نېمىشقىكىن تۇيۇقسىزلا تۇلۇقسىز ئوتتۇرا مەكتەپتە يادلىغان «چۈنكى ، مەن _ ئادەم» ناملىق شېئىر ئېسىمگە كىلىپ قالدى. ھەر بىر كۇبلىتنىڭ ئاخىرىدا تەكرارلانغان «چۈنكى ، مەن _ ھېسسىياتلىق ھايات ئادەم» مىسراسى قۇلاق تۈۋىمدە جاراڭلىغاندەك بولۇپ قالدىم. توۋا دەيمەن، توۋا …

ھاياتىمىزنىڭ بىھۇدە ئۆتۈپ كىتىۋاتقىنىنى بىلىپ تۇرساقمۇ، يەنىلا بىلمەسكە سېلىپ ياشاۋىرىدىكەنمىز. يېگەن تاماقنىڭ جېنىمىزغا جاپا ئىكەنلىكىنى بىلىپ تۇرۇپ، يەنىلا شۇ خىلدىكى خىللاپ يەۋىرىدىكەنمىز. مانا مەن شۇنداق ئادەم. خىياللىرىمدىن ئۆزۈممۇ ھەيران. نەتىجىسى چىقماۋاتقان ئىشلار ئۈچۈن ھاياتىمىزنى قۇربان قىلىۋاتقىنىمىز راستمۇ؟ پاراڭلار تىگىدىن باش-ئاخىرى قولاشمايدىغان ئەبجەش خىياللارنىڭ چوقان ئۇرۇپ چىقىشى بىزنىڭ تاللىشىمىزغا باقمايدۇ. بەزىدە قۇرسىقىمىز شۇنچە ئاچقان بولسىمۇ تاماق يىيىشتىن ۋاز كىچىمىز، بەزىدە قۇرساق ئېتىلىپ كەتكۈدەك تويۇپ كەتكەن بولسىمۇ، يەنە ئاچكۆزلۈك قىلىپ يەۋىرىدىكەنمىز. بىز توقلۇقتىن قۇرسىقىمىز چىڭقىلىپ قىينىلىۋاتقاندا، ئاللىكىملەردۇر ئاچ قۇرساق ھالدا بۇ دۇنيادىن كىتىپ قالىدىكەن. بۇ بىز ئۈچۈن بەرىبىر. چۈنكى ، بىز _ ھېسسىياتلىق ھايات ئادەم، ئەمما بۇ ھېسياتىمىز پەقەت ئۆزىمىز ئۈچۈنلا!

بۈگۈن يەنە جۆيلۈيدىغان كىسىلىم تۇتتى. يازا-يازا گەپنىڭ نەگە كەلگەنلىكىنىمۇ بىلەلمەي توختاشقا مەجبۇرى بولدۇم. ئۇچە ئۇچ خىيال كەپتىرىم! پەغەزگە قۇنىدىغان ۋاقتىڭمۇ كەلدى.