مەنمۇ يۇقىرىدا زامانداشلىرىم ئېيتقان ئۇيۇنلارنىڭ ھەممىسىنى ئويناپ بېقىپتىكەنمەن. بىزنىڭ يۇرتتا يەنە بىر خىل ئۇيۇن بۇلىدىغان ئىسمىنى ئۇنتۇپ قاپتىمەن. ئۇ ئۇيۇندا بىز چىنە ياكى پىيالىنى چېقىپ ئاستىدىكى يۇمىلاق، قاتتىق قىسىمىنى چىقىرىۋېلىپ، يەرگە بۇرمۇنچە كاتەكچە سىزىپ شۇنىڭ ئىچىدە بىر پۇتلاپ تىپىپ ئوينايتۇق. تەپكۇچ تاپالمىساق ئانىمىزنىڭ تاماق قاچىسىنى چېقىپلا بىرنى ياسايتۇق. نىمە دىگەن كۇڭۇللۇك زامانلار ھە! ھازىرمۇ شۇ زامانداشلىرىم بىلەن بىر يەرگە كىلىپ قالساق شۇ زاندا ئوينىغان ئۇيۇنلىرىمىزنى ئەسلىشىپ خۇددىي بالىلىققا قايتقاندەك كۇلۇشۇپ كىتەتتۇق! ھەي بالىلىق ئەسلەيمەن. نىمە دىگەن بىغۇبار چاغلار! مەڭگۇ كەلمەسكە كەتتى. ئاتا ئانامنىڭ جاپاسىنىڭ قەدرىگە ئەمدى يىتىۋاتىمەن .