«ئالدىنقى ئون» نىڭ ئىچىدىكى بالىلار (شاھىدى)

zarra

	تىمىڭىزدىن  بەك  سۈيىندىم،  بۇ  تىمىڭىزنى  ئۇقۇپ  يۈرىگىم  بىر  قىسما  بۇلۇپ  قالدى، سەمىمى گەپ  قىلسام  ئۇتكەن  كۈنلەرنى  ئۇيلاپ  ئازاپلاندىم،   مىنىڭمۇ  ئۇستازلىرىممۇ بەك  بىلىملىك،  دىئيانەتلىك،  مىھرىبان،  ئىرادىلىك  كىشىلەر  ئىدى، ئۇلارنىڭ  كۆپىنچىسى ئالەمدىن  ئۆتتى،  ئەمدى  ئۇيلىسام   ئۇلار  خېزىر سۈپەت  كىشىلەر  ئىكەن،   بىراق ھازىر  بۇرۇنقىدەك   ئىسىل  ئۇستازلارنى  كۆرۈش  تەس  بۇپكەتتى،  ئۇستازنىڭ ئەھۋالى  قانداق  بولسا  ئۇقۇغۇچى  شۇنچىلىك  بۇلىدىكەن، بىر قېتىم  ئاتا-ئانىلار  يېغىنى باكەن  دىگەنتى،  مەكتەپكە  باردىم  يىغىندا  ئاساسەن ئۇقۇتقۇچىلار  بالىلارنىڭ  گەپ  ئاڭلىمايدىغانلىغىنى،  باشقۇرۇشنىڭ  تەسلىشىپ  كەتكەنلىگىنى ئۇتتۇرغا  قۇيۇپ  بالىلاردىن  بەكمۇ  نارازى  بولغانلىق  توغۇرسىدا  سوزلەپ  قاخشاپلا  كەتتى، يىغىن   ئاخىردا  بىر  چوڭ  ياشلىق  ئانىمىز  ئۇرنىدىن  تۇرۇپ  ‹‹ مۇئەللىم  ئۈزلىرىنىڭ  جاپا تارتىپ  بالىلىرىمىزنى  ئۇقۇتۇپ  بەرگەنلىرىگە  رەخمەت،  بىراق  بالىلار  كەپسىزلىك  قىلسا ئۇرماي  بىزگە دئىسىلە،  ئۈزىمىز  ئەدەپلەپ  بەرسەك  بوپتىكەن،  قىزىمنى  ئۇقۇتقۇچىسى  ئايىغى بىلەن ئۇرۇپتىكەن،  كىچىدىن  قىززىپ  ياتالماي  بەك  قىينالدى،  بىزمۇ  قۇرۇقتۇق››  دىدى. شۇ چاغدا ھېلىقى  ئۇقۇتقۇچى  ئايال  نىمە دەيدۇ  دىمەمسىز؟     ئاچا  بالا  دىگەن  گەپ ئاڭلىمىسا  ئۇيدىمۇ  ئاز تولا  تايىغىنى  يەپ   قۇيىدۇ،  ئۇخشاش  گەپ ،  بىزمۇ  بەزى  بالىلارنى ئۇچۇغداپ  قۇيمىساق  باشقۇرغىلى  بولمايدۇ،  شۇڭا  بۇنىڭغا  خاپا  بۇلۇپ  كەتمىىلىمۇ  بۇلىدۇ. دىمەسمۇ،  شۇ  چاغدا  شۇ  ئايال  ئۇقۇتقىچىغا  ‹‹ لەنەت  ساڭا››  دىدىم  ئىچىمدە، شۇنىڭدىن  بىرى  ئاتا  ئانىلار  يېغىنى  دىگەنگە  بارماسلس  بولدم، شۇ  ئىش  كاللامغا  كىرۋاپتىكەن،  ھازىرمۇ شۇ ئىشنىى  ئۇيلىسام  كۆڭلىم يېرىم  بۇلىدۇ، ھەقىقى  ئۇستازلىرىمىز  كەم  دەپ  ئۇلايمەن.

aykabi

	مەنمۇ ھىچ بىلمىدىم دەرىجىگە تۇرغۇزۇشنىڭ توغرا خاتالىقىنى . بىزنىڭ سىنىپتىمۇ بار بۇنداق ئىش . لىكىن كۈچۈرۈپ ئالدىغا ئۈتۈپ كىتىپ تىرشقانلارنىڭ نەتىجىسنى ئارقىغا تارتقانلارغا بەك ئاچچىقىم كېلىدۇ .