ئىككى ﻣﻪرﮬﯘم شائىرنى ﺋﻪﺳﻠﻪپ
ﺋﺎﺑﻠﯩﺰﺋﯚﻣﻪر ﮬﺎﺟﻰ
ئىلاۋە ئورنىدا: مەندائىم ئۇيغۇر مەدەنىيىتى، جۈملىدىن ئۆز خەلقىىنىڭ ئىشلىرى ئۈچۈن جېنىنى سەرپ قىلىپئارمان بىلەن كەتكەن مەرھۇملىرىمىزدىن 15 تەك كىشىنى تولا ئەسلەيمەن. شۇ خىلسېغىنىش ھېسسىياتىمنى ئىپادىلەپ تۆۋەندىكىلەنى يازدىم. بۇنىڭ ژانىرى نېمەبولىدىكىن، بۇنىمۇ بىلمەيمەن. بەلكىم كىلاسسىك داستانلىرىمىزنىڭ ئۇسلۇبىنى ئۆرنەكقىلىشنى ئويلىغاندىمەن ھەم شۇ گىرۋەكلەرنى بويلىغاندىمەن. دەسلەپكى قەدەمدە ئوتيۈرەك ئىككى مەرھۇمغا ئاتالغان مەزمۇننى ئوقۇرمەنلەرنى ھوزۇرىغا سۇنۇپ بېقىشنىلايىق تاپتىم. مەن بۇ ئاددى يازمام ئارقىلىق زىيالىيلىرىمىزنىڭ ئاشۇ زاتىمۇبارەكلىرىمىزنى ئۇنتۇپ قالماسلىقىنى ئۈمىد قىلىمەن. ھەر ساھەنىڭ باشقىلارئەيمەنگىدەك (ئىچ – ئىچىدىن قايىل بولىدىغان) ئۇستازلىرى بولسىكەن، دەيمەن.
ﺳﻪن - ﺳﻪن دۇﻧﻴﺎ، ﺳﻪندۇﻧﻴﺎ،
دۇﻧﻴﺎ،ﺳﻪن ﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺗﻪنﺗﻮﻳﻤﺎس، ﺑﯩﺮﻣﯘﺑﻪﻧﺪﯨﻨﻰﭘﺎﻧﯩﻴﺪاﻗﻮﻳﻤﺎس. « ﻳﻪردﯨﻦﺋﯜﻧﮕﻪن، ﻛﯚﻛﺘﯩﻦﺗﺎﻣﻐﺎن»ﻟﯩﻘﯩﻤﯩﺰﺳﻪۋەﺑﻠﯩﻚﭼﻪﻛﺴﯩﺰﻛﺎﺋﯩﻨﺎﺗﻘﺎﻧﯩﺴﺒﻪﺗﻪنﺋﺎﺟﯩﺰﻏﯩﻨﻪﺗﯧﻨﯩﻤﯩﺰﻳﻪرﮔﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗﭼﯩﺮﯨﭗﺗﻮﭘﯩﻐﺎﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗﻛﯧﺘﯩﺪﯨﻜﻪن،روﮬﯩﻤﯩﺰﻛﯚﻛﻜﻪ ﻳﯧﺘﯩﺪﯨﻜﻪن.ﻣﯘﺷﯘ ﺧﯘﺳﯘﺳﺘﺎ ﺗﺎلاي ﺋﻪزﯨﻤﻪت - ﭘﻪرﯨﺸﺘﯩﻠﻪرﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪە ﺑﺎﻏﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰﺧﯘن - زەرداپ ﺋﻪﺗﺘﻰ، ﺋﯘلارﻧﯩﯔ روﮬﯩﻴﻪتﻗﻪدەﻣﻠﯩﺮىﺋﻪرش - ﺋﻪلاﻏﺎ ﻳﻪﺗﺘﻰ. ﮬﯧﭽﻜﯩﻤﻨﻰ ﺋﻪﺟﻪﻟﺴﯩﺰﻗﻮﻳﻤﯩﻐﺎنﺋﯚﻟﯜم ﺋﻪﻟﭽﯩﺴﻰ- ﺋﻪزراﺋﯩﻞﺋﯘلارﻧﻰ ﺑﯩﺮ- ﺑﯩﺮﻟﻪپﭼﺎﯕﮕﯩﻠﯩﻐﺎﺋﺎﻟﺪى، ﺋﯘلارﻧﯩﯔﺑﯩﺮﺗﺎلاي ﺋﺎرزۇ - ﺋﯩﺴﺘﻪﻛﻠﯩﺮىﺋﺎرﻣﺎﻧﻐﺎ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﭗﺑﯩﺰﮔﻪﺋﯘدۇم - ﻣﯩﺮاسﺑﻮﻟﯘپ ﻗﺎﻟﺪى، ﺑﻪزﯨﺪەﺋﺎﺷﯘ ﺋﯚﭼﻤﻪس - ﻳﺎرﻗﯩﻦﺋﯩﺰلارﻏﺎۋارﯨﺴﻠﯩﻖﻗﯩلاﻟﻤﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﺳﻪۋەﺑﻠﯩﻚﺟﯧﻨﯩﻤﯩﺰﻗﯩﻴﻨﺎﻟﺪى؛ﺋﯩﻜﻜﻰﺗﺎﺷﻨﯩﯔﺋﻮﺗﺘﯘرﯨﺴﯩﺪاﻗﯩﺴﯩﻠﺪۇق،ﺋﯘلارﻧﻰ ﺋﯜن - ﺗﯩﻨﺴﯩﺰﺳﯧﻐﯩﻨﺪۇق،ﺳﯧﻐﯩﻨﯩﺶ- ﺋﻪﺳﻠﻪﺷﺘﯩﻦﺑﺎﺷﻘﺎ ﺋﯩﺶﻗﻮﻟﯩﻤﯩﺰدﯨﻦﻛﻪﻟﻤﯩﺪى،ﺋﺎﺷﯘ ﻗﻪﻟﻪم ﺳﺎﮬﯩﭙﻘﯩﺮاﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰ،ﺋﯩﻠﯩﻢ- ﮬﯧﻜﻤﻪت ﭘﯩﺮﻛﺎﻣﯩﻠﻠﯩﺮﯨﻨﻰ،ۋۇﺟﯘدﯨﻐﺎﭼﻪﻛﺴﯩﺰﻏﻪﻳﻪ - ﺋﯩﺰﮔﯜﻟﯜﻛﻠﻪرﻣﯘﺟﻪﺳﺴﻪﻣﻠﻪﻧﮕﻪن ﺋﻮت ﻳﯜرەﻛﻠﻪرﻧﻰ، ﺧﻪﻟﻖ ﺋﯜﭼﯜن ﺑﯩﺮﺋﯚﻣﯜر ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪت ﭘﯧﭽﻠﯩﺮﯨﺪاﺗﺎۋلاﻧﻐﺎن، ﺗﺎﺷﺘﯩﻦﻗﺎﺗﺘﯩﻖ،ﺗﺎﻏﺪﯨﻦﺋﯧﻐﯩﺮﻗﯩﺴﻤﻪﺗﻠﻪرﻧﻰﺑﯧﺸﯩﺪﯨﻦﻛﻪﭼﯜرﮔﻪن ﺧﺎﻟﯩﺲﻗﯘرﺑﺎنلارﻧﻰ، ﺋﻪخلاق - ﭘﻪزﯨﻠﻪﺗﻨﯩﯔﺗﻪرﻏﯩﺒﺎﺗﭽﯩﻠﯩﺮى،ﮬﯩﻤﺎﺗﭽﯩﻠﯩﺮىۋە ﻳﯩﺘﯜكۋارﯨﺴﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻧﯘرﻏﯘن ﻗﯧﺮﯨﻨﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﺋﻪﺳﻠﯩﺪى.ﺋﻪﭘﺴﯘس، ﺑﻪزﯨﻠﻪرﺑﯘ ﻛﺎﻣﯩﻞزاتلارﻧﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪش - ﻳﺎد ﺋﯧﺘﯩﺶ ﺗﯜﮔﯜل، ﺑﯩﺮەﺑﯩﺮﺧﯩﻴﺎﻟﻤﯘﻗﯩﻠﻤﯩﺪى،ﺋﯘلارﻧﯩﯔﻗﻪدﯨﺮ- ﻗﯩﻤﻤﯩﺘﯩﻨﻰ،ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻠﯩﻖﻏﺎﻳﯩﺴﯩﻨﻰﺑﯩﻠﻤﯩﺪى،ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺑﻪزﯨﻠﻪر،ﺑﻮﻟﯘﭘﻤﯘ ﻣﺎل - دۇﻧﻴﺎ ﮬﯧﺮﯨﺴﻤﻪﻧﻠﯩﺮى،ﺷﻪﺧﺴﯩﻴﻪتﻗﯘرﺑﺎﻧﻠﯩﺮىﺋﯘلارﻧﻰ ﻛﯚزﯨﮕﻪﺋﯩﻠﻤﯩﺪى،ﺷﯘ ﺑﯩﻠﻤﻪﺳﻠﯩﻚﺳﻪۋەﺑﯩﺪﯨﻦﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎن، ﺧﯩﺠﺎﻟﻪتﺗﯩﻐﻠﯩﺮﯨﺪاﺗﯩﻠﻤﯩﺪى.ﻧﯧﻤﻪ دﯦﮕﯜﻟﯜك؟ ﺋﯘلار ﺑﯩﺰﮔﻪ ﻛﯧﺮەك ﺋﯩﺪى،ﻳﺎﻧﺘﺎﻳﺴﺎق ﺗﯧﺮەك ﺋﯩﺪى،ﺧﻪﻟﻘﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔﺷﺎن - ﺷﻪرﯨﭙﯩﮕﻪﺋﺎﻟﺘﯘن ﮬﻪل - ﺑﯧﺰەك ﺋﯩﺪى.« ﺋﻪﺟﺪادﯨﻨﻰﺋﯘﻧﺘﯘش ﺋﺎﺳﯩﻴﻠﯩﻘﺘﯩﻦدﯦﺮەك ﺑﯧﺮﯨﺪۇ»،ﺋﯘلار ﺋﺎﺗﺎ - ﺑﻮۋﯨﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔروﮬﯩﻴﻪتﺋﯩﺰﯨﻨﻰﺑﯩﺰﮔﻪﺋﯘﻟﯩﻐﺎنﺋﻪۋلادﻟﯩﺮى،ﺑﯩﺰﻧﯩﯔﺋﻪﺟﺪادﻟﯩﺮﯨﻤﯩﺰﺋﯩﺪى.ﺋﯘلارﻧﯩﯔﺧﺎﻟﯩﺲﺋﻪﺟﯩﺮ- ﻣﯧﮭﻨﯩﺘﯩﻨﻰ،روﮬﯩﻲدۇﻧﻴﺎﺳﯩﻨﻰ،ﭼﺎلا ﻗﺎﻟﻐﺎن ﺋﯩﺰﻟﯩﺮﯨﻨﻰﻳﻪﺗﺘﻪ ﻳﺎﺷﺘﯩﻦﻳﻪﺗﻤﯩﺶﻳﺎﺷﻘﯩﭽﻪﮬﻪﻣﻤﯩﻤﯩﺰﺑﯩﻠﯩﺸﯩﻤﯩﺰﻛﯧﺮەك، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺋﯘلارﻧﯩﯔﻳﯩﻤﯩﺮﯨﻠﻤﻪس روﮬﻰ، ﺋﻪخلاق - ﭘﻪزﯨﻠﯩﺘﻰ،ﺋﯩﻠﯩﻢ- ﮬﯧﻜﻤﻪﺗﻠﯩﺮى،ﺋﻪﺟﯩﺮﻧﯧﻤﻪﺗﻠﯩﺮى،ﺋﯘدۇم ﮬﯩﻤﻤﻪﺗﻠﯩﺮىﺑﯩﺰﮔﻪﻣﻪﯕﮕﯜ ﻛﯧﺮەك، ﺑﯩﺰﮔﻪﺋﯘلارﻧﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘﺷﺘﯩﻦﺋﺎرﺗﯘق ﻳﻮﻗﯩﺘﯩﺶ،ۋﯨﺠﺪاﻧﺴﯩﺰﻟﯩﻖﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎﻛﯧﺮەك. ﺋﯘلارﻧﯩﯔروﮬﻰ ﺑﯩﺰﮔﻪﻣﻪﯕﮕﯜﻟﯜك ﺋﺎﻣﺎﻧﻪت! ﺑﻪزىﮬﺎللاردا ﺑﯘ ﭘﯧﺸﯩﯟاﻗﻪﻟﻪم ﺳﺎﮬﯩﭙﻠﯩﺮﯨﻨﻰﺋﯜﻧﺴﯩﺰﺳﯧﻐﯩﻨﯩﻤﻪن،ﺋﯘلارﻧﯩﯔﭼﻪﻛﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻜﻪﺗﯘﺗﺎﺷﻘﺎن روﮬﯩﻴﻪتﺑﻮﺷﻠﯘﻗﻠﯩﺮﯨﻐﺎﺗﯧﯟﯨﻨﯩﻤﻪن،ﺑﻪزى زاﻣﺎﻧﺪاش ﻗﯧﺮﯨﻨﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﺋﯘلارﻧﯩﯔ ﺗﯩﺮﯨﻜﻠﯩﻚ- ﺗﯘﻳﻐﯘﻧﻠﯘﻗﯩﻨﻰﻗﻪدﯨﺮﻟﯩﻤﯩﺪى،ﺋﯘلارﻧﻰ ﮬﯚرﻟﯜك، ﺑﻪﺧﺘﯩﻴﺎرزاﻣﺎﻧﻨﯩﯔﺑﺎﺷﭽﯩﻠﯩﺮىدەپ لاﻳﯩﻘﯩﺪاﺋﻪزﯨﺰﻟﯩﻤﯩﺪى،ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎﺋﯧﭽﯩﻨﯩﻤﻪن.ﺑﯘ ﺋﻪزﯨﺰﻟﯩﺮﯨﻤﯩﺰﺋﯚﻣﺮﯨﺪە رﯨﻴﺎزەﺗﻨﻰﻛﯚپ ﭼﻪﻛﺘﻰ، ﺧﻪﻟﻘﻨﯩﯔﻗﻪﻟﺐ ﺋﯩﺸﯩﻜﻠﯩﺮﯨﻨﻰﮬﻪر ﺧﯩﻞﺋﯘﺳﯘللاردا ﭼﻪﻛﺘﻰ، ﺑﻪزﯨﻠﯩﺮى رﯨﻴﺎزەت،ﺑﺎلاﻳﻰ - ﺋﺎﭘﻪت دەﺳﺘﯩﺪەﺗﺎﻣﺎﻛﺎ ﭼﻪﻛﺘﻰ. ﭼﯜﻧﻜﻰ:
ﺑﻪزﯨﺪەﺋﯘلارﻧﻰ رەﮬﻤﻪﺗﻠﯩﻚداداﻣﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﯩﮕﻪﻧﺪەكﺋﻪﺳﻠﻪﻳﻤﻪن، ﺋﻪﺳﻠﯩﮕﻪﻧﺴﯧﺮىﺋﺎﺳﺘﺎ - ﺋﺎﺳﺘﺎ ﭘﻪﺳﻠﻪﻳﻤﻪن، ﺑﻪزى ﺋﺎﺧﺸﺎﻣﻠﯩﺮى ﻛﯚزۈﻣﮕﻪ ﺋﯘﻳﻘﯘ ﻛﻪﻟﻤﻪﻳﺪۇ، ﺳﯧﻐﯩﻨﯩﺸﻠﯩﻖﺧﯩﻴﺎللارﻣﺎﯕﺎ ﺋﺎراﻣﻠﯩﻖﺑﻪرﻣﻪﻳﺪۇ. ﺑﻪزﯨﺪەﻳﯘم - ﻳﯘم ﻳﯩغلاﻳﻤﻪنﺗﯧﺨﻰ. دادام ﺋﯚﻣﺮﯨﺪاﺟﺎﭘﺎلا ﭼﻪﻛﻜﻪن، راﮬﻪت ﻛﯚرۈﺷﻜﻪ، ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺑﯧﻘﯩﭗﻗﺎﺗﺎرﻏﺎ ﻗﻮﺷﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﯩﯔﮬﺎلاۋﯨﺘﯩﻨﻰﻛﯚرۈﺷﻜﻪ ﺋﯜﻟﮕﯜرﻣﯩﮕﻪنﺋﺎددﯨﻲﺋﺎدەم. داداﻣﻨﻰ ﻛﯚپ ﺋﺎدەم ﺗﻮﻧﯘﻣﺎﻳﺘﺘﻰ، ﺷﯘﯕﺎ زﯨﻴﺎدەﺋﯩﺠﺘﯩﻤﺎﺋﯩﻲﺑﯧﺴﯩﻢﺋﯩﻜﻪﻛﻠﯩﺮى داداﻣﻨﯩﯔﻛﯩﭽﯩﻜﻜﯩﻨﻪروﮬﯩﻴﻪتﺗﯜۋرۈﻛﯩﻨﻰﻳﻮﻧﯘﻣﺎﻳﺘﺘﻰ. دادام ﺷﯘ ﻗﻪدەر ﺋﺎددﯨﻲ ﺋﺎدەم ﺋﯩﺪﯨﻜﻰ،ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻦﺗﯜزۈﻛﺮەك ﭼﯩﻘﯩﭗﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎنﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ،ﺑﯩﺰﺋﯜﭼﯜن ﺟﺎﭘﺎ ﭼﯧﻜﯩﺸﻜﻪ،ﺑﻪدەل ﺗﯚﻟﻪﺷﻜﻪ رازى ﺋﯩﺪى.دۇﻧﻴﺎﻧﯩﯔ،ﺗﯘرﻣﯘﺷﻨﯩﯔ،ﺋﺎدەﻣﻠﻪرﻧﯩﯔﻣﯘرەﻛﻜﻪﭘﻠﯩﻜﯩﻨﻰﺗﯜزۈﻛﻜﯩﻨﻪﭼﯜﺷﻪﻧﻤﻪﻳﺘﺘﻰ.
دادام ﺋﻪﺳﻠﻰ ﺋﯩﭽﻤﻪﭘﺘﯩﻜﻪنﻣﻪي، داداﻣﻨﯩﯔرﯨﺴﻘﯩﻨﻰﻗﻮﺷﯘپلا ﺋﯩﭽﻪي!
دادام ﺋﯩﭽﻤﯩﮕﻪن«ﻣﻪي»ﻟﻪرﻧﻰ ﺋﯩﭽﺘﯩﻢ،ﺋﯩﭽﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،دادام ﻛﻪﭼﻤﯩﮕﻪنﻛﯧﭽﯩﻜﻠﻪرﻧﻰﻛﯧﭽﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﺗﯘرﻣﯘﺷﻨﯩﯔﺋﺎﭼﭽﯩﻖ- ﭼﯜﭼﯜك ﺗﻪم - ﺗﯘزﻟﯩﺮﯨﻨﻰﺗﯧﺘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﺑﻪزى رﯦﺌﺎﻟﻠﯩقلاردﯨﻦﻗﯧﭽﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﺑﻪزﯨﺪەﭘﺎﺗﻘﺎقلارﻏﺎ ﭘﯧﺘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﺷﯘﻧﺪاﻗﺘﯩﻤﯘﮔﯜزەل ﻛﻪﻟﮕﯜﺳﯩﮕﻪﺋﯚزۈﻣﻨﻰ ﺋﯧﺘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﺧﯩﻴﺎلﺋﺎرﻏﯩﻤﺎﻗﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰرﯦﺌﺎﻟﻠﯩﻖﮬﺎرۋﯨﺴﯩﻐﺎﻗﯧﺘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﮬﺎﻳﺎت دەرﻳﺎﺳﯩﺪاﮔﺎھ ﻟﻪﻳﻠﻪپ، ﮔﺎھ ﭼﯚﻛﯜپ ﺋﯧﻘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن،ﻣﯧﮭﯩﺮ- ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺗﻠﯩﻚ،ﭘﯘﺷﺎﻳﻤﺎﻧﻠﯩﻖﺑﺎﻏﺮﯨﻤﻨﻰﺗﯘرﻣﯘﺷﻨﯩﯔﻧﺎزۇك ﺗﻮﻣﯘرﻟﯩﺮﯨﻐﺎﻳﯧﻘﯩﯟاﺗﯩﻤﻪن. دادام،ﭘﯧﺸﯩﯟاﻗﻪﻟﻪم ﺋﯘﺳﺘﺎزﻟﯩﺮﯨﻢﻛﯚز ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﺪازاﮬﯩﺮﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪا ﺋﯘلارﻧﻰ ﮬﺎﻳﺎﺗﺘﻪك ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﯩﻤﻪن،ﺑﯩﺮاقﺋﯘلارﻧﯩﯔﮬﺎﻳﺎتلار ﻗﻪۋﻣﯩﺪﯨﻦﺋﯘﭼﯘپ ﻧﻪﻟﻪرﮔﯩﺪۇرﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ،ﺋﯚز ﻣﻪﻧﺰﯨﻠﻠﯩﺮﯨﮕﻪﻳﻪﺗﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰﺋﻮيلاپ ﻳﻪﺗﻜﯩﻨﯩﻤﺪەﺧﯩﻴﺎللارﯨﻤﻐﺎﻣﯩﻨﮕﯩﺸﯩﭗﺋﯧﮕﯩﺰدەﺋﯘﭼﯘۋاﺗﻘﺎن ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻤﯘ دەرﮬﺎل ﭘﻪﺳﻠﻪﻳﻤﻪن، ﭘﻪﺳﻜﻮﻳﻐﺎ ﭼﯜﺷﯩﻤﻪن- دە، ﻗﻪﻟﺒﯩﻢﺗﯚرﯨﺪەﺗﯩﺰﯨﻠﯩﭗﺋﻮﻟﺘﯘرﻏﺎن ﺑﯘ ﺋەزﯨﺰﻟﯩﺮﯨﻤﻨﻰﺋﯜن - ﺗﯩﻨﺴﯩﺰﺋﻪﺳﻠﻪﻳﻤﻪن. ﺋﻪي ﺋﻪزﯨﺰﻟﯩﺮﯨﻢ،ﻣﯘﺷﯘ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰﻛﯚرﮔﻪن، ﺗﺎرﺗﻘﺎن ﺟﺎﭘﺎﻟﯩﺮىڭلارﻧﯩﯔراﮬﯩﺘﯩﻨﻰﺋﺎز - ﺗﻮلا ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘﺳﯜرﮔﻪن ﺑﻮﻟﺴﺎڭلار ﻧﻪﻗﻪدەر ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺑﻮلاﺗﺘﻰ - ﮬﻪ! دەپ ﺋﺎرﻣﺎﻧﻠﯩﻖﺗﯩﻠﻪﻛﻠﻪرﺑﯚﺷﯜﻛﯩﮕﻪﺑﯚﻟﯜﻧﯩﻤﻪن. ﺋﺎرﻣﺎن- ﺋﻪﻣﻪﻟﮕﻪ ﺋﺎﺷﻤﯩﻐﺎن،ﻛﯧﻴﯩﻨﻜﯩﻠﻪرﮔﻪﺋﺎﻣﺎﻧﻪت ﻗﺎﻟﺪۇرۇﻟﻐﺎن ﺋﺎرزۇ - ﺋﯩﺴﺘﻪك، ﺋﻪزﯨﺰﻟﻪرﻧﯩﯔﺋﺎرﻣﺎﻧﻠﯩﺮىﺑﯩﺰﮔﻪﺋﺎﻣﺎﻧﻪت، ﺑﯘ ﺋﺎﻣﺎﻧﻪﺗﻨﻰ ﺋﻮﺑﺪان ﺳﺎقلاش - ﺋﯘلارﻧﻰ ﻳﺎد ﺋﯧﺘﯩﺶ،ﺋﻪﺳﻠﻪش، ﺧﺎﺗﯩﺮﯨﻠﻪﺷﺘﯩﻦﺑﺎﺷﻘﯩﭽﻪﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎﻛﯧﺮەك. ﺷﻪﺧﺴﯩﻴﻪﺗﭽﯩﻠﯩﻚﺋﻪۋﺟﯩﭗﻛﻪﺗﻜﻪن زاﻣﺎن دۇﺷﻘﺎرﯨﺪاﻳﻪﻧﻪ ﺑﯩﺮﺗﯜرﻛﯜم زاﻣﺎن ﺋﻪزﯨﺰﻟﯩﺮﯨﻨﯩﯔﺑﺎرﻟﯩﻘﻘﺎكېلىشىنىنى ئۇلارﻧﯩﯔﭼﺎلا ﻗﺎﻟﻐﺎن ﺋﯩﺸﻠﯩﺮﯨﻨﻰ،«ﺳﯩﻴﺎﮬﻰ»ﺗﯜﮔﯩﻤﯩﮕﻪنﻗﻪﻟﻪﻣﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻗﻮﻟﯩﻐﺎﺋﯧﻠﯩﺸﯩﻨﻰ،ﺋﯩﺰﻟﯩﺮﯨﻐﺎﻣﻪﺳﺌﯘﻟﯩﻴﻪتﺗﯘﻳﻐﯘﺳﯩﻨﯩﯔدەۋﯨﺘﯩﺪەﻗﻪدەم ﺑﯧﺴﯩﺸﯩﻨﻰ،ﺋﯘلارﻧﯩﯔﺗﻮﻟﯘق ﻗﯧﺰﯨﻠﻤﯩﻐﺎن روﮬﯩﻴﻪتﺧﻪزﯨﻨﯩﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻗﯧﺪﯨﺮﯨﭗﻗﯧﺰﯨﺸﯩﻨﻰﮬﻪم ﺋﺎدەﻣﺪەك ﻗﯧﺮﯨﺸﯩﻨﻰﺋﯜﻣﯩﺪﻗﯩﻠﯩﭗﻗﻮﻟﯘﻣﻐﺎ ﻗﻪﻟﻪم ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ.ﭘﯧﻘﯩﺮﻧﯩﯔﻗﻮﻟﯩﺪﯨﻦﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﯩﻨﻰﭼﻪﻛﻠﯩﻚ،ﺋﯘلارﻧﯩﯔﮬﻪر ﺑﯩﺮىﮬﻪﻣﻤﻪﻳﻠﻪن ﻳﺎدﻗﺎ ﺑﯩﻠﯩﺸﻜﻪﺋﻪرزﯨﻴﯩﺪﯨﻐﺎنﭼﻮڭ ﮬﻪﺟﯩﻤﻠﯩﻚداﺳﺘﺎﻧﻐﺎ لاﻳﯩﻖﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ،ﺋﺎرزۇﻏﺎ ﺗﯘﺷﻠﯘق دەرﻣﺎن ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﭼﻘﺎ، ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦﭼﻪﻛﻠﯩﻚﻗﻪﻟﻪم ﻗﯘۋۋﯨﺘﯩﻤﻨﯩﯔدەۋﯨﺘﻰﺑﯩﻠﻪنﭼﻪﻛﺴﯩﺰﺳﯧﻐﯩﻨﯩﺶ،ﺋﯩﭙﺘﯩﺨﺎرﯨﻤﻨﻰﺋﯩﺰﮬﺎرﻗﯩﻠﻤﺎقﺑﻮﻟﺪۇم.
ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﺘﺎﻏﻠﯩﻖ ﺋﻮت ﻳﯜرەك ﺷﺎﺋﯩﺮ
(مۇۋەششەھ)
ﺋﺎﭘﺘﺎﭘﺘﻪك ﻳﻮرۇﺗﺘﯘڭزۇﻟﻤﻪت ﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰ،
ﻗﻪﻟﻪﻣﺪە ﺗﯩﻠﻐﯩﺪﯨﯔﻳﺎۋﻧﯩﯔﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰ. »ﺋﺎﭼﯩﻞ»دەپﻛﯚﺗﯜردۈڭ ﮬﯚرﻟﯜك ﺗﯘﻏﯩﻨﻰ، ﺟﻪﻧﻨﻪت دەپ ﭼﯜﺷﻪﻧﮕﻪچﺋﻪﻟﻨﯩﯔﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰ، ﺋﻮﻳﻐﺎﺗﺘﯩﯔﻟﯜﻛﭽﯜن، ﻳﺎر، ﺳﯩﯖﮕﯩﻢ،ﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰ.
ﺑﯩﻐﻪﻣﻠﯩﻚ،ﺧﺎر - زارﻟﯩﻖﺋﯚﺗﺘﻰ ﺟﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ،
ﮬﯚرﻟﯜﻛﻨﻰ ﻛﯚپ ﺋﺎرﺗﯘقﺑﯩﻠﺪﯨﯔﻗﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ. ﻳﺎۋ ﺋﻮﻗﻰ ﻏﯘﻳﯘﻟﺪاپﺋﯚﺗﺴﻪ ﻳﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ، ﺋﻪﻗﯩﻞ- ﻛﯜچ ﺋﯘرﻏﯩﺪىﺟﻪﺳﯘر ﺗﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ، ﻳﯘرت رازى، ﺋﻪل رازىﺑﻮﻟﺪى ﺳﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ.
دۈﺷﻤﻪﻧﻨﯩﯔﻗﻪددﯨﻨﻰﭘﯜﻛﺘﯜڭ ﻗﻪﻟﻪﻣﺪە، ﺳﯜر - ﮬﻪﻳﯟە، ﺟﺎر -ﭼﯘﻗﺎن، ﺗﯘغ ۋە ﺋﻪﻟﻪﻣﺪە. ۋﯨﺠﺪانﺑﺎر دەپ ﺑﯩﻠﮕﻪچﮬﻪر ﺑﯩﺮﺋﺎدەﻣﺪە، ﮬﯘررا دەپ ﺗﻮۋﻟﯩﺪﯨﯔﻣﺎﯕﺪام - ﻗﻪدەﻣﺪە، ﭼﯩﯔﺗﯘردۇڭ ﮬﯚرﻟﯜك دەپ ﺋﯩﭽﻜﻪنﻗﻪﺳﻪﻣﺪە.
ﺋﯘﻳﻐﯘرى ﺋﯘﻳﻐﯘرﻧﻰﺗﻮﻧﯘﺗﺘﯘڭ ﺋﻪﻟﮕﻪ، ﺋﯘﻳﻐﯘرﻟﯘق ﺷﻪﻧﯩﯖﮕﻪﻣﻪﯕﮕﯜﻟﯜك ﺑﻪﻟﮕﻪ. ﭘﻪﻗﻪت ﺗﯩﺰﭘﯜﻛﻤﯩﺪﯨﯔدۈﺷﻤﻪﻧﮕﻪ - ﺳﻪﻟﮕﻪ، ﻛﻪﺗﻤﯩﺪﯨﯔﺑﺎش ﺋﯧﻠﯩﭗﻳﺎﻛﻰ ﭼﻪت ﺋﻪﻟﮕﻪ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺳﻪن ﺑﺎﻏﯩﻠﯩﺪﯨﯔﮬﯚرﻟﯜﻛﻨﻰ ﺑﻪﻟﮕﻪ.
ﺧﻪﻟﻘﯩﻢدەپ ﺟﯧﻨﯩﯖﻨﻰﺋﺎﻟﻘﺎﻧﻐﺎ ﺋﺎﻟﺪﯨﯔ، ﻗﻪدەﻣﺪە ﻛﯜرەﺷﻨﯩﯔﺳﺎزﯨﻨﻰﭼﺎﻟﺪﯨﯔ. ﺋﻪﺷﺌﺎردا دۈﺷﻤﻪﻧﻨﻰﺗﻪﺷﯟﯨﺸﻜﻪﺳﺎﻟﺪﯨﯔ، ﻛﯚزﯨﮕﻪﺋﻪﺟﻪﻟﻠﯩﻚﻣﯩﺨﺘﻪكﻗﺎداﻟﺪﯨﯔ، ﺋﯚﻟﯜﻣﺪﯨﻦﻗﻮرﻗﻤﯩﻐﺎچﭘﺎﻟﯟان ﺋﺎﺗﺎﻟﺪﯨﯔ.
ﺋﺎتلاﻧﺪﯨﯔﻛﯜرەﺷﻜﻪ ﺳﻪﭘﻨﯩﯔﺑﯧﺸﯩﺪا، ﺷﯧﺌﯩﺮﯨﯔﭼﺎﻗﻨﯩﺪىﻗﯧﻠﯩﭻﺑﯩﺴﯩﺪا. ﻛﯚﻳﺪۈڭ ﺳﻪن ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﻨﯩﯔﺋﯩﭽﻰ- ﺗﯧﺸﯩﺪا، ﻳﯜرﻣﯩﺪﯨﯔﺋﺎﻟﺪﯨﻨﯩﭗﻣﯘرﺗﺘﻪت ﻗﯧﺸﯩﺪا، ﮬﻪقنىلا ﺋﻮﻳﻠﯩﺪﯨﯔﺋﻪﻟﻨﯩﯔﺋﯩﺸﯩﺪا.
لال ﻗﯩﻠﺪﯨﯔﺷﯧﺌﯩﺮداﮬﻪرﻛﯩﻢﺋﻪﻗﻠﯩﻨﻰ، ﺋﻮﻳﻐﺎﺗﺘﯩﯔﭼﯘﻗﺎﻧﺪا ﻣﻪردﻟﻪر ﺋﻪﮬﻠﯩﻨﻰ. ﺑﻪزﯨﻠﻪرﺋﯘﻧﯘﺗﺴﺎ ﺋﻪﺳﻠﻰ - ۋەﺳﻠﯩﻨﻰ، ﻗﻪﻟﻪﻣﺪە ﻛﯚرﺳﻪﺗﺘﯩﯔﮬﯚرﻟﯜك ﭘﻪﺳﻠﯩﻨﻰ، ﺑﯩﻠﺪۈردۈڭۋە ﻳﻪﻧﻪ دۈﺷﻤﻪن ﻗﻪﺳﺘﯩﻨﻰ.
ﺋﯩﻠﻐﺎرﻟﯩﻖ،ﺋﯘﻳﻐﺎرﻟﯩﻖﺑﻮﻟﺪى ﻛﯜﺗﻜﯩﻨﯩﯔ، ﻏﻪزەپ - زار،ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪت - ﻧﻪﭘﺮەت ﭘﯜﺗﻜﯩﻨﯩﯔ. ﺋﻪرﻟﻪرﮔﻪ ﻧﻪﻣﯘﻧﻪﺋﻪردەك ﺋﯚﺗﻜﯩﻨﯩﯔ، ﻳﯜرەﻛﻨﻰ ﺋﯩﻜﻪﻛﺪەرﺑﺎﻟﺪۇر ﻛﻪﺗﻜﯩﻨﯩﯔ، ﺗﯩﺮﯨﻜﻠﻪرﻗﻪۋﻣﯩﺪﯨﻦﻳﺎشلا ﻳﯜﺗﻜﯩﻨﯩﯔ.
ﻗﻪﻟﺒﯩﯖﮕﻪﻳﺎﻟﻘﯘﻧﺘﺎغ ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﻠﯩﺮىﺟﻪم،
ﺷﯘ ﺳﻪۋەب ﭼﻪﻛﻜﯩﻨﯩﯔﭘﯩﻐﺎنۋە ﺋﻪﻟﻪم. ﻛﻪﺗﻤﯩﺪىﺑﯩﺮﻟﻪﮬﺰە ﺳﻪﻧﺪﯨﻦدەردۇ - ﻏﻪم، ﺗﺎﺷﻠﯩﺪﯨﯔﻣﻪردﻟﻪرﭼﻪ ﮬﯚرﻟﯜﻛﻜﻪ ﻗﻪدەم، ﺗﻪۋەرۈك ﺑﯩﺰﺋﯜﭼﯜن ﺳﻪن ﺗﯘﺗﻘﺎن ﻗﻪﻟﻪم.
ﺋﯘﻟﯘغلار ﺋﻪﮬﻠﯩﻨﯩﯔﺋﻪۋلادى ﺋﯚزۈڭ، ﭼﺎڭ ﺑﺎﺳﻤﺎس ﻣﯩﺮاﺳﺘﯘرﺋﻪﺷﺌﺎرﯨﯔ- ﺳﯚزۈڭ. ﮬﻪﻗﻨﻰ دەپ ﺋﻮﭼﯘقلاﻗﺎﻟﺪﯨﻐﯘﻛﯚزۈڭ، ﺳﻮﻟﺪى ﺑﻪك ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰﮬﺎﻳﺎﺗﻠﯩﻖﮔﯜﻟﯜڭ، دﯦﺪى ﺋﻪل ﺋﻪي ﺋﻮغلانﺑﺎﻗﯩﻴﺪاﻛﯜﻟﯜڭ.
ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﯩﯔ،ﺷﺎﺷﻠﯩﻘﯩﯔﺋﻮﻳﻐﺎﺗﺘﻰ ﺋﻪﻟﻨﻰ، ﺗﯜرﺗﻪﻟﻤﻪي ﺗﻮۋﻟﯩﺪﯨﯔﭼﯘﻗﺎن - ﻏﻪزەﻟﻨﻰ. ﺗﯚﻟﯩﺪﯨﯔﮬﯚرﻟﯜﻛﻜﻪ ﺋﯚﻟﯜم - ﺑﻪدەﻟﻨﻰ، ﺧﺎئىنلار ﭼﯩﻠﻠﯩﺪىﺳﺎﯕﺎ ﺋﻪﺟﻪﻟﻨﻰ، ﺧﺎم ﺧﯩﻴﺎلﺋﻪﻳﻠﯩﮕﻪچﻧﻪﭘﻨﻰ، ﺋﻪﻣﻪﻟﻨﻰ.
ﻏﺎﻟﯩﭙﻠﯩﻖﺋﻪرﺷﯩﺪەﭼﺎﻗﻨﯩﺪﯨﯔ- ﻳﺎﻧﺪﯨﯔ، ﻛﯜرەﺷﺘﻪ ﺟﻪﺳﯘرﻟﯘق،روﮬﻘﺎ ﺗﺎﻳﺎﻧﺪﯨﯔ. ۋﯨﺠﺪاﻧﻠﯩﻖﺋﻪر ﺑﻮﻟﯘپ ﺷﯚﮬﺮەت ﻗﺎزاﻧﺪﯨﯔ، ﺋﻪل ﺋﻮﻏﻠﻰ ﺋﺎﺗﺎﻟﺪﯨﯔ- ﺋﻪرەن ﺋﺎﺗﺎﻧﺪﯨﯔ، ﺋﯚﻟﯜﻣﺪە ﮬﯚرﻟﯜﻛﻜﻪ ﺷﯩﺮدەكﺋﺎتلاﻧﺪﯨﯔ.
ﺋﯘﻣﯘﻧﯘپ ﻳﺎش ﺗﯚﻛﺘﻰزاﻣﺎﻧﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﯔ، ﺳﻪن ﺑﯩﻠﻪنﺗﻪڭ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﺎﭼﭽﯩﻖﻳﺎﺷﻠﯩﺮﯨﯔ. ﺗﯜرۈﻟﺪى ﻏﻪزەﭘﺘﻪﻗﺎﭘﺎق - ﻗﺎﺷﻠﯩﺮﯨﯔ، ﻳﯩﻐﻠﯩﺪىﺋﯚرﺗﯩﻨﯩﭗﻳﺎر - ﺋﺎداﺷﻠﯩﺮﯨﯔ، ﻗﯘﻳﺎﺷﺘﻪك ﺋﯩﺪىﺋﺎھ، ﮬﻪر ﻗﺎراﺷﻠﯩﺮﯨﯔ!
رەﮬﯩﻤﺴﯩﺰرﯦﺌﺎﻟﻠﯩﻖﻳﺎﻟﻤﯩﺪىﺳﯧﻨﻰ، )ﺋﯩﮕﯩﺴﻰﺋﯩﻠﻜﯩﺪەﺑﻪﻧﺪﯨﻨﯩﯔﺟﯧﻨﻰ(. ﮔﯜل ﺑﻮﻟﯘپ ﺋﯧﭽﯩﻠﺪىﻳﯜرﯨﻜﯩﯔﻗﯧﻨﻰ، ﻗﯩﻴﻨﯩﺪى،ﻗﯩﻴﻨﺎﻳﺪۇﺑﯩﺮﺋﻪﻟﻪم ﻣﯧﻨﻰ، ﻧﯧﻤﺎﻧﺪاق ﺋﺎﺟﯩﺰﮬﻪ ﺋﺎدەﻣﻨﯩﯔﺗﯧﻨﻰ!
ﺋﯩﺴﻤﯩﯖﺪﯨﻦ،ﺟﯩﺴﻤﯩﯖﺪﯨﻦﺋﯘﻟﯘﻏﻠﯘق ﺋﺎﻳﺎن، ﺗﻪﯕﺮﯨﻨﯩﯔدەرﮔﺎﮬﻰ ﺑﻮﻟﺪى ﻛﻪڭ ﺟﺎﮬﺎن. ﺗﻪن ﺋﻪﺟﻪل ﺋﺎﻟﺪﯨﺪاﻳﻪر ﺑﻮلار ﮬﺎﻣﺎن، ﻟﯧﻜﯩﻦروھ ﭼﯘﻗﺎﻧﻰ ﻛﯧﺰﯨﺪۇﺟﺎﮬﺎن، ﺋﻪۋلادﯨﻢﻳﺎد ﺋﯧﺘﻪر ﺳﯧﻨﻰ ﮬﻪر زاﻣﺎن!
ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻨﯩﯔﮬﺎﻳﺎﺗﯩﻲﻗﯩﻤﻤﯩﺘﻰﺋﯚﻣﺮﯨﻨﯩﯔﺋﯘزۇن - ﻗﯩﺴﻘﯩﻠﯩﻘﻰﺑﯩﻠﻪنﺋﯚﻟﭽﻪﻧﻤﻪﻳﺪۇ، راﻳﻮﻧﯩﻤﯩﺰﺷﯩﻨﺠﺎڭ دۇﻧﻴﺎ ﺑﻮﻳﯩﭽﻪﺑﻪش ﭼﻮڭ ﺋﯘزۇن ﺋﯚﻣﯜر ﭼﻮﻟﭙﺎﻧﻠﯩﺮى ﻛﯚپ ﭼﯩﻘﯩﺪﯨﻐﺎن راﻳﻮنلارﻧﯩﯔﺑﯩﺮى،ﺋﺎرﯨﻤﯩﺰدا100 ﻳﺎﺷﺘﯩﻦﺋﺎرﺗﯘق ﺋﯚﻣﯜر ﻛﯚرﮔﻪﻧﻠﻪر ﻛﯚپ ﺋﯚﺗﻜﻪن، ﮬﺎزﯨﺮﻣﯘ ﻛﯚپ. ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔﻗﯩﻤﻤﯩﺘﻰ،ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻨﯩﯔﮬﯩﻤﻤﯩﺘﻰﺋﯘزۇن ﺋﯚﻣﯜر ﻛﯚرۈش ﺑﯩﻠﻪنﺋﯚﻟﭽﻪﻧﺴﻪ ﺋﯩﺪى،ﺗﺎرﯨﺨﺘﺎﺋﯚﺗﻜﻪن ﺋﯚﻣﯜر ﭼﻮﻟﭙﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔﺋﯩﺰﻟﯩﺮىﺗﺎرﯨﺦﺑﻪﺗﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ،ﺧﻪﻟﻘﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔۋۇﺟﯘد ﺧﻪرﯨﺘﯩﺴﯩﺪﯨﻦﺋﯚﭼﻤﻪس ﺋﻮرۇن ﺋﺎﻟﻐﺎن، ﺋﯘلاردﯨﻦ ﺋﻪۋلادﻟﯩﺮﯨﻨﯩﯔروﮬﯩﻐﺎﻗﯘۋۋەت ﺋﺎﺗﺎ ﻗﯩﻠﯩ ﭗ ﺗﯘرﯨﺪﯨﻐﺎن روﮬﯩﻴﻪت،ﮬﺎﻳﺎﺗﻠﯩﻖﺋﯘدۇﻣﻠﯩﺮىﻣﯩﺮاسﻗﺎﻟﻐﺎن ﺑﻮلار ﺋﯩﺪى.ﮬﯧﭽﻜﯩﻢﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔﻣﯧﮭﺮﯨﮕﻪﻗﺎﻧﻤﺎﻳﺪۇ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﮬﺎﻳﺎﺗﻠﯩﻖ ﻣﯧﯟﯨﺴﻰﺗﻮﻟﯩﻤﯘﺷﯧﺮﯨﻦ- ﺗﻪﯕﺪاﺷﺴﯩﺰ.ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﺎدەﻣﻨﯩﯔﺋﯘزۇن ﺋﯚﻣﯜر ﻛﯚرﮔﯜﺳﻰ، ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔ ﺋﻪڭ ﺋﯩﺰﮔﯜﻧﯩﻤﯩﺘﻰﺑﻮﻟﻐﺎن ﻣﯧﮭﯩﺮ- ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺗﻨﯩﯔﮬﻮزۇر - ﭘﻪﻳﺰﯨﻨﻰﮬﺎﻟﻰ ﻗﺎﻟﻤﯩﻐﯘﭼﻪﺳﯜرﮔﯜﺳﻰ، ﺋﻪل - ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ، ﮬﻪﺗﺘﺎ دۇﻧﻴﺎ ﺋﻪﮬﻠﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪاﻗﻪددﯨﻨﻰرۇسلاپ ﺋﯚﻣﯜر ﺑﻮﻳﻰ ﻳﯜزى ﻳﻮرۇق ﻳﯜرﮔﯜﺳﻰ ﻛﯧﻠﯩﺪۇ.ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔﻗﯩﻤﻤﯩﺘﻰﺋﯘﻧﯩﯔﻗﯩﺴﻘﯩﻠﯩﻘﯩﺪا،ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻨﯩﯔﮬﺎﻳﺎﺗﻠﯩﻖﻣﻪزﮔﯩﻠﻰﺋﺎﻟﻪﻣﻨﯩﯔﭼﻪﻛﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻰﺋﺎﻟﺪﯨﺪاﭘﻪﻗﻪت ﺑﯩﺮﻟﻪﮬﺰە - دەﻗﯩﻘﻪ،ﺧﺎلاس. ﺋﺎدەﻣﻠﻪر ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔ ﺷﯘ ﻗﻪدەر ﻗﯩﺴﻘﯩﻠﯩﻘﯩﻨﻰ،ﺋﯚزﻟﯩﺮىﻳﺎﺷﺎۋاﺗﻘﺎن ﺗﯩﺮﯨﻜﻠﯩﻚدۇﻧﻴﺎﺳﯩﻨﯩﯔﻛﺎﺋﯩﻨﺎﺗﻘﺎﻧﯩﺴﺒﻪﺗﻪنﺗﯧﺮﯨﻘﻨﯩﯔﻛﯚزىچىلىكلاﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰﺑﯩﻠﯩﭗﺗﯘرﯨﺪۇ- ﻳﯘ، ﺑﯩﺮ- ﺑﯩﺮﻟﯩﺮىﺑﯩﻠﻪنﺋﯚﭼﻠﯩﺸﯩﺪۇ،ﭼﯩﺶﺑﯩﻠﯩﺸﯩﺪۇ،ﺑﯩﺮ- ﺑﯩﺮﯨﻨﯩﯔﺋﯚﻟﯜﻣﯩﻨﻰﺗﯩﻠﯩﺸﯩﺪۇ،ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺋﯚز ﺧﺎﮬﯩﺸﯩﻐﺎزﯨﺖﮬﺎﻳﺎﺗﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﻐﺎﻗﻪﺳﺖ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﺪۇ.ﮬﺎﻳﺎت ﮬﻪﻣﻤﯩﻤﯩﺰﮔﻪﻛﻪڭ ﻳﯧﻴﯩﻠﻐﺎنداﺳﺘﯩﺨﺎنﺗﯘرﺳﺎ، ﺋﺎﭼﻜﯚزﻟﯜك، ﻗﺎراﻣﻠﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔﻧﯧﻤﻪ زۆرۈرﯨﻴﯩﺘﻰ؟ﻗﻮش ﻣﯜﯕﮕﯜزﻟﯜك ﺋﯩﺴﻜﻪﻧﺪەرزۇﻟﻘﻪرﻧﻪﻳﯩﻨﻨﯩﯔ34 ﻳﯧﺸﯩﺪادۇﻧﻴﺎﻧﯩﯔ،ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔﻣﺎﮬﯩﻴﯩﺘﯩﻨﻰ،زﯨﻴﺎدەﻛﯧﯖﻪﻳﻤﯩﭽﯩﻠﯩﻚ،ﺋﺎﭼﻜﯚزﻟﯜﻛﻨﯩﯔﮬﺎﻳﺎﺗﻘﺎ، دۇﻧﻴﺎﻏﺎ ﺑﺎلاﻳﻰ - ﺋﺎﭘﻪت ﻛﻪﻟﺘﯜرﯨﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰﺑﯩﻠﯩﭗﺋﯚﻟﮕﻪﻧﺪﯨﻦﻛﯧﻴﯩﻦﺋﺎﻟﻘﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻛﻪڭ ﺋﯧﭽﯩﭗﻗﻮﻳﯘش ﺧﯘﺳﯘﺳﯩﺪاۋەﺳﯩﻴﻪتﻗﺎﻟﺪۇرﻏﺎنلىقى ﻧﯧﻤﯩﺪﯨﻦدﯦﺮەك ﺑﯧﺮﯨﺪۇ؟ﺑﻪك ﻳﯩﺮاﻗﻨﻰﻗﻮﻳﯘپ ﺗﯘرۇپ ﺳﺎدام ﮬﯜﺳﻪﻳﯩﻦ، ﻣﯘﺑﺎرەك، ﻛﺎزاﻓﻰ، ﺳﺎﻟﻰ، ﺑﯧﺸﯩﺮﻗﺎﺗﺎرﻟﯩﻖﺋﻪل ﺑﺎﺷﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔﺗﻪﻗﺪﯨﺮىﻧﯧﻤﯩﻨﻰﭼﯜﺷﻪﻧﺪۈرﯨﺪۇ،دېگەننى ئويلاپ باقايلى. ﮬﺎﻛﯩﻤﻤﯘﺗﻠﻪﻗﻠﯩﻖ،ﺧﻪﻟﻘﻨﯩﯔﻗﺎن - ﺗﻪرى ﺑﻪدﯨﻠﯩﮕﻪﺋﯚز ﻛﯚﻣﯩﭽﯩﮕﻪﺋﯘزاﻗﻘﯩﭽﻪﭼﻮغ ﺗﺎرﺗﯩﺸﻨﯩﯔﻗﺎﻧﺪاق ﺋﺎﻗﯩﯟەﺗﻜﻪﺑﺎشلاﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ،ﺋﯚزﯨﻨﻰﻧﻪﮔﻪ ﺗﺎشلاﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ،ﻛﯚزﯨﻨﻰﻗﺎﻧﺪاق ﻳﺎشلاﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰﭼﯜﺷﻪﻧﺪۈرەﻣﺪۇ - ﻗﺎﻧﺪاق؟ ﻧﺎۋادا، ﮬﻪممىلا ﺋﺎدەﻣﺪە «ﺋﯚﺗﻨﻪ ﺋﺎﻟﻪم» ﺗﯘﻳﻐﯘﺳﻰ ﺑﻮﻟﻐﯩﻨﯩﺪاﺋﯩﺪى،ﮬﻪرﻛﯩﻢ«ﻧﯧﻤﻪ ﺗﯧﺮﯨﺴﺎڭﺷﯘﻧﻰ ﺋﺎﻟﯩﺴﻪن»دﯦﮕﻪن داﻧﺎلار ﮬﯧﻜﻤﯩﺘﯩﻨﻰ،« ﺑﯘرۇن ﺋﺎﻟﻪم ﭼﯚﮔﯩﻠﯩﭗﻛﻪﻟﺴﻪ ﮬﺎزﯨﺮﺋﻮﭼﺎق ﺑﯧﺸﻰ ﭼﯚﮔﯩﻠﻪپﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﺎن»ﻟﯩﻘﯩﻨﻰﺋﯧﺴﯩﺪﯨﻦﭼﯩﻘﺎرﻣﯩﻐﺎنﺑﻮلار ﺋﯩﺪى.ﻛﻪﻟﮕﯜﻟﯜﻛﻠﻪرﻧﯩﯔﻛﯚﭘﯩﻨﭽﯩﺴﻰﺷﻪﺧﺴﯩﻴﻪﺗﭽﯩﻠﯩﻚ،ﺗﻮﻳﻤﯩﻐﯘرﻟﯘﻗﻨﻰﻣﻪﻧﺒﻪ ﻗﯩﻠﻐﺎنﺑﻮﻟﯩﺪۇ.ﺗﺎرﯨﺨﺘﺎﺷﯘﻧﺪاق ﺑﻮﻟﻐﺎن، ﮬﺎزﯨﺮﻣﯘﺷﯘﻧﺪاق. ﻳﯘﻗﯩﺮﯨﺪاﻧﺎﻣﻰ زﯨﻜﺮىﻗﯩﻠﯩﻨﻐﺎن زاﺗﻰ ﻣﯘﺑﺎرەﻛﻜﻪ ﺑﻪك ﺑﺎﻟﺪۇر ﺋﻪﺟﻪل ﻳﻪﺗﺘﻰ، ﺋﯘ ﮬﺎﻳﺎﺗﻘﺎ ﻗﺎﻧﻤﺎي، ﮬﯚرﻟﯜك ﻧﺎخشىسىنىﺋﯧﻴﺘﯩﭗﺑﻮلاﻟﻤﺎيلا ﻳﯩﺮاﻗﻘﺎ- ﻛﻪﻟﻤﻪﺳﻜﻪ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺟﻪﺳﯩﺪىﻳﺎﻟﻘﯘﻧﺘﺎغ ﺑﺎﻏﺮﯨﺪاﻗﺎﻟﺪى، ﺋﻪﻣﻤﺎ روﮬﻰ ﺋﻪرش ﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰ ﺳﻪﻳﺮ ﺋﻪﺗﺘﻰ. ﻧﺎۋادا، ﺋﯘ 40 ﻳﺎﺷﻘﯩﭽﻪ،50 ﻳﺎﺷﻘﯩﭽﻪﻳﺎﺷﯩﻐﺎنﺑﻮﻟﺴﺎ دەۋرداﺷﻠﯩﺮﯨﻐﺎﺗﯧﺨﯩﻤﯘﻛﯚپ ﺟﻪﯕﮕﯩﯟارﻟﯩﻖﻣﺎرﺷﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻗﺎﻟﺪۇرﻏﺎن، ۋﯨﺠﺪاﻧﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﻐﺎﺋﯘﻳﻐﺎرﻟﯩﻖﮔﯧﻤﯩﻨﻠﯩﺮﯨﻨﻰﭼﺎﻟﺪۇرﻏﺎن، ﺧﻪﻟﻖ، ﮬﯚرﻟﯜك ﻛﯜﺷﻪﻧﺪﯨﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔﻗﯩﻐﻠﯩﺸﯩﭗﻛﻪﺗﻜﻪن ﺋﯩﮕﯩﻨﻠﯩﺮﯨﻨﻰﺳﺎﻟﺪۇرﻏﺎن، ﭘﻪﻟﻪﻛﺪاﺷﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔﺋﯘﺳﺴﯘزﻟﯘﻗﯩﻨﻰﺋﺎزراق ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘﻗﺎﻧﺪۇرﻏﺎن ﺑﻮلار ﺋﯩﺪى.ﺋﯘ ﺋﻪﻗﻠﻰ ﻗﯩﻴﺎﻣﯩﻐﺎﻳﻪﺗﻤﻪي ﺗﯘرۇپلا ﺋﯚﻟﯜم ﭘﺎﺗﻘﯩﻘﯩﻐﺎﭘﯧﺘﯩﭗﻗﺎﻟﺪى، ﮬﺎﻳﺎل ﺋﯚﺗﻤﻪي ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪى، ﺋﯘﻧﯩﯔﻛﯚزﻟﯩﺮﯨﺪەﮬﻪﻳﺮەت - ﺗﻪﺋﻪﺟﺠﯜپ ﻧﯘرﻟﯩﺮى، ﮬﯚرﻟﯜك، ﮬﻪﻗﻘﺎﻧﯩﻴﻪتﻳﯘﻟﺘﯘزﻟﯩﺮىﻗﯧﺘﯩﭗﻗﺎﻟﺪى. ﺑﯘ، ﺋﯘﻧﯩﯔﭘﯜﺗﻤﯩﺸﯩﺪۇرﺑﻪﻟﻜﯩﻢ.ﺋﯘ ﭼﺎغلاردا زاﻣﺎن ﻣﺎﻟﯩﻤﺎﺗﺎڭ، ﺗﻮﻏﺎچ ﺋﻮﻏﺮﯨﻠﯩﺮىﻗﯩﺴﺘﺎ- ﻗﯩﺴﺘﺎڭ.ﺗﻪﻟﯟﯨﻠﻪﺷﻜﻪنزاﻣﺎن ﺗﯘﻟﭙﺎرﯨﻨﯩﯔﻧﻪﮔﻪ ﺑﺎرﯨﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰﮬﯧﭽﻜﯩﻢﺑﯩﻠﻤﻪﻳﺪۇ.داﻧﻜﻮدەك ﺑﯩﺮﺋﻮت ﻳﯜرەك ﺋﻪزﯨﻤﻪتﺋﯚز ﺋﻪﺗﺮاﭘﯩﺪﯨﻜﻰﻣﻪﻟﺌﯘنلارﻧﯩﯔﺳﯘﻳﯩﻘﻪﺳﺖﻳﻮﻟﻰ، رەﻗﯩﺒﻨﯩﯔﻗﻮﻟﻰ ﺑﯩﻠﻪنﺟﺎن ﺗﻪﺳﻠﯩﻢﻗﯩﻠﺪى.ﻧﯧﻤﻪ دﯦﮕﯜﻟﯜك؟ ﻛﯩﻤﺪﯨﻦﻛﯚﭘﯜﻧﮕﯜﻟﯜك؟ ﺋﯘﻧﯩﯔﻳﯜرﯨﻜﻰۋوﻟﻘﺎن ﻣﺎﮔﻤﯩﺴﻰﺋﯩﺪى،ﺋﻪﻣﻤﺎ ﻣﺎﮔﻤﺎ ۋوﻟﻘﺎن ﺑﻮﻟﯘپ ﭘﺎرﺗﻠﯩﻐﯩﭽﻪ«ﺋﻮت ﺋﯚﭼﯜرﮔﯜﭼﻰ»ﻟﻪر ﮬﯚرﻟﯜك ﺋﯘﭼﻘﯘﻧﯩﻨﻰ ﺋﯚﭼﯜرﯨﯟەﺗﺘﻰ،ﭼﻮغلاﻧﻐﺎن ﻳﯜرەﻛﻨﻰ ﻗﯩﻠﯩﭻﺑﯩﺴﯩﺪاﻗﺎﻳﺎﻗﻘﯩﺪۇرﻛﯚﭼﯜرﯨﯟەﺗﺘﻰ. ﺋﯩﻨﺴﺎنﺋﯜﭼﯜن ﺋﯚﻟﯜم ﮬﻪر ﺧﯩﻞ،ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﻲﺋﯚﻟﯜم ﻣﻪﭘﻜﯘرﯨﺴﯩﻐﺎﻳﻪﺗﻜﻪﻧﻠﻪر، ﺑﯘ دۇﻧﻴﺎدﯨﻦﺋﺎرﻣﺎﻧﺴﯩﺰﻛﻪﺗﻜﻪﻧﻠﻪر، ﺑﺎشقىلارﻏﺎ زﯨﻴﺎن - زەﺧﻤﻪت ﻳﻪﺗﻜﯜزﻣﯩﮕﻪﻧﻠﻪر،ﺋﯚز ﺷﻪﻧﯩﮕﻪداغ ﺗﻪﮔﻜﯜزﻣﯩﮕﻪﻧﻠﻪر،ﺑﯩﮕﯘﻧﺎھلارﻧﻰﻣﻪﺟﺒﯘرﯨﻲﺑﻮﻳﯘن ﺋﻪﮔﻜﯜزﻣﯩﮕﻪﻧﻠﻪرﺑﻪﻧﺪﯨﻠﯩﻚﺑﯘرﭼﯩﻨﻰﮬﻪﻗﯩﻘﯩﻲﺋﺎدا ﻗﯩﻠﻐﺎنلارﺑﻮﻟﯘﺷﻰ ﻣﯘﻣﻜﯩﻦ. ﺷﯘﺗﺎﭘﺘﺎ ۋۇﺟﯘدۇﻣﻨﻰ ﻳﯩﻐﺎﭼﯘﻟﻐﯩﺪى،ﻟﯧﻜﯩﻦﻛﯚزۈم ﻧﻪم ﺋﻪﻣﻪس. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻛﯚزۈم ﺋﻪﻣﻪس، ﻳﯜرﯨﻜﯩﻢيىغلاۋاﺗﯩﺪۇ،ﺋﯘﻧﯩﯔﺑﺎﻏﺮﯨﻨﻰﺋﻪﻟﻪم، ﻗﺎرﻏﯩﺶﺗﯩﻐﻠﯩﺮىﺗﯩﻠﻐﺎۋاﺗﯩﺪۇ.ﺑﻪﻟﻜﯩﻢﻛﯜﻧﺪە ﺑﯩﺮەرﻗﯧﺘﯩﻢيىغلاپ ﺗﯘرﻏﺎن ﺑﻮﻟﺴﺎم، ﺑﺎشقىلارﻣﯘ يىغلاپ ﺗﯘرۇﺷﻘﺎ ﺋﺎدەﺗﻠﻪﻧﮕﻪن ﺑﻮﻟﺴﺎ، دۇﻧﻴﺎ، ﮬﺎﻳﺎتۋە ﺋﺎدەﻣﻠﻪر ﺗﯧﺨﯩﻤﯘﮔﯜزەﻟﻠﯩﺸﯩﭗﻛﻪﺗﻜﻪن ﺑﻮلار ﺋﯩﺪى.ﺷﯘﻏﯩﻨﯩﺴﻰﺑﯩﺰﻗﻪﺑﺮﯨﻠﻪرﻧﻰﮬﻪدەپ ﭼﯧﻘﯩﭗﺗﯜزﻟﻪۋاﺗﯩﻤﯩﺰ،ﺑﯘزﻏﯘﻧﭽﯩﻠﯩﻖﺧﺎراﻛﺘﯧﺮﯨﻨﻰﺋﺎﻟﻐﺎن ﺗﻪرەﻗﻘﯩﻴﺎتﻣﻪﻧﺰﯨﻠﻠﯩﺮﯨﻨﻰﻛﯚزﻟﻪۋاﺗﯩﻤﯩﺰ.ﻧﺎۋادا، زۇﻣﭽﻪك - زۇﻣﭽﻪك ﻗﻪﺑﺮﯨﻠﻪر ﻛﯜﻧﺪە ﻛﯚزﯨﻤﯩﺰﮔﻪﭼﯧﻠﯩﻘﯩﭗﺗﯘرﻏﺎن ﺑﻮﻟﺴﯩﻴﺪى،ﺋﺎﺑﺪۇﺧﺎﻟﯩﻖﺋﯘﻳﻐﯘرﯨﻤﯩﺰﻗﻪﺗﻠﻰ ﻗﯩﻠﯩﻨﻤﺎسﺋﯩﺪى،ﮬﻪﻣﻤﯩﻤﯩﺰﮬﺎﻣﺎن ﺑﯩﺮﻛﯜﻧﻰ ﺋﯚﻟﯜﻣﮕﻪ ﺑﻪﻳﺌﻪت ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﻧﻰﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﯩﭗﺗﯘراﻟﯩﻐﺎنﺑﻮﻟﺴﺎق، ﺋﯚﻟﯜﻣﺪﯨﻦ،ﮔﯘﻧﺎﮬﺘﯩﻦ،ﺟﯩﻨﺎﻳﻪﺗﺘﯩﻦ،ﻳﺎﻣﺎن ﻧﯩﻴﻪﺗﺘﯩﻦداﺟﯩﭙﺮاقﻳﯜرەر ﺋﯩﺪۇق.ﺋﻪﭘﺴﯘس، ﺑﯩﺰﮬﺎزﯨﺮﻗﻪﺑﺮﯨﻠﻪردﯨﻦﻳﯩﺮاق،ﺑﯘ ئۆلۈﻣﺪﯨﻦﻳﯩﺮاقﺗﯘرﻏﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﺋﻪﻣﻪﺳﺘﯘر - ﮬﻪ! ﺑﯩﺰﮬﺎزﯨﺮﺑﻪﺧﺘﯩﻴﺎرزاﻣﺎﻧﺪا ﻳﺎﺷﺎۋاﺗﯩﻤﯩﺰ،ﺋﯚزﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔﻳﺎﺷﺎش ﻣﯘﮬﯩﺘﯩﻤﯩﺰﻧﻰﺗﯧﺨﯩﻤﯘﮔﯜزەل ﻗﯩﻠﯩﭗﻳﺎﺳﺎۋاﺗﯩﻤﯩﺰ.ﮔﯜزەﻟﻠﯩﻜﻜﻪﺋﯩﻨﺘﯩﻠﯩﺶ،ﺗﻪرەﻗﻘﯩﻴﺎﺗﻘﺎﻳﯜزﻟﯩﻨﯩﺶﻣﯘﻗﻪررەرﻟﯩﻚ.ﻧﺎۋادا، ﺑﯩﺰﺋﺎﺑﺪۇﺧﺎﻟﯩﻖﺋﯘﻳﻐﯘرﯨﻤﯩﺰﻳﺎﺷﯩﻐﺎن دەۋردە ﻳﺎﺷﺎپ ﻗﺎﻟﻐﺎن ﺑﻮﻟﺴﺎق ﻳﺎﻛﻰ ﺋﯘ زاﺗﻰ ﻣﯘﺑﺎرەك ﺑﯩﺰﺑﯩﻠﻪن زاﻣﺎﻧﺪاش ﺑﻮﻟﯘپ ﻗﺎﻟﻐﺎن ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺑﯩﺰ ﻧﯧﻤﻪ قىلاﺗﺘﯘق؟ ﺋﺎﺑﺪۇﺧﺎﻟﯩﻖﺋﯘﻳﻐﯘرﯨﻤﯩﺰﻧﯧﻤﻪ قىلار ﺋﯩﺪى؟ﺑﯘﻧﯩﯖﻐﺎﺑﯩﺮﻧﯧﻤﻪدﯦﮕﯩﻠﻰﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪۇ. ﭼﯜﻧﻜﻰ زاﻣﺎن رەﭘﺘﺎرى ﺗﻪرەﻗﻘﯩﻴﺎت ﻳﯜزﻟﯩﻨﯩﺸﯩﻨﻰﺑﻪﻟﮕﯩﻠﻪﻳﺪۇ.«ﺋﯚﺗﻤﯜﺷﻨﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘش ﺋﺎﺳﯩﻴﻠﯩﻘﺘﯩﻦدﯦﺮەك ﺑﯧﺮﯨﺪۇ»،ﺗﺎرﯨﺦﺑﯩﺮﺋﻪﻳﻨﻪﻛﺘﯘرﻛﻰ، ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦﺋﯚزﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔﺋﻪﻛﺴﯩﻨﻰ،ﺋﻪﺳﻠﯩﻨﻰﻛﯚرۈپ ﺗﯘرۇﺷﯩﻤﯩﺰ،ﺗﻪﻗﺪﯨﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰدەﯕﺴﻪپ ﺗﯘرۇﺷﻨﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘﻣﺎﺳﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰلازﯨﻤﺪۇر.
(مۇۋەششەھ)
لاﻟﻪ - رەﻳﮭﺎن ﮔﯜلﺋﯧﭽﯩﻠﺪى،ﻳﺎر ﺋﯧﭽﯩﻠﻤﺎﻳﺪۇﻣﺎﯕﺎ، ﺋﺎﺑﻰ - زەﻣﺰەم ﺳﯘﻟﯩﺮىﮬﻪم ﮬﯧﭻ ﭼﯧﭽﯩﻠﻤﺎﻳﺪۇﻣﺎﯕﺎ.
ﺋﻮي - ﺧﯩﻴﺎﻟﯩﻢﻛﯚﻛﻜﻪ ﻳﻪﺗﺘﻰ ﻳﺎرﻧﻰ ﺋﯩﺰدەپﺳﺎرﺳﯩﻠﯩﭗ، ﮔﺎﮬﻰ دۆﯕﺪە، ﮔﺎﮬﻰﺋﻮﻳﺪا ﻳﯜرﮔﯩﻨﯩﻢراﺳﺖ ﺟﺎر ﺳﯧﻠﯩﭗ.
ﺗﻪﻟﻜﻪ، ﺗﺎرﯨﻢ،ﺋﯩﻠﻰ،ﺑﺎﻏﺪاش ﺳﯧﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪپ ﻳﺎش ﺗﯚﻛﻪر، ﻗﯩﺴﻤﯩﺘﯩﯖﻨﯩﯔدەﮬﺸﯩﺘﯩﺪﯨﻦﻣﯩﯔﺋﯚﻟﯜپ ﻣﯩﯔﺗﯩﺮﯨﻠﻪر.
ﭘﻪﺳﻠﻰ ﻳﺎﺷﻠﯩﻖﻣﻪۋﺳﯜﻣﯩﯖﺪەﺗﻪﮔﺪى ﺋﯘﺷﺘﯘﻣﺘﯘت ﺋﯜﺷﯜك، ﻳﯩﻐﻠﯩﻐﺎﻧﺪۇﺋﻪل - ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ، ﻳﻪرۇ - ﺋﺎﺳﻤﺎن، ﺋﺎت، ﻣﯜﺷﯜك.
ﺋﯘﻳﻐﯘرۇﻣﻨﯩﯔﺷﺎﺋﯩﺮﯨﺴﻪن،ﺷﻪرﯨﭙﯩﯔﺋﺎﺳﻤﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎر، ﮬﻪﻣﻤﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔﻳﺎرى - دوﺳﺘﻰ، ﺗﻪرﯨﭙﯩﯔداﺳﺘﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎر.
ﻟﯘﺗﻔﻰ، ﻣﻪﺷﺮەپ ﺋﯩﺰﻟﯩﺮﯨﻐﺎﻛﯚزﻟﯩﺮﯨﯖﻨﻰرۇﺳﻠﯩﺪﯨﯔ، ﺷﯧﺌﯩﺮﺋﺎﺗﻠﯩﻖﻣﻪﺷﯘﻗﯘﯕﻨﻰ ﻛﯜﻧﺪە ﻣﯩﯔرەت ﻗﯘﺷﻠﯩﺪﯨﯔ.
لاﻟﻤﺎ ئىتلار ﻳﯜز -ﻛﯚزۈﯕﻨﻰ، ﺗﯩﻞ- ﺳﯚزۈﯕﻨﻰ ﺑﯘﻟﻐﯩﺪى، ﻳﺎردﯦﮕﻪﻧﻠﻪر ﻳﯜز ﺋﯚرۈپلا ﺋﯩﭻ - ﺋﯩﭽﯩﯖﻨﻰﭼﯘﻟﻐﯩﺪى.
ﺋﺎﮬﯘ - ﭘﯩﻐﺎن،ﮬﻪﺳﺮﯨﺘﯩﯖﻨﻰﺗﺎۋۇﺗﯘڭ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ، ﻛﻪﺗﺘﯩﯖﺎﺳﻪن ﺋﻪﻗﻠﻰ ﺋﻮﻳﻐﺎق ﻳﺎرﻧﻰ دەردﻟﻪرﮔﻪ ﺳﯧﻠﯩﭗ.
ﻣﻪﻳﻠﻰ ﻛﯜﻧﺪۈز، ﻣﻪﻳﻠﻰﻛﻪﭼﺘﻪ ﻳﺎر ﭘﯩﺮاﻗﻰﻳﺎﻧﺪا ﺑﺎر، ﻧﻪﻛﻰ ﻳﺎﻧﺪا ﮬﻪﻣﻤﻪﺟﺎﻧﺪا، ﮬﻪر ﺗﻮﻣﯘردا - ﻗﺎﻧﺪا ﺑﺎر.
ﺋﯘﻳﻐﯘرۇﯕﻨﯩﯔﻗﺎﻧﻠﯩﺮﯨﺪاﺋﺎﻗﺘﻰ ﮬﻪردەم ﻗﺎﻧﻠﯩﺮﯨﯔ، ﺑﯩﺰﮔﻪﮬﻪﻣﺮاھ، ﺑﯩﺰﮔﻪﺋﯚرﻧﻪك ﻧﻪزﻣﯩﻠﯩﻚﭼﯘﻗﺎﻧﻠﯩﺮﯨﯔ.
ﺗﻪﯕﺮﯨﺘﺎﻏﺪاﭼﺎﻗﻨﯩﺪﯨﯖﺴﻪنﻧﯘر - زﯨﻴﺎ،ﭼﻮﻟﭙﺎن ﺑﻮﻟﯘپ، ﮔﺎﮬﻰ ﺋﻪﺷﺌﺎر - ﻧﻪزﻣﯩﻠﻪردەﭘﺎرﺗﻠﯩﺪﯨﯔۋوﻟﻘﺎن ﺑﻮﻟﯘپ.
ﺋﻪﺳﻠﯩﻤﻪﻣﻨﯩﯔﻗﺎت - ﻗﯧﺘﯩﺪاﺋﯩﺰﻟﯩﺮﯨﯔ،روﮬﯩﯔﺋﺎﻳﺎن، ﺳﯧﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪپ ﻛﯜﻧﺪەﺋﺎﺑﻠﯩﺰدەردﯨﻨﻰﺋﻪﻳﻠﻪر ﺑﺎﻳﺎن.
لاﻟﻪ - رەﻳﮭﺎن ﮔﯜلﺋﯧﭽﯩﻠﺪىﻗﯘت - ﺑﺎﮬﺎر ﺋﻪﻳﻴﺎﻣﯩﺪا، ﺳﻪن ﺋﯧﭽﯩﻠﺴﺎڭﻧﻪ ﺑﻮﻟﯘرﻛﯩﻦﮔﯜل ﻛﻪﺑﻰ ﺑﯘ ﭘﺎﻧﯩﻴﺪا.
»ﻟﻪﻳﻠﻰ - ﻗﯘرﺑﺎن»، «ﻟﻪﻳﻠﻰ - ﻣﻪﺟﻨﯘن» ۋەﺳﻠﯩﮕﻪﻳﻪﺗﻜﻪن ﺋﻪﻣﻪس، ﺳﻪﻧﻤﯘ ﺋﺎﺷﯩﻖﺋﻪر ﺋﯩﺪﯨﯖﻐﯘﻗﻪﻟﺒﯩﺪەﺳﯚﻳﮕﯜ ﭘﻪۋەس.
ﺋﯩﺘﻠﯩﺮﯨﯖﻨﯩﯔزۇﻟﻤﯩﺘﯩﺪﯨﻦﻛﯚرﮔﯩﻨﯩﯔﺑﻮﻟﺪى ﺋﺎزاب، ﺑﻪرﮔﯩﻨﯩﯖﺪﯨﻦرازى ﺋﻪل - ﻳﯘرت ﺗﻪﻟﯟە «يىللارﻏﺎ ﺟﺎۋاب».
ﭘﺎﺗﺘﻰ ﻗﻪﻟﺒﯩﻢزور ﺳﯜﻛﯜﺗﻜﻪ ﺳﯧﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪش ﻗﻪرز ﻣﺎﯕﺎ، ﻳﻪﺗﻜﯜﺳﯩﺪۇرﮬﻪﻗﻘﻪ ﺋﻪرزﯨﻢ،ﭼﯜﻧﻜﻰ روﮬﺪاش ﻣﻪن ﺳﺎﯕﺎ!
ﺋﺎﻟﺪﯨﻨﻘﻰﺋﻪﺳﯩﺮﻧﯩﯔﺋﺎﻟﺪﯨﻨﻘﻰﻳﯧﺮﯨﻤﯩﺪاﻳﯘرﺗﯘم ﺋﯘﻳﻐﯘرﯨﻴﻪﺋﺎﺳﻤﯩﻨﯩﺪاﺋﯩﻜﻜﻰﭼﻮﻟﭙﺎن ﺷﺎﺋﯩﺮﺋﯚﺗﺘﻰ، ﺗﯧﺰ ﭼﺎﻗﻨﺎپ ﺗﯧﺰ ﻳﯜﺗﺘﻰ، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯘلار ﻗﯩﺴﻘﯩﻐﯩﻨﻪﮬﺎﻳﺎﺗﻰ، ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪت ۋە ﻧﻪﭘﺮەﺗﻜﻪ ﻟﯩﻖ ﺗﻮﻟﻐﺎن ﺟﻪﯕﮕﯩﯟارﻗﻪﻟﺒﻰ ﺑﯩﻠﻪنﺗﺎرﯨﺦﺑﻪﺗﻠﯩﺮﯨﮕﻪ،ﻛﯚﯕﯜل ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻐﺎﺋﯚﻟﻤﻪس ﻧﻪزﻣﯩﻠﻪرﻧﻰ- روﮬﯩﻴﻪتﭼﯘﻗﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰﭘﯜﺗﺘﻰ. ﺋﯘلارﻧﯩﯔروﮬﯩﻨﻰ،ﺗﯧﻨﯩﻨﻰزاﻣﺎن ﺋﯩﻜﻪﻛﻠﯩﺮىﺗﻮﺧﺘﺎۋﺳﯩﺰﻳﻮﻧﯘدى، ﺋﻪﻣﻤﺎ ﺋﯘلارﻧﻰ ﺟﺎﮬﺎن ﺗﻮﻧﯘدى. ﺟﻪﺳﯘرﻟﯘق، ﻏﻪﻳﯘرﻟﯘق ﺗﯘﻳﻐﯘﺳﯩﺪاﺷﺎﺋﯩﺮﻟﯩﻖ،ﻗﻪﮬﺮﯨﻤﺎﻧﻠﯩﻖﺳﻪﭘﯩﺮﯨﮕﻪﺋﺎت ﺳﺎﻟﻐﺎن ﺑﯩﺮﺟﯜپ ﺋﻪزﯨﻤﻪتﺗﻪﻗﺪﯨﺮداش،ﮬﻪﺳﺮەﺗﺪاش، ﺋﺎرﻣﺎﻧﺪاش ﺑﻮﻟﺪى. ﺑﯘﻣﯘ ﺑﻪﻟﻜﯩﻢ ﺟﺎن ۋە ﺋﺎﻟﻪم ﺋﯩﮕﯩﺴﯩﻨﯩﯔﺋﯩﺸﯩﺪۇر.ﺋﻪزەﻟﺪﯨﻦﻣﻪﻟﺌﯘن - ﻣﯘﻧﺎپىقلار ﻳﺎﺧﺸﻰ ﻛﯜن ﻛﯚرﮔﻪن، ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔﮬﻪﻗﯩﻘﯩﻲﭘﻪﻳﺰﯨﻨﻰﺳﯜرﮔﻪن ﺋﻪﻣﻪس، ﺋﯘلارﻧﯩﯔﻛﯜﻧﻰ ﺋﯩﺘﻨﯩﯔﻛﯜﻧﯩﺪﯨﻨﻤﯘﺑﻪﺗﺘﻪر ﺋﯚﺗﻜﻪن، ﺋﯘلارﻧﯩﯔ ﮬﺎﻳﺎت ﺋﺎرﺧﯩﭙﯩﻐﺎﺑﯧﺴﯩﻠﻐﯩﻨﻰ«ﻟﻪﻧﻪت» ﺗﺎﻣﻐﯩﺴﻰﺑﻮﻟﺴﺎ، ﺋﻮت ﻳﯜرەك ﻣﻪرﮬﯘملارﻧﯩﯔ ﻧﺎﻣﯩﻐﺎﺑﯧﺴﯩﻠﻐﯩﻨﻰ«ﺟﻪﻧﻨﻪت»ﺗﺎﻣﻐﯩﺴﯩﺪۇر.ﻟﻪﻧﻪﺗﮕﻪردﯨﻠﻪرﺋﯩﻜﻜﻰدۇﻧﻴﺎﻟﯩﻖﻟﻪﮬﻪﺗﻜﻪ - دوزاﺧﻘﺎ ﻣﻪﮬﻜﯘم. ﮬﺎﻳﺎﺗﻨﯩﯔ ﭘﻪرﻗﻰ ۋە ﻧﻪرﻗﻰ دﯨﻞﺑﯩﻠﻪنﺗﯩﻠﺪا،ﻧﯩﻴﻪتﺋﻪلا، ﻧﯩﻴﻪتﺗﻪﻗﺪﯨﺮﻧﻰﺑﻪﻟﮕﯩﻠﻪﻳﺪۇ.ﺑﯘ ﺟﺎﮬﺎن ﺋﯘزۇن ﺟﺎﮬﺎن، ﮬﻪق ﮬﯧﺴﺎب ﺋﺎلار ﮬﺎﻣﺎن... ﮬﺎزﯨﺮﺑﯩﺰدەﻧﯧﻤﻪ ﺗﻮلا؟ ﺷﺎﺋﯩﺮﺗﻮلا، ﺷﯧﺌﯩﺮﺗﻮلا. ﺑﯩﺰﮔﻪﻣﯘﻧﭽﯩﯟىلا ﺗﻮلاﺷﺎﺋﯩﺮۋە ﺷﯧﺌﯩﺮﻧﯩﯔﻧﯧﻤﻪ لازﯨﻤﻰ؟
ئادرېس:«قومۇل گېزىتى» ئىدارىسى
| 
يوللىغان ۋاقتى 2014-2-26 19:18:43
