مۇئەللىم ئاچچىقلاپ ئاتقان بىر تال بور،
تۇيۇقسىز تاڭڭىدە تەگدى بېشىمغا .
خىجىللىق ئىلكىدە قىزاردى يۈزۈم،
چىلاندى كىرپىكىم شۇئان يېشىمغا.


سۆز ئاچتى مۇئەللىم بېشىنى چايقاپ :  
‹‹ئاخىرقى پۇرسەتنى قالمىغىن ئۇنتۇپ .
دىققەت قىل دەرسكە ، دوسكىغا قارا،
خىيالىڭ سىرتلاردا يۈرمىسۇن ئۇچۇپ››.

ئۇستازنىڭ غېمىمنى يىگەنلىكىنى،
مىڭ ئەپسۇس چۈشەندىم بەكمۇ كېچىكىپ.
ئەرزىيدۇ ئۇنىڭ  چىن خالس ئەجىرىگە ،
بەرسەممۇ مىڭ سالام ھەر كۈن ئىگىلىپ.

مۇئەللىم بور ئىچىدە ،ئوقۇغۇچىلار نۇر ئىچىدە.

نۇر ئىچىدىمۇ ياكى قاراڭغۇلۇقتىمۇ؟

خىيال -بايلىق ، خىيال -كىتاب، بۇ شېئىرنى ئوقۇپ ئۇستازىمنىڭ ئاشۇ بور تۇتۇپ دوسكا ئالدىدا تۇرغان ھالىتى كۆزا ئالدىمغا كەلدى ..............

  باشقا ئەللەردە ئوقۇغۇچىلارغا بور ئاتقان ئوقۇتقۇچى تۇرمىدا ياتىدۇ...ئوقۇغۇچىلارغا بور،ئۆچۈرگۈچ...قاتارلىق نەرسىلەرنى خالىغانچە ئېتىپ،ئوقۇغۇچىنىڭ دىققىتىنى دوسكىغا مەركەزلىتىپ،ئەكسىچە ئوقۇغۇچىلارنىڭ كەڭ تەسەۋۋۇر قىلىشىغا ئىمكان بەرمەي ئوقۇتقان شۇ مۇھىتتىن بىرەر ئىجاتچان پۇقرانىڭ چىقمىغانلىقى؛دەل مائارىپىمىزنىڭ ھەقىقى ئاجىزلىقىدۇر...شۇنىڭ ئۈچۈن ئوقۇتقۇچى بولسىڭىز بور ئاتماڭ،ئوقۇغۇچى بولسىڭىز ئۆزىڭىزگە نەرسا-كېرەك ئاتقۇزىدىغان ئىشنى قىلماڭ...

قىسقا مىلتىقتەك ئاۋازلىق شېئىر!

قاچانمۇ ئەركىن ئولتۇرۇپ دەرەس ئاڭلايىدىغان ۋاقىت كىلەر- ھە!

شېئىرىدا ئىپادىلەنگەن سۆز- جۇملىلەر ئاددى بولسىمۇ، لېكىن چوڭقۇر مەنالارگە ئىگە بولۇپ، يۇقۇرىقى ئىنكاسلاردا ئېيتىلغاندەك، ئوقۇغان كىشىنى ھەر تەرەپلىمە ئويلىنىشقا  ئۈندەيدىكەن.