋﯘﻧﻰ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯚﻱ ﺋﯩﭽﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﻧﺎ-ﺑﺎﻻ ﺋﯩﻜﻜﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﻳﯩﻐﯩﺴﻰ ﺋﺎﯕﻼﻧﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺑﯧﺸﯩﻤﻐﺎ ﺟﯩﻦ ﺗﻪﭘﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﮬﺎﯕﯟﯦﻘﯩﭗ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻣﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﮬﻮﺷﯘﻣﻨﻰ ﻳﯩﻐﯩﭗ، ﺋﯩﭻ-ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﯨﻦ ﻗﺎﭘﺴﺎﭖ ﻛﯧﻠﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﻛﯜﭼﻠﯜﻙ ﺧﻮﺭﻟﯘﻕ ﯞﻩ ﺋﺎﺯﺍﭘﺘﯩﻦ ﻗﯩﻴﻨﺎﻟﻐﺎﻥ ﻗﯧﺮﻯ ﺟﯧﻨﯩﻤﻨﻰ، ﻣﺎﻏﺪﯗﺭﺳﯩﺰﻻﻧﻐﺎﻥ ﺗﯧﻨﯩﻤﻨﻰ ﺋﯧﺸﻪﻛﻜﻪ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﺋﺎﺭﺗﯩﭗ ﺋﯚﻳﯜﻣﮕﻪ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﻣﻪﻥ ﺋﯧﺸﻪﻛﻜﻪ ﻣﯩﻨﺪﯨﻤﻤﯘ ﻳﺎﻛﻰ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﻣﺎﯕﺎ ﻣﯩﻨﺪﯨﻤﯘ ﺑﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﻰ ﺋﯧﻐﯩﻠﻐﺎ ﻗﻮﻳﯘﯞﻩﺗﺘﯩﻢ؛ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﺎﯕﻐﺎ ﭼﯩﻘﯩﭗ، ﺟﯘﯞﺍﻣﻨﻰ ﻳﯧﭙﯩﻨﯩﭗ ﻳﺎﺗﺘﯩﻢ. ﮬﺎﯞﺍ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﺳﻮﻏﯘﻕ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﯩﻤﯘ، ﺟﯘﯞﯨﺪﯨﻦ ﺋﯩﺴﺴﯩﻖ ﺋﯚﺗﯜﯞﺍﺗﺴﯩﻤﯘ ﭘﯜﺗﯜﻥ ﺑﻪﺩﯨﻨﯩﻢ ﻣﯘﺯﻻﭖ، ﺟﺎﻗﯩﻠﺪﺍﭖ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﯩﻢ. ﻳﯜﺭﯛﻛﯜﻡ ﺋﯘﺷﺘﯘﻣﺘﯘﺕ ﻣﯘﺟﯘﭖ ﺋﺎﻏﺮﯨﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ. ﺋﯧﺸﻪﻙ ﻳﻪﻧﻪ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﮬﺎﯕﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﻣﻪﺧﻠﯘﻗﻨﯩﯖﻤﯘ ﻣﯧﯖﯩﺴﯩﺪﻩ ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﻗﯘﺗﺮﯨﻤﯩﺴﺎ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﭼﯩﺸﻘﯘﺩﻩﻙ ﮬﺎﯕﺮﯨﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺋﯩﭽﯩﻤﮕﻪ ﺳﯩﻐﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺟﯧﻨﯩﻢ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯧﻐﯩﺰ- ﺑﯘﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﺋﺎﺳﺘﺎ-ﺋﺎﺳﺘﺎ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺑﯚﺭﻩ ﺋﯩﺪﯗﻕ، ﻳﻮﻟﯟﺍﺱ ﺋﯩﺪﯗﻕ، ﺧﯘﺩﺍﻧﯩﯔ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺋﺎﺭﺍﻣﻐﺎ ﭼﯩﻘﺎﺭﻏﺎﻥ ﺷﯧﺮﯨﻦ ﺋﺎﺧﺸﺎﻣﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﮬﺎﺷﯩﻴﺨﺎﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﻪﺭ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﺭﺍﮬﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﻩﺗﺘﯘﻕ. ﺧﻮﺗﯘﻥ، ﺑﺎﻻ، ﺗﯧﺮﯨﻘﭽﯩﻠﯩﻖ، ﻛﺎﻻ-ﻗﻮﻱ، ﻣﻪﻧﺴﻪﭖ، ﮬﺎﺭﺍﻕ ﯞﻩ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﻧﯘﺭﻏﯘﻥ ﻧﻪﺭﺳﯩﻠﻪﺭﺩﯨﻦ ﺑﻪﮬﯩﺮﻟﯩﻨﯩﭗ ، ﺯﺍﻣﺎﻧﻨﯩﯔ ﻳﻪﻛﺘﺎ ﺑﻪﻧﺪﯨﺴﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻳﺎﺷﺎﭖ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﯞﺍﻗﯩﺘﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﺪﯨﻜﻰ ﻻﻱ ﺳﯘﺩﻩﻙ ﺋﯧﻘﯩﭗ ﺋﯚﺗﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻗﺎﻟﻐﯩﻨﻰ ﭘﻪﻗﻪﺗﻼ ﺗﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﻻﻱ، ﻻﻳﻐﺎ ﭘﯧﺘﯩﭗ ﭼﯩﺮﯨﭗ ﻗﺎﺭﯨﻴﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﭼﺎﯞﺍﺭ-ﭼﺎﺗﻘﺎﻝ، ﻟﻪﺵ... ﺑﻪﻧﺪﻩ ﺑﯩﻠﻤﯩﮕﻪﻧﻨﻰ ﺧﯘﺩﺍ ﺑﯩﻠﯩﺪﯗ، ﺧﯘﺩﺍ ﺑﯩﺸﺎﺭﻩﺕ ﺑﻪﺭﮔﻪﻧﻨﻰ ﺑﻪﻧﺪﻩ ﮬﻪﺭﺧﯩﻞ ﺋﻮﻳﻼﻳﺪﯗ.
          ﻛﯜﻥ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﺗﯜﯕﻠﯜﻛﺘﯩﻦ ﻛﯩﭽﯩﻜﻜﯩﻨﻪ ﻳﻮﺭﯗﻗﻠﯘﻕ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺋﺎﻗﯘﺵ ﻧﯘﺭ ﺑﯩﺮﺩﯨﻨﻼ ﻛﯚﻛﻜﻪ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﻮﭼﯘﻕ، ﻳﻮﺭﯗﻕ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ، ﺑﻪﺭﯨﺒﯩﺮ ﮬﻪﻣﻤﻪ ﻧﻪﺭﺳﯩﻨﻰ ﺧﯩﺮﻩ ﻛﯚﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﻛﯚﺯﯛﻡ ﺧﯩﻴﺎﻟﯩﻲ ﺳﯜﺭﻩﺗﻠﻪﺭﻧﯩﻼ ﻛﯚﺭﻩﺗﺘﻰ. ﺗﻮﺭﯗﺳﺘﺎ ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﯩﻨﯩﯔ ﻛﯩﺘﯩﻠﺪﺍﭖ ﻣﺎﯕﻐﺎﻥ ﺗﯩﯟﯨﺸﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﺪﯨﻢ، ﺋﯚﻣﯜﭼﯜﻙ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﺋﯚﺗﻜﻪﻧﺪﻩ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﺧﻼﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﻼﺭﺩﺍ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﺷﯘ ﺳﯩﻴﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻤﯘ، ﺋﯘﻗﻤﯩﺪﯨﻢ، ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎ ﻛﯚﺯﯛﻡ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺧﯩﺮﻩﻟﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﻤﻪﺱ ﺋﯩﺪﻯ. ﮬﻮﻳﻼ ﺗﯩﻤﺘﺎﺱ، ﺋﻪﺟﻪﻝ ﺷﺎﻣﯩﻠﻰ ﺗﯧﺮﻩﻙ ﻳﺎﭘﺮﺍﻗﻠﯩﺮﯨﻨﯩﻤﯘ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﭖ، ﮬﻮﻳﻠﯩﻨﯩﯔ ﺩﻩﺭﯞﺍﺯﯨﺴﯩﺪﯨﻦ، ﺋﯩﺸﯩﻚ-ﺩﻩﺭﯨﺰﯨﻠﻪﺭﺩﯨﻦ، ﺗﯜﯕﻠﯜﻛﺘﯩﻦ ﺷﯘﯕﻐﯘﭖ ﻛﯩﺮﯨﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ.
        ﻳﯧﺮﯨﻢ ﻛﯧﭽﯩﺪﻩ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﺗﯜﮔﻤﻪﻥ ﺗﯧﺸﯩﺪﻩﻙ ﺋﯧﻐﯩﺮﻟﯩﺸﯩﭗ، ﻧﻪﭘﻪﺱ ﺋﯧﻠﯩﺸﯩﻢ ﻗﯩﻴﯩﻨﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﯧﯖﻪﻣﮕﻪ ﻗﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻟﻤﯩﺪﯨﻤﯩﻜﯩﻦ ﺗﺎﯓ، ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺑﯧﺸﯩﻢ ﺭﻭﮬﯩﻤﻨﻰ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘﻟﯘﻗﻘﺎ ﺳﯚﺭﻩﻳﺘﺘﻰ، ﻳﯜﺭﻩﻙ ﺳﻮﻗﯘﺷﯘﻡ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻪﯓ ﮬﻪﺭ ﺩﻩﻗﯩﻘﻪ ﺋﺎﻟﻼﮪ ﺋﯩﮕﻪﻣﮕﻪ ﺗﯚﯞﻩ-ﺋﯩﺴﺘﯩﻐﭙﺎﺭ ﺋﯧﻴﺘﯩﭗ ﻳﺎﺗﺘﯩﻢ؛ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﺴﻪﻣﻤﯘ ﺗﺎﮬﺎﺭﯨﺘﯩﻢ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﺸﻨﻰ ﻛﯚﺯﻟﻪﭖ، ﺗﺎﻻﻏﺎ ﭼﯩﻘﻤﺎﻗﭽﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺑﺎﺭﻟﯩﻖ ﻏﻪﻳﺮﯨﺘﯩﻤﻨﻰ ﻳﯩﻐﯩﭗ ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﻗﻮﺯﻏﺎﻟﺪﯨﻢ، ﻗﻮﺯﻏﯩﻼﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﻪﺟﻪﻟﻨﯩﯔ ﺭﻩﺳﻤﻰ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺗﯘﻳﺪﯗﻡ، ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭽﺘﯩﻦ ﭘﻮﻛﯘﻟﺪﺍﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﻨﯩﯔ ﮬﻪﺭﯨﻜﯩﺘﯩﻤﯘ ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﯩﺪﻯ، ﺷﯘﯕﺎ ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭽﻘﯩﻤﯘ ﺋﯩﻤﻜﺎﻥ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺑﯩﺮ ﺋﺎﻟﻼﮬﺘﯩﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ، ﮔﯘﻧﺎﮬﯩﻤﻨﻰ ﺗﯩﻠﻪﺷﺘﯩﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﮬﯧﭻ ﻧﯧﻤﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﯩﻤﯩﺪﯨﻢ، ﺭﻭﮬﯩﻢ ﻳﻪﯕﮕﯩﻠﻠﻪﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ.





2





ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ:




            ﺋﻮﺳﻤﯩﻨﺎﺧﯘﻥ ﻣﯧﯖﯩﺴﯩﮕﻪ ﻗﺎﻥ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻗﺎﺯﺍ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ، ﺋﯚﻟﯜﻣﻨﯩﯔ ﻣﺎﯕﯩﻤﯘ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺗﯘﻝ ﺧﻮﺗﯘﻧﻨﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﻐﺎ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺷﺎﻥ-ﺷﻪﯞﻛﯩﺘﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺑﯘﺭﯗﻥ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﯩﺰﺯﻩﺗﻠﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻼﺭ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﺎﺑﺮﻭﻳﯘﻣﻨﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﻗﯩﻠﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﻗﯩﺰﯨﻢ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﺑﯩﺮ-ﺑﯩﺮﯨﻤﯩﺰﮔﻪ ﺗﻪﺳﻪﻟﻠﯩﻲ ﺋﯧﻴﺘﯩﭙﻼ ﻛﻪﻟﺪﯗﻕ.
         ﺑﯩﺮ ﺟﯜﻣﻪ ﻛﯜﻧﻰ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﻰ ﺋﯘﭼﺮﺍﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻳﯘﻣﺸﺎﻕ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﺩﻩﺭﺩﯨﻤﻨﻰ ﺗﯚﻛﻜﯜﻡ ﻛﻪﻟﺪﻯ. ﺑﯘ ﻛﯩﺸﻰ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺑﺎﺷﻠﯩﻘﯩﻠﯩﻖ ﻣﻪﻧﺴﯩﭙﯩﺪﯨﻦ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﯩﺮﺩﯨﻨﻼ ﻳﺎﯞﺍﺷﻼﭖ، ﮬﺎﺭﺍﻗﻨﻰ ﺗﺎﺷﻼﭖ، ﺳﺎﻗﺎﻝ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﺗﻪﻗﯟﺍﺩﺍﺭﻟﯩﻖ ﻳﻮﻟﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﮔﻪﻥ؛ ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﯨﻜﻰ ﺷﻮﺥ، ﻗﯩﺰﻏﯩﻦ ﮬﺎﻟﯩﺘﻰ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﻣﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﻪﻧﺴﯩﭙﯩﻨﻰ ﺋﺎﺗﯩﻤﺎﻱ، ﺋﯩﺴﻤﯩﻨﯩﯔ ﻛﻪﻳﻨﯩﮕﻪ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﻰ ﻗﻮﺷﯘﭖ ﭼﺎﻗﯩﺮﺍﺗﺘﻰ. ﺋﺎﻳﺎﻟﻰ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﻧﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﻛﯚﺭﻣﯩﮕﻪﻧﯩﺪﯨﻢ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﯩﺪﯨﻦ ﺧﯧﻠﻰ ﺑﻪﻙ ﻗﯧﺮﯨﭗ، ﻣﯜﻛﭽﯩﻴﯩﭙﻼ ﻗﺎﭘﺘﯘ. ﺋﯚﻳﯩﺪﻩ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﻛﯩﺸﻰ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﻛﯜﺗﯜﻧﯜﺷﻰ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻠﯩﺪﯨﻢ.


ﺋ  ئۇنىڭﻳﺎﺵ ﯞﺍﻗﺘﻰ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﺋﻮﻏﻠﯩﺪﯨﻦ ﺋﯧﺴﯩﻞ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﯚﻣﻪﻛﺘﯩﻜﻰ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺋﯘﻧﻰ”ﻏﻮﺟﺎ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ“ﺩﻩﻳﺘﺘﯘﻕ. ﺋﯘ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺭﺍﺳﺘﯩﻨﻼ ﺳﺎﺯﻩﻧﺪﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﻏﻮﺟﯩﺴﻰ ﺑﻮﻟﯘﺷﻘﺎ ﻻﻳﯩﻖ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﭼﺎﻻﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﻰ ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﯩﺪﯗﺭ ﭘﺎﺕ-ﭘﺎﺕ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﯘﺳﺴﯘﻟﭽﻰ ﯞﺍﻗﯩﺘﻠﯩﺮﯨﻤﺪﯨﻜﻰ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﺋﻪﺳﻠﯩﻤﯩﻠﯩﺮﯨﻢ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﯨﻜﻰ ﻛﯧﻠﯩﺸﻜﻪﻥ ﺗﯘﺭﻗﻰ، ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﺋﺎﮬﺎﯕﻼﺭﻧﻰ ﻳﺎﯕﺮﯨﺘﺎﻻﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﭼﯩﯟﻩﺭ ﻗﻮﻟﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﺑﺎﻏﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﯩﺪﻯ. ﺋﯘ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﭼﺎﻟﺴﺎ، ﺳﺎﺯﻏﺎ ﭘﯜﺗﯜﻥ ﯞﯗﺟﯘﺩﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯩﺮﯨﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﺳﺴﯘﻝ ﺋﻮﻳﻨﯩﻤﯩﻐﺎﻥ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﻳﺎﻗﺘﺎ ﺋﯧﯖﻪﻙ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﺑﯧﺮﯨﻠﯩﭗ ﺋﺎﯕﻼﻳﺘﺘﯩﻢ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﭘﯧﺸﺎﻧﯩﺴﯩﺪﯨﻜﻰ ﻣﯘﻧﭽﺎﻗﺘﻪﻙ ﺗﻪﺭﻟﻪﺭﻧﻰ ﺳﯜﺭﺗﯜﭖ ﻗﻮﻳﻐﯘﻡ، ﺑﺎﺭﻣﺎﻗﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﺑﺎﻗﻘﯘﻡ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ. ﻗﯩﺰﻟﯩﻖ ﺗﻪﻟﭙﯜﻧﯜﺷﻠﯩﺮﯨﻢ ﺗﯘﺭﻣﯘﺷﻨﯩﯔ ﺧﯩﻠﻤﯘ ﺧﯩﻞ ﺋﻮﻳﯘﻧﻠﯩﺮﻯ، ﯞﻩﺯﯨﻴﻪﺗﻨﯩﯔ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﻮﺭﺍﻧﻠﯩﺮﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻪﯕﻼ ﺋﯚﺯﮔﯩﺮﯨﭗ، ﺗﻪﻗﺪﯨﺮ ﻗﺎﻳﺎﻗﻘﺎ ﺗﺎﺭﺗﺴﺎ ﺷﯘ ﻳﺎﻗﻘﺎ ﻣﯧﯖﯩﭗ، ﺋﺎﺧﯩﺮ ﮬﺎﻻﻙ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﯧﺴﯩﻤﺪﻩ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯘ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﭼﻰ ﻳﯩﮕﯩﺖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﻰ ﺑﯩﺮ-ﺑﯩﺮﯨﮕﻪ ﺑﺎﻏﻠﯩﺴﺎﻣﻼ ﺑﯩﺌﺎﺭﺍﻡ ﺑﻮﻻﺗﺘﯩﻢ، ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﺋﯚﺯﻯ ﺷﯘ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯘ ﺑﻪﻛﻼ ﻗﯧﺮﯨﭗ ﺋﯚﺯﮔﯩﺮﯨﭗ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺑﯩﺮ ﺳﯩﻴﺎﻗﻘﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺑﯩﺰ ﺷﯘﻧﭽﻪ ﻳﯩﻞ ﺑﯩﺮ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﻳﺎﺷﺎﭖ ﻛﯧﻠﯩﯟﺍﺗﺴﺎﻗﻤﯘ ﮬﻪﺭ ﻗﺎﻳﺴﯩﻤﯩﺰ ﺋﯚﺯ ﻏﯧﻤﯩﻤﯩﺰﺩﻩ ﭘﺎﻳﭙﯧﺘﻪﻙ ﺑﻮﻻﺗﺘﯘﻕ، ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﻰ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﻣﻪﯕﮕﯜ ﺋﯘﻧﺘﯘﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﯘﻕ.
         ﺋﯚﺯﻩﻣﻤﯘ ﺋﯘﻗﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻳﯘﻣﺸﺎﻗﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﺩﯨﻢ. ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﻧﻰ ﺗﯘﺭﯗﺳﺘﺎ ﻗﺎﻳﺘﺎ ﻛﯚﺭﮔﯩﻨﯩﻤﺪﻩ ﻗﯩﺰﻟﯩﻖ ﻟﯩﯟﻩﻥ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻢ ﺋﯧﺴﯩﻤﮕﻪ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻥ ﺋﺎﺷﯘ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﻰ ﺧﻪﻟﻖ ﺋﺎﮬﺎﯕﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻟﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﯨﯟﯨﺪﻯ، ﺋﯩﭻ-ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﯨﻦ ﺗﻪﺳﯩﺮﻟﯩﻨﯩﭗ ﻛﯚﺯ ﻳﯧﺸﯩﻤﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﺘﯩﯟﺍﻻﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺑﯘﺭﯗﻥ ﻳﯩﻐﻠﯩﻐﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻤﻨﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﻰ ﺑﯘﻧﯩﯖﺪﻩﻙ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ، ﺑﯘﻧﯩﯖﺪﻩﻙ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺋﯩﺪﻯ.
        ﺷﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﺋﯘ ﺋﺎﺩﻩﻣﮕﻪ ﺋﯩﭻ ﺋﺎﻏﺮﯨﺘﯩﭗ، ﻗﯩﺰﯨﻤﺪﯨﻦ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻧﭽﻪ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺋﺎﭘﯩﺮﯨﭗ ﺑﯧﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻥ، ﻳﺎﻛﻰ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﯞﺍﻕ ﺋﯩﺴﺴﯩﻖ ﺋﺎﺵ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺑﯧﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻥ، ﺋﯚﻱ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﻗﺎﺭﯨﺸﯩﭗ ﺑﯧﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻥ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺩﯨﻨﯩﻲ ﺳﺎﯞﺍﻕ ﺋﺎﻟﻐﺎﭺ، ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﺋﺎﯕﻼﭖ ﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﺋﻮﻏﻠﻰ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻣﯧﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﻪ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺑﺎﺭﺳﺎﻡ ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﺋﯘﻗﯘﭖ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﻗﯩﺰﯨﻢ ﺧﺎﭘﺎ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﻳﺪﺍ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺑﺎﺭﻣﯩﺴﺎﻡ ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﯩﺪﯗﺭ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﻏﻮﺟﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﻣﻪﻥ ﺑﺎﺭﺳﺎﻣﻼ ﺋﺎﭘﺘﺎﭘﺘﻪﻙ ﺋﯧﭽﯩﻠﯩﭗ، ﻳﯩﮕﯩﺘﻠﻪﺭﺩﻩﻙ ﺗﯧﺘﯩﻜﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﻛﯚﺭﮔﯜﻡ، ﺗﻪﻣﺒﯘﺭ ﺋﺎﯞﺍﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﻐﯘﻡ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ. ﺑﻪﺯﯨﺪﻩ ﻣﻪﻥ ﺷﯘ ﻧﺎﺗﯩﯟﺍﻥ ﻛﯩﺸﯩﮕﻪ ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﺋﯚﻣﺮﯛﻣﺪﻩ ﮬﻪﻣﺮﺍﮪ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺗﺎﮬﺎﺭﯨﺘﯩﮕﻪ ﺳﯘ ﺑﻪﺭﺳﻪﻡ، ﺗﻪﻣﺒﯘﺭﯨﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﺴﺎﻡ، ﺋﯚﺯ ﺋﺎﺭﺍ ﻣﯘﯕﺪﺍﺵ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﯚﺗﺴﻪﻡ ﺩﻩﭘﻤﯘ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﯩﻢ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺷﯘ ﺋﯩﺸﻨﯩﯔ ﺷﻪﭘﯩﺴﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﺑﯩﺮﺩﯨﻨﻼ ﺗﻪﻣﺘﯩﺮﻩﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﯩﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﻧﻪﺯﯨﺮﯨﺪﻩ ﻣﻪﻥ ﻳﻪﻧﯩﻼ ﻛﺎﺩﯨﺮﻟﯩﻖ ﺳﯜﭘﯩﺘﯩﻨﻰ ﻳﻮﻗﺎﺗﻤﯩﻐﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺋﯩﺪﯨﻢ. ﻗﯩﺰﯨﻤﻤﯘ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻼﭖ، ﻣﻪﻥ ﺟﺎﯞﺍﭖ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﻮﻟﻐﯩﭽﻪ ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﺑﺎﺳﺎﻟﻤﺎﻱ: ﺋﺎﻛﯩﻠﯩﺮﻯ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺗﻪﻳﻴﺎﺭ ﻣﺎﺋﺎﺷﯩﻨﻰ ﻛﯚﺯﻟﻪﭖ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﯗ ﺗﺎﻳﯩﻨﻠﯩﻖ ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻣﻼﺷﻤﯩﻐﺎﻥ ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﻣﯧﮭﻤﺎﻧﻼﺭﻧﻰ ﺧﯩﺠﯩﻞ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻗﻮﻳﺪﻯ. ﻗﯩﺰﯨﻤﻨﯩﯔ ﻣﺎﯕﺎ ﻏﻪﺯﻩﭘﻠﯩﻚ ﺗﯩﻜﯩﻠﯩﺸﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﭼﯩﺪﺍﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺩﯗﻡ. ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺭﺍﻳﯩﻐﺎ ﺑﯧﻘﯩﭗ، ﺋﻪﻟﭽﯩﻠﻪﺭﮔﻪ ﻗﻮﺷﯘﻟﻤﺎﺳﻠﯩﻘﯩﻤﻨﯩﯔ ﺳﻪﯞﻩﺑﯩﻨﻰ ﺑﯩﺮ ﺗﺎﻻﻱ ﭼﯜﺷﻪﻧﺪﯛﺭﯛﺩﯛﻡ. ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻣﯘ ﮬﯚﻛﯜﻣﻪﺕ ﺧﺎﺩﯨﻤﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ، ﺩﯦﮕﻪﻧﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﺗﻮﻏﺮﺍ ﭼﯜﺷﻪﻧﺪﻯ ﯞﻩ ﺑﯘﻧﯩﯔ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﺋﺎﺷﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻦ ﻣﯚﻟﭽﻪﺭﻟﯩﮕﻪﻧﺪﻩﻙ، ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﻣﯘﻧﺪﺍﻗﻼ ﺩﻩﭖ ﺑﺎﻗﺎﻳﻠﻰ ﺩﻩﭖ... ﺑﺎﺷﻘﯩﭽﻪ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﻤﯩﺴﯩﻼ، ﺑﯩﺰﺩﯨﻦ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﻳﯧﺮﻯ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﻪﭼﯜﺭﻩﻻ...ﺩﻩﭖ ﻣﺎﯕﺎ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﻨﻰ ﻏﻪﺵ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﮔﻪﭘﻠﻪﺭﻧﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﯘﺯﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺷﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﺍﻟﻤﯩﺪﯨﻢ.
          ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﻛﻪﭼﻘﯘﺭﯗﻥ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﮕﻪ ﻗﻮﻱ-ﺋﯚﭼﻜﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﻣﻪﻛﺘﻪﭘﻨﯩﯔ ﺑﯩﺰ ﻛﯚﺗﯜﺭﻩ ﺋﺎﻟﻐﺎﻥ ﺷﺎﭘﺘﯘﻟﻠﯘﻕ ﺑﯧﻐﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻡ ﺑﯧﻘﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﯔ، ﺷﺎﭘﺘﯘﻟﻼﺭ ﺑﻪﻙ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﻗﻮﻱ ﺗﯧﺮﯨﭗ ﻳﻪﯞﺍﻟﺴﯘﻥ ﺩﯦﺴﻪﻡ، ﺑﯘﺭﻧﯩﻨﻰ ﺋﯘﭼﻼﭖ: ﻗﻮﻱ ﺑﺎﻗﺎﻟﻤﺎﻳﻤﻪﻥ، ﺋﯚﺯﯨﯖﯩﺰ ﺑﯧﻘﯩﯔ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﺪﻯ. ﺑﺎﻻﻡ، ﻣﯧﻨﯩﯔ ﻣﯩﺠﻪﺯﯨﻢ ﻳﻮﻕ، ﺋﯚﭼﻜﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﻪﻣﻼ ﺗﯧﻨﯩﻢ ﻏﯘﮊﯗﻟﺪﺍﻳﺪﯗ ﺩﯦﺴﻪﻡ، ﺋﻪﻣﯩﺴﻪ ﮬﻪﻟﻪﭖ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺑﯧﺮﻩﻳﻠﻰ ﺩﻩﭖ ﺳﯩﯟﻩﺗﻨﻰ ﻗﻮﻟﯩﻐﺎ ﺋﺎﻟﺪﻯ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﺎﯕﺎ ﻳﺎﺕ ﺋﺎﺩﻩﻣﺪﻩﻙ ﻗﺎﺭﯨﺸﯩﺪﯨﻦ، ﻣﯧﻨﻰ ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﺴﯧﺮﻯ ﺋﯚﺯﻯ ﺧﺎﻟﯩﻐﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﻘﯘﺭﯗﺷﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﯩﻢ ﻛﯚﭘﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺑﯜﮔﯜﻧﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﯧﻨﻰ ﻛﯚﺯﮔﻪ ﺋﯩﻠﻤﺎﻱ، ﺳﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﺋﯩﻠﯩﻚ ﺋﺎﻟﻤﺎﻱ، ﺋﯚﺯ ﻣﻪﻳﻠﯩﭽﻪ ﺋﯩﺶ ﻗﯩﻠﻤﺎﻗﭽﻰ ﺑﻮﻟﯘﯞﺍﺗﻘﯩﻨﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺗﯘﺭﯗﭘﻼ ﺯﻩﺭﺩﻩﻡ ﺋﯚﺭﻟﯩﺪﻯ ﯞﻩ ﺑﯧﺮﯨﭙﻼ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﺪﯨﻜﻰ ﺳﯩﯟﻩﺗﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﯟﯦﻠﯩﭗ، ﮬﻪﻟﻪﭖ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﻰ ﻗﯩﺸﺘﺎ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺑﯧﺮﯨﻤﯩﺰ، ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺋﯧﺸﯩﭗ-ﺗﯧﺸﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺳﺎﻣﯩﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﻣﯩﻜﻪﻥ! ﺳﻪﻥ ﻳﺎ ﺋﯧﺘﯩﺰﺩﺍ ﻛﻪﺗﻤﻪﻥ ﭼﺎﭘﻤﯩﺴﺎﯓ، ﻣﯘﺷﯘ ﺋﺎﻧﺎ-ﺑﺎﻻ ﻗﻮﻱ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﺋﯚﭼﻜﯩﻨﻰ ﺑﺎﻏﻘﺎ ﺳﻮﻻﭖ ﺑﺎﻗﻤﺎﻕ ﻧﯧﻤﻪ ﺗﻪﺱ! ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﯩﺖ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ ﺗﯘﺭﻏﯩﻨﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻳﻮﻟﺪﯨﺸﯩﻤﻨﯩﯔ ﺗﺎﻣﺪﯨﻜﻰ ﭼﻮﯕﺎﻳﺘﯩﻠﻐﺎﻥ ﺭﻩﺳﯩﻤﯩﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺑﯘﺯﯗﻟﯘﭖ: ﮬﻪﻱ، ﻗﻪﺩﯨﻨﺎﺱ ﺋﻮﺳﻤﯩﻨﺎﺧﯘﻥ، ﺳﯩﻠﻪ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻣﺎﻧﺎ ﺑﺎﻟﯩﻐﯩﻤﯘ ﮔﻪﭖ ﺋﺎﯕﻠﯩﺘﺎﻟﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ ﺩﻩﭖ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﭼﯩﺪﯨﻴﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺑﻮﻟﻐﺎﻱ، ﻗﻮﻳﻨﻰ ﻗﻮﺗﺎﻧﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﭗ، ﮬﻮﻳﻠﯩﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
        ﻛﻪﭼﺘﻪ ﺋﻮﭼﺎﻕ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﺯﻭﯕﺰﯨﻴﯩﭗ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﻣﯩﯔ ﻣﯘﺷﻪﻗﻘﻪﺗﺘﻪ ﺷﯩﻔﻪﻥ ﻗﺎﻳﻨﯩﺘﯩﭗ، ﺋﯧﻐﯩﺰﯨﻤﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﻗﻮﺷﯘﻕ ﻧﻪﺭﺳﻪ ﺋﯧﻠﯩﺸﻘﯩﻤﯘ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺗﺎﺭﺗﻤﺎﻱ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺳﺎﻡ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﻗﻮﻳﻨﻰ ﺋﯘﺭﯗﭖ ﮬﻪﻳﺪﻩﭖ، ﮬﻮﻳﻠﯩﻐﺎ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻛﯩﺮﺩﻯ-ﺩﻩ، ﻗﻮﺗﺎﻧﻨﻰ ﺋﻪﺗﻤﻪﺳﺘﯩﻦ ﺋﯘﺩﯗﻝ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯩﺶ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﯘﻗﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﯩﺴﺘﺎﭖ ﺳﻮﺭﯨﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﺋﯧﻴﺘﯩﭗ ﻣﺎﯕﺎ ﯞﺍﻗﯩﺮﺍﭖ-ﺟﺎﻗﯩﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﮬﻮﺷﯘﻣﺪﯨﻦ ﻛﻪﺗﻤﯩﺪﯨﻤﻴﯘ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯧﺮﯨﺴﻰ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﮬﺎﻳﯟﺍﻧﻨﯩﯔ ﺑﺎﺷﻼﻧﻐﯘﭼﺘﯩﻜﻰ ﺋﻮﻗﯘﺗﻘﯘﭼﯩﺴﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﻐﯩﻨﯩﻤﻐﺎ ﺋﯚﺯ ﮔﯚﺷﯜﻣﻨﻰ ﺋﯚﺯﻩﻡ ﻳﯧﮕﯜﺩﻩﻙ ﺯﻩﺭﺩﻩ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺑﯘ ﻛﯜﻧﻨﻰ ﻛﯚﺭﮔﯩﭽﻪ ﺋﻮﺳﻤﯩﻨﺎﺧﯘﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﻠﻠﯩﻼ ﺋﯘ ﺩﯗﻧﻴﺎﻏﺎ ﻛﻪﺗﺴﻪﻡ ﺑﻮﻟﻤﺎﻣﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻗﺎﻗﺸﯩﺪﯨﻢ. ﻗﯩﺰﯨﻢ ﺳﻮﺗﻘﺎ ﺋﻪﺭﺯ ﻗﯩﻠﯩﻤﻪﻥ، ﺧﻪﻗﻨﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﺪﯨﻦ ﻗﻮﺭﻗﻤﺎﻳﻤﻪﻥ ﺩﯦﺪﻯ. ﺋﻪﻣﻤﺎ ﭘﯩﺘﻨﯩﯔ ﺋﺎﭼﭽﯩﻘﯩﺪﺍ ﭼﺎﭘﺎﻧﻨﻰ ﺋﻮﺗﻘﺎ ﺳﯧﻠﯩﺸﺘﯩﻦ، ﺋﯚﺯﯨﻤﯩﺰ ﻳﺎﻟﯩﯖﺎﭺ ﻗﯧﻠﯩﭗ ﺧﻪﻕ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﻧﻮﻣﯘﺳﻘﺎ ﻗﯧﻠﯩﺸﺘﯩﻦ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﺘﯩﻢ، ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻗﯩﺰﯨﻤﻨﻰ ﻗﺎﻳﯩﻞ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﺷﯘ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﺑﯘﻳﺮﯗﭖ ﻗﻮﻳﻐﯩﻨﯩﻤﺪﯨﻦ ﺋﯚﻟﮕﯜﺩﻩﻙ ﺧﺎﭘﺎ ﺋﯩﺪﻯ، ﻗﻮﻱ-ﺋﯚﭼﻜﯩﻠﻪﺭ ﻣﻪﺭﻩﭖ ﻗﻮﻳﺴﺎ ﺋﯘﻻﺭﻧﻰ ﺗﯩﻠﻼﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﯩﻨﻰ ﻗﺎﺳﺴﺎﭘﻘﺎ ﺳﯧﺘﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻢ.
       ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﯘ ﻗﺎﻟﺪﯗﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺯﻩﺭﺩﺍﭖ ﺋﺎﻧﺎ-ﺑﺎﻻ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﺪﯨﻦ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﭼﯩﻘﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻣﯩﺠﻪﺯﯨﻢ ﻳﻮﻕ ﻳﺎﺗﺴﺎﻡ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﮬﻮﻳﻠﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﻛﯩﻤﮕﻪ ﯞﺍﻗﯩﺮﯨﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ. ﻛﯩﻢ ﺑﻮﻟﻐﯩﻴﺪﻯ، ﻏﻮﺟﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻥ ﺋﻮﺧﺸﯩﻤﺎﻣﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺗﺎﻻﻏﺎ ﭼﯩﻘﺴﺎﻡ، ﺋﯘ ﺑﯩﭽﺎﺭﻩ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﭘﺎﺭﻗﯩﺮﯨﺘﯩﭗ، ﻗﯘﺭﯗﭖ ﮔﻪﺯ ﺑﺎﻏﻼﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﻟﻪﯞﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﯚﻣﻪﻟﻠﻪﭖ، ﺳﺎﻏﯩﺮﯨﭗ-ﺗﺎﺗﯩﺮﯨﭗ ﺗﯘﺭﯗﭘﻼ ﻗﺎﭘﺘﯘ. ﻣﻪﻥ ﭼﯩﻘﯩﺸﯩﻢ ﺑﯩﻠﻪﻧﻼ ﺋﯘ ﻛﻪﻳﻨﯩﮕﻪ ﺳﻪﻧﺘﯜﺭﯛﻟﯜﭖ، ﺋﻪﺳﻜﻰ ﭼﺎﭘﯩﻨﯩﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﯩﮕﻪ ﺗﯜﮔﯜﻟﯜﭘﻼ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﺎﻟﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﺋﯩﺸﯩﻨﻰ ﺋﯘﻗﺎﻣﺪﯗ-ﺋﯘﻗﻤﺎﻣﺪﯗ، ﺳﯜﺭﯛﺷﺘﯜﺭﯛﭖ ﺑﺎﻗﻤﺎﻳﻼ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺋﺎﺯﺍﺭ ﺑﻪﺭﮔﯩﻨﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ، ﺋﯘ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩ ﻳﻮﻟﻐﺎ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ، ﻛﯚﺭﻩﻟﻤﯩﺪﯨﻢ.





3





ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ:





         ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﺋﯚﻟﯜﻡ ﺧﻪﯞﯨﺮﯨﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﮬﺎﻟﻰ ﻛﯜﻧﺪﯨﻦ ﻛﯜﻧﮕﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭﻻﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﺋﻪﻛﻪﻟﺴﻪﻡ ﮬﯧﭽﻨﯧﻤﻪ ﻳﯧﻤﻪﻱ، ﻳﯧﺴﯩﻤﯘ ﺋﺎﺯﺭﺍﻕ ﻳﻪﭖ ﻳﻪﻧﻪ ﻳﺎﺳﺘﯘﻗﻘﺎ ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﻗﻮﻳﺎﺗﺘﻰ. ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﺋﺎﻳﺮﯨﻢ ﻳﺎﺗﺎﻗﺘﺎ ﻳﺎﺗﺎﺗﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻳﺎﺗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ، ﺷﯘﻧﺪﺍﻗﺘﯩﻤﯘ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﻛﯧﭽﯩﺴﻰ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﯧﺴﯩﭗ ﻗﺎﻻﺗﺘﻰ، ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﺩﻩﭖ ﺟﯚﻳﻠﯜﻳﺘﺘﻰ. ﺑﻪﺯﯨﺪﻩ ﯞﺍﻗﯩﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺴﻪ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﻗﻮﺭﻗﯘﭖ ﻗﺎﺭﺍ ﺗﻪﺭﮔﻪ ﭼﯚﻣﯜﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺋﯘﻳﻘﯘﻡ ﺑﯘﺯﯗﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺴﻪ ﺋﯘﺯﺍﻗﻘﯩﭽﻪ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻱ، ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﻩ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭﻧﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﺵ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﺎﯓ ﺋﺎﺗﻘﯘﺯﺍﺗﺘﯩﻢ. ﺋﺎﮪ، ﺷﯘ ﭼﺎﻏﻼﺭ! ﻛﻪﺳﭙﯩﻲ ﺩﺍﺷﯚﻧﯩﯔ ﺋﯩﻠﻠﯩﻖ ﻗﻮﻳﻨﯩﺪﺍ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﻠﯩﻚ ﻗﯩﺰﻻﺭﺩﯨﻦ ﻗﯧﻠﯩﺸﻤﺎﻱ ﺋﯧﺴﯩﻞ ﻳﯜﺭﻩﺗﺘﯘﻕ. ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﯩﻤﺪﯨﻜﻰ ﺋﻮﻏﯘﻟﻼﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﭼﻜﯚﺯﻟﯜﻙ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯧﻘﯩﺸﻠﯩﺮﻯ...ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺋﺎﻟﻤﺎﺱ ﺋﯘﺗﯘﭖ ﭼﯩﻘﺘﻰ. ﺗﯘﻧﺠﻰ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺗﯘﻏﯘﻟﻐﺎﻥ ﻛﯜﻧﯜﻣﻨﻰ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﮔﻪﻧﺪﻩ ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﯩﻤﻤﻪﺕ ﺑﺎﮬﺎﻟﯩﻖ ﺑﯩﺮ ﺯﻩﻧﺠﯩﺮ ﺳﻮﯞﻏﺎ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺳﻮﯞﻏﺎﺗﻨﯩﯔ ﻗﯧﺘﯩﻐﺎ ﺑﺎﻏﺎﻗﭽﻪ ﻗﯩﺴﺘﯘﺭﯗﭖ، ﻗﻪﻏﻪﺯﮔﻪ ﺋﯩﻨﮕﯩﻠﯩﺰﭼﻪ ﻣﻪﻥ ﺳﯩﺰﻧﻰ ﺳﯚﻳﯩﻤﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﻳﯧﺰﯨﭗ ﻗﻮﻳﻐﯩﻨﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﺴﺎﻡ ﮬﺎﺯﯨﺮﻣﯘ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻠﯩﻨﯩﻤﻪﻥ. ﺷﯘ ﻛﯜﻧﻰ ﻛﻪﭼﺘﻪ ﺋﯘ ﭘﯩﯟﯨﻨﻰ ﺟﯩﻖ ﺋﯩﭽﯩﭗ، ﻣﯧﻨﻰ ﺑﺎﻏﺮﯨﻐﺎ ﺑﯧﺴﯩﭗ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺳﯚﻳﮕﻪﻧﯩﺪﻯ. ﺷﯘ ﯞﺍﻗﯩﺘﺘﯩﻜﻰ ﺷﯩﺮﯨﻦ ﻣﯩﻨﯘﺗﻼﺭﻧﻰ ﻣﻪﻥ ﻣﻪﯕﮕﯜ ﺋﯘﻧﺘﯘﻣﺎﻳﻤﻪﻥ. ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﻳﯩﻠﺪﺍ ﻣﻪﻥ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺑﯧﻐﯩﺸﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭗ ﺗﯜﮔﯩﻤﻪﺱ ﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎﻧﺪﺍ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﻗﯩﺰﻻﺭ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﭼﻮﯓ ﺑﯩﻠﯩﭗ ﻛﻪﺗﻤﻪﻳﺘﺘﻰ، ﺑﻮﻻﺭ ﺋﯩﺶ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﺩﻩﭖ ﮬﺎﻣﯩﻠﯩﺴﯩﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﯗﺭﯗﯞﯦﺘﯩﭗ ﻳﯜﺭﯨﯟﯦﺮﻩﺗﺘﻰ ﮬﻪﻡ ﻗﺎﻳﺘﯩﺪﯨﻦ ﻳﯩﮕﯩﺖ ﺗﺎﭘﺎﺗﺘﻰ، ﻛﻮﻧﺎ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﯩﺘﯩﻨﯩﯔ ﺋﯚﭼﯩﻨﻰ ﻳﯧﯖﯩﺴﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﻻﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﭼﯩﯔ ﺑﻮﻻﻟﻤﯩﻐﯩﻨﯩﻤﻐﺎ ﺋﯚﻛﯜﻧﺴﻪﻣﻤﯘ ﺋﻮﺭﻧﯩﻐﺎ ﻛﻪﻟﻤﻪﻳﺘﺘﻰ، ﻗﯩﺰﻻﺭ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﻠﯩﻚ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﺭﯨﻼﺷﻤﺎ ﺩﯦﺴﻪ ﺋﺎﺭﯨﻠﯩﺸﯩﭗ، ﮬﯧﺴﺴﯩﻴﺎﺗﯩﻤﻐﺎ ﺑﯧﺮﯨﻠﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻜﻪﻧﻤﻪﻥ، ﻗﯩﺰ ﺑﺎﻻ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺋﺎﺟﯩﺰ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻜﻪﻥ. ﺋﺎﻟﻤﺎﺱ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﯞﺍﭘﺎﺳﯩﺰﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﺪﻯ، ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﯨﻤﯘ ﻗﺎﻻﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻩﺳﻤﺎﻳﯩﺴﯩﻨﻰ ﺋﯘﺗﺘﯘﺭﯗﯞﻩﺗﻜﻪﻥ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﺩﻩﻙ ﺳﺎﻟﭙﯩﻴﯩﭗ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻳﯧﻨﯩﭗ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ. ﻧﯧﻤﻪ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﺋﺎﻟﯩﻲ ﻣﻪﻛﺘﻪﭘﻨﻰ ﭘﯜﺗﺘﯜﺭﯛﯞﺍﻟﺪﯨﻢ، ﺋﻮﻳﯘﻥ ﻛﯜﻟﻜﯩﻠﻪﺭ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﺪﻩ ﻗﺎﻟﺪﻯ.
           ﻣﻪﻥ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﺩﺍﺩﺍﻡ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻪﻥ ﺷﯘﻣﻠﯘﻕ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩﻙ، ﻳﺎﻣﺎﻥ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﺩﺍﺩﺍﻣﻨﯩﯔ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﺗﯘﻳﯘﭖ ﺋﻪﻟﻪﻣﮕﻪ ﭼﯩﺪﯨﻤﺎﻱ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﯧﻠﯩﭗ، ﻧﻪﭼﭽﻪ ﻛﯜﻥ ﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎﻧﺪﺍ ﻳﯩﻐﻼﭖ، ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺋﯚﺯﻩﻣﮕﻪ ﺗﻪﺳﻪﻟﻠﯩﻲ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ.
ﺩﺍﺩﺍﻡ ﺗﯜﮔﻪﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺗﯧﺰﻻ ﺋﯚﺯﮔﯩﺮﯨﭗ ﻗﯧﺮﻯ ﺑﯜﯞﯨﻤﮕﻪ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗ، ﻏﻮﺟﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﺑﺎﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﻏﻪﻟﯩﺘﻪ ﺑﯩﺮ ﻗﯩﻠﯩﻖ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﯟﺍﻟﺪﻯ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﻪﻟﭽﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﺋﯩﺸﻨﯩﯔ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺑﯘ ﺩﻩﺭﯨﺠﯩﮕﻪ ﻳﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﺎﭼﭽﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﺑﺎﺳﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﻣﻪﻥ ﺩﺍﺩﺍﻡ-ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﻛﯩﭽﯩﻜﯩﻤﺪﯨﻨﻼ ﭼﻮﯓ ﺑﯩﻠﻪﺗﺘﯩﻢ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﻣﯘ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﻪ ﯞﺍﻱ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺩﯦﺴﻪ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺩﻩﭖ ﮬﺎﻝ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﻰ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﯘﺭﻣﯘﺵ ﻗﯘﺭﯗﺷﻰ ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦ ﻛﯜﻟﻜﯩﻠﯩﻚ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﺶ ﺋﯩﺪﻯ؛ ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﻧﯩﯖﻤﯘ ﺗﻮﯞﺍ ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺯﺍﯕﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﺸﻰ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧﻼ ﮔﻪﭖ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﺎ ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﺳﺎﺭﺍﯕﺪﻩﻙ ﻏﻪﻟﯩﺘﻪ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﮬﯧﭻ ﺋﯘﻗﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻏﻮﺟﺎﻣﯩﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻥ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﺑﺎﺧﺸﯩﻤﻐﺎ ﺋﯚﮔﯩﺘﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻤﯩﻜﯩﻦ ﺩﻩﭘﻤﯘ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ.
           ﻣﻪﻥ ﻛﯩﭽﯩﻜﯩﻤﺪﯨﻦ ﻳﯧﺰﯨﺪﺍ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﺎﺩﯨﺮ ﺋﺎﺋﯩﻠﯩﺴﯩﺪﻩ ﭼﻮﯓ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﺋﯧﺘﯩﺰﻏﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﻪﻣﮕﻪﻙ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﯨﻢ. ﭘﯩﮋﻏﯩﺮﯨﻢ ﺋﺎﭘﺘﺎﭖ ﻳﺎﻛﻰ ﻗﻪﮬﺮﯨﺘﺎﻥ ﺳﻮﻏﯘﻗﺘﺎ ﻏﯩﯔ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ ﺋﯩﺸﻠﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻥ، ﮬﺎﺷﺎﺭﻏﺎ ﺑﺎﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﺎﺷﯘ ﺟﯘﻟﺪﯗﺭ ﻛﯧﭙﻪﻥ ﺩﯦﮭﻘﺎﻧﻼﺭﻧﻰ ﻛﯚﺭﺳﻪﻡ، ﺋﯘﻧﭽﻪ ﺟﺎﭘﺎ ﭼﻪﻛﻤﻪﻳﻤﯘ ﺑﺎﻳﺎﺷﺎﺕ ﺋﯚﺗﯜﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﺎﺋﯩﻠﻪﻣﺪﯨﻦ ﺑﻪﻛﻤﯘ ﺳﯚﻳﯜﻧﯜﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﯩﻢ. ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺩﺍﺩﺍﻡ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﯘ ﺋﺎﺋﯩﻠﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﻏﯧﺮﯨﭙﻠﯩﻖ ﺑﺎﺳﺘﻰ. ﺋﺎﭘﺎﻣﻤﯘ ﺑﯘ ﮬﺎﻟﺪﺍ ﻳﺎﺗﯩﺪﯗ، ﻧﺎﯞﺍﺩﺍ ﺋﯘﻣﯘ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﺴﻪ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻣﺎﺋﺎﺵ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻳﺎﺷﯩﻐﯩﻨﯩﻤﻨﯩﯔ ﻧﯧﻤﻪ ﻣﻪﺯﺯﯨﺴﻰ؟!
          ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ ﮬﻪﺳﺮﯨﺘﯩﻢ ﺗﻮﻻ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺗﯘﯕﮕﯜﺯﻧﯩﯔ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﺴﺎﻡ ﺧﻮﺭﻟﯘﻗﺘﯩﻦ ﯞﯗﺟﯘﺩﯗﻡ ﺗﯩﻜﻪﻧﻠﯩﺸﯩﺪﯗ. ﺑﺎﺷﻼﻧﻐﯘﭼﺘﺎ ﺑﯩﺰ ﺑﯩﺮ ﺳﯩﻨﯩﭙﺘﺎ ﺋﻮﻗﯘﻏﺎﻧﺪﺍ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺳﯩﻨﯩﭗ ﻣﻪﺳﺌﯘﻟﻰ ﺑﻮﻟﻐﭽﻘﺎ، ﻣﺎﯕﺎ ﺋﺎﺭﺗﯘﻗﭽﻪ ﮬﺎﻛﺎﯞﯗﺭﻟﯘﻕ ﻗﯩﻼﻟﻤﺎﻳﺘﺘﺘﻰ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺑﯩﭽﺎﺭﻩ ﻗﯩﺰﻻﺭﻧﻰ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﺑﻮﺯﻩﻙ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﻰ، ﻣﻪﻥ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﺎﭘﺎﻣﻐﺎ ﭼﺎﻗﺎﺗﺘﯩﻢ، ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺋﯘﻧﻰ ﺗﻪﻧﻘﯩﺘﻠﻪﻳﺘﺘﻰ، ﺋﯘ ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺋﯚﭺ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﯩﺪﻯ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﭼﻮﭘﭽﻮﯓ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﺘﻰ ﺋﯚﺯﮔﻪﺭﻣﯩﺪﻯ، ﻳﺎﯞﺍﻳﯩﻠﯩﻘﻰ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﺪﯨﻨﻼ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﻰ ﺯﺍﺩﯨﻼ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﺗﯧﺨﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﭼﻮﻗﯘﻡ ﺋﺎﻟﯩﻤﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﻳﯜﺭﯛﭘﺘﯩﻜﻪﻧﻤﯩﺶ، ﻣﻪﻥ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺋﻮﻗﯘﺷﻘﺎ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﻧﻰ ﺑﯩﺮ ﺭﻩﺯﮔﻰ ﭼﯩﯟﯨﻦ ﻗﺎﺗﺎﺭﯨﺪﯨﻤﯘ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ ﻗﻮﻳﻤﯩﺪﯨﻢ. ﻗﺎﻳﺘﯩﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﺋﯘ ﺑﯩﺮ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﯞﯦﺘﯩﭙﺘﯘ. ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺗﯧﺨﻰ ﻧﻮﻣﯘﺱ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﯘ ﺗﺎﺯﻧﻰ ﺳﺎﻳﻪ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﯧﺴﯩﻢ ﺋﯩﺸﻠﯩﺘﻪﺗﺘﻰ، ﭼﺎﻗﻘﺎﻥ ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﻪﮒ، ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﻪﮔﻤﯩﺴﻪﯓ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯩﺶ ﻗﯩﻠﯩﺴﻪﻥ، ﻣﻪﺷﻪﺩﻩ ﺋﻮﻱ-ﺋﻮﭼﺎﻗﻠﯩﻖ ﺑﻮﻟﻤﺎﻱ ﻧﻪﮔﻪ ﺑﺎﺭﯨﺴﻪﻥ؟ﺩﻩﭖ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﭘﻪﺭﯨﺰﯨﻤﭽﻪ ﺋﯘ ﺋﯚﺯﻯ ﻏﻮﺟﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻐﺎ ﺗﯧﮕﯩﭗ، ﺑﺎﻟﯩﺴﯩﻐﺎ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﻣﻪﻛﭽﻰ ﺋﯩﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﺷﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎﻣﻐﺎ ﺋﯚﭺ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﺋﻪﻟﭽﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﺧﯧﻠﻰ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﭘﺘﯩﻜﻪﻧﻤﻪﻥ، ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﮔﻪﭘﺘﯩﻦ ﺋﯩﻜﻜﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﻪﺳﻜﯩﻦ ﺭﻩﺕ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻢ. ﻣﻪﺭﮬﯘﻡ ﺩﺍﺩﺍﻣﻨﯩﯔ ﺋﯩﺰﺯﯨﺘﯩﻨﻰ ﺳﺎﻗﻠﯩﻤﺎﻱ ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﯨﻤﯘ ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﯧﮕﯩﻤﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﻳﯜﺭﯛﺵ ﻧﯧﻤﯩﺪﯦﮕﻪﻥ ﻧﻮﻣﯘﺱ ﺋﯩﺶ-ﮬﻪ! ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺋﻪﮔﻪﺭ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﭼﻮﻗﯘﻡ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﺎﺗﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻧﯩﻜﺎﮬﻠﯩﻨﯩﺶ ﺋﺎﺭﺯﯗﺳﻰ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯩﻼﺷﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻳﻮﻟﺪﺍ ﺋﯘﭼﺮﺍﭖ ﻗﺎﻟﻐﯘﺩﻩﻙ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﭼﻪﻛﭽﯩﻴﯩﭗ، ﺋﯩﺘﺘﻪﻙ ﮬﯜﺭﭘﯩﻴﯩﭗ ﺋﯚﺗﯜﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﺋﯚﭺ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺳﯧﺰﯨﭗ ﺗﯘﺭﺳﺎﻣﻤﯘ، ﻗﯧﻨﻰ ﻧﯧﻤﻪ ﻗﯩﻼﻻﻳﺘﺘﻰ، ﺋﯚﺯ ﮔﯚﺷﯩﻨﻰ ﺋﯚﺯﻯ ﻳﻪﭖ ﻳﯜﺭﯨﯟﯦﺮﯨﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯘ ﻗﺎﺭﺍ ﺗﺎﺯﻧﯩﯔ ﮬﻪﺭ ﻛﯜﻧﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﭘﺎﻳﻼﭖ، ﭘﯘﺭﺳﻪﺕ ﻛﯜﺗﯜﭖ ﻳﯜﺭﮔﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﻧﻪﺩﯨﻦ ﺑﯩﻠﻪﻱ! ﺋﺎﭘﺎﻣﻤﯘ ﺷﯘ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯘﻳﺮﯗﻏﯩﻨﯩﺪﯨﻦ ﺋﯚﻟﮕﯩﭽﻪ ﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎﻧﺪﺍ ﻗﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺷﯘ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻳﯩﻐﯩﺴﯩﻐﺎ ﭼﯩﺪﯨﻤﺎﻱ ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﻰ ﺋﻮﺗﻠﯩﺘﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﺸﻜﻪ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﻰ ﻣﻪﻛﺘﻪﭖ ﺑﯧﻐﯩﻐﺎ ﺳﻮﻻﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺋﯚﺯﻩﻡ ﻳﺎﺗﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺑﯩﺮﺩﻩﻡ ﺋﺎﺭﺍﻡ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﺴﺎﻡ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﻏﺪﺍ ﻳﻮﻕ، ﺑﺎﻏﻨﯩﯔ ﺗﯧﻤﻰ ﺗﺎﺯﺍ ﭘﯘﺧﺘﺎ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺋﯩﻜﻪﻥ، ﻗﻮﻳﻼﺭ ﺑﯩﺮ ﻳﻮﭼﯘﻗﺘﯩﻦ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻘﻘﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ. ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﻰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻣﻮﺷﯘ ﺧﺎﻟﯩﻲ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﻮﺗﻠﯩﺘﯩﭗ ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻡ ﮬﺎﯞﺍﻟﯩﻨﺎﻱ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻖ ﺋﯩﭽﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﯦﺮﯨﭙﺘﯩﻤﻪﻥ. ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻘﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﻜﯩﺮﯨﺴﯩﺪﻩ ﺋﻮﺕ-ﭼﯚﭘﻠﻪﺭ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺋﯧﮕﯩﺰ ﺋﯚﺳﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻜﻪﻥ، ﻗﻮﻳﻼﺭ ﺷﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﻮﺗﻼﯞﯦﺘﯩﭙﺘﯘ. ﻛﻪﭼﻜﻰ ﻗﯘﻳﺎﺵ ﻧﯘﺭﻯ ﺗﯧﺮﻩﻙ ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻗﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﺋﺎﺭﺍﭼﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺋﻪﺗﺮﺍﭖ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﻳﯧﺸﯩﻠﻠﯩﻖ، ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﻣﻪﻧﺰﯨﺮﯨﺴﻰ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ، ﺧﯩﻠﯟﻩﺕ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺑﯘﺭﯗﻥ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﯨﻢ، ﺋﯚﭘﭽﯚﺭﻩﻣﮕﻪ ﺗﻮﻳﻤﺎﻱ ﻗﺎﺭﺍﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻘﺘﯩﻜﻰ ﻣﻪﺧﻤﻪﻟﺪﻩﻙ ﺋﻮﺕ-ﭼﯚﭘﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻡ ﻛﯚﺯﯨﻨﻰ ﻳﯘﻣﯘﭖ ﻳﯧﺘﯩﯟﺍﻟﺴﺎ ﻧﯧﻤﯩﺪﯦﮕﻪﻥ ﺭﺍﮬﻪﺕ-ﮬﻪ، ﻛﯩﻴﯩﻤﻠﻪﺭﮔﯩﻤﯘ ﺋﻮﺕ ﻳﯘﻗﯘﺷﯘﭖ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ. ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﯩﯔ ﻗﺎﭼﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻐﺎ ﺋﯩﺸﻪﻧﭻ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺋﻮﺕ-ﭼﯚﭘﻨﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﺳﻮﺯﯗﻟﯘﭖ ﻳﺎﺗﺘﯩﻢ، ﺋﺎﺭﺍﻣﺨﯘﺩﺍﻟﯩﻖ ﺋﻪﺳﻠﻰ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﯩﻜﻪﻥ ﺋﻪﻣﻪﺳﻤﯘ! ﻣﻪﻥ ﻛﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﻳﯘﻣﯘﭖ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﯨﻜﻰ ﻣﻪﻛﺘﻪﭖ ﭼﯩﻤﻠﯩﻘﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺧﯩﻴﺎﻝ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺋﺎﻟﻤﺎﺳﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ، ﺷﯩﺮﯨﻦ ﺧﯩﻴﺎﻟﻼﺭﻧﯩﯔ ﭘﻪﭘﯩﻠﯩﺸﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﺳﺎﻧﻼ ﺋﯘﻳﻘﯩﻐﺎ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻤﻪﻥ. ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﭼﯚﭼﯜﭖ ﺋﻮﻳﻐﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ... ﺋﯜﺳﺘﯜﻣﻨﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﮔﻪﯞﺩﻩ ﺑﯧﺴﯩﯟﺍﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ؛ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻗﺎﺭﺍ ﺗﺎﺯﻧﯩﯔ ﺋﺎﭼﻜﯚﺯ ﺑﯚﺭﯨﺪﻩﻙ ﺑﻪﺩﺑﻪﺷﯩﺮﻩ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻣﯧﯖﻪﻣﺪﻩ ﻳﺎﻧﺎﺭ ﺗﺎﻍ ﭘﺎﺭﺗﯩﻠﯩﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺩﻩﮬﺸﻪﺗﻜﻪ ﭼﯚﻣﺪﯛﻡ. ﺋﯘ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﯩﻨﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻤﻐﺎ، ﺑﻪﻙ ﻛﻪﭺ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻗﻮﻳﯩﯖﯩﺰﻣﯘ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘﺩﺍ ﮬﯧﻠﻰ ﺗﺎﭘﺎﻟﻤﺎﻱ ﻳﯜﺭﯨﺴﯩﺰ، ﻗﻮﭘﯘﯓ، ﺋﯩﺰﺩﯨﺸﯩﭗ ﺑﯧﺮﻩﻱ، ﺩﻩﭖ ﺷﯩﯟﯨﺮﻟﯩﺪﻯ. ﺑﺎﻳﺎ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺋﯩﺶ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺑﯩﺮ ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭽﻠﯘﻕ ﭼﯜﺷﺘﻪﻙ، ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﺋﺎﯕﻠﯩﻨﯩﯟﺍﺗﻘﯩﻨﻰ ﺟﯩﻦ-ﺋﺎﻟﯟﺍﺳﺘﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﭘﯩﭽﯩﺮﻟﯩﺸﯩﺪﻩﻙ ﺗﯘﻳﯘﻟﺪﻯ، ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﻗﻮﭘﯘﭘﻼ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺯﺍﯕﯩﻘﯩﻐﺎ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﺗﻪﺳﺘﻪﻙ ﺳﺎﻟﺪﯨﻢ، ﺋﯘﻣﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﯘﺭﺩﻯ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﻗﻮﻟﯘﻣﺪﯨﻦ ﻗﺎﻳﺮﯨﭗ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ:
— ﺳﯩﺰ ﻗﯩﺰ ﺋﻪﻣﻪﺳﻜﻪﻧﺴﯩﺰ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﺳﯩﺰﻧﻰ ﮬﺎﻣﺎﻥ ﺋﺎﻟﯩﻤﻪﻥ. ﺧﻪﻗﻘﻪ ﺑﯘﻧﻰ ﺩﯦﻤﻪﻳﻤﻪﻥ. ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﯚﺗﯜﭖ ﻛﯧﺘﻪﻳﻠﻰ،-ﺩﯦﺪﻯ.
ﻣﻪﻥ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﻏﻪﺯﻩﭘﻠﯩﻨﯩﭗ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﻪﻳﺪﯨﺴﯩﮕﻪ ﻣﯘﺷﺘﻼﭖ:
— ﺳﻪﻧﺪﻩﻙ ﻗﺎﺳﻤﺎﻗﻘﺎ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺑﻮﻟﻐﯩﭽﻪ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﮕﻪ ﺗﺎﺷﻼﭖ ﺋﯚﻟﯜﯞﺍﻟﯩﻤﻪﻥ!-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﯞﻩ ﻗﻮﻟﯘﻣﻨﻰ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﭼﺎﯕﮕﯩﻠﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﺟﺮﯨﺘﯩﭗ، ﺩﻩﺭﻣﺎﻧﺴﯩﺰ ﭘﯘﺗﯘﻣﻨﻰ ﺳﯚﺭﻩﭖ، ﻗﻮﻳﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﺷﯘ ﺗﺎﭘﺘﺎ ﺋﯘﻧﻰ ﭼﺎﻳﻨﺎﭖ ﭘﯜﺭﻛﯜﯞﻩﺗﺴﻪﻣﻤﯘ ﺩﻩﺭﺩﯨﻢ ﭼﯩﻘﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭙﻼ ﺩﺍﺩﺍﻣﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ، ﺧﻮﺭﻟﯘﻗﺘﯩﻦ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﭘﯘﭼﯩﻠﯩﻨﯩﭗ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﺗﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ، ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺩﻩﺭﺩﯨﻤﻨﻰ ﺋﺎﭘﺎﻣﺪﯨﻦ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ.
ﺷﯘﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﺑﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﯩﺪﻯ، ﺋﯧﮭﺘﯩﻤﺎﻝ ﺋﺎﭘﺎﻣﺪﯨﻦ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﺪﻯ؛ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺋﺎﺭﺍﻣﯩﻐﺎ ﭼﯜﺷﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﺎﺗﯩﺴﻰ ﺗﻪﭘﺘﺎﺭﺗﻤﺎﺳﺘﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﺩﻭﻗﯘﺭﯗﭖ ﻛﯩﺮﯨﯟﻩﺭﺩﻯ، ﺑﺎﻟﯩﺴﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﻻﻟﻤﯩﻐﺎﻥ ﺩﻩﺭﺩﯨﻤﻨﻰ ﺋﺎﺗﯩﺴﯩﺪﯨﻦ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺗﺎﺯﺍ ﺩﯙﺷﻜﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻢ، ﺳﻪﺗﻠﯩﺪﯨﻢ. ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﭼﯩﺪﯨﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺯﻩﺭﺩﻩﻡ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺋﯚﺭﻟﯩﺪﻯ. ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﺷﯘ ﺋﯚﻟﯜﻣﺘﯜﻙ ﻗﯧﺮﯨﻐﺎ ﻳﻪﻧﻪ ﺋﯩﭻ ﺋﺎﻏﺮﯨﺘﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺸﻰ، ﺑﺎﻟﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﻛﻪﭼﯜﺭﮔﯩﺴﯩﺰ ﺋﻪﺳﻜﯩﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﻮﻳﻤﺎﺳﻠﯩﻘﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﺎﻳﺘﺎ ﺋﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﮬﻪﻣﻤﯩﺪﯨﻦ ﺋﯜﻣﯩﺪﺳﯩﺰﻟﻪﻧﺪﯨﻢ.
          ﻏﻮﺟﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﺋﺎﺧﯘﻧﻨﯩﯔ ﺋﯚﻟﯜﻣﯩﮕﻪ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻣﻪﻥ ﺳﻪﯞﻩﭘﭽﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﻩﻙ، ﺋﺎﻏﺮﯨﻖ ﻳﺎﺗﻘﺎﻥ ﺑﯘ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﻣﯘﺷﯘ ﻛﻪﻣﮕﯩﭽﻪ ﻣﺎﯕﺎ ﮬﯧﭻ ﺋﯩﻠﻠﯩﻖ ﭼﯩﺮﺍﻱ ﺋﺎﭼﻤﯩﺪﻯ، ﺟﯩﻤﺠﯩﺘﻼ ﻳﺎﺗﺎﺗﺘﻰ، ﺋﻮﻳﻐﺎﻕ ﻳﺎﻛﻰ ﺋﯘﺧﻼﯞﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺩﻭﺧﺘﯘﺭﺧﺎﻧﯩﻐﺎ ﺋﺎﭘﺎﺳﺎﻡ ﺩﻭﺧﺘﯘﺭﻻﺭ ﻛﯧﺴﻪﻟﻨﻰ ﺭﻭﮬﯩﻲ ﺟﻪﮬﻪﺗﺘﯩﻜﻰ ﻣﻪﺳﻠﯩﮕﻪ ﺗﺎﻗﯩﺪﻯ. ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﭘﯩﻜﺮﻯ ﺑﻮﻳﯩﭽﻪ، ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﺳﻮﺩﺍ-ﺳﯧﺘﯩﻘﻘﺎ ﺳﯧﻠﯩﭗ ﻗﻮﻳﺴﺎﻡ ﺩﻩﺳﻤﺎﻳﻪ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﻨﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﮕﻪ ﺋﯘ ﺋﯚﺯﻯ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗ ﺳﺎﻳﺎﮬﻪﺕ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﯧﻠﻪﻳﻠﻰ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﻳﺎ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺩﯦﻤﻪﻳﺘﺘﻰ، ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺯﯗﯞﺍﻧﺪﯨﻦ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻻﻡ-ﺟﯩﻢ ﺩﯦﻤﻪﻱ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻻﺗﺘﻰ؛ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺑﻮﻟﻤﺎﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭﻏﺎ ﺋﻪﭼﯩﻘﯩﭗ، ﺋﯘﻧﻰ-ﺑﯘﻧﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺑﯧﺮﯨﭗ، ﻛﯩﻨﻮﻏﺎ ﻳﺎﻛﻰ ﺳﻪﻧﺌﻪﺗﻜﻪ ﺋﻪﻛﯩﺮﯨﭗ، ﻛﯚﯕﻠﯩﻨﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ-ﻣﯘﻧﭽﻪ ﺧﻮﺵ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺑﯩﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﯜﻧﻰ ﻛﻪﭼﺘﻪ ﻛﯩﻨﻮﺧﺎﻧﯩﺪﺍ ﭘﺎﻛﯩﺴﺘﺎﻧﻨﯩﯔ«ﻣﻪﯕﮕﯜﻟﯜﻙ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺕ»ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻛﯩﻨﻮﺳﯩﻨﻰ ﻗﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻪﻥ ﺩﯦﺪﻯ، ﻛﻪﻧﺖ-ﻛﻪﻧﺘﻠﻪﺭﺩﯨﻦ ﺩﯦﮭﻘﺎﻧﻼﺭ ﻛﯩﻨﻮﺧﺎﻧﯩﻐﺎ ﺋﺎﻗﺘﻰ. ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ، ﺋﺎﭘﺎﻡ ﻛﯩﻨﻮﻧﯩﯔ ﺋﺎﺧﯩﺮﯨﻐﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﯞﺍﻻﻟﻤﺎﻱ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺷﯘﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻛﯩﻨﻮﻏﺎ ﺋﺎﭘﯩﺮﺍﻱ ﺩﯦﺴﻪﻣﻤﯘ ﺯﺍﺩﯨﻼ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ.
          ﺋﺎﭘﺎﻡ ﻛﯜﻧﺪﯨﻦ ﻛﯜﻧﮕﻪ ﺯﻩﺋﯩﭙﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﺑﺎﻻﻡ، ﺋﯚﻟﯜﻡ ﺳﺎﯕﯩﻤﯘ ﻛﯧﻠﯩﺪﯗ، ﺋﻪﺗﯩﮕﻪﻧﺪﻩ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﯞﺍﻕ ﻧﺎﻣﺎﺯ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﻗﻮﻱ، ﺩﻩﻳﺘﺘﻰ. ﺋﯧﻐﯩﺰﯨﻤﺪﺍ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺩﯦﺴﻪﻣﻤﯘ، ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﺪﻩ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺳﯩﺰﺩﻩﻙ ﻗﯧﺮﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﺋﻮﻗﺎﻱ ﺩﻩﻳﺘﯩﻢ. ﺋﺎﭘﺎﻡ ﻳﻪﻧﻪ ﻛﯚﺯﯛﻣﻨﯩﯔ ﺋﻮﭼﯘﻗﯩﺪﺍ ﺳﯧﻨﯩﯔ ﺗﻮﻳﯘﯕﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﻪﻡ، ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺑﯩﺮ ﻧﻪﯞﺭﻩ ﻛﯚﺭﺳﻪﻡ ﺩﻩﭖ ﻛﯚﺯﯨﮕﻪ ﻳﺎﺵ ﺋﺎﻻﺗﺘﻰ. ﺑﯧﺸﯩﻤﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﻏﻪﻡ ﭼﯜﺷﺘﻰ. ﺧﯧﻠﯩﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﭘﯧﻴﯩﻤﺪﺍ ﻳﯜﺭﮔﻪﻥ ﺋﻪﺧﻤﻪﺕ ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮ ﺋﻪﭘﻪﻧﺪﻯ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﺑﺎﺯﺍﺭﻏﺎ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﺶ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﺴﺎﻡ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﺍ ﻣﻪﻛﺘﻪﭘﻨﯩﯔ ﺩﻩﺭﯞﺍﺯﯨﺴﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﯨﻼ ﻣﯧﻨﻰ ﺳﺎﻗﻼﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﺪﺍ ﭘﻪﻳﺪﺍ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻗﯩﺰﻏﯩﻦ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺳﻮﺭﺍﭖ ، ﻳﯧﻘﯩﻨﭽﯩﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﭼﯩﺮﺍﻱ ﺷﻪﻛﻠﯩﻤﯘ ﺧﯧﻠﻰ ﺗﯜﺯﯛﻙ، ﻣﯩﺠﻪﺯﯨﻤﯘ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﺩﻩﭖ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﯩﺶ ﺗﻪﻛﻠﯩﭙﯩﻨﻰ ﻗﻮﺑﯘﻝ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺗﻮﻳﯩﻤﯩﺰ ﺑﻪﻙ ﮬﻪﺷﻪﻣﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﯩﻤﯘ ﻗﻪﺩﯨﺮ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺋﯚﺗﺘﻰ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﭼﻪ ﻏﯧﻤﯩﻢ ﺗﻮﻱ ﻛﯧﭽﯩﺴﯩﺪﻩ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﺑﯘ ﻛﯧﭽﻪ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭽﻠﯘﻕ ﻛﯧﭽﻪ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﻪﺗﯩﺴﻰ ﻛﻪﭼﺘﻪ ﺋﯘ ﮬﺎﺭﺍﻕ ﺋﯩﭽﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺟﯧﺪﻩﻟﻠﻪﺷﺘﻰ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺗﻪﯓ ﺗﯘﺭﺩﯗﻡ، ﺋﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯘﺯﯗﻕ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﺩﻩﭖ ﺗﯩﻠﻠﯩﺪﻯ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﯘﻧﻰ ﭘﺎﮬﯩﺸﯟﺍﺯ، ﺳﯧﻨﯩﻤﯘ ﻛﯩﻢ ﭘﺎﻙ ﺩﻩﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﺧﯧﻠﻰ ﺋﯘﺭﯗﺷﺘﯘﻕ، ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻣﻪﻥ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻗﯧﺸﯩﻐﺎ ﻳﯧﻨﯩﭗ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ.
         ﺋﯘﺯﯗﻧﻐﺎ ﻗﺎﻟﻤﺎﻱ ﮬﯚﻛﯜﻣﻪﺕ ﻣﯧﻨﻰ ﺭﻩﺳﻤﯩﻴﻠﻪﺷﺘﯜﺭﺩﻯ. ﻣﻪﻥ ﮬﻪﻣﻤﯩﻨﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘﭖ ﺧﯩﺰﻣﻪﺗﻜﯩﻼ ﻛﯩﺮﯨﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺋﺎﭘﺎﻣﺪﯨﻨﻤﯘ ﺧﻪﯞﻩﺭ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺗﯘﺭﺩﯗﻡ. ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﭽﻪ ﺟﯜﺩﻩﭖ، ﺗﯜﮔﯩﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ، ﺩﻭﺧﺘﯘﺭﺧﺎﻧﯩﻐﺎ ﺋﺎﭘﯩﺮﺍﻱ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺗﯧﻨﯩﻤﺪﻩ ﻛﯧﺴﻪﻝ ﻳﻮﻕ، ﻧﯧﺮﯞﺍﻡ ﺋﺎﺟﯩﺰ، ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺩﺍﯞﺍ ﻳﻮﻕ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﻻﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﭘﯘﺗﯩﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺳﺎﻡ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺧﺎﺭﺕ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺗﯩﻨﺪﻯ، ﭼﯚﭼﯜﭖ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻳﯜﺯﻯ ﻳﺎﺩﺍﭖ، ﻳﺎﻏﺎﭼﺘﻪﻙ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ، ﻛﯚﺯﻯ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺟﯩﻦ ﭼﯩﺮﺍﻏﺘﻪﻙ ﺋﺎﺟﯩﺰ ﭘﯩﻠﯩﻠﺪﺍﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ، ﻧﻪﭘﻪﺱ ﺋﯧﻠﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﯩﻤﯘ ﺋﯘﻗﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻛﺎﻟﻼﻡ ﯞﻩﮬﯩﻤﺪﻩ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺗﯩﺘﺮﻩﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﻗﻮﻟﻠﯩﺮﯨﻢ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﻮﯞﺍﻗﻨﯩﯔ ﭘﯘﺗﯩﺪﻩﻙ ﻛﯩﭽﯩﻜﻠﻪﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ، ﺋﯘﺭﯗﻕ، ﺋﺎﯞﺍﻕ ﭘﯘﺗﯩﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﻤﺎﻱ ﺋﯘﯞﯗﻻﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺷﯘ ﮬﺎﻟﺪﺍ ﻛﻪﭺ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺗﺎﻻﻧﻰ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘﻟﯘﻕ ﺑﺎﺳﺘﻰ. ﺋﺎﭘﺎﻣﺪﯨﻦ ﺳﻪﻝ ﻧﯧﺮﻯ ﺑﻮﻟﺴﺎﻡ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺩﯨﺪﺍﺭﯨﻨﻰ ﻛﯚﺭﻩﻟﻤﻪﻱ ﻗﺎﻻﺭﻣﻪﻧﻤﯘ ﺩﻩﭖ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﭖ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻳﯧﻨﯩﺪﯨﻦ ﻗﻮﺯﻏﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ.


— ﻗﯩﺰﯨﻢ ﺑﯧﺮﻯ ﻛﻪﻝ، ﻳﯧﻘﯩﻦ ﻛﯧﻠﻪ-ﺩﯦﺪﻯ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺗﺎﻳﺎﻗﺘﻪﻙ ﻗﻮﻟﯩﻨﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﺳﻮﺯﯗﭖ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﯘﺯﻻﭖ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﻗﻮﻟﯩﻨﻰ ﻣﻪﯕﺰﯨﻤﮕﻪ ﻳﯧﻘﯩﭗ، ﺋﯜﻧﺴﯩﺰ ﻳﺎﺵ ﺗﯚﻛﯜﺷﻜﻪ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ.


— ﻳﯩﻐﻠﯩﻤﺎ، ﻗﯩﺰﯨﻢ، ﻳﯩﻐﻠﯩﻤﺎ،- ﺩﯦﺪﻯ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺗﯘﺭﯗﺳﻘﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﺋﺎﯕﻼﻧﻐﯘﺩﻩﻙ ﺋﺎﯞﺍﺯﺩﺍ،- ﻗﯘﭼﺎﻗﺘﯩﻜﻰ ﯞﺍﻗﺘﯩﯖﺪﯨﻤﯘ...ﺳﺎﯕﺎ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺩﻩﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﺎﻧﺎﻣﻤﯘ ﺳﻪﻛﺮﺍﺕ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﻣﺎﯕﺎ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺩﯦﮕﻪﻧﯩﺪﻯ... ﺑﯩﺰ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﺋﯚﺗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﻤﯩﺰ. ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺩﺍﺩﺍﯕﺪﻩﻙ ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﻤﻪﻥ، ﺋﯘ ﺩﯗﻧﻴﺎﻏﺎ...ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻟﯩﻤﻪﻥ...ﺗﺎﻻﺩﺍ ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﻳﯧﻐﯩﯟﺍﺗﺎﻣﺪﯗ ﻧﯧﻤﻪ، ﺩﻩﺭﯨﺰﯨﻨﻰ ﻳﯧﭙﯩﯟﻩﺗﻜﻪﻥ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺷﺎﻣﺎﻝ ﻛﯩﺮﻣﯩﺴﯘﻥ...ﻗﯩﺰﯨﻢ، ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﯓ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺗﻮﻻ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﻤﺎﻱ...ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﺎﺩﻩﻣﺪﯨﻦ ﺑﯩﺮﻧﻰ ﺗﯧﭙﯩﭗ ﺗﯘﺭﻣﯘﺵ ﻗﯘﺭﯗﯞﺍﻟﻐﯩﻦ... ﺑﯘﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻨﻜﻰ ﺋﯚﻣﺮﯛﯕﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼ... ﺋﺎﺧﯩﺮﻩﺗﻠﯩﻜﯩﯖﻨﯩﻤﯘ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﻮﻳﻐﯩﻦ...
        ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﺴﯧﺮﻯ ﭘﻪﺳﻠﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﻳﻪﻧﻪ ﺋﯜﻧﺴﯩﺰ ﻳﺎﺵ ﺗﯚﻛﻜﯩﻨﯩﻤﭽﻪ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﻨﻰ ﻳﻮﺗﻘﺎﻧﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﯩﮕﻪ ﺗﯩﻘﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﭘﯘﺗﯩﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﻤﺎﻱ ﺋﯘﯞﯗﻻﻳﺘﺘﯩﻢ. ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﺩﻩﺭﯨﺰﯨﮕﻪ ﭼﺎﭼﺮﺍﭖ ﭼﯜﺷﻜﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ. ﻛﯜﺯﻧﯩﯔ ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﻣﻪﺯﮔﯩﻠﯩﺪﻩ ﻳﯧﻐﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺑﯘ ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻏﺎﺯﺍﯓ ﭘﻪﺳﻠﯩﻨﯩﯔ ﺋﺎﺧﯩﺮﻻﺷﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﺪﯨﻦ ﺩﯦﺮﻩﻙ ﺑﯧﺮﻩﺗﺘﻰ. ﺗﻮﺳﯘﯞﺍﻟﻐﯘﺳﯩﺰ ﺑﯩﺮ ﻣﯘﺳﯩﺒﻪﺕ ﮬﻪﻡ ﻣﻪﻥ ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﻤﯩﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﺧﯩﻞ ﻏﯧﺮﯨﺒﻠﯩﻖ ﯞﻩ ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭻ ﺋﻪﺯﺭﺍﺋﯩﻠﻨﯩﯔ ﻗﻪﺩﯨﻤﯩﮕﻪ ﺋﻪﮔﯩﺸﯩﭗ ﺋﺎﺳﺘﺎ-ﺋﺎﺳﺘﺎ ﻳﯧﻘﯩﻨﻼﭖ ﻛﯧﻠﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﭘﯘﺗﻰ ﺑﺎﺭﺍ-ﺑﺎﺭﺍ ﻣﯘﺯﻻﭖ ﻗﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﻗﻮﻟﯘﻣﻤﯘ ﺑﯘ ﺳﻪﺯﮔﯜﺩﯨﻦ ﻳﺎﭘﺮﺍﻗﺘﻪﻙ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ، ﻳﯜﺭﯛﻛﯜﻡ ﺷﯩﺪﺩﻩﺗﻠﯩﻚ ﺳﻮﻗﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﻪﻟﻪﯕﻠﻪﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﻛﯚﺯﯛﻡ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﺷﯘ ﺋﺎﺭﻣﺎﻧﺴﯩﺰ ﻳﺎﻛﻰ ﺋﺎﺭﻣﺎﻧﺪﺍ ﻳﯘﻣﯘﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﮕﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﮕﻪ، ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﯧﯖﯩﻜﯩﮕﻪ، ﺳﻮﻏﯘﻕ ﻗﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻐﺎ ﺗﯩﻜﯩﻠﮕﻪﻧﺪﻩ ﮬﻪﺳﺮﻩﺕ-ﻧﺎﺩﺍﻣﻪﺗﻠﯩﺮﯨﻢ ﺑﯩﺮﺍﻗﻼ ﭘﺎﺭﺗﯩﻼﭖ، ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﺋﯧﺰﯨﻠﯩﭗ، ﯞﯗﺟﯘﺩﯗﻡ ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﻳﻮﻗﺎﺗﺘﻰ. ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻧﻪﻣﻠﯩﺸﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺷﺎﻻﯓ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻗﺎﻳﺮﯨﻤﺎ ﻛﯩﺮﭘﯩﻜﻠﯩﺮﯨﮕﻪ، ﭼﯩﯔ ﻳﯘﻣﯘﻟﻐﺎﻥ ﻧﯧﭙﯩﺰ ﻟﻪﯞﻟﯩﺮﯨﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﺑﯘ ﻧﯘﺭﺍﻧﻪ ﺳﯩﻤﺎﻧﯩﯔ ﺗﻮﭘﯩﻐﺎ ﻛﯚﻣﯜﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻐﺎ ﮬﯧﭻ ﺋﯩﺸﻪﻧﻤﻪﻱ ﮬﻪﻡ ﻗﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻱ ﮬﯚﯕﺮﻩﭖ ﻳﯩﻐﻼﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ.


4





ﻳﺎﻗﯘﭖ:





            ﻳﺎﺳﯩﻦ ﮔﺎﭼﯩﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﺪﻩ ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﺴﺎﻡ ﺗﻪﻟﯩﻴﯩﻢ ﺑﻪﻙ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ، ﮬﻮﺷﯘﻗﯘﻡ ﺋﺎﻟﭽﯘ ﭼﯜﺷﻪﺗﺘﻰ، ﻗﻪﺭﺕ ﺋﻮﻳﻨﯩﺴﺎﻣﻤﯘ ﺋﯘﺗﺎﺗﺘﯩﻢ. ﻳﺎﺳﯩﻦ ﻧﯩﺰﺍ، ﻗﺎﺩﯨﺮ ﻗﺎﻏﺪﺍﻟﻤﺎ، ﺳﯘﻻﻳﻤﺎﻥ ﻗﯩﺰﯨﻞ ﻛﯚﺯ، ﺳﻪﻣﻪﺕ ﭘﺎﺧﺸﻪﻛﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﺷﻠﯩﻖ ﺳﺎﺗﻘﺎﻥ ﭘﯘﻟﻠﯩﺮﯨﻤﯘ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﭼﯚﻧﺘﯩﻜﯩﻤﮕﻪ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﻣﻪﻳﺪﻩﻣﻨﻰ ﺗﺎﺯﺍ ﻛﯧﺮﯨﭗ، ﻳﺎﺳﯩﻦ ﮔﺎﭼﯩﻨﯩﯔ ﭼﯩﺮﺍﻍ ﭘﯘﻟﯩﻨﻰ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻣﺎﯕﺴﺎﻡ، ﭼﯩﺪﯨﻤﺎﺳﻼﺭ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ، ﭼﻮﺗﺎ ﻗﯧﻨﻰ ﺩﻩﭖ ﺋﯘﺷﺸﯘﻗﻠﯘﻕ ﻗﯩﻠﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ. ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﮕﻪ ﺑﯘﺭﯗﻟﯘﭘﻼ ﺳﻪﻣﻪﺕ ﭘﺎﺧﺸﻪﻛﻨﯩﯔ ﺑﯘﺭﻧﯩﻨﻰ ﺗﯜﺯﻟﯩﯟﯦﺘﯩﭗ ﻳﻪﻧﻪ ﻣﺎﯕﺴﺎﻡ، ﺳﯘﻻﻳﻤﺎﻥ ﻗﯩﺰﯨﻞ ﻛﯚﺯﻣﯘ ﺋﺎﻧﺎﯕﻨﻰ...ﺩﻩﭖ ﻏﯘﺩﯗﺭﯨﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﻏﻪﺯﯨﯟﯨﻤﮕﻪ ﭘﺎﻳﻠﯩﻤﺎﻱ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﯩﺮﻧﻰ ﻗﻮﻳﯩﯟﯨﺪﯨﻢ، ﻛﯚﺯﯨﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﭘﻼ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﻗﺎﭘﯩﻘﻰ ﻳﯧﺮﯨﻠﺪﯨﻤﯘ ﻳﺎﻛﻰ ﻛﯚﺯﻯ ﻗﯘﻳﯘﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻤﯘ، ﺋﯘﻗﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﺎﭘﺎﻡ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﯩﻠﻰ ﺗﯧﺨﻰ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﻳﯧﺘﯩﻤﻠﯩﻜﻨﯩﯔ ﺩﻩﺭﺩﯨﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﻤﻪﻧﻤﯘ ﻳﺎ ﺑﯘ ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﺪﯨﻦ ﻗﻮﺭﻗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺗﺎﻻﻗﻼﺭﻧﯩﯔ ﺋﯩﺰﺍﺳﯩﻨﻰ ﺋﯩﺸﺘﯩﻤﻪﻧﻤﯘ!
         ﺷﯘ ﺟﯧﺪﻩﻟﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﺎﺳﯩﻦ ﮔﺎﭼﯩﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﺋﯩﻜﻜﯩﻨﭽﻰ ﺩﻩﺳﺴﯩﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﯘﺯﯗﻥ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﻛﻪﭘﺘﻪﺭﻟﯩﺮﯨﻢ ﺑﺎﺭﺍ-ﺑﺎﺭﺍ ﺋﺎﺯﻻﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﺎﺷﯘ ﮔﯘﻳﻼﺭ ﻗﯩﻠﺘﺎﻕ ﻗﯘﺭﯗﭖ ﺗﯘﺗﯘﯞﺍﻟﺪﯨﻤﯩﻜﯩﻦ ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﻗﯩﻤﺎﺭﺩﯨﻦ، ﻛﻪﭘﺘﻪﺭﺩﯨﻦ ﺋﺎﻳﺮﯨﻠﯩﭗ، ﮬﯧﭻ ﺋﯩﺶ ﺧﻮﺵ ﻳﺎﻗﻤﯩﺪﻯ، ﻛﻪﺗﻤﻪﻥ ﭼﯧﭙﯩﺸﺘﯩﻨﻤﯘ ﺯﯦﺮﯨﻜﺘﯩﻢ؛ ﮬﺎﺷﺎﺭﻏﺎ ﺑﺎﺭﺳﺎﻡ ﺋﺎﻟﯟﺍﯕﻨﻰ ﮔﺎﻟﯟﺍﯓ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﯩﻢ. ﻗﺎﺗﺎﺭ ﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﺧﻪﻕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﻪﭼﻜﯩﭽﻪ ﮔﻪﭖ ﺳﯧﺘﯩﭗ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﺷﻤﯘ ﺧﻮﺷﻴﺎﻗﻤﯩﺪﻯ. ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺳﯧﻐﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻗﯩﺰﯨﻨﻰ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻛﯜﻳﺌﻮﻏﯘﻝ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺧﯩﺰﻣﯩﺘﯩﻨﻰ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻗﯩﻼﺗﺘﯩﻢ، ﺑﯩﺮﺍﻕ ﻗﯩﺰﻯ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻱ ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﺑﯘﺯﺩﻯ. ﺑﯘﺭﯗﻥ ﺋﯘﻧﭽﻪ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﻛﯧﻠﯩﭙﻼ ﮬﺎﻛﺎﯞﯗﺭﻟﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﻐﺎ ﺑﻪﻙ ﺗﻪﻣﻪﻧﻨﺎ ﻗﻮﻳﺎﺗﺘﻰ، ﺩﯦﻤﯩﺴﯩﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻳﯜﺯﻯ ﻛﺎﻻ ﺳﯜﺗﯩﺪﻩﻙ ﺋﺎﻕ، ﻛﯚﺯﻯ ﻳﯧﯖﻰ ﺗﯘﻏﯘﻟﻐﺎﻥ ﻣﻮﺯﺍﻳﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﺪﻩﻙ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﮬﻪﻡ ﻗﺎﭘﻘﺎﺭﺍ، ﻟﻪﯞﻟﯩﺮﻯ ﺟﯩﻨﻪﺳﺘﯩﺪﻩﻙ، ﺑﻪﻟﻠﯩﺮﻯ ﺗﻪﻣﻪﭼﺘﻪﻙ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﮬﻪﯞﯨﺴﯩﻨﻰ ﻗﻮﺯﻏﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺧﻮﺗﯘﻧﯘﻣﻨﻰ ﻗﻮﻳﯘﯞﻩﺗﻜﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻗﻮﻧﺎﻗﻠﯩﻘﺘﺎ ﻣﻪﺧﭙﯩﻲ ﺋﯘﭼﺮﯨﺸﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﯘﻕ، ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﻨﯩﯔ ﻛﯚﻳﯜﻙ ﺋﻮﺗﻰ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﮕﻪ ﺗﯘﺗﺎﺷﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﻧﯩﻤﯘ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﺋﯩﺰﺩﯨﻤﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ.
          ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﮬﺎﺷﺎﺭﺩﯨﻦ ﻛﻪﻟﺴﻪﻡ ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﯩﯔ ﻗﺎﺭﻧﻰ ﺗﻮﻕ، ﻛﺎﻻ-ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﯩﯔ ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﻰ ﭼﺎﭘﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ. ﺋﺎﺗﺎﻡ ﺋﯧﺸﻪﻛﻨﯩﻼ ﺋﻪﺗﯩﯟﺍﺭﻻﭖ، ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺋﯘﻻﻏﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﻳﻮﻕ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﻰ ﺋﺎﭺ ﺟﺎﻧﯩﯟﺍﺭﻻﺭﻏﺎ ﺋﯩﭻ ﺋﺎﻏﺮﯨﺘﯩﭗ، ﺋﯘﻻﺭﻧﻰ ﻗﻮﺗﺎﻧﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﺎﺭﺩﯨﻢ. ﺗﻮﭘﺎﻗﻨﻰ ﻣﯩﻨﯩﭗ، ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﺳﯧﻠﯩﭗ ﮬﻪﻳﺪﻩﭖ، ﺩﺍﺩﯛﻳﻨﯩﯔ ﺋﯩﮕﯩﺪﺍﺭﭼﯩﻠﯩﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﻛﻪﯕﺮﻯ ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻘﻘﺎ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﻗﻮﻳﻨﻰ ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻠﯩﻘﻘﺎ ﻗﻮﻳﯘﯞﯦﺘﯩﭗ، ﻛﺎﻟﯩﻨﻰ ﻳﯧﺘﯩﻠﻪﭖ ﺋﯩﭽﻜﯩﺮﯨﻠﻪﭖ ﻛﯩﺮﺳﻪﻡ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻝ ﺑﯩﺨﺎﺭﺍﻣﺎﻥ ﺋﯘﺧﻼﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﻗﻮﻳﻠﯩﺮﻯ ﺑﯩﺮ ﭼﻪﺗﺘﻪ ﺋﻮﺗﻼﯞﯦﺘﯩﭙﺘﯘ. ﺑﯘ ﺧﯧﻨﯩﻢ ﺋﻮﯕﺪﺍ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﻗﯩﺪﯨﻜﻪﻥ-ﮬﻪ! ﻛﯚﻳﯜﻛﯩﺪﻩ ﺋﺎﮪ ﺩﻩﭖ ﺗﻮﻟﻐﯩﻨﯩﭗ، ﻣﺎﯕﺎ ﺗﻪﮔﻤﯩﮕﻪﻧﺪﻩ ﺧﻪﭖ ﺩﻩﭖ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ ﻣﯩﯖﻨﻰ ﺗﯩﻠﻼﭖ ﻳﯜﺭﮔﻪﻥ ﺑﯘ ﻧﺎﻳﻨﺎﻕ ﺋﯚﺯ ﺋﺎﻳﯩﻐﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺳﺎﻏﺮﯨﺴﯩﻨﻰ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﭗ ﻳﺎﺗﺎﺗﺘﻰ. ﻛﯜﻥ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺍﻱ ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ، ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺘﺎ ﮬﯧﭽﻜﯩﻢ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﻧﯩﻴﯩﺘﯩﻤﻨﻰ ﺑﯘﺯﺩﯗﻡ، ﻧﻪﭼﭽﻪ ﯞﺍﻗﯩﺘﺘﯩﻦ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻤﻨﻰ ﻏﺎﺟﺎﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺑﯘ ﺳﻪﺗﻪﯕﻨﻰ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻣﯩﺠﯩﭙﻼ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭖ ﻗﻮﻳﻐﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﯘﻣﺸﺎﻕ ﻗﯘﺭﺗﺘﻪﻙ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ، ﮬﯧﭻ ﺋﯩﻜﻜﯩﻠﻪﻧﻤﻪﻳﻼ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯘﻧﻰ ﺑﯧﺴﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻢ، ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﺋﺎﻟﻪﻣﭽﻪ ﻳﺎﻳﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻛﯜﭼﻠﯜﻙ ﺑﯩﺮ ﺗﻪﻗﻪﺯﺯﺍﻟﯩﻖ ﺟﯧﻨﯩﻤﻨﻰ ﺳﯘﻏﯘﺭﯗﭖ ﺋﯧﻠﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ، ﺑﯧﺸﯩﻢ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﺪﯨﻦ ﭘﯩﻘﯩﺮﺍﭖ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﺎﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﻛﯚﺯﯨﻨﻰ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﯧﭽﯩﭙﻼ ﺟﯧﻨﻰ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﻮﺭﻗﯘﭖ ﺗﺎﺗﯩﺮﯨﭗ، ﮬﺎﺳﯩﺮﺍﭖ ﮬﺎﻟﻰ ﻗﺎﻟﻤﯩﺪﻯ، ﭘﯘﺕ-ﻗﻮﻟﯩﻨﻰ ﻗﯩﻤﯩﺮﻟﯩﺘﯩﭗ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﺧﯧﻠﻰ ﺗﯩﭙﯩﺮﻻﭖ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﻛﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﺷﻮﯞﯨﺴﯩﻨﻰ ﺋﯧﻘﯩﺘﯩﭗ ﻳﯩﻐﻠﯩﺪﻯ، ﺋﯧﻐﯩﺰﯨﻨﻰ ﺑﯘﺯﯗﭖ ﺗﯩﻠﻠﯩﺪﻯ، ﺋﯩﺸﻘﯩﻠﯩﭗ ﮬﻪﻣﻤﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﺩﻩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻳﻪﺗﻤﯩﺪﻯ؛ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻗﯩﺴﻤﺎﻗﻘﺎ ﭼﯜﺷﻜﻪﻥ ﻗﯘﺷﻘﺎﭼﺘﻪﻙ ﻣﯩﺪﯨﺮ-ﺳﯩﺪﯨﺮ ﻗﯩﻼﻟﻤﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ، ﭼﻮﯕﭽﯩﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﻐﯩﻨﯩﯖﻐﺎ ﺗﻮﻳﻪ، ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﯩﺰ ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﮕﻪ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﺋﯩﺸﻪﻧﻤﻪﻳﺘﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﻪﻟﯩﻴﻪﺗﺘﯩﻤﯘ ﺋﻮﻳﻠﯩﻐﯩﻨﯩﻤﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺑﯘﻧﻰ ﺋﯚﺯﯨﮕﻪ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﭼﯩﭽﺎﯕﻼﭖ ﺳﻪﻛﺮﻩﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺯﺍﯕﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﺋﯩﻜﻜﯩﻨﻰ ﺳﺎﻟﺪﻯ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺗﻪﺳﺘﻪﻛﺘﯩﻦ ﺑﯩﺮﻧﻰ ﻗﻮﻳﺪﯗﻡ. ﻣﻪﻥ ﯞﺍﻱ ﺩﻩﭖ ﻳﯜﺭﮔﻪﻥ ﻗﯩﺰ ﺋﻪﻣﻪﻟﯩﻴﻪﺗﺘﻪ ﻗﯩﺰﻟﯩﻘﯩﻨﻰ ﻳﻮﻗﺎﺗﻘﺎﻥ، ﺗﯧﺸﻰ ﭘﺎﻝ-ﭘﺎﻝ، ﺋﯩﭽﻰ ﻏﺎﻝ-ﻏﺎﻝ ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺷﯘﻧﺪﺍﻗﺘﯩﻤﯘ ﺋﯘﻧﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯧﮕﻪﺭﻣﯩﻜﯩﻦ ﺩﻩﭖ ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺑﺎﻗﺴﺎﻡ ﺗﯧﺨﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﻳﻪﻧﻪ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻱ، ﺟﺎﮬﯩﻠﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺯﺍﺩﯨﻼ ﺋﯘﻧﯩﻤﯩﺪﻯ؛ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﻪﮬﺪﯨﺖ ﺳﯧﻠﯩﭗ، ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﺩﻩﭖ ﻳﯩﻐﻼﯞﻩﺭﺩﻯ، ﺋﺎﭼﭽﯩﻘﯩﻤﺪﺍ ﺑﯧﺮﯨﭙﻼ ﺋﯘﻧﻰ ﺑﻮﻏﯘﭖ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﯞﻩﺗﻜﯜﻡ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﯞﺍﻟﺪﯨﻢ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻦ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭖ ﺋﯧﺘﯩﻠﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻥ، ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺧﯘﺩﺍﺩﯨﻦ ﻗﻮﺭﻗﯩﺪﯗ. ﺑﯩﺮﺍﻕ ﻣﻪﻥ ﺗﯧﺮﯨﻐﺎﻥ ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻤﯘ ﻛﯩﭽﯩﻚ ﺋﯩﺶ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﻪﮔﻪﺭ ﺋﯘ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﺳﺎ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﭼﻮﻗﯘﻡ ﺳﻮﺭﺍﻳﺪﯗ، ﺑﯘ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺩﯦﻤﻪﻱ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺧﺎﻧﯩﻢ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﺎﺗﺎﻣﻐﺎ ﺩﯦﺴﻪ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﻳﯜﺯﯛﻣﻨﻰ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﭖ ﻳﯜﺭﯛﻳﻤﻪﻥ؟! ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﻛﻮﻱ ﺋﺎﯕﻠﯩﺴﺎ، ﺳﯚﺯ-ﭼﯚﭼﻪﻙ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺗﺎﺭﺍﻟﺴﺎ ﺑﯘ ﻧﯧﻤﯩﺪﯦﮕﻪﻥ ﺳﻪﺗﭽﯩﻠﯩﻚ! ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﻩ ﺋﻮﻗﯘﭖ ﺧﻪﻗﻘﻪ ﻗﯩﺰﻟﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯧﺮﯨﯟﯦﺘﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﯧﮕﻪﻟﻤﻪﻱ ﻳﯜﺭﮔﻪﻥ ﺑﯘ ﺧﯧﻨﯩﻢ ﻗﯩﺰ ﺳﯜﺭﻩﺗﻠﯩﻚ ﺟﯩﻦ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻳﯧﺘﯩﭗ، ﻗﺎﺭﺷﯩﻠﯩﻖ ﻛﯚﺭﺳﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻠﯩﭙﻼ ﻣﯧﻨﻰ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﺎﺳﺘﯘﺭﯗﺵ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺑﯘ ﺋﯧﺰﯨﺘﻘﯘ ﺋﻮﻳﯘﻧﻨﻰ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﭼﯩﻘﺘﯩﻤﯘ ﻳﺎ! ﺑﺎﻳﺎ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﮬﯧﭻ ﺋﯩﺸﻪﻧﮕﯜﻡ ﻛﻪﻟﻤﻪﻱ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺋﯘ ﻗﻮﻳﯩﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ، ﻛﯚﻳﻨﯩﻜﯩﻨﻰ ﺗﯜﺯﻩﺷﺘﯜﺭﯛﭖ، ﻣﺎﯕﻘﯩﺴﯩﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ ﻳﯩﻐﻼﭖ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﻰ.
            ﻣﻪﻥ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺧﯧﻠﻰ ﻳﯜﺭﻩﻛﻠﯩﻚ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ، ﺋﻮﻏﯘﻝ ﺑﺎﻻ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﯩﻐﺎ ﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎﻥ ﻗﯩﻠﻤﺎﺳﻠﯩﻘﻰ ﻛﯧﺮﻩﻙ ﺩﻩﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺑﯘ ﻧﯚﯞﻩﺕ ﺋﺎﻗﯩﯟﯨﺘﯩﻤﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻐﺎ ﮬﯚﺭﻣﯩﺘﯩﻢ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻳﯜﺯ ﻛﯧﻠﻪﻟﻤﻪﺳﻠﯩﻜﯩﻤﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﯩﻐﺎﻧﭽﻪ ﻗﻮﺭﻗﯘﻧﭽﻠﯘﻕ ﺧﯩﻴﺎﻟﻼﺭﻧﻰ ﺗﻮﻻ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﭘﯘﺗﯘﻣﺪﺍ ﺟﯧﻨﯩﻢ ﻗﺎﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﻛﯧﻠﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻢ، ﺩﻩﻛﻜﻪ-ﺩﯛﻛﻜﯩﺪﻩ ﻛﯧﭽﯩﭽﻪ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ . ﺗﺎﯓ ﻳﻮﺭﯗﻏﺎﻥ ﮬﺎﻣﺎﻥ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻢ ﻗﯩﺰﯨﻨﻰ ﻳﯧﺘﯩﻠﻪﭖ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﺋﻪﻛﯩﻠﯩﭗ ﻳﯜﺯﯛﻣﮕﻪ ﺗﯜﻛﯜﺭﯛﭖ ﺭﻩﺳﯟﺍ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ، ﺋﺎﺗﺎﻣﻤﯘ ﺋﯚﺗﻜﻪﻧﻜﻰ ﻛﯚﯕﯜﻟﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻨﻰ ﻛﯚﺗﯜﺭﻩﻟﻤﻪﻱ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧﺪﺍ ﻣﻪﻧﻰ ﺗﯩﻠﻼﭖ ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﻗﻮﻏﻼﭖ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﯩﻠﯩﻨﺪﻯ. ﺷﯘﯕﺎ ﺗﺎﯓ ﻳﻮﺭﯗﺷﺘﯩﻦ ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ، ﺋﺎﺗﺎﻡ ﻧﺎﻣﺎﺯﻏﺎ ﻗﻮﭘﻤﺎﺳﺘﯩﻼ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻦ ﻛﯧﺘﯩﺶ ﻗﺎﺭﺍﺭﯨﻐﺎ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻗﯘﺩﯗﻕ ﺋﯩﭽﯩﺪﯨﻜﻰ ﭘﺎﻗﯩﺪﻩﻙ ﺑﯩﺮ ﺧﯩﻠﻼ ﻳﺎﺷﺎﺷﺘﯩﻦ ﺯﯦﺮﯨﻜﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﯩﺪﯨﻢ؛ ﻳﯧﻨﯩﻤﺪﺍ ﻛﯩﻤﻠﯩﻜﯩﻢ، ﻳﺎﻧﭽﯘﻗﯘﻣﺪﺍ ﭘﯘﻟﯘﻡ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ، ﻳﺎﻗﺎ ﻳﯘﺭﺗﻼﺭﻧﻰ، ﭼﻮﯓ-ﭼﻮﯓ ﺷﻪﮬﻪﺭﻟﻪﺭﻧﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﯧﻠﯩﺸﻨﻰ ﺑﯘﺭﯗﻧﻼ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﮕﻪ ﭘﯜﻛﻜﻪﻧﯩﺪﯨﻢ. ﺋﻪﻣﺪﻯ ﭘﯘﺭﺳﻪﺕ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﺎﺗﺎﻡ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ؛ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯﻣﯘ ﻗﺎﻟﻤﺎﺱ، ﺋﯩﻤﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ، ﻣﻮﻧﻴﺎﺯ ﺋﺎﻛﯩﻠﯩﺮﯨﻢ ﺑﺎﺭ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻤﯘ ﺗﯧﺨﻰ ﺋﻪﻗﻠﯩﻨﻰ ﺗﺎﭘﺴﺎ ﺋﻮﻳﻠﯩﻤﯩﻐﺎﻥ ﻳﻪﺭﺩﯨﻦ ﻗﯩﺰﯨﻨﻰ ﺋﻪﻳﯩﭙﻠﻪﭖ، ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﻪﮒ ﺩﯦﺴﻪ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺴﻪﻥ، ﻳﺎ ﻣﯧﻨﻰ ﺗﻪﮔﻜﯩﻠﻰ ﻗﻮﻳﻤﺎﻳﺴﻪﻥ، ﻣﺎﻧﺎ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺧﻮﭖ ﺑﻮﻟﺪﯨﻤﯘ، ﺳﯧﻨﻰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﻪﺭ ﺋﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯗ؛ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻳﻮﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﺎﺗﯩﺴﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﻳﺎﺷﯩﻐﯩﻠﻰ ﻗﻮﻱ ﺩﻩﻣﺪﯗ ﺗﯧﺨﻰ... ﺋﯩﺸﻘﯩﻠﯩﭗ ﻳﯘﺭﺕ-ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ، ﻗﻮﺷﻨﺎ-ﻗﯘﻟﯘﻡ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺋﺎﺗﺎﻣﻤﯘ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺎﻟﻤﺎﺱ. ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﻳﯩﻞ ﺟﺎﮬﺎﻥ ﭼﯚﺭﮔﯩﻠﻪﭖ، ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻨﯩﯔ ﻗﯘﻳﺮﯗﻗﻰ ﺋﯜﺯﯛﻟﮕﻪﻧﺪﻩ ﻛﯧﻠﻪﻱ. ﺑﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺭﻭﺷﻪﻧﺨﺎﻧﻤﯘ ﺋﯧﮭﺘﯩﻤﺎﻝ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺧﻮﺗﯘﻧﻨﻰ ﻳﻮﻟﻐﺎ ﺳﺎﻟﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﻛﺎﺩﯨﺮﻏﺎ ﺗﯧﮕﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺭ، ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻤﯘ ﻗﯧﺮﯨﭗ ﺋﯘﻧﺘﯘﻏﺎﻕ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﯚﻟﯜﻣﯩﻨﯩﯔ ﻗﺎﻳﻐﯘﺳﯩﺪﺍ ﻗﺎﻻﺭ...
           ﺷﯘ ﻗﺎﺭﺍﺭﻏﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﺎﻧﭽﯘﻗﻠﯩﺮﯨﻤﺪﺍ ﺑﺎﺭ ﭘﯘﻟﻨﻰ ﺟﻪﻣﻠﻪﭖ ﺑﺎﻗﺘﯩﻢ، ﺋﺎﺭﺍﻥ 160 ﻛﻮﻱ ﭼﯩﻘﺘﻰ. ﺑﯘ ﭘﯘﻝ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﻛﯜﻧﺪﻩ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﻏﯩﻠﻰ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﯩﺶ ﺗﺎﭘﻘﯩﭽﻪ ﺋﯘﻧﯩﯔ-ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺧﻪﺟﻠﯩﮕﯩﻠﻰ ﻳﻪﺗﻤﻪﻳﺘﺘﻰ. ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻣﺎﻝ-ﭼﺎﺭﯞﯨﺪﯨﻦ ﺑﯚﻟﻪﻙ ﭘﯘﻟﻐﺎ ﻳﺎﺭﯨﻐﯘﺩﻩﻙ ﺑﯩﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﻳﻮﻕ ﺋﯩﺪﻯ. ﺑﯜﮔﯜﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﯜﻧﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﻛﺎﻟﯩﺪﯨﻦ ﺑﯩﺮﻩﺭﻧﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺳﺎﺗﺴﺎﻡ ﺧﯧﻠﻰ ﺟﯩﻖ ﭘﯘﻟﻐﺎ ﻳﺎﺭﺍﻳﺪﯗ، ﺗﻮﭘﺎﻗﻨﻰ ﺳﺎﺗﺎﻱ، ﺑﺎﺯﺍﺭﻏﺎ ﺑﺎﺭﻏﯘﭼﻪ ﻳﻪﻧﻪ ﺧﯧﻠﻰ ﻳﻮﻝ ﻣﺎﯕﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﮔﻪﭖ، ﺗﺎﯓ ﻳﻮﺭﯗﻏﯩﭽﻪ ﺑﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﯧﺘﻪﻱ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺩﻩﺭﮬﺎﻝ ﮬﻪﺭﯨﻜﻪﺗﻠﻪﻧﺪﯨﻢ. ﻗﻮﺗﺎﻧﻨﯩﯔ ﺋﯩﺸﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﯧﭽﯩﭗ، ﺗﻮﭘﺎﻗﻨﻰ ﺑﺎﻏﻼﭖ ﭼﯩﻘﺘﯩﻢ، ﺗﻪﺳﺘﯩﺮﻩﻙ ﻣﺎﯕﺪﻯ، ﻳﻮﻟﻐﺎ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﯩﭙﻼ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺭﺗﯩﻠﯩﭙﺘﯩﻜﻪﻧﻤﻪﻥ، ﺗﻮﭘﺎﻕ ﭼﯩﭽﺎﯕﻼﭖ ﻳﯜﮔﯜﺭﯛﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻗﻮﻟﯘﻣﺪﯨﻜﻰ ﺗﺎﻳﺎﻕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﺭﯨﯟﻩﺭﺳﻪﻣﻤﯘ ﺗﻮﺧﺘﯩﻤﯩﺪﻯ، ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﺑﯩﺮ ﭼﯩﭽﺎﯕﻼﭖ ﻣﯧﻨﻰ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺋﯧﺘﯩﯟﻩﺗﺘﻰ، ﻳﻮﻏﺎﻥ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻳﯩﻘﯩﻠﺴﺎ ﺑﻪﻙ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﭼﯜﺷﯩﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺳﯚﯕﮕﯜﭼﯜﻣﻨﻰ ﺳﯩﻼﭖ ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﻗﻮﭘﯘﭖ، ﺗﻮﭘﺎﻗﻨﯩﯔ ﺑﺎﺵ-ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﮕﻪ ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﺭﯨﯟﻩﺭﺩﯨﻢ، ﻗﻮﻟﯘﻣﺪﯨﻜﻰ ﺗﺎﻳﺎﻗﻤﯘ ﺳﯘﻧﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﺑﯩﭽﺎﺭﻩ ﻛﺎﻟﯩﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﺪﯨﻦ ﺗﺎﺭﺍﻣﻼﭖ ﻳﺎﺵ ﺋﺎﻗﻘﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﯗﭘﺘﯘ، ﺑﯘ ﺟﺎﻧﯩﯟﺍﺭ ﮬﻪﻗﯩﭽﺎﻥ ﻏﻪﺭﯨﺰﯨﻤﻨﻰ ﺑﯩﻠﯩﯟﺍﻟﺪﻯ. ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﻛﯩﭽﯩﺪﯨﻜﯩﻦ ﺑﺎﻗﻘﺎﻥ ﺋﺎﺗﺎﻣﻐﺎ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺋﯩﭽﯩﻢ ﺋﺎﻏﺮﯨﭗ، ﻗﻮﺗﺎﻧﻐﺎ ﻗﺎﻳﺘﺎ ﺳﻮﻻﭖ ﻗﻮﻳﺪﯗﻡ. ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﮬﯧﭽﻨﯧﻤﻪ ﺋﺎﻟﻤﺎﻱ، ﺗﻪﯞﻩﻛﻜﯘﻝ ﺩﻩﭘﻼ ﺑﺎﺯﺍﺭﻏﺎ ﻳﯜﺭﯛﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ.
           ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﺎﭘﺘﻮﺑﯘﺱ ﺑﯘ ﻛﯜﻧﻰ ﻣﺎﯕﻤﯩﻐﺎﭼﻘﺎ، ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ ﺋﺎﻗﺴﯘ ﺷﻪﮬﯩﺮﯨﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﺎﭘﺘﻮﺑﯘﺱ ﺋﺎﻟﻤﺎﺷﺘﯩﻢ. ﺳﻪﭘﻪﺭﺩﻩ ﺗﺎﻣﺎﻗﻨﯩﯔ ﺋﻮﺭﻧﯩﺪﺍ ﻧﺎﻥ، ﺳﺎﻣﺴﺎ، ﺗﯘﺧﯘﻡ ﻳﻪﭖ، ﻳﯧﻨﯩﻤﺪﺍ ﺑﺎﺭ ﭘﯘﻟﻨﻰ ﺗﯧﺠﯩﺪﯨﻢ. ﻗﯩﻤﺎﺭﺩﺍ ﺋﯘﺗﻘﺎﻥ ﭘﯘﻟﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭﺩﺍ ﺑﯘﺯﯗﭖ-ﭼﺎﭼﻤﯩﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎﻡ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﻪﺳﻘﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻻﺗﺘﯩﻜﻪﻥ، ﮬﯧﻠﯩﮭﻪﻡ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﺋﺎﺯﺭﺍﻕ ﻗﺎﭘﺘﯩﻜﻪﻥ، ﺋﻪﺳﻘﺎﺗﺘﻰ. ﭘﯘﻝ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻗﻮﻟﻨﯩﯔ ﻛﯩﺮﻯ، ﻗﻮﻟﻨﻰ ﮬﻪﺭ ﺑﺎﭖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﯞﯨﻼﭖ ﺗﯘﺭﺳﺎﻗﻼ ﻛﯩﺮ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﭼﯩﻘﯩﯟﯦﺮﯨﺪﯗ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘﻧﯩﯖﺪﺍ ﺋﯚﺯﻩﻣﮕﻪ ﺋﯩﺸﯩﻨﻪﺗﺘﯩﻢ.
            ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺑﺎﺭﻏﯩﭽﻪ ﻗﺎﻗﺎﺳﻠﯩﻘﺘﺎ ﺟﯩﻖ ﻣﯧﯖﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯘﻕ. ﻳﻮﻟﺪﺍ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻮﻧﯘﺷﯘﯞﺍﻻﺭﻣﻪﻥ، ﭼﯩﻘﯩﺸﯩﯟﺍﻻﺭﻣﻪﻥ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺧﻪﻕ ﺋﯚﺯﯨﮕﻪ ﺑﯩﺮﺩﯨﻦ ﮬﻪﻣﺮﺍﮪ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻣﺎﯕﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﺗﺎﻣﺎﻗﺘﯩﻤﯘ، ﭘﺎﺭﺍﯕﺪﯨﻤﯘ، ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺋﯘﻳﻘﯩﺪﯨﻤﯘ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ، ﺑﺎﺷﻘﺎ ﮬﯧﭽﻜﯩﻢ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﻪﯓ ﺋﺎﺭﻗﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﻮﺭﯗﻧﺪﯗﻗﺘﺎ ﮔﯧﭙﯩﻤﻨﻰ ﺋﺎﻧﭽﻪ-ﻣﯘﻧﭽﻪ ﺋﯘﻗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﻳﻮﻟﺪﺍﺵ ﺑﯩﻠﻪﻧﻼ ﺋﺎﻧﺪﺍ-ﺳﺎﻧﺪﺍ ﭘﺎﺭﺍﯕﻠﯩﺸﯩﭗ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺟﯩﺪﺩﯨﻲ ﺋﯩﺶ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﺎﯕﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﺗﯘﺭﻗﯩﺪﯨﻦ ﺳﯩﻠﯩﻖ-ﺳﯩﭙﺎﻳﯩﻠﯩﻜﻰ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺗﯚﺕ ﻳﯩﻞ ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﻳﺎﺳﯩﻦ ﮔﺎﭼﯩﻨﯩﯔ ﺋﻮﻏﻠﻰ ﺷﺎﺭ-ﺗﺎﻧﯩﻐﺎ ﭼﺎﭺ، ﺧﻮﺷﯘ ﺗﯧﮕﯩﺸﻜﯩﻠﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﻣﻪﺩﯨﻜﺎﺭﻧﻰ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﺑﻮﺯﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﺗﺎﻧﯩﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﯟﺍﻻﺗﺘﻰ، ﺷﺎﺭﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﭘﯜﺩﻩﭖ ﺋﯧﺘﯩﯟﯦﺘﻪﺗﺘﻰ، ﮬﻪﺩﺩﯨﺪﯨﻦ ﺋﯧﺸﯩﭗ ﺋﯘ ﺑﯩﭽﺎﺭﯨﻨﻰ ﺗﯧﺨﻰ ﺋﯘﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﺴﻪ، ﺑﯩﺰ ﺋﺎﺭﯨﻐﺎ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺋﺎﺟﺮﯨﺘﯩﯟﺍﻻﺗﺘﯘﻕ. ﺋﯘ ﻣﻪﺩﯨﻜﺎﺭ ﯞﻩﻟﯩﺴﭙﯩﺘﯩﻨﻰ ﻗﯘﻳﯘﻧﺪﻩﻙ ﮬﻪﻳﺪﻩﭖ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺧﻪﻗﻠﻪﺭ ﻳﺎﺳﯩﻦ ﮔﺎﭼﯩﻨﯩﯔ ﺑﺎﻟﯩﺴﯩﻐﺎ، ﮬﻪﻱ ﻗﯘﻻﻕ ﻛﻪﺳﺘﻰ، ﺋﯘﻧﻰ ﺑﯩﻜﺎﺭﻻ ﮬﻪﻳﺪﯨﯟﻩﺗﺘﯩﯔ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﻪﻧﻪ ﺗﯧﮕﯩﺸﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻧﻪﺭﺳﯩﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ، ﺩﻩﭖ ﺧﯘﺭﺳﯩﻨﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﺷﺎﺗﺘﻰ. ﻳﯧﻨﯩﻤﺪﺍ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﻏﺎﻥ ﺑﯘ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﻳﻮﻟﺪﺍﺷﻨﯩﯔ ﭼﯩﺮﺍﻳﻰ ﺩﻩﻝ ﺋﺎﺷﯘ ﻣﻪﺩﯨﻜﺎﺭﻏﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺘﺘﻰ. ﮬﺎﺯﯨﺮ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﯩﻴﺎﭘﯩﺘﻰ ﺋﯚﺯﮔﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ، ﻣﯧﻨﯩﻤﯘ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺗﻮﻧﯘﻳﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘ ﻛﯚﯕﯜﻟﺴﯩﺰ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﺑﯘ ﻳﻮﻟﺪﺍﺷﻨﯩﯔ ﺋﯧﺴﯩﮕﻪ ﺳﺎﻟﻐﯘﻡ ﻛﻪﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺳﻪﭘﻪﺭﺩﻩ ﺑﯘﻧﭽﯩﻠﯩﻚ ﮬﻪﻣﺮﺍﮬﻨﯩﯔ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﯩﻨﯩﻤﯘ ﻣﻪﻥ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺶ ﺋﯩﺪﻯ.
              ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﻰ ﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺗﻪﻥ ﻛﺎﺗﺘﺎ ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ ﭘﻪﻟﻪﻙ ﻗﻪﺩ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﻗﻪﯞﻩﺗﻠﯩﻚ ﺋﯚﻳﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﯘﻟﯘﺗﻼﺭ ﺋﯧﺴﯩﻠﯩﭗ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧﺪﻩﻙ، ﮬﺎﺯﯨﺮﻻ ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﻳﺎﻏﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﺎﭘﺘﻮﺑﯘﺳﺘﯩﻦ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﻮﭼﺎ ﺋﺎﻳﻼﻧﺪﯨﻢ. ﺋﺎﺩﻩﻣﻠﻪﺭ، ﻣﺎﺷﯩﻨﯩﻼﺭ ﺑﯩﺮ-ﺑﯩﺮﯨﮕﻪ ﺳﻮﻗﯘﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻤﻪﻱ ﻣﯧﯖﯩﺸﺎﺗﺘﻰ، ﮬﻪﻣﻤﻪ ﻧﻪﺭﺳﯩﮕﻪ ﮬﺎﯕﯟﯦﻘﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﻣﺎﻧﺎ ﺑﯘ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﻛﯚﺭﺳﻪﻡ ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﻰ، ﻣﺎﻧﺎ ﺑﯘ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﻨﻰ ﮬﺎﻟﻰ ﻳﻮﻏﺎﻥ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﻜﻪﻥ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﻰ...
            ﻣﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻥ ﻻﻏﺎﻳﻼﭖ ﻳﯜﺭﯛﭖ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﯨﻦ ﺋﯩﺶ ﺗﺎﭘﺘﯩﻢ. ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻦ ﺋﺎﻕ ﭘﯩﺸﻤﺎﻕ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺳﺎﻻﭘﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﯩﺮ ﺗﯘﯕﮕﺎﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﻏﯧﻨﻰ ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻣﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯩﭽﯩﻜﺮﻩﻙ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺷﭙﻪﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺩﻩﺳﻠﻪﭘﺘﻪ ﻗﺎﭼﺎ ﻳﯘﻳﺪﯗﻡ، ﺋﻮﭼﺎﻗﻨﯩﯔ ﻛﯜﻟﯩﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ، ﺟﻮﺯﺍ ﺳﯜﺭﺗﺘﯜﻡ، ﺧﯧﺮﯨﺪﺍﺭ ﻛﯜﺗﺘﯜﻡ. ﻳﯜﮔﯜﺭ-ﻳﯧﺘﯩﻢ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﻳﯜﻛﻠﻪﻧﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﯞﺍﻳﺴﯩﻤﺎﻱ ﺋﯩﺸﻠﯩﺪﯨﻢ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﯧﯖﯩﻜﯩﻤﮕﻪ ﺋﺎﺭﺍﻥ ﺗﺎﻗﯩﺸﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯘ ﺋﺎﺷﭙﻪﺯ ﺑﺎﻻ ﺳﻮﻱ ﻗﻮﺭﯗﺷﻘﺎ ﺋﯘﺳﺘﺎ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﺋﯧﻐﯩﺮ، ﭘﺎﺳﻜﯩﻨﺎ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺋﺎﻳﺪﺍ ﺋﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﭘﯘﻟﯩﻤﯘ ﻣﯧﻨﯩﯖﻜﯩﺪﯨﻦ ﻛﯚﭖ ﺋﯩﺪﻯ. ﺷﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﮬﯜﻧﻪﺭ ﺩﯦﮕﻪﻧﻤﯘ ﻗﺎﻟﺘﯩﺲ ﻧﯧﻤﯩﻜﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯩﻜﺎﺭ ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻼ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﺳﻪﻱ ﻗﻮﺭﯗﺵ، ﺑﺎﺯﯨﻤﻪﻥ ﺳﻮﺯﯗﺵ ﺋﯘﺳﯘﻟﯩﻨﻰ ﺋﯚﮔﻪﻧﺪﯨﻢ. ﻛﯚﭖ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻦ ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯩﻠﯩﻜﯩﯖﺪﻩ ﻛﯜﭼﯜﻙ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﻜﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺑﺎﺯﯨﻤﻪﻥ ﺳﻮﺯﯗﺷﻘﺎ ﺳﺎﻟﺪﻯ، ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﻐﺎ ﺧﯧﻠﻰ ﺋﯩﺴﻜﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﯩﺮ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﻗﯩﺰﻧﻰ ﺳﻪﭘﻠﯩﺪﻯ.
           ﺋﯜﭺ ﺋﺎﻳﺪﻩﻙ ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﺋﯩﺸﻠﯩﯟﯨﺪﯨﻢ، ﻗﻮﻟﯘﻣﻐﺎ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﺪﻩﻙ ﭘﯘﻝ ﻛﯩﺮﺩﻯ. ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﯩﻤﻤﯘ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺑﯧﻘﯩﻠﻐﺎﭼﻘﺎ ﺧﯧﻠﻰ ﺋﺎﻗﯩﺮﯨﭗ، ﺳﻪﻣﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺗﯘﯕﮕﺎﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﺋﺎﺩﻩﻣﻜﻪﻥ، ﻣﯧﻨﻰ ﺗﯧﺨﻰ، ﺳﻪﻥ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﻮﻗﯩﺘﻰ ﻳﺎﺧﺸﯩﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺩﻩﭖ ﻣﺎﺧﺘﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﺍﺗﯩﺴﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺩﻭﻻﻣﻐﺎ ﻗﯧﻘﯩﭗ ﻗﻮﻳﺪﻯ. ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻏﯧﻨﻰ ﺋﯘﻧﻰ ﻗﺎﻗﺒﺎﺵ ﻗﯧﺮﻯ ﺩﻩﭖ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ، ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﯦﺮﯨﺸﺘﯩﻦ ﺯﯦﺮﯨﻜﺘﯩﻢ، ﻛﯘﻟﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﺳﻪﻙ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﭘﯘﻝ ﺗﺎﭘﺎﻻﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺩﯦﺪﻯ. ﺳﻪﻥ ﺑﯘﺭﯗﻥ ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﻤﯘ ﺩﯦﺴﻪﻡ، ﺑﯧﻴﺠﯩﯖﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺑﺎﺭﻏﺎﻥ، ﺋﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﯩﺴﻪﻙ ﺋﯧﻴﯩﻐﺎ ﻛﻪﻡ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻱ ﺗﺎﭘﺎﻻﻳﺴﻪﻥ ﺩﯦﻤﻪﺳﻤﯘ ﺗﯘﺭﯗﭘﻼ ﻗﯩﺰﯨﻘﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ.”ﺗﺎﺯ ﺑﻮﻟﺴﺎﯓ ﮔﻪﺩﻩﻧﮕﯩﭽﻪ ﺑﻮﻝ“ ﺩﻩﭖ، ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﻘﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺗﺎﻳﯩﻨﻠﯩﻖ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﻳﯩﺮﺍﻕ، ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﭼﻮﯓ ﺷﻪﮬﻪﺭﮔﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺑﺎﻗﻤﺎﻳﻤﯘ، ﺗﻪﻟﯩﻴﯩﻤﻨﻰ ﺳﯩﻨﺎﭖ ﺑﺎﻗﻤﺎﻳﻤﯘ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ.
          ﭘﻮﻳﯩﺰ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﯘ ﺗﯚﻣﯜﺭ ﻣﻪﺧﻠﯘﻗﻨﻰ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﻛﯧﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭗ ﻛﯚﺭﮔﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻤﯘ ﺋﯩﭽﯩﻨﯩﯔ ﻗﺎﻧﺪﺍﻗﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﻤﻪﻳﺘﺘﯩﻢ، ﭘﻮﻳﯩﺰﻏﺎ ﭼﯩﻘﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﻳﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯜﭺ ﺋﺎﺧﺸﺎﻡ ﺋﯘﻳﻘﯘﻧﻰ ﺗﯜﺯﯛﻙ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻱ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﻗﯩﻴﻨﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯧﻴﺠﯩﯖﻐﺎ ﺋﺎﺯ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩ ﺳﺎﻗﭽﯩﻼﺭ ﺑﯧﻠﻪﺕ، ﻛﯩﻤﻠﯩﻚ ﯞﻩ ﺳﻮﻣﻜﯩﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰ ﺗﻪﻛﺸﯜﺭﯛﭖ ﺧﯧﻠﻰ ﺋﺎﯞﺍﺭﻩ ﻗﯩﻠﺪﻯ. ﺑﯧﻴﺠﯩﯔ ﺋﺎﻻﻣﻪﺕ ﺋﯧﺴﯩﻞ ﺷﻪﮬﻪﺭﻛﻪﻥ، ﻏﯧﻨﻰ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﮔﻪﻧﺠﯩﻴﺎﻛﻮ ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﺗﺎﺭ ﻛﻮﭼﯩﻐﺎ ﻛﻪﻟﺪﯗﻕ. ﻏﯧﻨﻰ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺑﯘﺭﯗﻧﺪﯨﻦ ﺗﻮﻧﯘﺵ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﯩﺶ ﻗﯩﻠﻤﺎﻗﭽﻰ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺑﯩﻤﺎﻻﻝ ﻗﯩﻠﯩﯟﯦﺮﻩﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﻛﻮﭼﯩﻨﯩﯔ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻳﯧﻘﯩﺪﺍ ﻗﺎﺗﺎﺭﯨﺴﯩﻐﺎ ﺟﺎﻳﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻼﺭﻧﻰ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﯨﻜﻰ ﻛﺎﯞﺍﭘﺪﺍﻧﻼﺭﻧﻰ، ﻣﯜﺭﯨﺴﯩﮕﻪ ﻟﯚﯕﮕﻪ ﺋﺎﺭﺗﯩﯟﺍﻟﻐﺎﻥ ﺗﺎﯕﺠﺎﯕﻼﺭﻧﯩﯔ ﻳﻮﻟﺪﺍ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ-ﻛﻪﭼﻜﻪﻧﻠﻪﺭﻧﻰ ﺗﻮﯞﻻﭖ، ﺳﻪﻝ ﻳﯧﻘﯩﻨﺮﺍﻕ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻣﻪﺟﺒﯘﺭﻻﭖ ﺩﯦﮕﯜﺩﻩﻙ ﺋﯚﺯ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ”ﻳﺎ ﮬﻪﺯﺭﻩﺕ“ ﺩﻩﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺳﻮﺩﺍ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﻪﻥ، ﺋﻮﻗﻪﺕ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻗﺎﻳﻨﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ ﺋﻪﻣﻪﺳﻤﯘ! ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻼﺭﺩﯨﻦ ﺗﺎﻣﺎﻗﻨﯩﯔ، ﻛﺎﯞﺍﭘﻨﯩﯔ، ﻧﺎﻧﻨﯩﯔ، ﺳﺎﻣﺴﯩﻨﯩﯔ ﭘﯘﺭﯨﻘﻰ ﮔﯜﭘﯜﻟﺪﻩﭖ ﺋﯘﺭﯗﻻﺗﺘﻰ. ﺋﯜﭺ ﻛﯜﻧﺪﯨﻦ ﺑﯘﻳﺎﻥ ﻗﯘﺭﯗﻕ ﻧﺎﻥ ﻏﺎﺟﺎﭖ، ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ ﺗﯘﺧﯘﻡ، ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ ﺗﻪﻳﻴﺎﺭ ﭼﯚﭖ ﻳﻪﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﭼﻜﻪ، ﺑﯘ ﻣﻪﺯﺯﯨﻠﯩﻚ ﮬﯩﺪﻻﺭ ﺋﯩﺸﺘﯩﮭﺎﻳﯩﻤﻨﻰ ﺋﯧﭽﯩﭗ، ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﻛﻮﻛﯩﺮﺍﺗﺘﻰ. ﻏﯧﻨﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﺋﻪﻛﯩﺮﯨﭗ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻦ ﺋﺎﻳﺎﻟﻐﺎ ﺗﻮﻧﯘﺷﺘﯘﺭﺩﻯ. ﺑﯘ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺑﺎﺵ-ﺋﺎﻳﯩﻐﯩﻤﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﻏﯧﻨﯩﻐﺎ:
— ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯩﺶ ﻗﯩﻼﻻﻳﺪﯗ؟-ﺩﯦﺪﻯ.
— ﺑﺎﺯﯨﻤﻪﻥ ﺳﻮﺯﺍﻻﻳﺪﯗ، ﺳﻪﻱ ﻗﻮﺭﯗﻳﺎﻻﻳﺪﯗ، ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﺑﯘﻳﺮﯗﺳﯩﻼ ﺷﯘﻧﻰ ﻗﯩﻼﻻﻳﺪﯗ،-ﺩﯦﺪﻯ ﻏﯧﻨﻰ.
— ﻗﯧﻨﻰ ﺋﯩﺸﻠﻪﭖ ﺑﺎﻗﺴﯘﻥ،-ﺩﯦﺪﻯ ﺋﯘ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ.
             ﻏﯧﻨﻰ ﺑﯘ ﺋﺎﻳﺎﻟﻨﻰ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﺗﻮﻧﯘﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺋﻪﺟﻪﭘﻠﻪﻧﺪﯨﻢ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﯩﻠﺴﻪﻡ ﺋﯘ ﺑﯘ ﺑﯘ ﺋﺎﻳﺎﻟﻨﯩﯔ ﺋﯧﺮﻯ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﯩﻦ ﺗﯘﻏﻘﺎﻥ ﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻜﻪﻥ. ﺑﯘ ﺋﺎﻳﺎﻟﻨﯩﯔ ﺋﯩﺴﻤﻰ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﯧﺮﻯ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺗﯘﻧﺠﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺋﯧﭽﯩﭗ، ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺑﯧﻴﯩﻐﺎﻧﯩﻜﻪﻥ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻛﻪﻳﭗ-ﺳﺎﭘﺎﻏﺎ ﺗﻮﻻ ﺑﯧﺮﯨﻠﯩﭗ، ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﻨﻰ ﺗﺎﺷﻼﭖ ﺋﯩﺸﺮﻩﺗﺨﺎﻧﯩﻼﺭﻏﺎ ﻳﯜﮔﯜﺭﻩﭖ ﺑﻪﻙ ﺑﯘﺯﯗﻟﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯩﭽﯩﺪﯨﻦ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺧﯩﻞ ﻛﯧﺴﻪﻟﻠﯩﻚ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺗﯧﺨﻰ ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﯨﻼ ﺩﺍﯞﺍﻟﯩﻨﯩﺶ ﺋﯜﻧﯜﻡ ﺑﻪﺭﻣﻪﻱ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﺋﯚﻟﯜﻛﻰ ﻣﯘﺷﯘ ﺷﻪﮬﻪﺭﻧﯩﯔ ﭼﯧﺘﯩﺪﯨﻜﻰ ﻣﯘﺳﯘﻟﻤﺎﻧﻼﺭ ﻣﺎﺯﺍﺭﻟﯩﻘﯩﻐﺎ ﺩﻩﭘﻨﻪ ﻗﯩﻠﯩﻨﯩﭙﺘﯘ. ﻣﻪﻥ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﯧﺴﯩﻞ ﯞﻩ ﮬﻪﻳﯟﻩﺗﻠﯩﻚ ﺑﯩﺮ ﺷﻪﮬﻪﺭﺩﻩ ﺋﯚﺯ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪﻣﺪﯨﻜﻰ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﮬﻪﻡ ﺋﺎﯕﻼﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﺋﻮﻗﻪﺗﭽﯩﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﻛﯚﭖ ﻗﯩﺴﻤﻰ ﺗﯧﺨﻰ ﺗﯘﯕﮕﺎﻧﻼﺭ ﻣﻪﺳﭽﯩﺘﯩﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺟﯜﻣﻪ ﻧﺎﻣﯩﺰﻯ ﺋﻮﻗﯘﻳﺪﯨﻜﻪﻥ. ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﮬﻪﺭ ﻗﯧﺮﻯ-ﭼﯜﺭﯨﻠﻪﺭ، ﺋﯘﺷﺸﺎﻕ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ، ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﻣﯘ ﻳﯜﺭﯨﺪﯗ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﺎﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ.
         ﻏﯧﻨﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﻣﯘﺷﯘ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﺋﻪﻛﯩﺮﯨﭗ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺋﯚﺯﻯ ﯞﯦﻴﮕﻮﯕﺴﯘﻥ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻛﻮﭼﯩﻐﺎ ﺋﯩﺶ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘﺯﯗﻥ ﺋﯚﺗﻤﻪﻳﻼ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﺎﻕ ﺗﺎﻣﺎﻛﺎ ﺳﺎﺗﻘﺎﻥ ﺩﻩﭖ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﻠﮕﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﺪﯗﻕ، ﺋﯘ ﺑﯘﺭﯗﻧﻤﯘ ﺷﯘ ﺋﯩﺶ ﺗﯜﭘﻪﻳﻠﯩﺪﯨﻦ ﺳﺎﻗﭽﯩﻐﺎ ﮔﯘﻣﺎﻧﻠﯩﻖ ﻛﯚﺭﯛﻧﯜﭖ ﻗﯧﻠﯩﭗ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﭼﯩﻘﯩﭙﺘﯩﻜﻪﻥ. ﺑﯘ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺋﯘ ﻳﻪﻧﻪ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﻪﺷﻨﻰ ﺗﻪﺱ ﻛﯚﺭﯛﭖ، ﺋﺎﺯ ﻛﯜﭺ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺟﯩﻖ ﭘﯘﻝ ﺗﺎﭘﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﻛﯚﺯﻟﻪﭖ ﻣﻪﻧﺪﯨﻦ ﻳﯩﺮﺍﻕ ﺗﯘﺭﯗﭖ، ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺗﯘﺗﯘﻟﯘﭘﺘﯘ. ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎ ﻏﯧﻨﯩﻨﻰ ﭘﯘﻝ ﺗﯚﻟﻪﭖ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﯩﺸﻘﺎ ﺧﯧﻠﻰ ﻛﯜﭼﻪﭖ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﻪﭼﯩﻘﺎﻟﻤﯩﺪﻯ.
          ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎ ﻗﻪﺷﻘﻪﺭﻟﯩﻚ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﺋﯩﺪﻯ، ﺑﯧﺸﯩﻐﺎ ﮬﻪﺭ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﻗﺎﺭﺍ ﻳﺎﻏﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﭼﯧﮕﯩﭗ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﺍ ﺋﯘﻧﻰ-ﺑﯘﻧﻰ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﺑﯘﻳﺮﯗﻏﺎﭺ ﭘﯘﻝ ﺳﺎﻧﺎﭖ، ﻳﻮﻟﺪﺍ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﻼﺭﻏﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺋﯘﺳﺘﺎ ﮬﻪﻡ ﻧﯩﻤﻜﺎﺭ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﻮﻧﻐﺎ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﯩﺸﻠﻪﻳﺘﺘﯘﻕ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﺎﻳﺪﺍ ﺋﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﭘﯘﻟﯘﻡ ﻳﯧﮕﻪﻥ ﺗﺎﻣﯩﻘﯩﻢ، ﻳﺎﺗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﺎﺗﯩﻘﯩﻢ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻱ ﮬﯧﺴﺎﺑﻠﯩﻨﺎﺗﺘﻰ. ﭘﻪﺭﯨﺰﯨﻤﭽﻪ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﮬﻪﺭ ﻛﯜﻧﻠﯜﻛﻰ ﺑﻪﺵ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﺪﻩﻙ ﻛﯩﺮﯨﻢ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ. ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻥ ﭘﯘﻟﻐﺎ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﭼﯩﯔ ﺋﯩﺪﻯ، ﮬﻪﻣﻤﯩﻨﻰ ﺋﯚﺯﻯ ﺳﺎﻧﺎﭖ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﯛﯞﺍﻻﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﺷﯘﻧﭽﯩﯟﺍﻻ ﭘﯘﻟﻨﻰ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺟﯧﻨﯩﻐﺎ ﻧﻪﮔﻪ ﺧﻪﺟﻠﻪﭖ ﺑﻮﻻﺭ، ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ.
         ﺑﯘ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﻪﭖ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﺎﻳﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﺋﻮﻗﻪﺗﭽﯩﻠﻪﺭ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺴﯩﺪﯨﻤﯘ ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺳﻮﺭﯗﻧﯩﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﻟﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺋﻮﻳﻨﺎﻱ ﺩﯦﺴﻪﻡ ﻗﻮﻟﯘﻡ ﺋﯩﺸﺘﯩﻦ ﺑﯩﻜﺎﺭ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯩﺸﺘﯩﻦ ﭼﯜﺷﻜﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺧﺸﯩﻤﻰ ﭘﯘﺭﺳﻪﺕ ﺗﯧﭙﯩﭗ ﺳﻮﺭﯗﻧﻐﺎ ﻗﺎﺗﻨﺎﺷﺘﯩﻢ. ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻤﯘ ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﺎﺗﯩﺪﯨﻜﻪﻥ، ﮬﻮﺷﯘﻗﻼﺭ ﺑﯩﺮ ﻗﺎﺭﯨﺴﺎ ﺟﺎ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ، ﺑﻪﻛﻤﯘ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ، ﺳﯩﭙﺘﺎ ﺋﯩﺪﻯ. ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﯧﺘﯩﺶ ﺋﯘﺳﯘﻟﻰ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﻠﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ، ﺋﺎﺗﯩﻠﯩﺸﯩﻨﻰ ﺑﯘﻻﺭ ﺧﻪﻧﺰﯗﭼﻪ ﺋﺎﺗﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻥ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﺗﻘﯩﻨﯩﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺩﯗﻡ. ﻗﯩﻤﺎﺭ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﻗﺎﯞﯗﻝ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﯩﺮﻩﻳﻠﻪﻥ ﺋﺎﺭﯨﻠﯩﻘﺘﺎ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﻧﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻥ ﺋﯧﺮﯨﻨﯩﯔ ﮬﻪﻡ ﻏﯧﻨﯩﻨﯩﯔ ﻳﯜﺯﯨﻨﻰ ﻗﯩﻠﻤﯩﺪﻯ، ﻏﯧﻨﻰ ﺑﯘ ﺧﻮﺗﯘﻧﻐﺎ ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﺧﯧﻠﻰ ﺋﯩﺸﻠﯩﮕﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ، ﺋﯘ ﺋﺎﻳﺎﻟﻤﯘ ﺧﯧﻠﻰ ﻣﯧﯖﯩﭗ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﺋﻪﭼﯩﻘﺎﻟﻤﯩﺪﻯ ﺩﯦﺴﻪﻡ، ﺋﯘ، ﭘﯘﻝ ﺑﻪﺭﺳﻪ ﺗﯘﺭﻣﯩﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﭗ ﺑﻪﺭﻣﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﺳﺎﻗﭽﯩﻜﻪﻥ ﺋﯘ، ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎ ﭘﯘﻟﯩﻐﺎ ﭼﯩﺪﯨﻤﯩﻐﺎﻥ ﮔﻪﭖ، ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻨﯩﯔ ﻏﻪﻳﯟﯨﺘﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﻐﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺩﻯ.


— ﺳﯩﺰ ﻗﺎﻳﺴﻰ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻰ-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯩﺴﻤﻰ ﺟﯩﺴﻤﯩﻐﺎ ﻻﻳﯩﻖ ﻗﺎﯞﯗﻝ ﮬﻪﻡ ﺳﺎﻻﭘﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﻪﺳﺘﯩﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ.
— ﻣﻪﻥ ﻧﺎﯞﺍﻱ- ﺩﯦﺪﻯ ﺋﯘ ﺑﯘ ﺋﯩﺸﯩﻨﻰ ﻳﺎﺭﺍﺗﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻠﯩﭗ.
— ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﻤﺎﻣﺴﯩﺰ؟
— ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﯘﺩﻩﻙ ﭘﯘﻟﻨﯩﯔ ﺗﺎﻳﻨﻰ ﻳﻮﻕ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﮕﻪ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﺗﻪﻟﯩﻴﯩﻢ ﻳﻮﻕ.
— ﻣﻪﻥ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﺑﺎﻗﺎﻱ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ.
— ﻗﺎﻧﭽﻪ ﭘﯘﻟﯘﯓ ﺑﺎﺭ؟
— ﻣﯩﯔ ﺑﻪﺵ ﻳﯜﺯ ﻛﻮﻳﺪﻩﻙ ﭘﯘﻟﯘﻡ ﺑﺎﺭ.
— ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﺑﺎﻕ.
       ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﻪﺩﯨﺘﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﭘﯘﻝ ﺗﯩﻜﯩﭗ ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﺎﺗﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺑﯘ ﮬﻮﺷﯘﻗﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﺎﺯﺍ ﺋﻪﭘﻠﯩﺸﻪﻟﻤﯩﺪﯨﻢ، ﺑﯩﺮ ﺩﻭﺩﯨﻼ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﻨﻰ ﺳﯧﻠﯩﭗ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﻪﺵ ﻳﯜﺯ ﻛﻮﻳﻨﯩﻤﯘ ﺑﯩﺮ ﺋﯧﺘﯩﺶ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﺗﺘﯘﺭﯨﯟﻩﺗﺘﯩﻢ. ﭘﯘﻟﻠﯩﺮﯨﻤﻐﺎ ﻗﺎﺭﻧﯩﻢ ﺑﻪﻙ ﺋﯧﭽﯩﺸﺘﻰ.
          ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻥ ﭘﯩﺨﺴﯩﻖ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﭘﯘﻝ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺗﯘﺭﻣﺎﻳﺘﺘﻰ، ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﯩﻨﯩﻤﻨﻰ ﺑﯩﻠﺴﻪ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺑﯘ ﭼﻮﻛﺎﻧﻨﻰ ﺗﺎﺯﻣﯩﺪﯗ ﺩﻩﻳﺘﺘﯩﻢ، ﺑﯧﺸﯩﻐﺎ ﺩﺍﺋﯩﻤﻼ ﻳﺎﻏﻠﯩﻖ ﭼﯩﮕﯩﯟﺍﻻﺗﺘﻰ؛ ﺋﺎﺷﻨﯩﺴﻰ ﺑﺎﺭﻣﯩﻜﯩﻦ ﺩﻩﭘﻤﯘ ﮔﯘﻣﺎﻥ ﻗﯩﻼﺗﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻳﯜﺭﯛﺵ-ﺗﯘﺭﯗﺷﯩﺪﯨﻦ ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﺎﻻﻣﻪﺕ ﺳﻪﺯﻣﻪﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺑﯩﺰ ﻧﯩﻤﻜﺎﺭﻻﺭ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﻜﯩﺮﯨﺴﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﯧﻐﯩﺰ ﻛﻮﻧﺎ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻗﯩﺴﺘﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﻳﺎﺗﺎﺗﺘﯘﻕ. ﺋﺎﺭﯨﻤﯩﺰﺩﺍ ﺋﯩﻜﻜﻪﻳﻠﻪﻥ ﺋﯘﭼﯩﻐﺎ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﺑﻪﯕﮕﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺧﻮﺭﺗﯘﻟﺪﯨﺘﯩﭗ ﻧﻪﺷﻪ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ ﺋﯧﻐﯩﺰ-ﺑﯘﺭﻧﯩﺪﯨﻦ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﺲ ﭼﯩﻘﺎﺭﻏﯩﻠﻰ ﺗﯘﺭﺳﺎ ، ﺑﯘ ﺗﺎﺭ ﮬﻪﻡ ﺳﯧﺴﯩﻖ ﺋﯚﻱ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺑﻪﺩﺑﯘﻱ ﭘﯘﺭﺍﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﺑﯩﺮ ﻣﻪﺯﮔﯩﻞ ﻗﯩﺰﯨﻘﯩﭗ ﭼﻪﻛﻜﻪﻥ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﻰ ﺑﻪﻙ ﻗﯧﺮﯨﺘﯩﯟﯨﺪﯨﻜﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺋﺎﯕﻼﭖ ﺗﺎﺷﻠﯩﻐﺎﻧﯩﺪﯨﻢ، ﺋﻪﻣﺪﯨﻠﯩﻜﺘﻪ ﺧﻪﻗﻨﯩﯔ ﺋﯩﺴﯩﻨﻰ ﭘﯘﺭﯨﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯚﺭﻩ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﭼﯧﻜﻪﻱ ﺩﻩﭖ ﺋﯘﻧﻰ ﻳﻪﻧﻪ ﺗﯧﭙﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻢ، ﺋﺎﺧﺸﯩﻤﻰ ﻛﺎﻟﻼ ﻗﺎﭘﺎﻕ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯘﻳﻘﯘﻏﺎ ﺑﯩﺮ ﻗﯧﻨﯩﯟﺍﻟﺴﺎﻣﻼ ﺋﻪﺗﯩﺴﻰ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﯦﺮﻩﺗﺘﯩﻢ.
          ﺑﯩﺮ ﺋﺎﻳﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯩﺶ ﮬﻪﻗﻘﯩﻤﻨﻰ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺩﯨﻦ ﺗﻪﺳﺘﻪ ﺋﯧﻠﯩﭗ، ﻳﯜﺭﻩﻙ ﺗﻮﻕ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺗﻪﺷﻨﺎﻟﯩﻘﯩﻢ ﻗﺎﻧﻤﯩﻐﺎﻥ ﮬﺎﻟﺪﺍ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﻻﺭ ﺳﯧﭙﯩﮕﻪ ﻗﯩﺴﺘﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻧﻪﺷﯩﻨﻰ ﺗﺎﺯﺍ ﭼﯧﻜﯩﭗ ﻛﯩﺮﮔﻪﭼﻜﻪ، ﻛﺎﻟﻼﻡ ﭘﺎﺧﺘﯩﺪﻩﻙ ﻳﻪﯕﮕﯩﻞ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﮬﻮﺵ-ﺳﻪﺯﮔﯜﻟﯩﺮﯨﻢ ﺟﺎﻳﯩﺪﺍ ﺋﯩﺪﻯ. ﺳﻮﺭﯗﻧﺪﺍ ﮬﻪﻣﻤﯩﺪﯨﻦ ﺑﻪﻙ ﺋﯘﺗﻘﯩﻨﻰ ﻗﺎﺳﯩﻢ ﻟﻮﺑﻪﻥ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﯨﻜﻰ ﺩﻩ ﺳﺘﻪ-ﺩﻩﺳﺘﻪ ﭘﯘﻟﻼﺭ ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﻳﯧﻐﯩﻨﻰ ﻳﻪﻳﺘﺘﻰ. ﺩﻩﺳﻠﻪﭘﻜﻰ ﺋﯧﺘﯩﺸﯩﻤﺪﺍ ﭘﯘﻟﯘﻡ ﺑﯩﺮ ﻗﺎﺗﻼﻧﺪﻯ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻳﻪﻧﻪ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﺎﺗﻠﯩﻨﯩﯟﻩﺭﺩﻯ. ﮬﻮﺷﯘﻕ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﺎﻣﯩﺘﯩﻤﮕﯩﻼ ﺗﻮﻏﺮﯨﻼﻧﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ. ﺋﯩﻜﻜﻪﻳﻠﻪﻥ ﺗﻮﻟﯘﻕ ﺋﯘﺗﺘﯘﺭﯗﭖ ﺗﺎﯞﻛﺎﺩﯨﻦ ﭼﯧﻜﯩﻨﯩﭗ، ﺑﯩﺮ ﻧﻪﭼﭽﻪﻳﻠﻪﻥ ﻗﺎﻟﺪﯗﻕ. ﻗﺎﺳﯩﻢ ﻟﻮﺑﻪﻥ ﺋﯘﺗﺘﯘﺭﯗﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ، ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﯘﻧﻰ ﻣﻪﺳﺨﯩﺮﻩ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺷﺎﺭﺍﻗﻼﭖ، ﻗﺎﻻﻳﻤﯩﻘﺎﻥ ﺗﯚﻛﯜﻟﻪﺗﺘﻰ. ﻛﻪﻳﯩﭙﻠﯩﻜﺘﻪ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺋﺎﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ ﻗﻮﻟﯘﻡ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯘﻧﭽﻪ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ ﻛﻪﺗﻤﯩﺪﻯ، ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺟﺎﻥ ﻛﻪﺗﺴﯩﻤﯘ ﮬﻮﺷﯘﻗﻨﻰ ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﺘﯩﭗ ﺋﺎﺗﻤﯩﺴﺎ ﺑﯩﻜﺎﺭ، ﻣﻪﻥ ﺋﺎﺗﻘﺎﻥ ﮬﻮﺷﯘﻕ ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﺎﻻﺭﻟﯩﻖ ﺩﻩﺭﯨﺠﯩﺪﻩ ﺩﻩﻝ ﺗﻮﺧﺘﺎﭖ، ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﺋﯘﻻﺭﺩﯨﻦ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﻮﻥ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﻨﻰ ﻗﻮﻣﯘﺭﯗﭖ ﺋﺎﻟﺪﻯ، ﻗﺎﺳﯩﻢ ﻟﻮﺑﻪﻥ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻳﯚﺗﻜﻪﻟﮕﻪﻥ ﭘﯘﻟﻼﺭﻏﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﺎﭘﺎﻗﻠﯩﺮﻯ ﺗﯜﺭﯛﻟﯜﭖ، ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﺮﻯ ﺗﺎﺗﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺳﻮﺭﯗﻧﺪﯨﻜﯩﻠﻪﺭ ﻣﯧﻨﻰ، ﺳﻪﻥ ﻛﻮﻧﺎ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﻛﻪﻧﺴﻪﻥ، ﺋﺎﭘﺎﯕﺪﯨﻦ ﺗﯘﻏﯘﻟﯘﭘﻼ ﮬﻮﺷﯘﻕ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﺎﻥ ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﻛﻪﻧﺴﻪﻥ، ﻗﯩﻤﺎﺭﯞﺍﺯﻧﯩﯔ ﺑﻮﯞﯨﺴﯩﻜﻪﻧﺴﻪﻥ...ﺩﻩﭖ ﺧﻮﺷﺎﻣﻪﺕ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺸﺘﻰ ﯞﻩ ﭼﻮﺗﺎ ﺗﻪﻟﻪﭖ ﻗﯩﻠﯩﺸﺘﻰ. ﭘﯘﻟﯘﻣﻨﻰ ﺳﺎﻧﺎﭖ ﺑﺎﻗﺴﺎﻡ ﺳﺎﭘﻤﯘ ﺳﺎﻕ 81ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻱ ﺋﯘﺗﯘﭘﺘﯩﻤﻪﻥ، ﺷﯘ ﺧﻮﺷﻠﯘﻗﯘﻣﺪﺍ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﯩﻤﺪﯨﻜﻰ”ﭼﯩﺮﺍﻗﭽﻰ“ ﻻﺭﻏﺎ ﻳﯜﺯ ﻛﻮﻳﺪﯨﻦ ﭘﯘﻝ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ.
— ﺑﯘ ﭘﯘﻟﻐﺎ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻧﯧﻤﻪ ﻗﯩﻼﻱ ﺩﻩﻳﺴﻪﻥ؟-ﺩﯦﺪﻯ ﻗﺎﯞﯗﻝ.
— ﺋﯘﻗﻤﯩﺪﯨﻢ، ﻏﯧﻨﯩﻨﻰ ﺗﯘﺭﻣﯩﺪﯨﻦ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﺴﺎﻡ ﺑﻮﻻﻣﺪﯨﻜﯩﻦ ﻳﺎ ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﻛﻪﺗﺴﻪﻡ ﺑﻮﻻﻣﺪﯨﻜﯩﻦ...
— ﻳﯘﺭﺗﻘﯩﻤﯘ ﺑﺎﺭﯨﺴﻪﻥ، ﺑﯘ ﭘﯘﻟﯘﯕﻤﯘ ﺗﯜﮔﻪﻳﺪﯗ. ﻣﯧﻨﯩﯖﭽﻪ ﺋﻪﯓ ﻳﺎﺧﺸﯩﺴﻰ ﻣﯘﺷﯘ ﭘﯘﻟﯘﯕﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﯨﺪﺍ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺋﯧﭽﯩﯟﺍﻝ، ﮬﺎﺯﯨﺮ ﻣﻪﺷﻪﺩﻩ ﺋﺎﺗﻤﯩﺶ-ﻳﻪﺗﻤﯩﺶ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﻐﺎ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺋﯧﭽﯩﯟﺍﻻﻻﻳﺴﻪﻥ. ﺩﯗﻛﯩﻨﯩﻤﻨﯩﯔ ﻳﯧﻨﯩﺪﺍ ﺋﻮﻗﯩﺘﻰ ﺋﺎﻗﻤﺎﻳﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺑﺎﺭ. ﭘﯘﻟﯘﻡ ﻳﻪﺗﻜﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻣﻪﻥ ﺋﺎﻻﺗﺘﯩﻢ، ﺳﯧﻨﯩﯔ ﭘﯘﻟﯘﯓ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺳﯚﺯﻟﯩﺸﯩﭗ ﺑﺎﻕ. ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺋﯧﭽﯩﯟﺍﻟﺴﺎﯓ ﺋﺎﺳﺎﺳﻪﻥ ﺯﯨﻴﺎﻥ ﭼﯩﻘﻤﺎﻳﺪﯗ، ﭘﺎﻳﺪﺍ ﺗﺎﭘﯩﺴﻪﻥ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻛﻮﻧﺎ، ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﯖﻐﺎ ﻣﻪﻥ ﻳﺎﺭﺩﻩﻣﻠﯩﺸﻪﻱ، ﺳﯧﻨﯩﯔ ﺳﺎﻳﻪﯕﺪﻩ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﻮﻗﯩﺘﯩﻤﻨﻰ ﻳﺎﺧﺸﯩﻠﯩﯟﺍﻟﺴﺎﻡ ﺋﻪﺟﻪﭖ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﺧﺎﻟﯩﺴﺎﯓ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﯚﺯﻩﯕﻨﯩﯔ ﺋﺎﻛﯩﺴﯩﺪﻩﻙ ﻳﺎ ﺋﺎﻏﯩﻨﻪﯕﺪﻩﻙ ﻛﯚﺭﯛﯞﻩﺭ، ﺑﯘ ﺳﺎﯕﺎ ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻣﻪﺳﻠﯩﮭﻪﺕ...
           ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﺗﻪﻛﻠﯩﭙﻨﻰ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ. ﻗﯩﻤﺎﺭﺩﺍ ﺋﯘﺗﻘﺎﻥ ﭘﯘﻝ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﯩﯔ ﺑﻪﺭﯨﻜﯩﺘﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯗ، ﺋﯘﻧﻰ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﮬﺎﻻﻝ ﺋﻮﻗﻪﺗﻜﻪ ﺧﻪﺟﻠﯩﺴﻪﻡ ﺑﻪﻟﻜﯩﻢ ﺭﯨﺴﻘﯩﻢ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﻟﯜﭖ ﻗﺎﻻﺭ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻠﯩﺪﯨﻢ. ﻗﺎﯞﯗﻝ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﻰ ﺑﯘﺭﯗﻧﻘﻰ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻦ ﯞﻩ ﺋﯩﺠﺎﺭﯨﻜﻪﺵ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺩﯦﻴﯩﺸﯩﭗ ﻳﯩﻠﻠﯩﻘﯩﻨﻰ 75ﻣﯩﯔ ﻳﯜﻩﻧﮕﻪ ﻛﯚﺗﯜﺭﻩ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺋﯚﺗﻪﺷﻜﻪ ﺗﯧﮕﯩﺸﻠﯩﻚ ﺭﻩﺳﻤﯩﻴﻪﺗﻠﻪﺭ ﺑﯧﺸﯩﻤﻨﻰ ﺧﯧﻠﻰ ﻗﺎﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﻗﺎﯞﯗﻟﻨﯩﯔ ﻳﺎﺭﺩﯨﻤﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﻣﯘ ﭘﯜﺗﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻗﺎﯞﯗﻟﻨﯩﯔ ﮔﯧﭙﻰ ﺑﻮﻳﯩﭽﻪ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﺋﯩﭽﯩﻨﻰ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﻗﯘﺭ ﺑﯧﺰﯨﺪﯨﻢ، ﯞﯦﯟﯨﺴﻜﯩﻨﻰ ﻳﯧﯖﯩﻠﯩﺪﯨﻢ؛ ﺋﻪﺳﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﯘﺳﺘﺎ ﮬﻪﻡ ﻧﯩﻤﻜﺎﺭﻻﺭ ﻣﻪﻥ ﺗﻪﻟﻪﭖ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﮬﯜﻧﻪﺭﮔﻪ ﭘﯘﺧﺘﺎ ﺑﻮﻟﯘﺵ، ﭘﺎﻛﯩﺰ ﺑﻮﻟﯘﺵ، ﺧﯧﺮﯨﺪﺍﺭﻏﺎ ﻗﯩﺰﻏﯩﻦ ﺑﻮﻟﯘﺷﺘﻪﻙ ﺋﯜﭺ ﺷﻪﺭﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯚﺯ ﺟﺎﻳﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﯦﺮﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻣﯘﻻﺯﯨﻤﻪﺕ ﺑﺎﺷﻼﻧﻐﺎﻥ ﻛﯜﻧﺪﯨﻦ ﺗﺎﺭﺗﯩﭗ ﺋﻪﯓ ﺑﺎﺷﺘﺎ ﺋﯚﺯﻩﻡ ﻗﻮﻝ ﺗﯩﻘﯩﭗ ﺗﺎﻣﺎﻗﻨﯩﯔ ﺳﯜﭘﯩﺘﯩﮕﻪ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﺗﺎﺯﯨﻠﯩﻘﯩﻐﺎ ﯞﻩ ﻛﯩﺮﮔﻪﻥ ﺧﯧﺮﯨﺪﺍﺭﻧﻰ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻛﯜﺗﯜﺷﻜﻪ ﺋﺎﻻﮬﯩﺪﻩ ﺋﻪﮬﻤﯩﻴﻪﺕ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﯨﻜﯩﻠﻪﺭﻣﯘ ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻛﯚﻧﺪﻯ. ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻡ ﺋﺎﺯ ﻛﯜﻧﺪﯨﻼ ﺋﺎﯞﺍﺗﻠﯩﺸﯩﺸﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ.
        ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻥ ﺧﯧﻠﻰ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭﮔﯩﭽﻪ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺑﯘ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻦ ﺑﻮﻟﻐﯩﻨﯩﻤﻐﺎ ﺋﯩﺸﻪﻧﻤﻪﻱ ﻳﯜﺭﯛﭘﺘﯘ. ﺩﯦﻤﯩﺴﯩﻤﯘ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻥ ﺋﯩﭽﯩﺪﯨﻼ ﻣﺎﻻﻳﻠﯩﻘﺘﯩﻦ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻠﯩﻘﻘﺎ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﻟﯜﺷﯜﻡ ﮬﻪﺭ ﻛﯩﻤﻨﯩﯔ ﺯﻭﻗﯩﻨﻰ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﻩﺗﺘﻰ ﮬﻪﻡ ﺋﯩﭽﯩﻨﻰ ﻗﺎﻳﻨﯩﺘﺎﺗﺘﻰ. ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻡ ﮔﯜﻟﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﻩﺭﺩﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻠﯩﻖ ﮬﻮﺯﯗﺭﯨﻨﻰ ﺳﯜﺭﯛﭖ، ﺑﯧﻴﺠﯩﯖﻨﯩﯔ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﯧﺮﯨﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﺷﻜﻪ ﭼﯜﺷﺘﯜﻡ؛ ﻗﺎﯞﯗﻟﻨﯩﯔ ﺋﯩﺶ ﺋﯚﮔﯩﺘﯩﺸﻰ ﯞﻩ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﺑﯧﺮﯨﺸﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺎﺷﻘﯘﺭﯗﺷﺘﯩﻜﻰ، ﺑﺎﺝ ﺋﯩﺪﺍﺭﯨﺴﯩﺪﯨﻜﻰ ﺧﻪﻧﺰﯗ ﻛﺎﺩﯨﺮﻻﺭﻧﻰ ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﺋﯜﻟﭙﻪﺕ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﻨﻰ ﺧﺎﺗﯩﺮﺟﻪﻡ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ، ﺧﻪﻧﺰﯗﭼﯩﻨﯩﻤﯘ ﺋﺎﺳﺘﺎ-ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﯚﮔﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ.
         ﻏﯧﻨﯩﻨﻰ ﺋﻮﻥ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻱ ﺗﯚﻟﻪﭖ ﺗﯜﺭﻣﯩﺪﯨﻦ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﭼﯩﻘﺴﺎﻡ ﺋﯘ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻣﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺋﻮﺑﺪﺍﻥ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﯦﺘﯩﭗ ﻳﻪﻧﻪ ﯞﯦﻴﮕﯘﯕﺴﯘﻧﻐﺎ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﺗﯘﺗﯘﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺋﯘ ﺋﺎﻕ ﺗﺎﻣﺎﻛﯩﻨﻰ ﭼﯧﻜﯩﺸﻜﻪ ﺋﯚﮔﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻤﯘ ﻳﺎﻛﻰ ﺳﯧﺘﯩﺸﻘﺎ ﺋﯚﮔﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻤﯘ، ﺋﯩﺸﻘﯩﻠﯩﭗ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ ﺋﯘﻧﻰ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﮔﯘﻱ ﺋﯩﻜﻪﻧﺴﻪﻥ ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮﻣﯘﻧﭽﻪ ﺗﯩﻠﻼﭖ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯩﻜﻜﯩﻨﭽﻰ ﻳﺎﺧﺸﯩﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﻤﺎﺳﻠﯩﻘﻘﺎ ﻗﻪﺳﻪﻡ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻢ. ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻠﯩﺮﻯ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻛﻪﻳﭗ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﺪﯨﻐﯩﻨﻰ، ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﻤﺎﻳﺪﯨﻐﯩﻨﻰ، ﭘﺎﮬﯩﺸﯩﯟﺍﺯﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﺪﯨﻐﯩﻨﻰ ﺋﺎﺳﺎﺳﻪﻥ ﻳﻮﻕ ﺋﯩﺪﻯ، ﻣﯧﻨﯩﻤﯘ ﺋﯘﻻﺭ ﺷﯘ ﻗﺎﺗﺎﺭﻏﺎ ﺳﯚﺭﻩﭖ ﻛﯩﺮﯨﺸﻜﻪ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﯘﺭﯗﻧﯘﭖ ﺑﺎﻗﺘﻰ، ﺩﻩﺳﻠﻪﭘﺘﻪ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺗﯘﺗﺎﻟﻤﺎﻱ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﻳﻮﻟﻐﺎ ﺩﻩﺳﺴﻪﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﺎﺧﺸﺎﻡ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺑﯘﺯﯗﻟﯘﭖ، ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﭼﯜﺷﯜﻣﺪﻩ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﻧﻪﺳﯩﮭﻪﺗﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﯞﺍﻟﺪﯨﻢ. ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺑﺎﻗﺴﺎﻡ، ﺑﯩﺰﺩﻩ ﺑﯩﺮ ﻧﺎﻥ ﺗﺎﭘﺴﺎ ﺩﺍﭖ ﭼﺎﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ، ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﻛﻪﻳﭙﺘﯩﻦ ﺯﻩﮬﻪﺭﻟﻪﭖ، ﻗﯩﻤﺎﺭﺩﯨﻦ ﺳﺎﺭﺍﯓ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺯﯨﻨﺎ-ﺷﻪﮬﯟﻩﺗﺘﯩﻦ ﺑﯘﻟﻐﯩﻨﯩﭗ ﺋﺎﺧﯩﺮ ﺑﯘﺯﯗﻟﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﺎﺩﻩﻣﻠﻪﺭ ﺋﺎﺯ ﺋﻪﻣﻪﺳﻜﻪﻥ، ﻛﯜﻧﺪﻩ ﺑﯘ ﻛﻮﭼﯩﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﻯ-ﺋﺎﺭﻗﺎ ﺗﻪﺭﻩﭘﻠﯩﺮﯨﺪﻩ، ﻣﻪﺧﭙﯩﻲ ﮬﯘﺟﺮﯨﻼﺭﺩﺍ ﺑﻮﻟﯘﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﺑﻪﺯﻩﭖ ﺋﯩﺸﻼﺭ، ﺋﺎﻕ ﺗﺎﻣﺎﻛﯩﺪﯨﻦ ﺋﯚﻟﯜﯞﺍﺗﻘﺎﻧﻼﺭ، ﭘﯩﭽﺎﻕ ﻳﻪﭖ ﺋﯚﻟﯜﯞﺍﺗﻘﺎﻧﻼﺭ، ﺗﯜﺭﻣﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﻼﺭ ﻣﯧﻨﻰ ﮬﻪﺭ ﯞﺍﻗﯩﺖ ﺳﻪﮔﻪﻙ ﻳﺎﺷﺎﺷﻘﺎ ﺋﯜﻧﺪﻩﻳﺘﺘﻰ. ﻛﯜﻧﺪﻩ ﺩﯦﮕﯜﺩﻩﻙ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﯘﺭﺗﻼﺭﺩﯨﻦ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻛﯧﻠﯩﭗ-ﻛﯧﺘﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ، ﻗﺎﺭﯨﺴﺎ ﻣﯘﺳﺎﭘﯩﺮﺩﻩﻙ، ﻛﺎﺩﯨﺮﺩﻩﻙ، ﺋﻪﺭﺯ ﺋﯧﻴﺘﻘﯩﻠﻰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﺑﻪﺯﯨﻠﯩﺮﻯ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﻰ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﺷﺘﯘﻣﺘﯘﺕ ﻳﻮﻗﺎﭖ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ، ﺗﯜﺭﻣﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻤﯘ، ﺑﯩﺮ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﯚﻟﺪﯨﻤﯘ، ﻳﺎ ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﻛﻪﺗﺘﯩﻤﯘ ﺋﯘﻗﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻮﺷﯘ ﻛﻮﭼﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﯘﻳﻐﯘﺭﻻﺭﻏﺎ ﻣﻪﺳﺌﯘﻝ ﺑﯩﺮ ﺳﯧﻤﯩﺰ ﺋﺎﻳﺎﻝ ﭘﺎﻻﻧﻰ ﻳﻪﺭﻟﯩﻚ ﭘﯘﻛﯘﻧﺎﺧﯘﻧﻨﻰ ﻳﻪﺭﻟﯩﻜﯩﺪﻩ ﻗﻮﻳﻤﺎﻗﭽﻰ، ﭘﯘﻝ ﺑﯧﺮﯨﯖﻼﺭ ﺩﻩﭖ ﭘﺎﺕ-ﭘﺎﺕ ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻗﯩﺰ-ﭼﻮﻛﺎﻧﻼﺭ ﺋﺎﯞﯗﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺑﻪﺯﯨﺪﻩ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﯩﻢ، ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﻪﻛﯩﯟﺍﻻﻱ ﺩﻩﭘﻤﯘ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﯩﻢ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯩﺸﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﺮﺍﺷﭽﯩﻠﯩﻘﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻣﯩﺪﯨﺮﻟﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﯩﻢ.
           ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﺑﯩﺮ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺗﺎﻣﺎﻕ ﻳﯧﺪﻯ؛ ﺗﺎﻣﺎﻗﻨﯩﯔ ﭘﯘﻟﯩﻨﻰ ﺗﯚﻟﻪﻳﺪﯨﻐﺎﻧﺪﺍ ﺋﯘ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﻳﯧﻨﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﭘﯘﯕﻤﯘ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ، ﺋﻪﮔﻪﺭ ﺧﺎﻟﯩﺴﺎﻡ ﺋﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﻣﯘﺷﯘ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﻪﭖ ﻗﯧﻠﯩﺶ ﺋﺎﺭﺯﯗﺳﻰ ﺑﺎﺭﻟﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﯧﻴﺘﺘﻰ.
— ﻗﻪﺷﻘﻪﺭﺩﯨﻨﻤﯘ ﺳﯩﺰ؟-ﺩﯦﺪﯨﻢ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ.
— ﮬﻪﺋﻪ .
— ﺋﯧﺮﯨﯖﯩﺰ ﻳﻮﻗﻤﯘ؟
— ﺋﯧﺮﯨﻢ ﺷﯩﺠﯩﻤﯩﻨﺪﺍ ﻛﺎﯞﺍﭘﭽﯩﻠﯩﻖ ﻗﯩﻼﺗﺘﻰ، ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺧﻪﻧﺰﯗﻏﺎ ﭘﯩﭽﺎﻕ ﺗﯩﻘﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺗﯜﺭﻣﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
— ﺳﯩﺰ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻧﻐﺎ ﺋﻪﺟﻪﭖ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯨﻜﻪﻧﺴﯩﺰ، ﺳﯩﯖﻠﯩﺴﯩﻤﯘ ﻧﯧﻤﻪ؟
— ﮬﻪﺋﻪ، ﺑﯩﺰ ﻧﻪﯞﺭﻩ...
— ﺋﻪﻣﯩﺴﻪ ﺷﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺋﯩﺸﻠﯩﺴﯩﯖﯩﺰ ﺑﻮﻟﻤﺎﻣﺪﯗ؟
— ﻗﻮﻳﯩﯖﻪ ﺋﯘ ﺑﯘﺯﯗﻗﻨﯩﯔ ﮔﯧﭙﯩﻨﻰ، ﻳﯜﺯﯨﮕﻪ ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻣﻼ ﺗﯜﻛﯜﺭﮔﯜﻡ ﻛﯧﻠﯩﺪﯗ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﮬﺎﺯﯨﺮ ﻗﯩﻠﭽﻪ ﻣﯘﻧﺎﺳﯩﯟﯨﺘﯩﻤﯩﺰ ﻳﻮﻕ!
— ﺋﯩﺴﻤﯩﯖﯩﺰ ﻧﯧﻤﻪ؟
— ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻝ.
            ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻧﯘﺭﻟﯘﻕ، ﻗﺎﭘﻘﺎﺭﺍ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﮕﻪ، ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻧﺪﯨﻨﻤﯘ ﺳﻪﺗﻪﯓ ﺋﯩﺴﻜﻪﺗﯩﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﮬﻪﯞﻩﺳﻠﯩﻨﯩﭗ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﺭﻭﺷﻪﻧﮕﯜﻟﮕﻪ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ ﺗﯧﺨﻰ ﻳﺎﺗﻠﯩﻖ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻥ ﻗﯩﺰﻻﺭﺩﯨﻦ ﻗﯧﻠﯩﺸﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﻰ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﻣﻪﺯﮔﯩﻞ ﺋﯩﺸﻠﯩﺘﯩﭗ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺑﺎﻗﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ، ﻗﻮﻟﺪﯨﻦ ﭼﯩﻘﯩﺮﯨﯟﻩﺗﻤﻪﻱ، ﺧﻮﺗﯘﻧﻠﯘﻗﻘﺎ ﺋﯧﻠﯩﺶ ﻧﯩﻴﯩﺘﯩﮕﻪ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ.
          ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻝ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺪﺍ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﯩﺸﻠﯩﮕﻪﻧﺪﯨﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺷﻪﺧﺴﯩﻲ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻤﻐﺎ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﻛﯚﻳﯜﻧﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺗﻪﺳﯩﺮﻟﯩﻨﯩﭗ ﺩﻩﺭﮬﺎﻝ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﯩﺶ ﺗﻪﻛﻠﯩﭙﯩﻨﻰ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ. ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﯞﺍﻗﺘﯩﺪﺍ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﻤﯩﺴﻪ ﺷﻪﻳﺘﺎﻥ ﺋﺎﺭﯨﻼﭖ ﻗﺎﻟﯩﺪﯗ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﻳﺘﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﺗﺎﺭﺗﯩﻨﯩﭙﺮﺍﻕ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻛﯜﻥ ﺗﻪﻳﻴﺎﺭﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺋﯜﭼﯩﻨﭽﻰ ﻛﯜﻧﻰ ﺗﻮﻱ ﺯﯨﻴﺎﭘﯩﺘﻰ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ، ﭼﯜﺷﺘﯩﻦ ﺑﯘﺭﯗﻥ ﺑﯩﺮﻩﻳﻠﻪﻧﮕﻪ ﻧﯩﻜﺎﮪ ﺋﻮﻗﯘﺗﻘﯘﺯﺩﯗﻕ، ﺯﯨﻴﺎﭘﻪﺗﻜﻪ ﺑﯧﻴﺠﯩﯖﺪﺍ ﺑﯩﺰ ﺑﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺟﯩﻤﻰ ﺋﺎﺷﭙﻪﺯ- ﻛﺎﯞﺍﭘﭽﻰ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﺧﯧﻠﻰ ﻗﯩﺰﺯﯨﺘﯩﭗ ﺑﻪﺭﺩﻯ. ﻗﯩﺰﻟﯩﻖ ﻣﯧﻠﻰ ﯞﻩ ﺗﻮﻱ ﭼﯩﻘﯩﻤﻠﯩﺮﯨﻐﺎ ﺋﻮﺗﺘﯘﺯ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻳﺪﻩﻙ ﺧﻪﺟﻠﯩﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻤﯘ ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻟﻨﻰ ﺧﻮﺗﯘﻧﻠﯘﻗﻘﺎ ﺋﯧﻠﯩﯟﺍﻟﻐﯩﻨﯩﻤﻐﺎ ﺧﻮﺵ ﺋﯩﺪﯨﻢ. ﺗﻮﻱ ﻛﯜﻧﻰ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎﮪ ﺩﯙﻟﯩﺘﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ، ﺋﯚﺯﻩﻣﻤﯘ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎﮬﻘﺎ ﺋﺎﻳﻼﻧﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﮬﯧﺴﺴﯩﻴﺎﺗﻘﺎ ﭼﯚﻣﺪﯛﻡ، ﺗﻮﻱ ﻛﯧﭽﯩﺴﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﻪﺧﺖ ﻣﯧﻨﻰ ﻧﻪﺷﻪ ﭼﻪﻛﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﻣﻪﺳﺖ ﻗﯩﻠﯩﯟﻩﺗﺘﻰ.
          ﺗﻮﻳﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﭼﻮﯓ-ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻟﻐﺎ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﯛﭖ ﺑﻪﺭﺩﯨﻢ. ﺋﯘ ﻧﻪﯞﺭﻩ ﺋﺎﭼﯩﺴﻰ ﺑﯩﻠﻪﻧﻤﯘ ﻳﺎﺭﯨﺸﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺋﯘ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻧﺪﯨﻨﻤﯘ ﺋﯚﺗﻪ ﮔﻪﭘﺪﺍﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﺎﺷﭙﻪﺯ، ﻣﻪﺩﯨﻜﺎﺭﻻﺭﻧﻰ ﺯﺍﺩﻯ ﺟﯩﻢ ﺗﯘﺭﻏﯘﺯﻣﺎﻳﺘﺘﻰ؛ ﭘﯘﻟﻨﻰ ﻛﯧﻤﻪﻳﺘﻤﻪﻱ ﺋﯧﻠﯩﺸﻘﺎ، ﮔﯚﺵ-ﻳﺎﻍ، ﺳﻪﻱ-ﻛﯚﻛﺘﺎﺗﻨﻰ ﺋﯘﻗﯘﺷﯘﺷﻘﺎ، ﺳﻮﺩﺍ-ﺳﺎﻧﺎﺋﻪﺕ ﻛﺎﺩﯨﺮﻟﯩﺮﯨﻐﺎ ﺧﯘﺷﺨﯘﻳﻠﯘﻕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﯘﺋﺎﻣﯩﻠﻪ ﻗﯩﻠﯩﺸﻘﺎ، ﺋﯩﺸﻘﯩﻠﯩﭗ ﭼﺎﻣﯩﺴﻰ ﻳﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﻰ ﺋﯩﺸﻨﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﯩﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﺸﻘﺎ ﻗﺎﺑﯩﻞ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺑﯩﺮ ﺋﻪﻗﯩﻠﻠﯩﻖ، ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﺧﻮﺗﯘﻧﯘﻣﻨﯩﯔ ﺑﺎﺭﻟﯩﻘﯩﺪﯨﻦ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ ﻣﺎﺧﺘﯩﻨﯩﭗ، ﺟﯩﻖ ﺋﯩﺸﻼﺭﺩﺍ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻳﻮﻝ ﻗﻮﻳﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﺋﯚﺯﻩﻡ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻛﯧﺮﻩﻛﻠﯩﻚ ﮬﺎﺭﺍﻕ، ﺗﺎﻣﺎﻛﺎ، ﺟﻮﺯﺍ ﻳﺎﭘﻘﯘﭺ، ﭼﯩﺶ ﻛﻮﻟﯩﻐﯘﭺ، ﺗﺎﺯﯨﻠﯩﻖ ﻗﻪﻏﯩﺰﻯ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﻧﻪﺭﺳﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﺋﻪﻛﯩﻠﯩﺶ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﻮﻻﺗﺘﯩﻢ، ﺑﯩﻜﺎﺭ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺴﺎﻡ ﺋﯧﻘﯩﻢ ﻛﯧﻠﯩﺸﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﯘﯕﺪﯨﺸﺎﺗﺘﯩﻢ. ﺑﯩﺰ ﺑﯩﺮ ﺟﻮﺯﺍ ﺳﻪﻱ، ﮬﺎﺭﺍﻗﻼﺭﻧﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﯩﺰﻏﺎ ﺗﻪﻗﻠﻪﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﻣﻪﺳﺖ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﯘﺩﻩﻙ ﺋﯩﭽﯩﭗ ﺗﺎﻏﺪﯨﻦ-ﺑﺎﻏﺪﯨﻦ ﭘﺎﺭﺍﯓ ﺳﻮﻗﺎﺗﺘﯘﻕ.
         ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻢ ﻛﯚﯕﯜﻟﺪﯨﻜﯩﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ، ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯩﺸﯩﻤﻨﯩﯖﻤﯘ ﺗﺎﻳﯩﻨﻰ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ، ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﻛﯧﻠﻪﻱ ﺩﻩﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﻰ ﯞﻩ ﻳﯘﺭﺕ-ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﻛﯚﺭﻣﯩﮕﯩﻠﯩﻤﯘ ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻠﺪﯨﻦ ﺋﯧﺸﯩﭙﺘﯘ،. ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﯩﺴﺎﻡ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﯩﻢ. ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯘﻧﻰ ﻳﻮﻗﻼﭖ ﻣﻪﺷﻪﮔﻪ ﺋﻪﻛﯩﻠﯩﯟﯦﻠﯩﺸﻨﻰ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﮕﻪ ﭘﯜﻛﯜﭖ، ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻟﻐﺎ ﺩﯦﺪﯨﻢ. ﺋﺎﻳﺠﺎﻣﺎﻝ ﺩﻩﺭﮬﺎﻝ ﻣﺎﻗﯘﻝ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺑﻪﺵ ﻣﯩﯔ ﻛﻮﻱ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺋﺎﻳﺮﻭﭘﯩﻼﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ ﯞﻩ ﻛﯧﭽﯩﻠﯩﻚ ﺋﺎﭘﺘﯘﺑﯘﺳﺘﺎ ﺑﯩﺮ ﻛﯧﭽﻪ-ﻛﯜﻧﺪﯛﺯ ﻳﻮﻝ ﻳﯜﺭﯛﭖ، ﻗﻪﺩﯨﻨﺎﺱ ﻳﯘﺭﺗﯘﻣﻐﺎ ﺋﯘﻟﯩﺸﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻢ. ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﭼﻜﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﺩﺍ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﺷﻠﯘﻕ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻧﯩﯔ ﺋﯚﻱ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﯩﺸﯩﻜﻨﻰ ﭼﻪﻛﺘﯩﻢ. ﺋﯩﺸﯩﻜﻨﻰ ﺋﺎﻳﺎﻟﻰ ﺋﻪﻻﺧﺎﻥ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺋﺎﭼﺘﻰ ﯞﻩ ﻣﯧﻨﻰ ﺗﻮﻧﯘﻳﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﻳﺎﻗﯘﭖ، ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻨﻼ ﺋﯜﺳﺘﯩﺒﺎﺷﻠﯩﺮﯨﻤﻐﺎ ﻗﺎﻳﺘﯩﺪﯨﻦ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﮬﻪﻳﺮﺍﻧﻠﯩﻘﺘﯩﻦ ﺋﺎﻏﺰﯨﻨﻰ ﺋﯧﭽﯩﭙﻼ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﯞﻩ:
— ﯞﺍﻱ ﺋﯘﻛﺎﻡ، ﺳﯩﺰﻣﯩﺪﯨﯖﯩﺰ، ﺗﻮﻧﯘﻳﺎﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﭘﺘﯩﻤﻪﻥ، ﻗﯧﻨﻰ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﯔ!-ﺩﻩﭖ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ.
— ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯚﻳﺪﯨﻤﯘ؟ ﺳﺎﻕ-ﺳﺎﻻﻣﻪﺗﻤﯘ؟ ﺋﯚﺯﯨﯖﯩﺰﭼﯘ؟
— ﺋﺎﻛﯩﯖﯩﺰ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺋﯘﻛﺎﻡ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﻗﻪﺩﯨﺮ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ. ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻞ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻳﻮﻗﺎﭖ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﮬﯧﭻ ﻛﻪﻟﻤﻪﻳﺴﯩﺰ، ﻣﺎﻧﺎ ﻛﯧﻠﻪ، ﺋﻪﻧﻪ ﻛﯧﻠﻪ ﺩﻩﻳﻤﯩﺰ، ﻳﺎ ﺑﯩﺮ ﺧﻪﯞﯨﺮﯨﯖﯩﺰﻧﻰ ﺋﺎﻻﻟﻤﺎﻳﻤﯩﺰ...
ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻡ ﺋﯩﭽﻜﯩﺮﯨﻜﻰ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺗﯧﻠﯧﯟﯨﺰﻭﺭ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭘﺘﯩﻜﻪﻥ، ﻣﯧﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﻗﯩﺰﻏﯩﻦ ﻛﯚﺭﯛﺷﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﻛﯚﺯ ﭼﺎﻧﺎﻗﻠﯩﺮﻯ ﭘﺎﺭﻗﯩﺮﺍﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ، ﻣﯧﻨﯩﯖﻤﯘ ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﻳﺎﺵ ﻛﻪﻟﺪﻯ.
— ﻧﻪﻟﻪﺭﮔﻪ ﻛﻪﺗﺘﯩﯔ ﺋﯘﻛﺎﻡ؟
— ﻛﯘﻟﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﭼﯩﻘﺘﯩﻢ.
— ﺧﯧﻠﻰ ﭘﯘﻝ ﺗﺎﭘﻘﺎﻥ ﺋﻮﺧﺸﯩﻤﺎﻣﺴﻪﻥ؟
— ﺋﯘﻧﭽﯩﻠﯩﻜﻤﯘ ﺋﻪﻣﻪﺱ.
— ﻗﻮﺭﺳﯩﻘﯩﯔ ﺋﺎﭼﺘﯩﻤﯘ؟ ﺋﯚﻳﻨﯩﯔ ﺗﺎﻣﺎﻗﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺳﯧﻐﯩﻨﻐﺎﻧﺴﻪﻥ؟
— ﺋﯘﻧﻰ ﺑﯩﺮ ﺩﯦﻤﻪ ﺋﺎﻛﺎ...
           ﺋﻪﻻﺧﺎﻥ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﯩﺰﻏﺎ ﺩﺍﺳﺘﯩﺨﺎﻥ ﺳﯧﻠﯩﭗ ﭼﺎﻱ ﺋﻪﻛﻪﻟﺪﻯ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻗﺎﭼﺎ ﺋﯜﮔﺮﻩ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﯩﺮﺩﻯ. ﻳﯘﻣﻐﺎﻗﺴﯜﺗﻨﯩﯔ ﭘﯘﺭﯨﻘﯩﺪﯨﻦ ﻧﻪﭘﺴﯩﻢ ﺗﺎﻗﯩﻠﺪﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﻗﺎﭼﺎ ﺋﺎﺷﻨﻰ ﮬﺎﻳﺖ-ﮬﯘﻳﺖ ﺩﯦﮕﯜﭼﻪ ﺋﯩﭽﯩﯟﯦﺘﯩﭗ، ﺗﻪﺭﯨﻤﻨﻰ ﺳﯜﺭﺗﯜﭖ، ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﻰ ﻳﻪﻟﭙﯜﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ، ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻠﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﺑﯘﻧﭽﯩﻠﯩﻚ ﮬﻮﺯﯗﺭﻟﯩﻨﯩﭗ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﺋﺎﺵ ﺋﯩﭽﯩﭗ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﻛﯧﭽﯩﭽﻪ ﭘﺎﺭﺍﯕﻠﯩﺸﯩﭗ ﻳﺎﺗﺘﯘﻕ. ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﻣﻪﻥ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﻱ ﻛﯚﺯﯨﮕﻪ ﺋﺎﻕ ﭼﯜﺷﻜﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻧﻼ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩ ﻳﺎﺗﻘﺎﻥ ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ ﻗﻮﭘﯘﭖ، ﺑﯧﺸﯩﻤﻨﻰ ﺳﺎﯕﮕﯩﻠﯩﺘﯩﭗ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﺋﯜﻧﺴﯩﺰ ﻳﺎﺵ ﺗﯚﻛﺘﯜﻡ. ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﺩﯨﺪﺍﺭﯨﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﯞﺍﻻﻟﻤﯩﻐﯩﻨﯩﻤﻐﺎ، ﮬﺎﻟﯩﺪﯨﻦ ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺧﻪﯞﻩﺭ ﺋﺎﻟﻤﺎﻱ ﺗﺎﺷﻼﭖ ﻛﻪﺗﻜﯩﻨﯩﻤﮕﻪ ﺋﯧﭽﯩﻨﯩﭗ، ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﮬﺎﻳﺎﺕ ﭼﯧﻐﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ ﻛﯚﯕﻠﯜﻡ ﺑﻪﻙ ﺑﯘﺯﯗﻟﺪﻯ.
— ﻣﺎﻝ-ﭼﺎﺭﯞﯨﻨﻰ ﺳﯧﺘﯩﭗ ﺋﺎﺗﺎﯕﻨﯩﯔ ﺋﺎﺧﯩﺮﻩﺗﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﯘﺯﺍﺗﺘﯘﻕ، ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﻗﺎﺯﺍ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﺍ ﮬﯧﭽﻘﺎﻳﺴﯩﻤﯩﺰ ﻳﯧﻨﯩﺪﺍ ﺑﻮﻻﻟﻤﺎﻱ ﻗﺎﭘﺘﯩﻤﯩﺰ. ﮬﻪﻣﺮﺍﺧﺎﭼﺎﻡ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﺶ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯚﺭﮔﻪﻧﺪﻩ ﺟﺎﻥ ﺋﯜﺯﮔﯩﻠﻰ ﺧﯧﻠﻰ ﺑﻮﭘﺘﯩﻜﻪﻥ...
   ﺑﯘ ﮔﻪﭘﻠﻪﺭ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﻛﻪﻟﺪﻯ. ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻡ ﻳﻪﻧﻪ ﮔﻪﭖ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ:
— ﻳﻪﻧﻪ ﺑﯩﺮ ﻗﯩﺰﺯﯨﻖ ﺋﯩﺶ، ﺋﺎﻛﺎﻡ ﻗﺎﺯﺍ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭﺩﻩ ﺳﯩﻠﯩﻨﯩﯔ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﺋﯧﻐﯩﻠﻨﯩﯔ ﺋﯩﺸﯩﻜﯩﻨﻰ ﺑﯘﺯﯗﭖ ﺗﺎﻻﻏﺎ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻜﻪﻥ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ، ﺗﺎﻣﻤﯘ ﺗﺎﻡ ﮬﺎﯕﺮﺍﭖ ﺧﻪﻗﻨﻰ ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﺯﯦﺮﯨﻜﺘﯘﯛﺭﯛﭘﺘﯘ. ﺑﯩﺮﻩﺭﺳﻰ ﺗﯘﺗﯘﯞﺍﻻﻱ ﺩﯦﺴﻪ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﺋﯘﭼﺮﯨﻐﺎﻧﻨﻰ ﭼﯩﺸﻠﻪﭖ، ﻛﻪﻳﻨﯩﺪﯨﻦ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﻨﻰ ﺗﯧﭙﯩﭗ ﮬﯧﭽﻜﯩﻤﮕﻪ ﺗﯘﺗﯘﻕ ﺑﻪﺭﻣﻪﭘﺘﯘ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﺩﯨﻦ ﺋﺎﯕﻠﯩﺴﺎﻡ، ﺋﯘ ﺋﯧﺸﻪﻙ ﻛﯧﭽﯩﺴﻰ ﺗﻮﺧﺘﯩﻤﺎﻱ ﮬﺎﯕﺮﺍﻳﻤﯩﺶ، ﺧﻪﻗﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺯﯨﺮﺍﺋﯩﺘﯩﮕﻪ ﺗﯧﺰﻩﻛﻠﻪﭖ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺗﯧﺮﯨﻐﺎﻥ ﻳﻪﺭﻧﯩﯔ ﺗﻮﭘﯩﺴﯩﺪﺍ ﺋﯧﻐﯩﻨﺎﭖ ﺋﯩﺰ ﻗﺎﻟﺪﯗﺭﯗﭖ ﻗﻮﻳﯩﻤﯩﺶ...
         ﻣﻪﻥ ﺋﺎﻛﺎﻣﺪﯨﻦ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﯩﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﯩﻨﻰ ﺳﻮﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺋﯘ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺸﻼﺭ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺗﻮﺧﺘﯩﺨﺎﻥ ﺧﺎﻧﯩﻤﻨﯩﯔ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ، ﻗﯩﺰﯨﻨﯩﯔ ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺗﯧﺮﯨﭽﻰ ﺳﻮﺩﯨﮕﻪﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﯧﻴﺘﯩﭗ ﺑﻪﺭﺩﻯ.
         ﺑﯩﺮ ﻳﯩﻞ ﺋﯩﭽﯩﺪﯨﻼ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﯩﯔ ﺑﻮﻟﯘﺷﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭘﻤﯘ ﺑﺎﻗﻤﺎﭘﺘﯩﻜﻪﻧﻤﻪﻥ، ﺋﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻣﻪﻥ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﻘﯘﺩﻩﻙ ﮬﯧﭽﻨﯧﻤﻪ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺗﺎﯓ ﺋﺎﺗﻘﯘﭼﻪ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﺋﺎﺯﺍﺑﻠﯩﻨﯩﭗ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﻪﺗﯩﺴﻰ ﺋﻪﺗﯩﮕﻪﻧﺪﻩ ﺗﺎﻏﺎﻡ ﺋﯩﻤﺎﻣﻨﯩﻴﺎﺯ ﻗﺎﺭﯨﻨﯩﯔ ﭼﻮﯓ ﺋﻮﻏﻠﻰ ﺩﺍﺩﯨﺴﯩﻨﯩﯔ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﯩﻨﯩﯔ ﺑﻪﻙ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺧﻪﯞﻩﺭ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ. ﺑﯩﺰ ﺋﯜﭼﻪﻳﻠﻪﻥ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﮕﻪ ﻣﺎﯕﺪﯗﻕ؛ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﮬﻮﻳﻠﯩﺴﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﮔﻪﻧﺪﻩ ﺗﺎﻏﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﻳﺎﻟﻰ ﮬﻪﻣﺮﺍﺧﺎﭼﺎﻡ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﺪﻩ ﻳﺎﺵ ﻳﯘﻗﻰ ﮬﺎﻟﺪﺍ ﺋﯚﻳﺪﯨﻦ ﺗﺎﻻﻏﺎ، ﺗﺎﻻﺩﯨﻦ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻣﯧﯖﯩﭗ ﻳﯜﺭﻩﺗﺘﻰ. ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻛﯩﺮﺳﻪﻙ ﺗﺎﻏﺎﻣﻨﯩﯔ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﻯ ﺋﯧﻐﯩﺮ ﺳﯜﻛﯜﺗﻜﻪ ﭼﯚﻣﯜﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﻏﺎﻧﯩﻜﻪﻥ، ﻗﺎﻳﻐﯘﻟﯘﻕ ﻛﯚﺭﯛﺷﺘﯘﻕ. ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻡ ﺗﺎﻏﺎﻣﻨﯩﯔ ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻐﺎ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﻛﯧﻠﯩﭗ:
— ﺋﺎﻛﺎ، ﻗﺎﻧﺪﺍﻗﺮﺍﻕ ﺗﯘﺭﯨﻼ، ﻣﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﯧﺰ ﺋﯚﺯﮔﯜﺭﯛﭖ ﻗﯧﻠﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺯﺍﺩﯨﻼ ﺋﻮﻳﻠﯩﻤﺎﭘﺘﯘﻕ،- ﺩﯦﺪﻯ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ ﺗﯘﺭﯗﭖ. ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﯚﻟﯜﺵ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪﯨﻜﻰ ﻗﯩﻴﺎﭘﯩﺘﯩﻨﻰ ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﯛﭖ، ﺑﯩﺮﺩﯨﻨﻼ ﺟﺎﻻﻗﻼﭖ ﺗﯩﺘﺮﻩﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﻪﺟﻪﻟﻨﯩﯔ ﻣﯘﺩﮬﯩﺶ ﺳﻮﻏﯘﻗﻠﯩﺮﻯ ﺋﺎﺩﻩﻣﻨﯩﯔ ﺗﯧﻨﯩﻨﻰ ﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺗﻪﻥ ﺷﯜﺭﻛﻪﻧﺪﯛﺭﻩﺗﺘﻰ.
— ﺋﺎﻛﺎ، ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﺎﭼﺴﯩﻼ...-ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ ﺑﻮﻏﯘﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ.
— ﺋﺎﺗﺎ، ﺋﺎﺗﺎ، ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﺎﺷﻼﭖ ﻛﻪﺗﻤﻪﯓ ﺋﺎﺗﺎ... – ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﻯ ﻳﯩﻐﻼﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ، ﺑﯩﭽﺎﺭﯨﻠﻪﺭﭼﻪ ﺋﯚﻟﯜﻣﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﮬﻪﻳﻜﻪﻟﺪﻩﻙ ﻗﯧﺘﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﯩﻢ.
— ﺋﺎﻛﺎ، ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﺎﭼﺴﯩﻼ، ﻳﺎﻗﯘﭘﻤﯘ ﻛﻪﻟﺪﻯ...-ﺩﯦﺪﻯ ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻡ، ﻣﻪﻥ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺑﯩﺌﺎﺭﺍﻡ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ.
ﺗﺎﻏﺎﻣﻨﯩﯔ ﻗﺎﭘﺎﻗﻠﯩﺮﻯ ﺳﯘﺱ ﻟﯩﭙﯩﻠﺪﺍﭖ، ﻛﯚﺯﻯ ﺋﺎﺳﺘﺎ-ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﯧﭽﯩﻠﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﺑﺎﺭﺩﯨﻤﻴﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﺪﻩ ﭼﺎﻗﻨﺎﯞﺍﺗﻘﺎﻥ ﺳﻮﻏﻮﻕ ﻧﯘﺭﻧﻰ ﺳﯧﺰﯨﭗ ﭼﯚﭼﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻛﯚﺯﻯ ﻳﻪﻧﻪ ﻳﯘﻣﯘﻟﺪﻯ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﭼﯧﻜﯩﺴﻰ ﺑﯩﺮ ﻗﻮﺷﯘﻕ ﺳﯘ ﭘﺎﺗﻘﯘﺩﻩﻙ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﺵ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﭼﯩﺮﺍﻳﯩﺪﯨﻦ ﺋﯚﻟﯜﻣﻨﯩﯔ ﺑﯩﺸﺎﺭﯨﺘﻰ ﻛﯚﺭﯛﻧﯜﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ.
             ﺋﺎﺗﺎﻣﻐﺎ ﺋﯚﻟﮕﯩﭽﻪ ﺋﺎﺩﺍﯞﻩﺕ ﺳﺎﻗﻼﭖ ﺩﯗﻧﻴﺎﺩﯨﻦ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺑﯘ ﺗﺎﻏﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﻪﺗﺘﻪ ﻧﻪﺯﯨﺮﯨﻨﻰ ﺗﯜﮔﯩﺘﯩﭙﻼ ﺋﯚﻳﻨﻰ ﺳﯧﺘﯩﭗ، ﻣﻮﻧﻴﺎﺯﻛﺎﻣﻨﯩﯔ ﻧﯧﻤﺎﻧﭽﻪ ﺋﺎﻟﺪﯨﺮﺍﻳﺴﻪﻥ ﺩﯦﮕﯩﻨﯩﮕﻪ ﻗﺎﺭﯨﻤﺎﺳﺘﯩﻦ ﺋﯘﻻﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺧﻮﺷﻠﯩﺸﯩﭗ ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﮕﻪ ﻣﺎﯕﺪﯨﻢ. ﺋﯜﺭﯛﻣﭽﯩﺪﯨﻤﯘ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺗﯘﺭﻣﺎﻱ ﺑﯧﻠﻪﺕ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺑﯧﻴﺠﯩﯖﻐﺎ ﺋﯘﭼﺘﯘﻡ. ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻣﻨﯩﯔ «ﺋﯘﻳﻐﯘﺭ ﻣﯘﺳﯘﻟﻤﺎﻧﻼﺭ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺴﻰ» ﺩﯦﮕﻪﻥ ﯞﯦﯟﯨﺴﻜﯩﺴﻰ «ﻗﻪﺷﻘﻪﺭ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﺴﻰ»ﻏﺎ ﺋﯚﺯﮔﻪﺭﺗﯩﻠﯩﭙﺘﯘ. ﺑﯘ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﺎﻻﻣﻪﺕ ﺩﻩﭖ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺗﯘﺭﯗﺷﯘﻣﻐﺎ ﺳﻮﮔﻮﺯﯨﭽﻰ ﺗﯘﺭﺳﯘﻥ ﺗﻪﺗﻪﻱ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﻳﯜﮔﯜﺭﯛﭖ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﯖﯩﺰﻧﻰ ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﯖﯩﺰ ﺋﺎﭼﯩﺴﯩﻐﺎ ﺳﯧﺘﯩﭗ، ﻗﺎﯞﯗﻝ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮔﯘﺍﯕﺠﯘﻏﺎ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺩﯦﻤﻪﺳﻤﯘ، ﺑﯧﺸﯩﻤﺪﯨﻦ ﺗﯜﺗﯜﻥ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ؛ ﻳﯜﺭﯨﻜﯩﻢ ﺑﯧﻐﯩﺸﯩﺪﯨﻦ ﺋﯜﺯﯛﻟﯜﭖ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ ﻗﯩﻴﻨﯩﻠﯩﭗ، ﺋﺎﭼﭽﯩﻘﺘﯩﻦ ﺧﯘﺩﯗﻣﻨﻰ ﻳﻮﻗﺎﺗﺘﯩﻢ. ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﻳﭙﺎﺷﺎﺧﺎﻧﻨﯩﯔ ﺋﺎﻟﺪﯨﻐﺎ ﻛﻪﻟﺴﻪﻡ ﺋﯘ ﻣﻪﻧﺪﯨﻨﻤﯘ ﭼﻮﯓ ﺗﯧﮕﯩﭗ:
— ﺳﯩﯖﻠﯩﻤﻨﻰ ﺧﻮﺗﯘﻧﯘﻡ ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯩﺴﭙﺎﺗﯩﯔ ﻗﯧﻨﻰ؟ ﺗﻮﻱ ﺧﯧﺘﯩﯔ ﺑﺎﺭﻣﯘ؟ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻧﻮﭘﯘﺳﯘﯓ ﺑﺎﺭﻣﯘ؟ ﺳﯩﯖﻠﯩﻤﻨﻰ ﺳﻪﻛﻜﯩﺰ ﺋﺎﻱ ﺧﻮﺗﯘﻥ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﯨﻜﯩﻦ ﺑﻮﻻﺭ ﺋﻪﻣﺪﻯ، ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﺍ ﮬﻪﻗﻘﯩﯔ ﻗﺎﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﯕﻨﻰ ﻣﻪﻥ ﺑﯘﻻﭖ ﺋﯧﻠﯩﯟﺍﻟﻤﯩﺪﯨﻢ، ﺋﯚﺯﻯ ﺳﯧﺘﯩﭗ ﺑﻪﺭﺩﻯ. ﺋﯩﺸﻪﻧﻤﯩﺴﻪﯓ ﻣﺎﯞﯗ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺘﯩﻜﯩﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﯩﺪﯨﻦ ﺳﻮﺭﺍﭖ ﺑﺎﻕ!...- ﺩﻩﭖ ﯞﺍﻻﻗﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﻘﺎ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﻮﻻﺷﺘﻰ. ﻗﺎﺳﯩﻢ ﻟﻮﺑﻪﻥ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯜﮊﻣﻪﯕﻨﻰ ﻳﻪ! ﺩﻩﭖ ﺳﻪﺕ ﮬﯩﺠﺎﻳﺪﻯ. ﺋﻪﻳﻨﻰ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﻣﻪﻧﺪﯨﻦ ﻳﯜﺯ ﻛﻮﻱ ﭼﻮﺗﺎ ﺋﺎﻳﺮﯨﻐﺎﻥ ﺧﻮﺟﺎﻳﯩﻨﻼﺭﻣﯘ، ﺋﯚﺯﻩﯕﮕﻪ ﭼﯩﯔ ﺋﻪﻣﻪﺳﻜﻪﻧﺴﻪﻥ، ﺧﻮﺗﯘﻥ ﺧﻪﻕ ﺩﯦﮕﻪﻧﮕﯩﻤﯘ ﺋﯩﺸﯩﻨﯩﭗ ﮬﻪﻣﻤﯩﻨﻰ ﺗﯘﺗﻘﯘﺯﯗﭖ ﻗﻮﻳﻐﺎﻥ ﺑﺎﺭﻣﯘ، ﻗﯩﻤﺎﺭﺩﺍ ﺋﯘﺗﻘﺎﻥ ﻧﯧﻤﻪ ﺯﺍﺩﻯ ﺳﯩﯖﻤﻪﻳﺪﯗ... ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﮔﻪﭘﻠﻪﺭﻧﻰ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﮬﻪﻣﻤﻪ ﮔﯘﻧﺎﮬﻨﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﻮﻳﺪﻯ. ﺗﯘﺭﺳﯘﻥ ﺗﻪﺗﻪﻱ ﻳﯧﻨﯩﻤﻐﺎ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ:
— ﺳﯩﺰ ﻛﯧﺘﯩﭙﻼ ﺧﻮﺗﯘﻧﯩﯖﯩﺰ ﻗﺎﯞﯗﻝ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯩﺶ-ﭘﻪﺵ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﯩﭗ ﻳﯜﺭﺩﻯ، ﺋﺎﭼﯩﺴﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻓﺎﯕﺪﯗﯓ (ﺋﯚﻱ ﺋﯩﮕﯩﺴﻰ ﺧﻪﻧﺰﯗﻧﻰ ﺩﯦﻤﻪﻛﭽﻰ)ﻧﻰ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﻛﯜﻥ ﻣﯧﮭﻤﺎﻥ ﻗﯩﻠﺪﻯ. ﺳﯩﺰ ﺑﯩﻠﻤﻪﻳﺴﯩﺰ، ﻗﺎﯞﯗﻝ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﭘﺎﮬﯩﺸﯟﺍﺯ ﻧﯧﻤﻪ، ﺋﺎﭼﯩﺴﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺳﯩﯖﻠﯩﺴﯩﻨﻰ ﺑﯘﺭﯗﻧﻼ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﯛﯞﺍﭘﺘﯩﻜﻪﻥ...
— ﺑﯘﻧﻰ ﺳﻪﻥ ﻧﻪﺩﯨﻦ ﺑﯩﻠﯩﺴﻪﻥ، ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﺎ ﺑﯘﺭﯗﻧﺮﺍﻕ ﺩﯦﻤﻪﻳﺴﻪﻥ؟
— ﺑﯘﺭﯗﻥ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺑﯩﻠﻤﻪﻳﺘﺘﯩﻢ، ﻳﯧﻘﯩﻨﺪﺍ ﺋﺎﯕﻠﯩﺪﯨﻢ...
— ﺳﻪﻥ ﮬﺎﺯﯨﺮ ﻣﯘﺷﯘ ﭘﺎﺳﻜﯩﻨﯩﻨﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﺪﺍ ﺋﯩﺸﻠﻪﯞﺍﺗﺎﻣﺴﻪﻥ؟
— ﺋﺎﻣﺎﻝ ﻳﻮﻕ، ﺋﯩﺶ ﺗﺎﭘﻤﺎﻕ ﺗﻪﺱ ﺗﯘﺭﺳﺎ ﮬﺎﺯﯨﺮ...
— ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﺑﯩﺮﻟﯩﺸﯩﭗ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺎﺷﻘﯘﺭﯗﺷﻘﺎ ﺋﻪﺭﺯ ﻗﯩﻠﺴﺎﻕ ﺋﺎﻗﺎﺭﻣﯘ؟
— ﺋﺎﻗﻤﺎﻳﺪﯗ، ﺳﺎﺭﺍﯓ ﺑﻮﻟﻤﺎﯓ، ﻗﻪﺗﺌﯩﻲ ﺋﺎﻗﻤﺎﻳﺪﯗ. ﺋﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﯩﻠﺴﯩﯖﯩﺰ ﺑﯘﻻﺭﻣﯘ ﺟﯩﻢ ﺗﯘﺭﻣﺎﻳﺪﯗ. ﺋﻪﮔﻪﺭ ﻗﯩﻤﺎﺭ ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﯖﯩﺰ ﺋﺎﺷﻜﺎﺭﯨﻠﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺴﺎ ﺗﯜﺭﻣﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﯨﺴﯩﺰ...
— ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﯨﻜﯩﻠﻪﺭﻣﯘ ﺋﻮﻳﻨﯩﻐﺎﻥ ﺗﯘﺭﺳﺎ؟!
— ﺑﯘﻻﺭﻧﻰ ﭘﺎﺵ ﻗﯩﻠﺴﯩﯖﯩﺰ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﻰ ﺑﯩﺮ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺳﯩﺰﻧﻰ ﺑﻮﻏﯘﺯﻻﭖ ﺗﺎﺷﻼﺷﺘﯩﻦ ﻳﺎﻧﻤﺎﻳﺪﯗ، ﺑﯘﻻﺭﻧﻰ ﺳﻪﻝ ﭼﺎﻏﻼﭖ ﻗﺎﻟﻤﺎﯓ، ﺋﯩﻠﮕﯩﺮﻯ ﺑﯘ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﻳﯘﺭﺗﯟﺍﺯﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﭼﻮﯓ ﺟﯧﺪﻩﻝ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ، ﻧﻪﭼﭽﯩﺴﻰ ﭘﯩﭽﺎﻕ ﻳﻪﭖ ﺋﯚﻟﮕﻪﻥ...
           ﻣﻪﻥ ﺗﯘﺭﺳﯘﻥ ﺗﻪﺗﻪﻱ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺧﻮﺷﻠﯩﺸﯩﭗ، ﺟﺎﻥ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﺎﻥ ﭘﯘﺗﯘﻣﻨﻰ ﺳﯚﺭﻩﭖ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺑﯘﻳﺮﯗﺗﺘﯘﻡ، ﮔﺎﻟﺪﯨﻦ ﮬﯧﭽﻨﯧﻤﻪ ﺋﯚﺗﯩﺪﯨﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﻪﻣﻪﺱ. ﻛﻪﭼﺘﻪ ﻳﺎﺗﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻳﻪﺭ ﻳﻮﻕ، ﻳﯧﻘﯩﻦ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺘﯩﻜﻰ ﺑﯩﺮ ﻣﯧﮭﻤﺎﻧﺨﺎﻧﯩﻨﯩﯔ ﻳﻪﺭ ﺋﺎﺳﺘﯩﺪﯨﻦ ﻳﺎﺗﺎﻕ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﻳﺎﺗﺎﻗﻼﺭﻧﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﺴﯩﻨﻰ ﺩﯦﮕﯜﺩﻩﻙ ﻗﻪﺷﻘﻪﺭ، ﺧﻮﺗﻪﻧﺪﯨﻦ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﻐﯘﺳﻰ ﮬﺎﺟﯩﻤﻼﺭ ﺋﯩﮕﻪﻟﻠﻪﭖ ﺑﻮﭘﺘﯘ. ﺑﯘﻻﺭ ﺋﯚﺯ ﭘﯘﻟﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﻪﺭﻩﻣﮕﻪ ﺑﺎﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻧﻼﺭ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﯩﯔ ﺋﻪﯓ ﭼﻮﯓ ﺋﺎﺭﺯﯗﻳﯩﻤﯘ ﮬﻪﺭﻩﻣﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﺶ ﺋﯩﺪﻯ؛ ﺋﯘ ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻤﯩﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﺋﺎﺷﺨﺎﻧﺎﻣﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﻘﯘﺯﯗﭖ ﻗﻮﻳﻤﯩﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎﻡ ﺑﻪﻟﻜﯩﻢ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﺎﺭﺯﯗﺳﻰ ﺋﯩﺸﻘﺎ ﺋﯧﺸﯩﭗ ﻗﺎﻻﺭ ﺋﯩﺪﻯ...ﺑﯩﺮﺳﯩﺪﯨﻦ ﻗﻪﺭﺯ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﮔﯘﺍﯕﺠﯘﻏﺎ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺋﯘ ﭘﺎﺳﯩﻖ ﺷﻮﯞﭼﯩﻼﺭﻧﻰ ﺗﯧﭙﯩﭗ ﻛﯚﺭﮔﯜﻟﯜﮔﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﯩﺘﯩﻤﻪﻥ، ﻣﻪﻥ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﮬﺎﻳﺎﺗﻼ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻜﻪﻧﻤﻪﻥ، ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﺎﺳﺎﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﻤﻪﻥ... ﺋﺎﭼﭽﯩﻖ ﺧﯩﻴﺎﻟﺪﯨﻦ ﻛﯧﭽﯩﭽﻪ ﺗﻮﻟﻐﯩﻨﯩﭗ ﺋﯘﺧﻠﯩﻴﺎﻟﻤﺎﻱ ﭼﯩﻘﺘﯩﻢ.
          ﺋﻪﺗﯩﺴﻰ ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﻗﻮﭘﯘﭖ ﮬﺎﺟﻪﺗﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻛﯩﺮﺩﯨﻢ. ﻳﻪﻧﻪ ﺋﺎﺷﯘ ﺧﯩﻴﺎﻟﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺳﺎﻡ ﮬﺎﺟﻪﺗﺨﺎﻧﯩﻐﺎ ﻣﯧﻨﺮﺍﻝ ﺳﯘﻧﯩﯔ ﻗﯘﺗﯩﺴﯩﻨﻰ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﯞﺍﻟﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺋﯩﺴﺘﯩﻨﺠﺎ ﻗﯩﻠﻐﯩﻠﻰ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﻏﺎﻥ ﻳﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯩﺸﯩﻜﻰ ﻳﯧﭙﯩﻠﻤﺎﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﭘﺘﯩﻜﻪﻥ، ﺑﻮﯞﺍﻱ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺳﺎﻟﺪﻯ، ﻗﺎﺗﺘﯩﻖ ﭼﯚﭼﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯘ ﺭﻩﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚ ﺋﺎﺗﺎﻣﻐﺎ ﺑﻪﻙ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺘﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﺩﻩﻣﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘ ﻳﯧﻨﯩﻤﺪﺍ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﺗﺎﮬﺎﺭﻩﺕ ﺋﺎﻟﺪﻯ، ﭘﯩﭽﯩﺮﻻﭖ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺋﺎﻳﻪﺕ ﺋﻮﻗﯘﺩﻯ، ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﻧﯧﭙﯩﺰ ﺑﯩﺮ ﺳﯩﻤﻮﻧﺖ ﺗﺎﻡ ﺋﺎﻳﺮﯨﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ.


تۈگۈدى

asma507

تۆر بۈگۈن ماڭا نىسىپ بولغان ئوخشايدۇئالدىرىماي بى ئوقۇپ چۈشەي ئەمدى

mustabit

asma507 يوللىغان ۋاقتى  2013-9-15 18:52
تۆر بۈگۈن ماڭا نىسىپ بولغان ئوخشايدۇئالدىرىماي بى  ...

مەنمۇ خوش -خوش دېمەي يانلىرىدىن ئۇرۇن ئالاي

asma507

ۋۇجون ئىنكاس يازسام يوقيا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟چاشقان  يەپ كەتتىمۇ نىمە؟

mustabit

داۋامى باردۇر؟

honzat

مەن تەپسىلى ئوقۇپ بولۇپ ئاندىن ئويلىغانلىرىمنى ئوتتۇرغا قوياي...

ablimitt

asma507 يوللىغان ۋاقتى  2013-9-15 18:52
تۆر بۈگۈن ماڭا نىسىپ بولغان ئوخشايدۇئالدىرىماي بى  ...

كۆرە ما ئىشنى، ئۇقۇماي تۇرۇپ ئالدىدا ئىنكاس يىزىۋىتىدىغان گەپما؟... ئەستا!...
ئۇنداق ئىش بولسا مەندىن خېلى كىيىن قالار ئىكەنسىز ئەسلى...

yadikarbay

بىر ئوقۇپ چىقىشقا ئەرزىيدۇ بۇ ئەسەر.

almas

ئاخىرى قېنى؟ تازا قىزىقىپ ئوقۇۋاتسام تۈگەپ قالدى ، داۋامىنى ساقلايمىز .

Telke

زادى ئەركەكلەر بىر ئۇقۇپ باقسا بولغۇدەك پوۋىسىتكەن زادى.