ئالتۇنرەڭ بالىلىق ( ئەسلىمە+ سۈرەت + مۇزىكا )

ئالتۇنرەڭ بالىلىق ( ئەسلىمە+ سۈرەت + مۇزىكا )

ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﻛﯚﺟﯜﻡ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺧﯘﺩﺩﯨﻲ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﻲ ﺷﻪﻛﯩﻠﻠﻪﻧﮕﻪﻥ ﮔﯜﻟﯩﺴﺘﺎﻧﻐﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺘﺘﻰ. ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﮬﻪﻣﻤﻪ ﺋﯚﻳﻠﯜﻛﻨﯩﯔ ﮬﻮﻳﻠﯩﺴﯩﺪﺍ ﺑﺎﻍ – ﯞﺍﺭﺍﻧﻠﯩﺮﻯ، ﺋﯚﺯﯛﻣﻠﯜﻙ ﺑﺎﺭﺍﯕﻠﯩﺮﻯ ، ﮬﻮﻳﻠﯩﺴﯩﻐﺎ ﭼﯚﺭﯨﺪﻩﭖ ﻗﻮﻳﯘﻟﻐﺎﻥ ﻗﻮﻳﯘﻕ ﺗﯧﺮﻩﻛﺰﺍﺭﻟﯩﻖ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺷﻪﺭﻕ ﺗﻪﺭﯨﭙﻰ ﻛﻪﯓ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﻛﯧﯟﻩﺯﻟﯩﻚ، ﺷﯩﻤﺎﺭ ﺗﻪﺭﯨﭙﻰ ﺑﯘﻏﺪﺍﻳﻠﯩﻖ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻏﻪﺭﭖ ﺗﻪﺭﯨﭙﯩﺪﻩ ﺑﯩﺮ ﭼﻮﯓ ﺋﯚﺳﺘﻪﯓ ﺷﯩﻤﺎﻟﺪﯨﻦ ﺟﻪﻧﯘﺑﻘﺎ ﺋﺎﻗﺎﺗﺘﻰ، ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﻨﯩﯔ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻳﯧﻘﯩﺪﺍ ﺳﯚﮔﻪﺕ ، ﻣﻪﺟﻨﯘﻧﺘﺎﻟﻼ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺷﺎﺧﻠﯩﺮﻯ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﺪﯨﻜﻰ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﻨﯔ ﺋﯘ ﻳﯧﻘﯩﺪﺍ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻳﯘﺭﺗﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﺋﻪﯓ ﭼﻮﯓ ﺑﺎﻍ – ﺩﯙﻟﻪﺕ ﺋﯧﮕﯩﻠﯩﻜﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻍ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﺑﯘ ﺑﺎﻏﺪﺍ ﺋﺎﺳﺎﺳﻠﯩﻘﻰ ﺋﺎﻟﻤﺎ، ﺋﺎﻣﯘﺕ، ﺋﯜﺯﯛﻡ ﺋﯚﺳﺘﯜﺭﯨﻠﻪﺗﺘﻰ. ﻗﯩﺴﻘﯩﺴﻰ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺗﯚﺕ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﻰ ﻳﺎﭖ – ﻳﯧﺸﯩﻠﻠﯩﻖ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﮬﺎﯞﺍﺳﻰ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﺳﺎﭖ ﯞﻩ ﻳﯧﻘﯩﺸﻠﯩﻖ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﻣﺎﻧﺎ ﺷﯘ ﭼﯚﭼﻪﻛﻠﻪﺭﺩﻩ ﺑﺎﻳﺎﻥ ﻗﯩﻠﯩﻐﺎﻥ ﺷﺎﮬﺰﺍﺩﻩ -ﻣﻪﻟﯩﻜﻠﻪﺭ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻣﻪﺧﺴﯘﺱ ﺑﯩﻨﺎ ﻗﯩﻠﯩﻨﻐﺎﻥ ﭼﺎﮬﺎﺭ ﺑﺎﻏﻘﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﻩ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ ﺩﻩﯞﺭﯨﻤﯩﻨﻰ ﺋﯚﺗﻜﯜﺯﮔﻪﻥ ﺋﯩﺪﯨﻢ. ﮬﻪﻱ ﺷﯘ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻏﺎ ﻗﺎﻳﺘﯩﻘﯩﻠﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺋﯩﺪﻯ – ﮬﻪ !

ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﻩ 18 ﺋﺎﺋﯩﻠﯩﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﯨﺴﯩﺪﺍ ﺷﯩﻤﺎﻟﺪﯨﻦ ﺟﻪﻧﯘﺑﻘﺎ ﺳﻮﺯﯗﻟﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﻳﻮﻝ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﯨﺪﯨﻦ ﺋﯩﻜﻜﯩﮕﻪ ﺋﺎﻳﺮﯨﭗ ﺗﯘﺭﯨﺪﯨﻐﺎﻥ ﺑﯩﺮ ﻛﯧﭽﯩﻚ ﺋﯧﺮﯨﻖ ﻏﻪﺭﯨﭙﺘﯩﻦ ﺷﻪﺭﻗﻘﻪ ﺋﺎﻗﺎﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﻩ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﻛﯚﭖ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﺗﺎﯓ ﺋﺎﺗﻘﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﻪﭺ ﻛﯩﺮﮔﯩﭽﻪ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯔ ﯞﺍﯓ – ﭼﯘﯕﻰ ﺑﯧﺴﯩﻘﻤﺎﻳﺘﺘﻰ. ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﻛﯩﭽﯩﻚ ﺋﯧﺮﯨﻘﻨﻰ ﭼﯩﮕﺮﺍ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﺋﯩﻜﻜﯩﮕﻪ ﺑﯚﻟﯜﻧﯩﭗ ﺳﻮﻗﺎﺵ ﺋﻮﻳﻨﻰ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺗﯜﺭﻟﯜﻙ ﺋﻮﻳﯘﻧﻼﺭﺩﺍ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﻴﻼ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻗﺎﺵ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﺎﻻﺗﺘﯘﻕ، ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ ﺭﻩﺳﻤﯩﻲ ﺋﯘﺭﯗﺷﯘﭘﻤﯘ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﯘﻕ…

ﮬﯧﻠﯩﻤﯘ ﺋﯧﺴﯩﻤﺪﻩ، ﻳﺎﺯ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﻯ ﭼﯩﯖﻘﻰ ﭼﯜﺷﺘﻪ، ﭼﻮﯕﻼﺭﻧﻰ ﺋﯘﺧﻠﯩﺘﯩﭗ ﻗﻮﻳﯘﭖ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﻏﻪﺭﺑﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﻨﯩﯔ ﺑﯧﺸﯩﻐﺎ ﺗﺎﺯﺍ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﻳﯧﺮﯨﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﻗﯩﭙﻴﺎﻟﯩﯖﺎﭺ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯜﻣﯜﻟﻪﺗﺘﯘﻕ، ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻐﺎ ﺋﯩﺶ ﺗﺎﭘﺎﻟﻤﯩﺴﺎﻕ، ﮬﻪﻣﻤﻪﻳﻠﻪﻥ ﺋﯚﺯﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺑﯧﻐﻰ ﻳﺎﻛﻰ ﺳﻪﻳﻠﯩﻜﯩﮕﻪ ﺋﻮﻏﺮﯨﻠﯩﻘﻘﺎ ﭼﯜﺷﻪﺗﺘﯘﻕ، ﺋﻪﻣﺪﯨﻼ ﭘﯩﻠﻠﻪﻛﻜﻪ ﭼﯜﺷﻜﻪﻥ ﺗﻮﯓ ﺳﻮﻳﻤﯩﻼﺭﻧﻰ ، ﭼﯩﻠﮕﯩﻠﻪﺭﻧﻰ ﺋﻮﻏﯩﺮﯨﻼﭖ ﭼﯩﻘﯩﭗ ، ﺗﻪﯓ ﺗﻪﻗﺴﯩﻢ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﻳﯧﻴﯩﺸﻪﺗﺘﯘﻕ ﻳﺎﻛﻰ ﺑﻮﻟﻤﯩﺴﺎ ﺳﻪﻳﺨﺎﻧﯩﻼﺭﺩﯨﻦ ﺋﯘﻏﯘﺭﻻﭖ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﭘﻪﻣﯩﺪﯗﺭ، ﺗﻪﺭﺧﻪﻣﻪﻙ، ﻣﯘﭺ ﺩﯦﮕﻪﻧﺪﻩﻛﻠﻪﺭﻧﻰ ﻗﻪﻟﻪﻣﺘﯩﺮﺍﭼﻼﺭﺩﺍ ﺗﻮﻏﺮﯨﺸﯩﭗ ﺧﺎﻡ ﺳﻪﻱ ﺋﯧﺘﯩﺸﯩﭗ، ﺷﺎﮬﺎﻧﻪ ﺗﺎﺋﺎﻡ ﻳﻪﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﻪﮬﯘﺯﯗﺭ ﻳﯧﻴﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﯘﻕ. ﺋﺎﺭﯨﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﻳﺎﺷﻘﺎ ﭼﻮﯕﺮﺍﻕ ﻛﻪﭘﺴﯩﺰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﻗﻮﺷﻨﺎ – ﻗﻮﻟﯘﻣﻼﺭﻧﯩﯔ ﻛﺎﺗﯩﻜﯩﮕﻪ ﺋﯘﻏﺮﯨﻠﯩﻘﻘﺎ ﭼﯜﺷﯜﭖ ، ﺋﯘﻏﯘﺭﻻﭖ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﺗﻮﺧﯘ – ﻛﻪﭘﺘﻪﺭﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﻛﺎﯞﺍﭖ ﻗﯩﻠﯩﺸﺎﺗﺘﻰ. ﮬﺎﺯﯨﺮ ﺋﻮﻳﻠﯩﺴﺎﻡ ﻛﯜﻟﮕﯜﻡ ﻛﯧﻠﯩﺪﯗ، ﺋﻪﺭﻛﯩﻦ ﺩﻩﭖ ﺗﺎﻡ ﻗﻮﺷﻨﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺑﺎﻟﯩﺴﻰ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯘ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﻩ ﮬﻪﻣﻤﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻦ ﭼﻮﯓ ﺋﯩﺪﻯ، ﺑﺎﺭ ﺋﻮﻳﯘﻧﺪﺍ ﺷﯘ ﺑﺎﺵ ﺋﯩﺪﻯ، ﺋﯘ ﺑﯩﺮ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺋﻪﺧﻤﻪﺕ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﺮﻟﯩﺸﯩﭗ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻛﺎﺗﻪﻛﻜﻪ ﺋﯘﻏﺮﯗﻟﯩﻘﻘﺎ ﭼﯜﺷﯜﭖ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺗﺎﺯ ﺳﻪﻣﺮﯨﮕﻪﻥ ﭼﺎﺭ ﺧﻮﺭﯨﺰﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺋﯘﻏﺮﯨﻼﭖ ﭼﯩﻘﯩﭙﺘﯘ، ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﻰ ﺑﯩﻠﻤﻪﭘﺘﯩﻤﻪﻥ، ﺋﯘﻻﺭ ﺧﻮﺭﺍﺯﻧﻰ ﻳﯘﯕﺪﺍﭖ، ﺋﺎﺗﺎ – ﺋﺎﻧﯩﺴﻰ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﺗﯘﻏﻘﺎﻥ ﻳﻮﻗﻠﯩﻐﯩﻠﻰ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺑﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﺪﻩ ﻗﻮﺭﯗﭖ ﺗﻪﻳﻴﺎﺭ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﻣﯧﻨﻰ ﭼﺎﻗﯩﺮﯨﺸﯩﭙﺘﯘ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺗﻪﯓ ﺷﯧﺮﯨﻚ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﻣﺎﺧﺘﯩﺸﯩﭗ ﺋﯚﺯﻩﻣﻨﯩﯔ ﺧﻮﺭﯨﺰﯨﻨﻰ ﺗﺎﺯﺍ ﻳﻪﭘﺘﯩﻤﻪﻥ… ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﯘ ﺋﯩﺸﻼﺭﻧﻰ ﭼﻮﯕﺌﺎﻧﺎﻣﺪﯨﻦ ﺋﺎﯕﻼﻳﻤﻪﻥ، ﭼﻮﯕﻼﺭ ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺑﯩﻠﮕﻪﻥ ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ ﻗﻮﺷﻨﯩﺪﺍﺭﭼﯩﻠﯩﻘﻘﺎ ﺗﻪﺳﯩﺮ ﻳﻪﺗﻤﻪﺳﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﻛﯚﺯﺩﻩ ﺗﯘﺗﯘﭖ، ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻠﻤﯩﻐﺎﻥ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺋﯚﺗﻜﻪﻧﺪﻩ ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﻗﺎﻳﺘﻘﺎﻧﺪﺍ، ﺋﻪﺭﻛﯩﻨﻠﻪﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﭘﻪﺗﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﻳﯜﺭﺩﯗﻕ، ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﭼﻮﯕﺌﺎﻧﺎﻡ << – ﮬﻪ ﺋﻪﺭﻛﯩﻦ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺧﻮﺭﺍﺯﻧﻰ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻳﻪﭖ ﻛﯧﺘﯩﺸﻜﻪﻥ ﺋﯩﺪﯨﯔ – ﮬﻪ ؟ >> ﺩﯦﺪﻯ – ﭼﺎﻗﭽﺎﻕ ﻗﯩﻠﯩﭗ، – ﮬﻰ ﮬﻰ ، ﻳﺎﺷﻠﯩﻘﺘﺎ ﻳﻪﭖ ﻗﻮﻳﯘﭘﺘﯘﻕ ﺷﯘ، ﮬﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺑﯩﺰ ﻳﯧﻤﯩﺪﯗﻕ، ﺋﻮﻏﯘﻟﻠﯩﺮﯨﻤﯘ ﺷﯧﺮﯨﻚ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺋﯩﺪﻯ، ﺷﯘﻧﺪﺍﻗﻘﯘ ؟ ﺩﻩﭖ ﻣﺎﯕﺎ ﮬﯧﺠﯩﻴﯩﭗ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ….

ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻘﺘﺎ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﺋﯩﺶ ﻳﻮﻕ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺪﯗ. ﺋﯚﺳﺘﻪﯓ ﺑﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻰ ﺳﯜﮔﻪﺗﻠﯩﻚ، ﺋﯘ ﻳﯧﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻍ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺗﻠﯩﺸﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﺎﺷﯩﻖ – ﻣﻪﺷﯘﻗﻼﺭﻧﯩﯔ، ﺋﻪﻟﻨﯩﯔ ﻛﯚﺯﯨﺪﯨﻦ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻣﻪﺧﭙﯩﻲ ﺋﯩﺸﻘﯩﯟﺍﺯﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻼﺭﻧﯩﯔ ﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻛﯚﯕﯜﻟﺪﯨﻜﯩﺪﻩﻙ ﺟﺎﻳﻰ ﺋﯩﺪﻯ. ﺷﯘ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﯘﺭﺗﺘﺎ << ﺗﯘﻧﺴﺎ ﺩﺍﯓ >> ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮ ﭼﻮﻛﺎﻥ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ، ﺩﺍﯓ ﺩﯦﺴﻪ ﻧﯧﻤﻪ ﺩﻩﻳﺘﯩﻜﻰ ﺩﻩﻳﺘﺘﯘﻕ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺑﯩﻠﺴﻪﻙ، ﺋﯘ ﭼﻮﻛﺎﻧﻨﯩﯔ ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻘﻠﯩﻘﻰ ﯞﻩ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺋﻪﺭﻟﻪﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯩﺸﻘﯩﯟﺍﺯﻟﯩﻖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﻳﯜﺭﯛﺩﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﻪﻝ ﺋﺎﺭﯨﺴﯩﺪﺍ ﺩﺍﯕﻘﻰ ﭼﯩﻘﯩﭗ، << ﺩﺍﯓ >> ﺋﺎﺗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺑﯘ ﺗﯘﻧﺴﺎ ﺩﺍﯓ ﮬﻪﺭ ﺟﯜﻣﻪ ﻛﯜﻧﻰ ﭼﯩﯖﻘﻰ ﭼﯜﺷﺘﻪ، ﺋﻪﺭﻟﻪﺭ ﺟﯜﻣﻪﮔﻪ، ﺋﺎﻳﺎﻟﻼﺭ << ﺑﯘﺧﺎﺭﺍ >> ﻏﺎ ﻣﺎﯕﻐﺎﻧﺪﺍ ﻗﺎﻳﺴﯩﺪﯗﺭ ﺷﻮﭘﯘﺭ ﻳﺎﻛﻰ ﺭﯦﻤﯘﻧﺘﭽﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﺎﻏﺪﺍ ﺋﯘﭼﺮﯨﺸﺎﺗﺘﻰ. ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺑﯩﺰ ﺋﻪﭘﻠﯩﻚ ﺟﺎﻳﻼﺭﻧﻰ ﺗﺎﻟﻼﭖ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻧﯘﭖ ﻣﺎﺭﯨﻠﯩﺸﺎﺗﺘﯘﻕ… ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ << ﺗﯘﻧﺴﺎ ﺩﺍﯓ، ﺗﯘﻧﺴﺎ ﺩﺍﯓ، ﺋﻪﺭﮔﻪ ﺗﻮﻳﻤﺎﺱ ﺗﯘﻧﺴﺎ ﺩﺍﯓ … >> ﺩﻩﭖ ﻗﻮﺷﺎﻕ ﺗﻮﯞﻻﭖ، ﭼﺎﻟﻤﺎ ﺋﯧﺘﯩﭗ ﻗﯧﭽﯩﺸﺎﺗﺘﯘﻕ، ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺷﻮﭘﯘﺭ ﻳﺎﻛﻰ ﺭﯦﻤﻮﻧﺘﭽﻰ ﺋﯩﺸﺘﯩﻨﯩﻨﻰ ﻛﯚﺗﯜﺭﮔﯩﻨﯩﭽﻪ ﺋﺎﻏﺰﯨﻨﻰ ﺑﯘﺯﯗﭖ ﺗﯩﻠﻼﭖ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﻗﻮﻏﻠﯩﺸﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﺸﻪﺗﺘﻰ …

ﻛﯜﺯ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﻯ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺷﯩﻤﺎﻟﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﯘﻏﺪﺍﻱ ﺋﯧﯖﯩﺰﻟﯩﻘﯩﺪﺍ ﻗﻮﻳﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﻰ ﺋﺎﭼﯩﻘﯩﭗ ﺑﯧﻘﯩﺸﺎﺗﺘﯘﻕ. ﺑﯘ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﻗﻮﻱ ﺑﯧﻘﯩﺶ ﺑﻪﻛﻤﯘ ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯜﻙ ﺋﯩﺶ ﺋﯩﺪﻯ. ﻗﻮﻳﻼﺭﻧﻰ ﺋﯧﯖﯩﺰﻟﯩﻘﻘﺎ ﻗﻮﻳﯩﯟﯨﺘﯩﭗ، ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻏﯘﺟﻤﻪﻛﻠﯩﺸﯩﭗ ﻗﻪﺭﺕ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺩﯨﯔ ﺩﯨﯔ ﺋﺎﺗﺎﺗﺘﯘﻕ، ﺷﺎﭘﺘﯘﻝ ﺋﯜﭼﻜﯩﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﭼﯧﻘﯩﭗ ﭘﯩﺴﺘﻪﻙ ﻳﺎﺳﺎﭖ << ﭼﺎ ﭘﯩﺴﺘﻪﻙ >> ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺋﯧﯖﯩﺰﻟﯩﻘﻨﯩﯔ ﺑﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻰ ﻛﻪﯕﺮﻯ ﻳﻮﻟﻐﺎ ﭼﯩﻘﯩﯟﯦﻠﯩﭗ، << ﺋﻮﺭﺩﺍ ﻛﯚﭺ ﻛﯚﭺ >> << ﺋﺎﻧﻪﻙ – ﺑﺎﻟﻪﻙ >> ﺋﻮﻳﻨﯩﺸﺎﺗﺘﯘﻕ… ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﻩ ﺋﻮﺳﻤﺎﻥ ﺗﯚﻣﯘﺭ ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ، ﺑﯘ ﻛﯩﺸﻰ ﺩﺍﺋﯩﻢ ﺑﯩﺰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯩﺮﮔﻪ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﻗﺎﺗﺘﻰ، ﺑﯘ ﻛﯩﺸﻰ ﺋﯚﺯﻯ ﻗﺎﯞﯗﻝ ، ﺗﻪﻣﺒﻪﻝ ﻛﯩﺸﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﭼﺎﭺ ﺳﺎﻗﺎﻟﻠﯩﺮﻯ ﺋﺎﻗﯩﺮﯨﭗ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻤﯩﺰﮔﻪ ﺧﯩﺰﯨﺮ ﺳﯜﭘﻪﺕ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ، ﭼﯚﭼﻪﻙ ﺩﯦﮕﻪﻧﻨﻰ ﺋﯚﺯﻯ ﺗﻮﻗﺎﻣﺪﯨﻜﻰ ﻳﺎﻛﻰ ﻛﯧﺘﺎﺑﻼﺭﺩﯨﻦ ﺋﻮﻗﯘﯞﺍﻟﻐﺎﻧﻤﯩﻜﻰ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺋﯧﻴﺘﯩﭗ ﻗﻮﻳﺎﺗﺘﻰ، ﺋﯜﭺ ﯞﯨﻼﻳﻪﺕ ﺋﯩﻨﻘﯩﻼﯞﻯ ﮬﻪﻗﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﮬﯧﻜﺎﻳﻪﺗﻠﻪﺭﻧﯩﻤﯘ ﻗﺎﻟﺪﯗﺭﻣﺎﻱ ﺑﯩﻠﻪﺗﺘﻰ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﺑﯘ ﻛﯩﺸﯩﻨﯩﯔ ﺋﺎﻏﯩﺰﯨﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﺷﯘﭖ، ﻛﯜﻧﻨﯩﯔ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﻜﯩﻨﯩﻨﯩﻤﯘ ﺗﯘﻳﻤﺎﻱ ﻗﺎﻻﺗﺘﯘﻕ …

ﻗﯩﺶ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﯨﻤﯘ ﺋﺎﻻﻣﻪﺕ ﻛﯚﯕﯜﻟﻠﯜﻙ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ. ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺷﻪﺭﻗﯩﺪﯨﻜﻰ ﻛﯧﯟﻩﺯﻟﯩﻜﻨﯩﯔ ﺷﺎﺩﯨﻠﯩﺮﻯ ﺋﻮﺭﯗﯞﯦﻠﯩﻨﯩﭗ، ﺳﯘ ﻗﻮﻳﯘﻻﺗﺘﻰ، 1- ﺋﺎﻳﻼﺭﺩﺍ ﻣﯘﺯ ﺗﯘﺗﯘﭖ، ﻛﻪﯓ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﻣﯘﺯ ﻣﻪﻳﺪﺍﻥ ﮬﺎﺯﯨﺮ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ. ﺑﯘﻧﺪﺍﻕ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺑﯩﺰ ﺑﯘ ﻣﯘﺯﻟﯘﻗﺘﺎ ﭼﯘﻗﯩﺮﯨﺸﯩﭗ ﺋﯚﺯﻟﯩﻤﯩﺰ ﻳﺎﺳﺎﭖ ﭼﯩﻘﯩﺸﯩﭗ، ﭼﺎﻧﺎ ﺗﯧﻴﯩﻼﺗﺘﯘﻕ، ﺋﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻤﯩﺰ ﻳﺎﺳﯩﯟﺍﻟﻐﺎﻥ ﻳﺎﻏﺎﭺ ﻛﺎﻧﻜﻰ ﺋﺎﻳﺎﻏﻼﺭﻧﻰ ﻛﯧﻴﯩﺸﯩﭗ، ﻣﯘﺯ ﺗﯧﻴﯩﻠﯩﺸﺘﺎ ﺑﻪﺳﻠﯩﺸﻪﺗﺘﯘﻕ… ﻗﻮﻟﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻏﺎ ﺋﺎﭼﯩﻤﺎﻕ ، ﭼﻮﻣﺎﻗﻼﺭﻧﻰ ﺋﯧﻠﺸﯩﭗ، ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺑﺎﻏﻘﺎ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﻣﯜﺷﯜﻛﻴﺎﭘﻼﻕ ﺋﻮﯞﻻﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺋﺎﭼﻤﺎﻕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻗﯘﺷﻘﺎﭺ ﺗﯘﺗﯘﭖ، ﻛﺎﯞﺍﭖ ﺋﯧﺘﯩﺸﻪﺗﺘﯘﻕ …

ﺋﯘ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﺗﯜﻧﻪﻙ ﻛﯧﭽﯩﺴﻰ ﻗﯩﺶ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﻯ ﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﭼﯧﻐﻰ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﮬﻪﻣﯩﻤﯩﺰ ﺑﯩﺮﻳﻪﺭﮔﻪ ﻳﯩﻐﯩﻠﯩﭗ، ﮔﯜﻟﺨﺎﻥ ﻳﯧﻘﯩﭗ، ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﯩﺪﺍ ﭘﯩﺮﻗﯩﺮﯨﺸﭗ ﺋﻮﻳﺎﻳﺘﺘﯘﻕ، ﻗﻮﺷﻨﺎ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻠﻪﺭﮔﻪ ﻳﯜﺭﯛﺵ ﻗﯩﻠﯩﭗ، ﺗﻮﺧﯘﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻛﯧﻠﯩﭗ، ﺋﻮﺗﻘﺎ ﻗﺎﻗﻼﭖ ﻳﯧﻴﯩﺸﻪﺗﺘﯘﻕ… ﺭﺍﻣﯩﺰﺍﻧﻨﯩﯔ ﺋﻮﻧﯩﻨﭽﻰ ﻛﯜﻧﻰ ﺭﺍﻣﯩﺰﺍﻥ ﺗﻮﯞﻻﺵ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﻗﯩﺰﺯﯨﻖ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ، ﺋﯚﺷﻨﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﺧﺎﻟﺘﯩﻼﺭﻧﻰ ﺋﯧﺴﯩﺸﯩﭗ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯘ – ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺭﺍﻣﯩﺰﺍﻥ ﺗﻮﯞﻻﻳﺘﺘﯘﻕ، ﺋﯩﺸﯩﻜﻨﻰ ﺋﺎﭼﻤﯩﻐﺎﻥ ﻳﺎﻛﻰ ﺗﯜﺯﯛﻙ ﺑﯩﺮﻧﻪﺭﺳﻪ ﺑﻪﺭﻣﯩﮕﻪﻥ ﺋﯚﻳﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯚﮔﯩﺰﯨﺴﯩﮕﻪ ﭼﺎﻟﻤﺎ ﺗﺎﺷﻼﭖ، ﺳﻪﺕ ﻗﻮﺷﺎﻗﻼﺭﻧﻰ ﺗﻮﯞﻟﯩﺸﯩﭗ ﻣﺎﺯﺍﻕ ﻗﯩﻠﯩﺸﯩﭗ ﻗﺎﭼﺎﺗﺘﯘﻕ، ﺗﺎﯕﻐﺎ ﻳﯧﻘﯩﻦ ﻳﯩﻐﯩﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﻧﺎﻥ – ﭘﯘﻟﻠﯩﺮﯨﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺑﯚﻟﯜﺷﻪﺗﺘﯘﻕ …

ﺋﻪﺗﯩﻴﺎﺯﺩﺍ ﺑﯘﻏﺪﺍﻱ ﻣﺎﻳﺴﯩﻠﯩﺮﻯ ﻳﯧﯖﯩﻼ ﺑﺎﺵ ﻛﯚﺗﯜﺭﮔﻪﻥ ﺑﯘﻏﺪﺍﻳﻠﯩﻘﺘﺎ، ﻟﻪﮔﻠﻪﻙ ﺋﯘﭼﺮﯗﺵ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﭘﻪﻳﺰﻯ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ. ﺋﯚﺳﺘﻪﯓ ﺑﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻰ ﺳﯚﮔﻪﺗﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﻧﻮﺗﯩﺴﯩﺪﯨﻦ ﻛﯧﺴﯩﭗ ﺋﯧﻠﯩﭗ << ﺑﻮﺕ – ﺑﻮﺕ >> ﻳﺎﺳﯩﺸﯩﭗ ﭼﺎﻻﺗﺘﯘﻕ، ﻗﯩﺰﻻﺭ << ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﭼﺎﭺ >> ﻳﺎﺳﯩﺸﺎﺗﺘﻰ، ﺋﻮﻏﯘﻟﻼﺭ << ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﭼﺎﭺ >> ﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﻳﯘﻟﯘﭖ ، ﻳﯩﻐﻠﯩﺘﺎﺗﺘﯘﻕ … ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻛﯚﻧﺪﯛﺯﻯ << ﺳﻮﺑﻮ ﺗﯧﭙﯩﺶ>>، << ﺗﻮﻙ ﻗﺎﭼﺘﻰ >> ، << ﻣﻪﺭ ﻣﻪﺭ ﺗﺎﺵ >> ﺋﻮﻳﻨﯩﺴﺎﻕ، ﻛﻪﭼﻠﯩﺮﻯ ﺋﺎﻳﺪﯨﯖﺪﺍ << ﻣﯚﻛﯜ – ﻣﯚﻛﯜﻟﻪﯓ >> ﺋﻮﻳﻨﯩﺸﺎﺗﺘﯘﻕ …

ﻳﯘﺭﺗﯩﻤﯩﺰﻧﯩﯔ ﺗﯜﯞﻩﻳﻨﯩﺪﻩ << ﺗﯚﻟﻪﻣﻪﺗﻨﯩﯔ ﺩﻩﺭﻳﺎﺳﻰ >> ﺩﻩﭖ ﺑﯩﺮ ﺩﻩﺭﻳﺎ ﺋﺎﻗﺎﺗﺘﻰ، ﻧﯧﻤﯩﺸﻘﯩﺪﯗﺭ ﺑﯘ ﺩﻩﺭﻳﺎﻧﻰ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻳﯘﺭﺗﺘﯩﻜﻠﻪﺭ << ﺩﻩﻱ >> ﺩﯦﻴﯩﺸﻪﺗﺘﻰ. ﺩﻩﻳﻨﯩﯔ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﻳﯧﻘﻰ ﻗﯘﻣﺴﯩﯖﯩﺮ ﺗﯘﭘﺮﺍﻕ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻗﯩﺮﻏﺎﻗﻠﯩﺮﯨﺪﺍ ﻗﻮﻣﯘﺵ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﻮﻳﻰ ﺋﯚﺳﻪﺗﺘﻰ، ﻳﺎﺯ ﻛﯜﻧﻠﯩﺮﻯ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﯩﻤﯩﺰﺩﯨﻜﻰ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﮕﻪ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺧﯘﻣﺎﺭﯨﻤﯩﺰ ﺑﯧﺴﯩﻘﻤﯩﻐﺎﻧﻼﺭ ﻣﯘﺷﯘ ﺩﻩﻳﮕﻪ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯜﺷﻪﺗﺘﯘﻕ. ﻗﯩﺮﻏﺎﻗﺘﯩﻜﻰ ﻗﯘﻣﻠﯘﻗﻘﺎ ﺋﯚﺯﯨﻤﯩﻨﻰ ﺗﺎﺷﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭗ، ﺋﺎﭘﺘﺎﭘﻨﯩﯔ ﮬﻮﺯﯗﺭﯨﻨﻰ ﺳﯜﺭﻩﺗﺘﯘﻕ. ﺑﯩﺮ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺩﻩﻳﮕﻪ ﺑﯧﺮﯨﭗ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯜﺷﯜﭖ ، ﻗﯘﻣﺪﺍ ﻳﯧﺘﯩﭗ ﺋﯘﺧﻼﭖ ﻗﺎﭘﺘﯩﻤﻪﻥ، ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﺋﻮﻳﯘﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﻣﯧﻨﻰ ﺩﻩﻱ ﺑﻮﻳﯩﻐﺎ ﺗﺎﺷﻼﭖ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﭘﺘﯘ، ﺩﯛﻣﺒﻪﻣﻨﯩﯔ ﺋﺎﭼﭽﯩﻖ ﺋﯧﭽﯩﺸﯩﺸﯩﻨﻰ ﻏﯘﯞﺍ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﻐﺎﻧﺪﺍ ﺋﺎﻟﻠﯩﻘﺎﭼﺎﻥ ﻛﯜﻥ ﻏﻪﺭﯨﭙﻜﻪ ﻗﯩﻴﺴﺎﻳﻐﺎﻥ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﻛﯧﻴﯩﻤﯩﻤﻨﻰ ﻛﯧﻴﯩﭗ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﻤﺎﻗﭽﻰ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﻛﯚﻳﻨﯩﻜﻤﻨﻰ ﺳﯧﭙﯩﯟﯦﯩﺘﯩﭗ ، ﺩﯛﻣﺒﻪﻡ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﺎﭼﭽﯩﻖ ﺋﯧﭽﯩﺸﺘﯩﻜﻰ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻤﺪﯨﻦ ﻳﺎﺵ ﻗﯘﻳﯘﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺩﯛﻣﺒﻪﻡ ﯞﯨﮋﯨﻠﺪﺍﭖ ﺋﯧﭽﯩﺸﺎﺗﺘﻰ، ﻗﻮﻝ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﯘﺗﯘﺵ ﻳﺎﻛﻰ ﻛﯧﻴﯩﻢ ﻛﯧﻴﯩﺶ ﻣﯘﻣﻜﯩﻦ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ، ﺋﯩﺸﺘﯩﻨﯩﻤﻨﻰ ﻛﯧﻴﮕﻪﻧﭽﻪ ، ﻧﯧﻤﻪ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻘﯩﺮﺍﻟﻤﺎﻱ ﻛﯩﭽﯩﻜﻠﯩﻜﯩﻤﮕﻪ ﺋﯧﻠﯩﭗ، ﻳﯩﻐﯩﻠﯩﻐﯩﻨﯩﻤﭽﻪ ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﺘﯩﻢ، ﭼﻮﯕﺪﺍﺩﺍﻡ ﺩﯛﻣﺒﻪﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻗﺎﻗﺸﺎﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ:

- ﺋﺎﭘﻼﮬﯘ ﺋﻪﻛﺒﻪﺭ ﻣﺎ ﺋﻪﺭﻛﻪﻛﻨﻰ، ﺩﯛﻣﺒﯩﺴﯩﻨﻰ ﺗﺎﺱ ﻗﺎﭘﺘﯘ ﻛﺎﯞﺍﭖ ﻗﯩﻠﯩﯟﺍﻟﻐﯩﻠﻰ ، ﺋﺎﭘﺘﺎﭘﺘﺎ ﺑﻪﻛﻼ ﻛﯚﻳﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﭙﺘﯘ ﺋﻪﻣﻪﺳﻤﺎ ﺑﺎﻻﻡ ، – ﺩﻩﭖ ﺩﯛﻣﺒﻪﻣﻨﻰ ﻧﯧﻤﯩﻨﯩﯖﺪﯗﺭ ﻣﯧﻴﯩﺪﺍ ﻣﺎﻳﻼﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ، ﺩﯛﻣﺒﻪﻡ ﺷﯘ ﻛﯚﻳﮕﻪﻧﭽﻪ 10 ﻛﯜﻧﮕﯩﭽﻪ ﺋﯘﭼﺎﻣﻐﺎ ﻛﯧﻴﯩﻢ ﻛﯧﻴﻪﻟﻤﺪﯨﻢ، ﺋﻮﯕﺪﯨﺴﯩﻐﺎ ﻳﺎﺗﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﯩﻢ، ﺋﻮﻗﯘﺷﺘﯩﻦ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ ، ﺋﻮﻳﯘﻥ ﺑﯧﯩﺸﯩﻤﻐﺎ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﺋﯩﺪﻯ… ﮬﻪﻱ ، ﺷﯘ ﺑﻪﯕﺒﺎﺷﻠﯩﻘﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﺩﻩﭖ ، ﻗﺎﻟﯩﻤﻪﻥ ﺋﯚﺯﻩﻣﭽﻪ ….

ﮔﺎﮬﯩﺪﺍ ﺋﻪﺷﯘ ﺳﻪﺑﯩﻲ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﻳﺎﺩﻻﭖ، ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻩﺭﻳﺎﺳﯩﻐﺎ ﭼﯜﻣﯜﭖ ﻛﯧﺘﯩﻤﻪﻥ. ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﯩﻤﻪﻥ، ﺷﯘ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻘﻘﺎ ﺑﯩﺮ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﻗﺎﻳﺘﯩﺶ ﻣﯘﻣﻜﯩﻦ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﺋﻪﺷﯘ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪﻣﮕﻪ ﻗﺎﻳﺘﯩﭗ، ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺋﯚﺳﺘﻪﯕﮕﻪ ﺋﻪﺭﻛﯩﻦ – ﺋﺎﺯﺍﺩﻩ ﻳﺎﻟﯩﯖﺎﭺ ﺳﯘﻏﺎ ﭼﯜﻣﯜﻟﯜﭖ ﺑﺎﻗﺴﺎﻡ، ﻗﻮﻱ ﭘﺎﺩﯨﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﮬﻪﻳﺪﻩﭖ ﺋﯧﭽﯩﻘﯩﭗ ، ﭘﺎﻗﻼﻧﻼﺭﻧﯩﯔ ﻣﻪﺭﻩﺷﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﻗﯘﻻﻕ ﺳﺎﻟﺴﺎﻡ، ﻣﻪﮬﻪﻟﻠﻪﻣﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﻪﻣﻤﯩﻨﻰ ﺋﯘﻧﺘﯘﭖ ﻗﺎﻧﻐﯘﺩﻩﻙ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﺑﺎﻗﺴﺎﻡ … ﺷﻪﮬﻪﺭﻧﯩﯔ ﺗﻮﺧﺘﺎﯞﺳﯩﺰ ﺗﯘﺭﻣﯘﺵ ﺭﯦﺘﯩﻤﻰ ﻛﯩﺸﯩﻨﯩﯔ ﻧﯧﺮﯨﯟﯨﺴﯩﻨﻰ ﺯﯨﻴﺎﺩﻩ ﭼﺎﺭﭼﯩﺘﯩﭗ ﻗﻮﻳﯩﺪﯨﻜﻪﻥ. ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﻛﯩﺸﻰ ﺋﯩﺨﺘﯩﻴﺎﺭﺳﯩﺰ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻨﻰ، ﻏﻪﻣﺴﯩﺰ – ﻏﯘﺑﺎﺭﺳﯩﺰ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﭼﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ ﻗﺎﻟﯩﺪﯨﻜﻪﻥ.

ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻖ ﻧﯧﻤﻪ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﮔﯜﺯﻩﻝ، ﻧﯧﻤﻪ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺗﺎﺗﻠﯩﻖ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﯩﻤﻪﻥ ﮬﺎﺯﯨﺮﻗﻰ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﯩﯖﻤﯘ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﻘﯩﻤﯘ ﺑﯩﺰﮔﻪ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ ﺗﺎﺗﻠﯩﻘﻤﯩﺪﯗ؟ ! …