شائىرنىڭ تىلى
ئادىل تۇنىياز
ھەسرەت ئىچىمدىن چىقتى چېچەكلەپ...
چېچىكى يىگلەپ شېئىر بولغاندا
قىزىرىپ كېتىمەن قىزىل ئالمىدەك
ئۇيغۇر تىلى ئالدىدا.
شېئىر سىرتىدا يامغۇر ياغماقتا،
سۆزلەر پاناھ تىلەپ ئىشىك قاققاندا
باشلاپ كىرەلمىدىم يۈرەك قېتىمغا
يۈز كېلەلمەيمەن ئۇيغۇر تىلىمغا.
تاش سۈكۈتتىن يېنىپ چىققاندا
سۈكۈت تاشتىن يېرىپ چىققاندا
ئىپادىلەشتە بولسا خاتايىم،
سۈرگۈن قىل مېنى تەكلىماكانغا
ئۇيغۇر تىلى،ئەي،پادىشاھىم!
چىللاۋاتسا سۇدا بىر خوراز
تارىمنىڭ قىزغۇچ دولقۇنلىرىدا
تاڭ قۇياشى دېمىسەم ئۇنى
قان قىلىڭلا ئانا تىلىمغا.
پەيغەمبەر مۇسا
قولىدا ھاسا
ئۇرغاندا تاشقا
تاشتا بۇلاق،
بۇلاق قۇرئاندا.
بۇلدۇقلىغان ئانا تىل بىلەن
بۇلار ماڭا ئايان بولغاندا
تاشتەك تۇرسا ئېرىمەي قەلبىم
گۇمانىمنى دارغا ئاس خەلقىم!
ئۇيغۇر تىلى مىنگەندە ئاتقا
باغلاپ كەلگىن ئاسى ئۆزۈمنى،
باغلاپ كەلسەم گۈلنى شامالغا
گۈل ياپرىقى دەيمەن ئۆزۈمنى
ئانا تىلىم يىلتىزدۇر جانغا.
شېئىرىمدا سۇ ئۈزسە بىر قىز
يا ساھىلدا يالىڭاچ ياتسا
پۇرۇقىدىن مەست بولسام ئۈنسىز
بۇ گۈل بەدەن پېشىمدىن تارتسا،
ئۇيغۇر تىلىدىن خېجىل بولىمەن،
كېتىمەن ئۆز يولۇمغا ئاستا.
ئاپتوبۇستا ياكى كوچىدا
كەسكىن قىلىچتەك باشقا بىر تىلدا
يارلانسا سۆز-جۈملىلىرىم،
ئۇيغۇر تىلىدىن خىجىل بولىمەن
مەن ئاقساق-چولاق،كۆڭلى يېرىم.
ئۇيغۇر تىلىدىن خىجىل بولىمەن
ئىلتەرىش خاقان ئويدۇرۇپ يازغان
مەڭگۈ تاشنى ئوقۇيالمىسام،
ھەجىلەپ ئوقۇسا يامغۇر ۋە ئاسمان.
يەر شارى كەنىتىنىڭ تېز پويىزىدا
كىم سەن ئەي كىشى
تىلىمنى توغراپ ساندىۋېچ*يىگەن؟
ئەتىر شېشىسىدەك تاشلاپ تىلىمنى
كىم سەن يات تىلدا جۇرقۇرىتىپ سىيگەن؟
ئىنگىلىز تىلىمۇ قايسى نايناق ئۇ؟
ۋاگونمۇ-ۋاگون،شەھەرمۇ-شەھەر
ئاخىر مېنىڭ كەپەمگە كىرگەن؟
مەن سۇ
دېرىزەمنى چېقىۋەتمەڭلار
ئۆزۈم ئېقىپ چىقاي.
مەن قۇلۇلە
قېپىم ئەما
كۆزلۈرۈمنى ئويۋەتمەڭلار.
چانىقىم قالسۇن چولپان يۇلتۇزغا
دولقۇنلارغا قويۇۋەتمەڭلار.
مەن كەم تېپىلىدىغان ئادەمگىياھ
مېنى لويلا ئوت بول دېمەڭلار.
مەن ئاز ساندىكى مۈشۈكئېيىق،
باقمىساڭلارمۇ،تۇتۇپ يىمەڭلار.
تاشقا مۆجۈزە تاش بولغانلىقى
دېڭىز بىلەن سۆزلەشكەن چاغدا،
ئادەم بىلەن سۆزلەشكەن چاغدا،
ئالەم بىلەن سۆزلەشكەن چاغدا،
بىز بىر تىپقۇ،سۆزلىشەلەيمىز؟
يوق ئارىمىزدا ئوت ۋە سۇ چېگرا.
ھويلىسىنىڭ كەينىدە دېھقان
نېفىت كولاۋاتقان ئىشچىلارغا
بىر سېۋەت ئۈرىكىنى قىلىۋالدى پۇل،
ئۆزى ئۆستۈرگەن تىل دەرىخىنىڭ
مېۋىلىرى يوق قايىتتى قۇرۇق قول.
بىر ئۇيغۇر پۇقرا
قەدىمكى ئۇيغۇر تىلىنى كىيىپ
ئولتۇراتتى مۇزدەك پەشتاقتا،
قىپيالىڭاچ باشقا ئۇيغۇرنى
كۆرۈپ قالدى لۆم-لۆم پىكاپتا،
ھۆپپىدە قىزىرىپ كەتتى شۇ ئانلا
ئۆز كىيىمى بولغانلىقىدىن.
مەن خىجىل بولىمەن يالىڭاچلىقتىن
بارىمەن ھەتتا
شېۋىتسىيە پادىشاھى ئالدىغا
سېۋىن ھېدىن تارىمدىن قازغان
ئۆلۈكنىڭ جەندە-كۇلاھى بىلەن.
بۇ مېنىڭ يول خېتىم،
بۇ مېنىڭ سالھىيتىم،
بۇ مېنىڭ ياشاش گۇۋاھنامەم
يەر شارىدىكى،
بۇ مېنىڭ ئىچ كىيمىم
پەرۋەردىگار بەرگەن.
مەن شۇنىڭ ئۈچۈن سۆزلەيمەن
يامغۇر ئۆز تىلىدا سۆزلەشكەندەك،
مەن شۇ تىلدا سۆزلەيمەن
تەڭرىتاغلىرى سۆزلىگەندەك.
بىراق،ئۇيغۇر تىلىم ئالدىدا
خىجىل بولىمەن ياۋا ياڭاقتەك
ھېچ ئىش قىلىپ بېرەلمىگەن ئورمانغا.
بۇرۇچۇمدىن چۈمۈلىدەك كىچىكلەپ
سورايمەن ئۆزۈمدىن نېمە قىلدىم دەپ
تۆپەمدىكى زور ئاسمانغا.
يۈز كېلەلمەيمەن،ئەي شېئىرى تىلىم
شەنىڭگە لايىق ئىش قىلالمىدىم،
لايىقىڭدا ئىش قىلالمىدىن...
